حانیه فراهانی علاقه‌مند به نوشتن و ایده‌پرداز

...
به احترامِ چشم
و آنچه می‌نگرد.

«بچه مردم»

...
احساس می‌کنم چیزی دارد من را از پا درمی‌آورد.
هیچ چیز عادی نیست، نه جواب‌ها و نه جواب آزمایش‌ها و نه نیمه چپ بدن زنی که در آینه روبه‌رویم ایستاده
دوباره «حرفه‌ای» را می‌بینم
این بار از پنجاه مرتبه تماشا می‌گذرد.
راه دیگری به ذهنم نمی‌رسد جز مرور فیلمی که هم‌سن خود من است.
۱۹۹۴ میلادی
جایی دورتر از من
و سال‌ها بعد که احساس می‌کنم چیزی دارد من را...
این بار فقط دو صحنه من را مجذوب ‌تر کرد
چشم‌های آغشته به التماس ماتیلدا ... دیدن ادامه ›› و چتری‌های کنار رفته از پیشانی‌اش از پشت چشمی در
و صحنه خداحافظی.
حرفه‌ای این بار حرف دیگری برایم داشت.
خداحافظی اگر کامل نباشد هیچ انفجاری، هیچ انفجاری تن‌هارا از هم رها نخواهد کرد.
خداحافظی باید کامل باشد
شعر نیست که پایانش را باز بگذارند
سینما نیست که چیزی بر عهده مخاطب و قضاوتش قرار بگیرد
زندگی‌ست
خداحافظی که واقعی نباشد
طولانی نباشد
آغوش نداشته باشد
یعنی لب‌ها همیشه منتظر سلام خواهند ماند.
یعنی خودمان را گول نزنیم، سمت راست بدن هم اگر از کار بیافتد ایرادی ندارد.
ایرادش کجاست؟
حرفه‌ای این بار به من فهماند
که اسلحه بدون شلیک می‌تواند جزو اشیا باشد در اسم و فامیل.
باید من را صدا کنی
از نو
حرفه‌ای
شبیه خودت
با فنجانی شیر
با گل‌های پشت پنجره
و با...

...
«روزهای عالی ویم وندرس یا در ستایش تکرار»

شاید تماشای این اثر از وندرس آن هم در واپسین سال‌های فعالیتش نیاز این روزهای من بود. شبیه نوافن به وقت درد، گلاب به وقت اضطراب، سکوت به وقت ازدحام.
کوجی یاکوشو در این فیلم تصویر ترسیم شده نزدیک‌ترین آدم این سال‌های من است، حیاتی که شاید تجسمی از تکرار باشد اما وقتی به درون آن نگاه می‌کنی هرروز یک تصویر تازه است.
کدر است، کسل‌کننده است، حوصله‌سر بر است اما تماشاست‌ و درس.
در غم‌انگیزترین روزها یاکوشو، وندرس و یا هرکسی که در خلق این اثر نقش داشت به من یادآوری کرد که...


شاید پیشنهاد خوبی باشد برای دیدن و یا حتی دوباره دیدن.

...
یک‌سالگی مجموعه شعر «دریای تهران ماهی ندارد.» و مرور این سال‌های من به مددِ کلمات.