مهدیه تاجیک راد خُرّم غمی که مایه ی چندین هنر شود...

نمایش «نمایش آشتی» در اجرای اخیر خود، تلاش کرده بود با پرهیز از پیچیدگی‌های رایج، اثری ساده و قابل‌فهم ارائه دهد. با این حال، آن‌چه بر صحنه رفت، بیش از آن‌که بازتابی از سادگی هدفمند باشد، به نسخه‌ای کم‌رمق و فاقد خلاقیت از متن سلام خداحافظ شباهت داشت.
کارگردانی و طراحی صحنه
کارگردان در این اجرا نتوانست قدرت و تسلط خود را در هدایت صحنه به نمایش بگذارد. میزانسن‌ها فاقد انسجام بودند و دکور نامناسب و بی‌محتوا، نه‌تنها مانعی برای حرکت آزادانه بازیگران بود، بلکه امکان طراحی فضاسازی مؤثر را نیز از کارگردان سلب کرده بود. آوانسن بیش از حد نزدیک به مخاطب طراحی شده بود، به‌طوری‌که با توجه به شیب سالن، تماشاگران برای دیدن برخی اکت‌ها ناچار به بلند شدن بودند—نقصی آشکار در طراحی صحنه.
طراحی لباس و توجه به جزئیات
لباس بازیگر زن نه با زمان حال تناسب داشت و نه با گذشته، و این عدم تطابق، به‌جای ایجاد تعلیق زمانی، موجب سردرگمی مخاطب شد. در سطح جزئیات نیز، بی‌توجهی به اکسسوار ، نامناسب بودن پوستر از نظر فنی و زیبایی شناختی ، و عناصر صحنه به‌حدی بود که مخاطب احساس می‌کرد مورد بی‌احترامی قرار گرفته است.
بازی‌ها
بازیگر زن با وجود تلاش‌های مشهود برای اثبات توانایی خود، درگیر اغراق و اگزجره‌ای بود که بیش از آن‌که به شخصیت‌پردازی کمک کند، به ... دیدن ادامه ›› نمایش تلاش‌های بی‌ثمر بدل شده بود. در مقابل، بازیگر مرد توانست پریشانی و آشفتگی شخصیت خود را به‌خوبی منتقل کند و بازی‌اش در مجموع باورپذیر بود. با این حال، طراحی میزانسن‌های نامناسب برای او باعث شد پایان نمایش پیش از موعد برای مخاطب آشکار شود.
متن
متن حرف های متفکرانه ای درش بود ، اما با نپرداختن به جزییات در نهایت متنی ابتر باقی ماند طوری که ترجیح مخاطب، خواندن متن به‌جای دیدن اجرا بود. عدم هماهنگی اتاق فرمان با صحنه، نویزهای پی‌درپی سیستم صوتی، طراحی نور غیر اصولی و سیستم صوتی و ویدیو آرت نامناسب همگی موجب شدند که احترام به نگاه مخاطب زیر سؤال رود. موسیقی می‌توانست به اثر کمک کند، اما سلیقه ی نویسنده و کارگردان نشان داد که سلیقه‌ی مخاطب امروزی در نظر گرفته نشده و کارگردانی بیشتر با ذائقه‌ی مخاطب سال‌های ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۲ هم‌خوانی داشت.
جمع‌بندی
اجرای اخیر «نمایش آشتی» نه‌تنها نتوانست به بازخوانی خلاقانه‌ای از اثر اصلی بدل شود، بلکه با ضعف‌های متعدد در کارگردانی، طراحی صحنه، هماهنگی فنی، پایان بندی کش دار و قابل حدس ، تجربه‌ای ناامیدکننده برای مخاطب رقم زد.در مجموع، این اجرا نتوانست جایگاهی در ذهن مخاطب امروزی پیدا کند. شخصاً پشیمان نیستم از دیدن این نمایش، اما تمایلی به تماشای آثار آینده‌ی این کارگردان ندارم.