مهراد لدنی بازیگر و گوینده

نمایش مکبث، غنی از بازی ترکیبی و‌ کولاژ میان سکوت، صداها، آواها، موسیقی، اصوات و گویش های قومی و مللی بود. و بیش از همه انتزاعی ترین و مخفیانه ترین صداهای افکار و روان مغز آدمی با قدرت بیان بود . کارگردان و طراح صحنه قدرت بیانشان را با بکارگیری ادغام و رقص میان موسیقی، نور ها، سایه ها، و رنگ ها، بافت پارچه ها، بکارگیری نمادهای حماسی و فرهنگی، تصاویر فیلم گونه زندگی شهری و چالش‌های بالادستی و پایین دستی مردمی، حرکت جنگل، تابوت بامبوها، چهار عنصر و جادوگر اغواگر نفس و چهار عنصر زیردستی، زمزمه شاعرانه و ترکیب استعاره های بصری، ریسمان های محدویت، شیونهای تظاهر و فریب و پروپاگاندایی، نقاب‌های ریا و دوگانگی، صداقت بیمناک و سحرآمیز آینه، ردای آینه دار وجدانی متلاشی شده با کلام مستتر ناشی از برتری رنگها سیاه و قرمز بسان قرمزی رود خون در دل شب. قرمز نشانی از جنایت، قدرت، عشق، زایش، شهوت، وسوسه، جاه طلبی، حرص و طمع همه در اتاق سیاه و مکعب گونه ذهن آدمی، در تاریکی شبی وهم آلود و راز آلود، آغشته به بوی توطئه و وسوسه، جدال نفس و وجدان، کشمکش میان نیروهای متضاد زنانه و مردانه، استتار و پریشانی ... دیدن ادامه ›› و پوچی.
بازی قوی مکبث، کتاب محراب هر انسانی را در دل تاریخ گشود. صراحت کلام و نمایش عالی همزمان قدرت و استیصال آدمی در برابر وسوسه و وجدان.
شهبانوی مکبث، با نمایش بی نظیر جنایت و مکافاتش، اقتدار و ضعف را چنان زیبا به تصویر کشید که جسد همه آنانی که خون بی گناهان ریخته اند را از گور فراموشی شان بیرون آورد و نشان داد چگونه در کابوس برزخ روان در آرزوی زدایش لکه های خون، در جهنم خودساخته خویشتن، اسیرند.
نیروی درون، با چهار عنصر مادی زیردستش، تلاطم امواج دریای ذهن را با هنرپیشگانی که از جان گویی برخاسته بودند نشان میداد
و شاه، نمادی که صداقتی ساده و شفاف با بازی بسیار خوب هنرپیشه، همان سادگی فطرت آدمی را به نمایش گذاشت که همیشه قربانی بخش باشه های وجود میشود. و اتفاقا هم او بود که می‌توانست به سادگی و شفافیت اعتراف، درمانگری حقیقی از گشایش رازهای وهم آلود باشد.

به این تیم جوان، پر انرژی و کوشا تبریک میگویم که توانستند مفهومی چنین پیچیده و غامض که صددرصد انتزاعی است و درآوردتش به صورت عینی، هنری بس هوشمندانه اما تلخ و پرمایه را می طلبد به نمایش درآورند.

این نمایش، از نوع سیاه با بازگویشی تلخ بود، همانگونه که حقیقت مبارزه میان نفس و وجدان، تلخ و سیاه است.
پس لطفا اگر به دنبال ادراک سهمگین اثر شلاق ندامت و پشیمانی وجدان و درک قصه رنج حساس شرم و گناه همیشگی انسان پس از ارتکاب جرم نیستید که چگونه میتواند عمر یک انسان را تباه کند بی آنکه دیگران بویی ببرند و چون موریانه درون آدمی را مزمحل می‌گرداند، هرگز به تماشای این نمایش نروید و برای بیداری وجدان وقت نگذارید. و یا نمایشی فکاهی و یا طنز را انتخاب کنید که کمتر اندیشیدن نسبت به تجربه های عمیق زیستن می طلبد و کارکرد دیگری دارد.
پاینده باشید و موفق
افسانه جعفریان ۱۲ مرداد ۱۴۰۴

ممنونم از نگاه پر مهرتون✨

سپاس از نگاه زیباتون🙏