خب شاید در ابتدا به نوعی غلوآمیز هم به نظر می رسید، اما برار من بسیار آشنا بود. دقیقا مشابه چنین لحن و سخنانی رو خیلی وقتها حداقل در صدا و سیما از افراطیون میبینیم و میشنویم. این نوع حرف زدن دقیقا اشاره به اون قشر خاص داشت و اتفاقا برای خود من باعث تاثیرگذاری اثر از همون آغاز اجرا شد. ولی خب به هرحال سلیقه ها و برداشت ها می تونند متفاوت باشن. راستی در کامنت قبلی اشتباها نام اون شخصیت رو یونس نوشتم، در حالی که یونس نام شخصیت علی سرابی بود. نام شخصیت پدر ابراهیم بود. نام گذاری ها هم خیلی جالبه. و خیلی قابل تامل. این نمایشنامه واقعا شاهکاره. پر از حرف های عیان و نهانه.

بله!من آمدم بنویسم ابراهیم شک کردم.
به نظر من هم خیلی قابل تامله اما بیش از حد تعریف شده شاید به خاطر هم دردی که افراد داشتند با نمایش!نمی دانم!