دیشب برای دومین بار با شرقی غمگین همراه شدم. با خودم عهد کرده بودم اجرا آخر باشم تو سالن تا به این زودی ها حال و هوای علی عشقی از سرم نره. خیلی دوست داشتم بمونم و یه خسته نباشید جانانه با یه لبخند پت و پهن تحویلتون بدم که آقاااا چه بود و چه کردید با حال ما ولی امان از این بغض لعنتی که مجال صحبت نمیده. امان از بغض واسه غم روی دوش علی عشقی و حالش که چقدر شبیه حال خیلی از ما ست تو این روزها. امیدش که ( دلم میخواد فکر کنم میشنوه) چقدر شبیه خیلی از آرزوها و امید های مبهم ماست. و چقدر در تمام این روزها جای سعید و یه رفاقت جانانه و مردانه برای ما خالیه. دیشب با خودم گفتم حال خوبتو بردار و برو و انقدر با خودت مرور کن که حالا حالا ها دلت پر باشه از این احساس. خیلی خوشحالم که ماشین رو دورتر پارک کرده بودم تا موقع برگشت با خیال راحت مسیرو قدم بزنم و انقدر زیر لب زمزمه کنم ( من اگر یکبار دیگه به دنیا میومدم، با خودم با تو مهربون تر میبودم ) تا چشمام تر شه.
سجاد جان افشاریان عزیز چقدر خوبه که عاشقانه می نویسید و چقدر خوب تره که انقدر خوب عاشقانه می نویسید.
سعید جان زارعی، هومن جان شاهی و همه عزیزانی که زحمت این نمایش رو کشیدید خدا قوت و ممنون، ممنون و ممنون بابت حال خوبی که به ما هدیه دادید .