سلام
بعد از مدت ها هم فرصت کردم به تماشای تئاتر بروم و هم تئاتری دیدم که در موردش به نگاه و دریافت خاص خود برسم.

این نمایش همانطور که از نظرات دوستان در همین برگه هم مشخص است میتواند خیلی تأویل پذیر و با برداشت های گوناگون همراه باشد. البته برای رسیدن به برداشتی دقیق تر و عمیق تر به گمانم دوباره دیدن آن و همچنین آشنایی بیشتر با نویسنده و آثار دیگرش میتواند راهگشا باشد گرچه من خود چنین فرصتی نیافتم. با این همه من نیز خالی از لطف ندیدم برداشتی به بیانی دیگر و شاید نه به قوت دیگر خوانش ها ازین نمایش ارائه دهم.

در این نمایش با زن و مردی مواجهیم که نه تنها ابایی از رنج جسمانی ندارند که به استقبالش میروند. این باعث تعجب و خنده ی تماشاگران میشود. اما هر چه نمایش پیش میرود بیشتر به این مطلب واقف میشویم که داگ و کیلین در حقیقت به سمت رنج های جسمانی فرار میکنند و به آنها پناه میبرند از رنج های بزرگتری که روحشان را میآزارد. رنج های جسمی برای آنها آسودگی روحی را میسر میکند. در مورد ارزش فی نفسه ی زخم و پناه بردن به بلا شاید یادداشت دیگری بنویسم.

جمله ... دیدن ادامه ›› ی کلیدی نمایش از نظر من آنجاست که داگ به کیلین میگوید: "تو خود منی".
این یگانگی روحی اما در طول نمایش نمیتواند همراه با وصال فیزیکی باشد.

این موقعیت روحی یکسان دلیل پیوند داگ و کیلین به هم است. بنابراین هر یک مرهم و راه نجات خود را در دیگری میبیند(چون به وسیله ی او درک میشود) البته بدون آنکه متوجه باشد که خود نیز راه نجات دیگریست و این پایه ی تراژدی در این نمایش است؛ شاید داگ و کیلین هر کدام خود را ضعیف تر و محتاج تر و بد حال تر از دیگری میابند و به همین خاطر توقع کمک از جانب هم را دارند بدون اینکه خود در پی کمک به دیگری برآیند.

بنابراین وحدت این زن و مرد به کثرت و جدایی های ۵ ساله منجر میشود. اگر از ۸ سالگی بخواهیم حساب کنیم این زوج در ۶ مقطع سنی در کنار هم قرار میگیرند اما اشتباه میکنند و با هم نمیمانند و اگر از ۱۸ سالگی حساب کنیم، ۴ بار فرصت را از دست میدهند. اما در ۳۸ سالگی باز این مرد و زن به هم میرسند اما اینبار ملاقات متفاوتیست. قبل ازینکه به این تفاوت اشاره کنم ملاحظه ای دارم و آن اینکه به نظر شما اگر داگ در ۲۸ سالگی در کما نبود چه تغییری میتوانست درین رابطه ایجاد شود؟(شاید جملات کیلین که در مورد حساب شدن یا نشدن این ملاقات به خاطر ناهشیاری داگ بیان میکند راهگشای پاسخ به این پرسش باشد). اما برگردیم به ملاقات متفاوت در ۳۸ سالگی. اینبار برخلاف گذشته داگ دیگر اعتقادی به شفابخشی کیلین ندارد و در عوض کیلین میخواهد به داگ کمک کند. آیا وحدت داگ و کیلین شکسته و این آخرین دیدار آنها خواهد بود؟ یا در تقابل با وحدت در عین کثرتی که قبلن حاکم بود، حالا به کثرت در عین وحدت رسیده ایم و این ملاقات نقطه ی وصل داگ و کیلین برای همیشه است؟ من پایان خوشبینانه ی دوم را ترجیح میدهم گرچه این وصل خیلی پیشتر میبایست اتفاق میافتاد و این تازه شروع عاشقانه ای همچنان پر زخم اما پر امید است.

پ. ن. نمایشنامه ظرایف بسیاری دارد که با یک بار دیدن در ذهن نمیماند مثل اینکه داگ کارشناس بیمه شده بود که میتوان این انتخاب را به خاطر استقبالش از حوادث دانست.

پ. پ. ن. اجرای چنین نمایشنامه هایی بسیار مبارک و موجب ارتقاء تآتر و سطح سلیقه ی مخاطب است. از گروه تآتر قصه بابت اجرای خوبشان از این اثر ارزشمند صمیمانه تشکر میکنم. کارگردانی و طراحی صحنه و لباس با خلق فضایی ساده بسیار خوب و در خدمت اثر بود. همچنین انتخاب موسیقی به خوبی صورت گرفته بود. بازیگران نمایش از پس نقش های سختشان برآمدند که به ایشان خدا قوت میگویم. البته بازی ها چندان چشمگیر نبود. امیدوارم شاهد آثار بیشتری ازین گروه خوش فکر باشیم.