ژانر نهنگ عنبر به نظر من کمدی- رمانسیه که درون مایه درام داره. تمام طول مدت فیلم غمی که تو چشمای ارژنگ صنوبره آزارت می ده. من بیشتر از این که بخندم گریه کردم. سکانس های خنده دار زیادی توی فیلم بود اما اون غمه وزنش بیشتر بود (از نظر کیفی نه کمی).
بیشتر بار فیلم روی دوش رضا عطاران بود و واقعا ترکوند. اون قدر روی دوش مثل فیلم "شیار 143" که تمام بار فیلم روی دوش مریلا زارعی بود. یعنی هیچ کس دیگه ای رو غیر از عطاران نمی تونم تجسم کنم که مرز ادغام کمدی و درام رو این قدر خوب بشناسه و ازش رد نشه. این قدر خوب مثل فیلم "مکس" که هیچ کس دیگه ای غیر از فرهاد آئیش نمی تونست اون نقش رو خوب بازی کنه.
نوستالوژی های فیلم هم خوب بود (کمیته و شما با هم چه نسبتی دارین و ..) اما دوز نوستالوژیش به کسایی می خورد که توی اوایل دهه شصت حداقل 15-16 ساله بودن و یه کارایی رو کردن. مثلا با دوست غیر همجنسشون قرار مداری داشتن .. دزدکی سیگار کشیدن .. فیلم وی اچ اس رد و بدل کردن ... پشت مو گذاشتن و فوکول مو رو جلو آینه میزون کردن .. یا شلوارای گشاد پوشیدن .. یا آهنگای اون زمانو گوش کردن. اما کسایی که توی اون دوران 5-6 ساله بودن این المان ها فقط براشون آشناست ولی ازش خاطره ای ندارن. من صرفا از اپول مانتو و فیلم وی چ اس خاطره داشتم. فکر می کنم برای بچه های دهه پنجاه خیلی نوستالوژیک تر باشه.
بازی مهناز افشار رو مثل همیشه دیدم. بازی خاصی نبود. به لطف کلاه گیس و ابروهای پیوندی و مانتوی گشاد اپل دار تونسته بود نقش رو جا بندازه و البته با لحنی که به صداش داده بود که هر بازیگری برای هر نقشی یک لحنی در نظر می گیره و از بدیهیات ... دیدن ادامه ›› بازیگریه.
بین انتخاب بین "دیدم" و "دوست داشتم" موندم چون فیلم اگر اون درام و غصه عطارانو نداشت واقعا چیز بزرگی کم داشت ولی فکر نمی کنم که اون موضوع یک خطی بتونه یه فیلم رو کاملا نجات بده. ضمن ابراز علاقه به بازی خیلی خوب عطاران دیدم رو انتخاب می کنم.
اما فیلم خوبیه و قطعا ارزش دیدن داره. به افتخار عطاران سینمای ایران که همیشه می ترکونه.