چالش های تئاتر در دوران کرونا در گفت و گو با مجتبی کاظمی مدیر تماشاخانه دیوار چهارم؛
اهالی تئاتر باید متحد و همدل باشند / نباید فقط سنگ منافع خود را به سینه بزنیم

بخش هایی از گفت و گو:
* گفتن این که ما در طول چند ماه کمک هزینه های میلیونی می دهیم می ‌تواند تیتر جالبی برای رسانه ها و برای گوینده اش باشد، اما هیچ کس نمی آید پیگیری کند که در عمل چه اتفاقی افتاده و آیا این کمک واقعا صورت گرفته است یا خیر و اگر صورت گرفته در ازای آن چه چیزهایی خواسته اند؟ آیا به هرکدام از تماشاخانه های خصوصی این رقم را بدهند یا قرار است بین همه تقسیم شود؟ رقم اختصاص داده شده که اصلاً شوخی است اما اگر قرار باشد برای مثال بین ۱۵ تماشاخانه تقسیم شود، ساز و کار تقسیم آن چگونه است؟ حرف زدن درباره این موضوع بنظرم شبیه به ... دیدن ادامه ›› کمدی است..


* درباره تماشاخانه های خصوصی دو حالت وجود دارد؛ اینکه ملک برای صاحب تماشاخانه هست یا خیر؛ این مهمترین مسئله تماشاخانه‌های خصوصی است و بخش زیادی از درصد وخامت اوضاع نیز با همین عامل سنجیده می شود. ما جزو تماشاخانه‌هایی هستیم که صاحب ملک خودمان نیستیم. اگر دقت کنید می‌بینید که آن مجموعه‌هایی که ملک برای خودشان است و دغدغه اجاره بها ندارند، کمتر آسیب دیده اند و اگر هم چالشی برای آنها وجود داشته چالش مدیریتی بوده است. ما با چالش اجاره بها روبرو هستیم و این بزرگترین چالش ما است..


* وقتی اوضاع کلی تئاتر خراب است، من نمی توانم تنها سنگ دیوار چهارم را به سینه بزنم و همینطور وقتی حوزه هنر خراب است نمی توانم تنها سنگ تئاتر را به سینه بزنم، ما باید دید خود را وسیع تر کنیم؛ باید ببینیم که چندین حوزه که در هم تنیده اند وضعیتشان خراب است و ما هم تنها یکی از آنها هستیم. اگر ماحصل این گفتگو بخواهد تنها وضعیت دیوار چهارم را کمی بهتر کند، در آن صورت من خیانت کرده‌ام به خاطر اینکه بخواهم تنها به فکر خودم باشم. این اصلا صحیح نیست که من به صورت فردی بخواهم این کار را انجام بدهم. زمانی من می‌توانم بگویم اوضاع دیوار چهارم بهتر می شود که اوضاع حوزه تئاتر و کلاً حوزه هنر و همین طور حوزه‌های کلان تر بهتر شود..

* هم از فضای دانشگاهی خروجی درستی نداریم و هم از این طرف در فضای خصوصی شرایط مناسبی نداریم و نتیجه این می‌شود که گروهی با چهل بازیگر که همه هم کار اولی هستند، دو تا سه دوره متنی را اجرا می کنند و هزینه را هم از خود هنرجو می گیرند، هیچ عددی هم از فروش به هنرجو داده نمی‌شود و حتما هم قانون میگذارند که همه یعنی حتی خانواده و آشنایان بازیگر هم باید بلیط بخرند؛ این بزرگترین آفت است. اما چرا این وضعیت ترسناک است؟ زیرا یک درصد از بهترین خروجی های این افراد قرار است نسل بعدی تئاتر را رقم بزنند و در چنین وضعیتی تکلیف کسی که ۱۰ سال دارد کار مستمر تئاتر می کند چه می شود؟


متن کامل گفت و گو را در لینک زیر مطالعه کنید:

https://asr-farhang.ir/?p=114663