نمایشی که هم به فرهنگ ملی وفادار بود و هم تونست بخشی از وقایع تاریخی رو ثبت کنه، اون‌هم نه با شعار، بلکه با زبان نمایش.

کارکرد هنر در دوره‌ی ما دیگه از حالت صرفا دراماتیک یا رمانتیک خارج شده و روندی به مثابه ثبت وقایع و فجایع تاریخی بخودش گرفته و این اثر دقیقا هم‌سو با این تغییر پیش میره؛ دقیق، فکرشده و به‌ موقع.

بازی‌های چشمگیر اسماعیل گرجی نازنین و ایمان صیاد برهانی واقعا درخشان بودن؛ نه فقط در فرم، بلکه در جان دادن به شخصیت‌هایی که باورشون میکردی.

شخصیت‌سازی‌ها دقیق و به‌جا بودن، هم در زبان، هم در فرم. این نمایش تونست صحنه رو تبدیل به بوم ثبت تاریخ کنه که نه فقط دیده بشه، بلکه به‌یاد بمونه.