«مگه قشنگی وقتی خاطره‌ای توش نباشه چقدر دووم میاره؟»

دوام نمی‌آورد بی‌شک. چه بسیار زیبارویان که با خاطرات تلخ، به جدایی می‌رسند و چه بسیار نازیبایان که به یمن لحظات خوش، قشنگ می‌نمایند.

آدمی با خاطراتش به «ماندن» یا «رفتن» می‌رسد.

ما بی‌آنکه بدانیم ترازویی در کف داریم و آدم‌ها و مکان‌ها و دستاوردهایمان را محک می‌زنیم. شوربختی و ناکامی از حد که بگذرد، می‌رویم. و این یعنی آدمیم. هوشیار. حساس و غلط‌پذیر.