مریم کشفی فعال هنری

«مگه قشنگی وقتی خاطره‌ای توش نباشه چقدر دووم میاره؟»

دوام نمی‌آورد بی‌شک. چه بسیار زیبارویان که با خاطرات تلخ، به جدایی می‌رسند و چه بسیار نازیبایان که به یمن لحظات خوش، قشنگ می‌نمایند.

آدمی با خاطراتش به «ماندن» یا «رفتن» می‌رسد.

ما بی‌آنکه بدانیم ترازویی در کف داریم و آدم‌ها و مکان‌ها و دستاوردهایمان را محک می‌زنیم. شوربختی و ناکامی از حد که بگذرد، می‌رویم. و این یعنی آدمیم. هوشیار. حساس و غلط‌پذیر.

وارد سالن که شدم، زیبایی و جذبه‌ی دکور میخکوبم کرد. چند ثانیه فقط محوش بودم و هزاران تصویر و رنگ و خاطره از جلوی چشمم رد شدند.

با شروع بازی آوا گنجی، دیگه توی سالن نبودم. توی پاریس پابه‌پای آوا خندیدم، بغض کردم، دلتنگ شدم، انتظار کشیدم و گریه کردم. اوج این قسمت نمایش برام اونجایی بود که خشم و عشق و انتقام رو می‌شد توی نگاه و لبخند و لحن و بدن آوا دید. محشر بود.

رها حاجی زینل که وارد صحنه شد، انگار گلومو فشار می‌دادن، یه غم سنگین تو همون دیالوگ‌های اول پیچید توی فضای سالن. این‌قدر این بازی تمیز و حرفه‌ای و اثرگذار بود که هق‌هق‌ امونم رو بریده بود. رها، استاد بازی مینیمال، مسحورکننده و عمیقه. امکان نداره نقشی ازش ببینم و تا مدتها اون شخصیت، نگاهش، حرفهاش و احساسش، باهام همراه ... دیدن ادامه ›› نباشه.

در اولین شب این اجرا، من لحظه به لحظه زندگی کردم، به خودم برگشتم و التیام یافتم.

این‌قدر در جزئیات کار دقت شده بود که همه چیز نمایش باهات دیالوگ می‌کرد، لباس‌ها، نور، اکسسوار، دکور، موسیقی. عالی... عالی... عالی....

خداقوت به تیم کاربلد تئاتر سه‌گانه و استاد حاجی‌زینل عزیزم.

بسیار خوش‌ریتمه این نمایش. صحنه‌های نفس‌گیر و پرکششی داره. بازی‌ها عالی‌اند. زبان شخصیت‌ها به‌جا. دیالوگ‌ها گیرا. و کارگردانی حرفه‌ای.

بسیار لذت بردم از دیدنش. و کاش هر علاقمندی به دنیای تئاتر حداقل یه بار پای این اجرا بشینه.

خداقوت به همه‌ی اعضای تیم.
عالی بودید.

گرامرِ زندگی. گرامر عشق و رابطه. گرامر خانه. گرامر سفر.
لحظات بغض‌زا، عمیق و تردیدآفرین نمایش گرامر، مرا یاد صحنه‌ی ابتدایی و انتهایی فیلم «قدم معلق لک‌لک» اثر آنگلوپولوس انداخت. وقتی یک پا ایستاده‌اند لب مرز. گاه همان خط باریک، شکاف بزرگی بین آنچه می‌خواستیم و آنچه هستیم، می‌آفریند.
بسیار لذت بردم از تماشای نمایش صمیمی، تأثربرانگیز و انسانی‌تون.
خداقوت به همگی.

ایده‌ی «نگاه از هالیوود به خاورمیانه» رو دوست داشتم.

کاشتِ «کشته شدن بچه‌ی بروسلی سر صحنه‌ی فیلم‌برداری» و «نرم‌افزار ترجمه» هوشمندانه بود.

رمزگشایی ارتباط «خانم آقای جرج کلونی» با کل نمایش به من چسبید.

دو صحنه‌ی پریدن کاترین به جیمز و بازسازی کابوس‌های کاترین همراه با صدای باد و لرزیدن رگال‌ها، بنظرم اثرگذارترین صحنه‌ها بودند.

تزریق اطلاعات، آنی و (شاید) خسته‌کننده بود.

داستان فجایع زندگی برکات، یکهو ریخته شد وسط صحنه.
نمایش تدریجی‌اش می‌تونشت گیراتر ... دیدن ادامه ›› باشه.

علت بعضی بازی‌های اغراق‌شده پیدا نبود.(انگار بخوان خارجی‌تر بنظر بیاد)

همزات‌پنداری جیمز با برکات و کاترین، بیش از چیزی بود که از شخصیت انتظار می‌رفت.

خرده‌سبب‌های این همدلیِ عمیق می‌تونست در دل صحنه‌ها بیاد.

علت خشم کاترین به برکات (عمه‌اش) معلوم نبود. من منتظرِ ردپای گند برکات در زندگی کاترین (ولو ناخواسته) بودم اما ناکام موندم.

در کل بازی‌ها و دغدغه‌ی اصلی نمایش رو دوست داشتم.

خداقوت به دوستان هنرمند 🌻

اینکه بتونی خودتو بذاری جای متهم چیزی بود که من از جرمشناسی یادگرفتم. خیلی بهم چسبید که این نگرش از طریق هنر و اینقد هوشمندانه به مخاطب منتقل شد. بنظرم میتونیم روابط بهتری رو تجربه کنیم اگه بتونیم خودمون رو جای آدما بذاریم.

طراحی رو خیلی دوست داشتم. ایده‌ی فیلمبرداری عالی بود.

بازی‌ها بخصوص نقش خاور خیلی بهم کِیف داد.

دمتون گرم

من اصلن به عشق موسیقی جنوب اومده بودم. گودرزی با اون بازی تحسین‌برانگیزش اینقدری کُفریم کرد که دوست داشتم بزنمش.
توی اون صحنه‌ی تاریکی و صدا زدن ملیحه توسط گودرزی، بشدتی اضطرابم رفت بالا که مدام نفس عمیق می‌کشیدم.
بشدت درگیر کننده‌ست این نمایش.

روایت رو خیلی دوست داشتم. بازی‌ها به قدری مهیج بود که تک تک جزئیات لحن، صدا، حرکات و احساس درگیرت می‌کرد. عاشق انسانی بودن شخصیت‌ها شدم. طفلکی بودن آدم‌ها با همه‌ی خباثتهایی که می‌تونیم داشته باشیم. دمتون گرم