عقیل بهرامی فعال هنری

همیشه از تماشای نمایش های این گروه لذت بردم
این بار هم در افتتاحیه این نمایش حضور خواهم داشت و بی شک شاهد یک اثر با سواد و لذتبخش دیگر خواهم بود.
حتما بعد از تماشای این تماشای تجربه خودم رو با شما عزیزان تیوالی به اشتراک خواهم گذاشت.

تئاتر زنده است. این جمله را با تمام باورم می‌نویسم، نه از سر تعارف، نه برای خوش‌آمد کسی، بلکه بر پایه‌ی تجربه‌ای که امشب پیش در عمارت هما، سالن یک داشتم؛ تجربه‌ای که هنوز در ذهنم جاری‌ست. نمایشی دیدم به نام «تلقین»، کاری از احسان دبیر و گروهی جوان از مشهد، که دقیقاً همان چیزی بود که باید در این روزها دیده و باور شود.

ساعت شش‌ونیم عصر، در سکوت و تاریکی ابتدایی سالن، هنوز کسی حرفی نزده بود که بدن‌ها شروع به حرف زدن کردند. نه خبری از دیالوگ بود، نه از روایت سنتی، اما چیزی در هوا بود که می‌جنبید. سکوتی که فریاد می‌کشید. از همان لحظه‌ی اول، بدن‌ها لرزیدند، حرکت کردند، ایستادند، شکستند، و تماشاگر را با خود به جهانی متفاوت بردند. جهانی که در آن، زبان بدن، نور، موسیقی، و طراحی صحنه، مشترکاً دست به خلق معنا زده بودند.

کارگردانی احسان دبیر، بدون تردید یکی از نقاط درخشان این اجرا بود. او نشان داد که می‌توان بدون بودجه‌ی عظیم، بدون دکورهای پرزرق‌وبرق یا بازیگران شناخته‌شده، نمایشی ساخت که تا عمق وجود تماشاگر نفوذ کند. میزانسن‌های او، ترکیب نور و حرکت، استفاده‌ی خلاقانه از چند جعبه‌ی مستطیلی ساده، همه و همه حکایت از ذهنی دارد که فرم را نه برای فرم، بلکه برای انتقال معنا می‌فهمد. این جعبه‌ها گاهی تخت بودند، گاهی دیوار، گاهی سکوی فرار، و گاهی تابوت. طراحی ... دیدن ادامه ›› صحنه، مینیمال و به‌غایت مؤثر، تمام بار فضاسازی را به دوش می‌کشید و موفق هم بود.

بازیگرانی که روی صحنه بودند، بدون آن‌که حتی یک کلمه بر زبان بیاورند، با بدن‌هایشان تمام احساس، دغدغه، رنج، امید و شورشان را منتقل کردند. این بدن‌ها خشک و فرمول‌زده نبودند؛ بلکه عاطفی، دقیق و هوشیار بودند. نمایش «تلقین» نمایشی بود از دل شور و تعهد، نه نمایش صرفاً فیزیکی؛ بلکه ترجمان بدن به زبان بیان.

و در کنار این تجربه‌ی ناب، نمی‌توان از نقش تأثیرگذار سام درخشانی عبور کرد. او نه‌فقط به‌عنوان تهیه‌کننده این نمایش، بلکه به‌عنوان کسی که عمارت هما را بنیان گذاشته و بستری فراهم کرده تا چنین گروه‌هایی امکان اجرا پیدا کنند، سهم بزرگی در رقم خوردن این تجربه دارد. حمایت‌های اجرایی و زیرساختی او از این پروژه، نشان‌دهنده‌ی درکی عمیق از مسئولیت فرهنگی‌ست. درخشانی با همراهی‌اش، فضا را برای دیده شدن نسلی تازه از تئاتری‌ها فراهم کرده، بی‌هیاهو و بدون تصنع. این حرکت، تحسین‌برانگیز و واجد ارزش واقعی‌ست.

«تلقین» نمایشی‌ست که هنرجویان بازیگری، دانشجویان کارگردانی و همه‌ی مخاطبان جدی تئاتر باید ببینند. نه‌فقط برای لذت بردن، بلکه برای یاد گرفتن. برای دیدن این‌که می‌شود با کم‌ترین امکانات، و بیش‌ترین تمرکز و خلاقیت، تئاتری ساخت که جان دارد، پیام دارد، و اثر می‌گذارد.

این یادداشت را با احترام برای تمام آن‌هایی می‌نویسم که هنوز به اجرای خالص، تمرین‌های سخت، و اجرای بی‌ادعا ایمان دارند. «تلقین» را ببینید. یک شب، ساعت شش‌ونیم، در عمارت هما. فقط یک اجرا نیست؛ یک یادآوری است: تئاتر زنده است، چون این نسل، زنده‌اش نگاه داشته‌اند.

جهانی از آینده؛ جایی که مردمان درکی از پایان ندارند

پایان رابطه، پایان زندگی، مرگ آگاهی، خود زندگی... هیچ‌کدام مفهومی ندارد.

امشب یکی از خاص‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین تجربه‌های تئاتری‌م رو پشت سر گذاشتم؛ کنسرت-نمایشی با عنوان «ژن زامبی» به نویسندگی و کارگردانی حامد رحیمی نصر نمایشی که نه فقط اجرا، بلکه اندیشه‌ای فلسفی، تصویری گروتسک و سفری به آینده‌ای بی‌احساس ... دیدن ادامه ›› بود.

نمایش ما رو به دنیایی می‌برد پس از جنگ جهانی چهارم؛ جایی در دل آینده‌ای نامعلوم، جهانی که در آن مفاهیم پایه‌ای انسانی مثل مرگ، پایان رابطه یا حتی آگاهی، از بین رفته‌اند. مردمانی که هیچ تصوری از پایان ندارند؛ انگار در یک چرخه‌ی بی‌انتها، بی‌احساس، و بی‌سؤال زندگی می‌کنند.

انسان‌هایی که بر صحنه دیدیم، لباس‌هایی از مقوا بر تن داشتند؛ نمادی عینی از انسان‌هایی توخالی، مقوایی، بی‌هویت. شاید این مقوا، سمبل سادگی شکننده و فقدان جوهره باشد. موجوداتی که زمانی انسان بوده‌اند اما حالا چیزی از آن‌ها نمانده جز پوسته‌ای پر از منطق و خالی از دل.

نکته‌ی درخشان دیگر نمایش، نام‌گذاری شخصیت‌ها با علامت‌های ریاضی بود. این انتخاب، به‌وضوح دلالتی دارد بر غلبه منطق بر احساس، جایی که انسان‌ها به معادلاتی بی‌حس تبدیل شده‌اند. نه اسمی، نه گذشته‌ای، فقط نمادهایی در یک سیستم خشک و دقیق.

اما در دل این بی‌مرزی و بی‌احساسی، شخصیتی هست که تلاش می‌کند کسی را زنده کند؛ بی‌آنکه بداند مرگ چیست. این لحظه، از دل یک جهان غیرانسانی، جرقه‌ای از درد و انسان‌بودن را بیرون می‌کشد – اما بی‌پاسخ می‌ماند.

«ژن زامبی» نمایشی گروتسک بود، تلخ، پرتنش، اما درخشان. و آنچه این تلخی را قابل‌تحمل کرد، موسیقی نفس‌گیر و طراحی اجرایی خلاقانه‌اش بود. موسیقی‌هایی که مثل لایه‌ای لطیف، این دنیای سنگی و سخت را در خود می‌پیچیدند و فرصتی برای درنگ، تنفس و تفکر می‌دادند.

بازیگرها با تمام وجود اجرا کردند؛ دقیق، فیزیکی، و پرشور. اجراهایی که گاهی ترسناک بود، گاهی رنج‌آور، اما همیشه تأثیرگذار.

«ژن زامبی» نه فقط یک نمایش، بلکه آینه‌ای از آینده‌ست. جهانی که اگر مراقبش نباشیم، ممکنه خیلی زودتر از ۳۰۰۰ میلادی، به در خونه‌مون برسه...

نمایشی دلچسب و تیز اما با ادبیاتی فارغ از تکلف، ارجاعات سینمایی حل شده در نمایش بسیار برایم لذتبخش بود. اینکه قصه ای کاملا عمیق و پر از نکات فلسفی را اینگونه روان به تصویر بکشی کاری دشوار است. اینکه بازیگران اثر اینقدر در عین همرنگی در طراحی لباس کاملا متنوع از جنبه کارکتری کاملا رنگانگ است باز نکته ای جذاب است. کارگردانی اثر در عین سادگی کاملا پیچیده است و فراتر از آن متن درجه یک VAR است. بازیگران نمایش از جان و دل مایه می گذارند و بر صحنه تقریبا بی چیزی نگاه من مخاطب را تا آخرین لحظه بدون وقفه نگه داشتند. با آن ها خندیدم و به آن ها فکر کردم. حضور پر قدرت صدا بازیگر خانم از نکات مثبت این نمایش است. و در نهایت خدا قوت به همه گروه دوست داشتنی VAR
دوستدار شما عقیل بهرامی

با سلام و احترام به هم خانواده ای های تیوالی عزیزم
من هنوز کار رو متاسفانه ندیدم
اما در همین چند وقته افتخار پارتنری و همکاری با حامد جان رحیمی نصر را در تمرینات نمایش جدید بابک قادری داشتم.
چند کار قبلی حامد جان را هم دیده ام. با او به گپ و گفت نشسته ام، چلنج کردم و بحث هایی که دو بازیگر سر یک کار در روند تمرین و رسیدن به نقش و... با هم دارند را انجام داده ام.
اینکه حامد جنس خودش است، ادای کسی را در نمی آورد و جهان خاص خودش را دارد، فکر نکنم از اهالی هنر مخصوصا تئاتر پوشیده باشد. اما نکته ای که از حامد رحیمی نصر برایم خیلی جالب توجه است میزان پاکار بودن، متعهد بود و وفاداریش در کار است که من رو به وجد میاره، این میزان از شور و هیجان برای ساخت و پرداخت یک اثر هنری من رو جذب میکنه و بسیار بسیار خوشحالم که بالاخره فرصتی دارم تا بتونم در اولین روز پس از تعطیلی ها به تماشای اخرین اثر خلق شده توسط حامد رحیمی نصر بشینم.

بی شک امشب شاهد یکی از شریف ترین، دقیق ترین و زیباترین نمایش هایی بودم که این روزها بر روی صحنه اجرا می شود.

نمایشی با مضامین عمیق انسانی و نگاهی دقیق به جنگ و تبعات ناشی از آن بر روح و روان انسان ها، چه سرباز نگون بختی که اسلحه بدست به فرمان بالاسری تیر میزند و چه مردمی که در پی بازگشت یا نبود آنان زندگیشان نابود و غم انگیز تر از آنچه بوده می شود.

اجرایی بس قوی زیر نظر و نگاه تیز بین استادی بر حق به نام آرش دادگر

دوستانی که من رو بیشتر میشناسن می دونن که از واژه استاد به سختی استفاده می کنم، چرا که در زمانه ای که استاد علی رفیعی خدا رو شکر نفس می کشد (سایشان مستدام انشالله) سخت است در پیشوند نام دیگران این واژه را بکار بست.

و البته که متاسفانه از عزیزانی که این روزها به دلیل کارهای پیشین ... دیدن ادامه ›› شاید و یا سن بالا و موی سفیدشان مدام واژه استاد استاد به ایشان میبندند، همین روزها بر صحنه میزانسان های غریبی میبینیم که دیگر کار از شلوار پایین کشیدن برای خندادن گذشته و بازیگر (ببخشید که این کلام را به کار میبرم) مرد سر زیر دامن بازیگر زن می کند بر صحنه که تماشاچی بخندد و فروش بیشتر شود!!!

در همین روزها اما شاهد نمایشی شریف با بازی هایی درجه یک و بی تقص مخصوصا در قامت نقش اصلی نمایش به همراه دیگر عزیزان شاهدیم که هم خوش ریتم است، هم قصه و درام چفت و محکمی دارد و مخاطب را به فکر فرو می برد.

مهران واشقانی الحق که قدر موقعیت را میداند و سخت تلاش میکند و با انرژی فراوان و بازی دقیق مرا امشب به وجد آورد. بسیار لذت بردم تماشای تک تک عزیزان بر صحنه 🙏🏻
ممنون از حال خوبی که برایم ساختید و محال است این نمایش و میزانس هایش را از یاد ببرم.

خدا قوت به همگی

عزیزان تیوالی به شدت پیشنهاد میشود در این روزهای پایانی و در این برهوت تئاتری این نماین قدرتمند را به تماشا بنشید و کیف کنید.

یا حق