وای بر ما که خودمون رو «اهل تئاتر» می‌دونیم؛ دانشجو، هنرجو، بازیگر، کارگردان، یا هر کسی که دستی بر آتش داره.

این روزها نمایشی روی صحنه است با علی صفری و رها حاجی‌زینل. نمایشی درست، جدی و فکرشده. در یکی از بهترین سالن‌های تئاتر تهران؛ سالنی با صندلی‌های راحت، دید کامل، فضای محترم، امکانات فنی خوب و حتی پارکینگ برای تماشاگر. همه‌چیز سر جای خودش.

اما درد اینجاست: ما سالن‌های بی‌کیفیت در پاساژها رو پر می‌کنیم، روی صندلی‌های نامناسب و در فضای بی‌احترام می‌شینیم، برای نمایش‌های سطحی و بی‌فکر سر و دست می‌شکنیم… بعد همین‌جا، در شرایطی که یک اجرای جدی با همه‌ی استانداردهای حرفه‌ای روی صحنه است، نمی‌گیم: این باید هر شب سولد اوت باشه؟

من کاری به «مردم عادی» ندارم. من و تویی که ادعای تئاتر داریم، ما داریم به خودمون خیانت می‌کنیم.
دلم می‌سوزه، واقعاً دلم می‌سوزه…