جوانمردا، این شعرها را چون آینه دان. آخر دانی که آینه را صورتی نیست در خود اما هر که در او نگه کُند، صورت خود توانَد دید. همچنین می دان که شعر را در خود هیچ معنی نیست، اما هر کسی از او آن تواند دیدن که نقد روزگار او بود و کمالِ کارِ اوست. و اگر گویی :((شعر را معنی آن است که قائلش خواست و دیگران معنایی دیگر وضع می کنند از خود)) این همچنان است که کسی گوید:((صورتِ آینه صورتِ روی صیقل(سازنده آینه) است که اول آن صورت نمود)) این معنی را تحقیق و غموضی هست که اگر در شرحِ آن آویزم، از مقصود باز مانم. زمین بیش از هر کتابی از ما به ما می آموزد، زیرا در برابر ما ایستادگی می کند.

از نامه های عین القضات همدانی