›عزیز شنگال

با نگاهی به ساختارِ قرار گرفتن اجزا باید گفت٬کار کارنامه ی قابل قبولی می گیرد...
اول سبکی که در این کار بکار رفته است سورئال هایی از واقعیت میدانی است که به کمک میزانسن های ماجرا طوری کنار هم چیده شده است که اگر مبتدا و موخر داستان را کشف نکنی(یعنی اگر درک نمادها و تصاویری که از تاریخ این مردم است را ندانی)پی نخواهی برد که «فرشته ی سرزمین»و ربط ارگانیکی ان با کوچ زنان و مردان ایزدی از این سوی مرزهای کوردستان با انسوی مرزهای کردستان چیست.دوم در نمایش٬علاوه بر سورئال با تلفیقی از رئالیسم ماجرا و بعد از پشت سر گذاشتن قسمتهای تاریخی که مربوط به ژینوساید نژادی و ایینی و فرهنگی این مردم کورد بود به صحنه ی هجوم داعش وارد میشوند.تلفیق ورود و پرش کارکترها به ماجرا و التقاط ان با بشکه های نفت و موضوع خاک کوردستان و نحوه سیاست دولتهای منطقه بسیار هنرمندانه در نمادها جاری بود که اگر دوستان دقت به خرج میدادند از پس پشت نمایش هدف کارگردان را کشف میکردند!.در هر صحنه ایی که گروه از سن خارج میشد تا ورود بعدی نمادها و کارکترها داستان و واقعیتهای تازه ای برای مخاطب عرضه میگشت که علاوه بر مبحث تاریخی ژینوساید ایزدیان٬ ترکیب نفت٬داعش و بنیادگرایی های پوشالی به تجاوز و فروختن زنان کورد ایزدی هم اشاره میشد که تا مخاطب از ماجرا پرت نشود.
بصورت کلی فرم خوب بود ولی همچنین میتواند بهتر باشد٬اما قدرت داستان در محتوا و رنگ امیزی کارکترها از تاریخ کوردان ایزدی است که نویسنده کار با امیزش ان با فرم توانسته است موفق ظاهر شود.یکی از موفقیتهای کار استفاده از صدای جادویی«فرشته ی سرزمین»و یورش طبلها بر فکر مخاطب است که با هارمونی که با جنب و جوش بازیگران و پوشش های انان یافته تماشاگر را ملزم به تامل میکند.و در نهایت ورور گروهای مختلف مبارز کورد و ائتلاف جهانی به ماجرا داستان به پایان میرسد...