دیروز غروب ناگهان به سرم زد برم تئاتر و به طرز شگفت آوری(به خاطر ناهماهنگی ای که بین مسؤولین فروش بلیط تماشاخانه ایرانشهر به وجود آمده بود) تنها دو ساعت مانده به آغاز این نمایش موفق شدم از اینترنت بلیطش را بگیرم آن هم در جایگاه میهمانان ویژه و این در حالی بود که اصلا خبر نداشتم که شب افتتاحیه ی نمایش هست.

خلاصه همینش خیلی باحال بود که یکهو تصمیم بگیری بری تئاتر و بعد از افتتاحیه سر در بیاری!

در مورد نمایش باید بگم که ایده ی کار کاملا شبیه نمایش تن تن هست. یعنی به قول خود کارگردان بازسازی نوستالژی های دهه ی شصتی هاست. تنها تفاوت در این هست که در مورد تن تن یک کتاب کمیک استریپ به صورت نمایش در آمده بود و اینجا دقیقا همان کارتونی که از تلویزیون پخش میشد را به صورت نمایش ... دیدن ادامه ›› میبینید.

چون دستمایه ی کار در این دو نمایش دو مدیوم تصویری است و هدف خاطره بازی با آنهاست، دکور و طراحی صحنه و لباس مفصل از الزامات کار هستند. یعنی هر چه دکور مفصل تر و با جزئیات بیشتر باشد، بیشتر نوستالژی را زنده میکند. به همین دلیل در این دو نمایش کارگردان تا جایی که توانسته برای دکور و لباس هزینه نموده و انصافا ازین بابت موفق هم عمل کرده.

خب نمایش شامل قسمت های مختلفی است که هر کدام مانند یک قسمت از کارتون پلنگ صورتی که از تلویزیون پخش میشد هستند که البته در طول هم داستان خطی ساده ای را در دل خود شکل میدهند. بعضی قسمت ها بسیار قوی و عالی و لذت بخش هستند و برخی متوسط اما من روی هم رفته دوستشان داشتم و لذت بردم.

یکی از نقاط قوت نمایش موسیقی و افکت های صوتی است که خیلی خوب انتخاب شده اند. البته کمی ناهماهنگی وجود داشت که خب برای شب اول کاملا طبیعی است.

از بازی ها در کل راضی بودم. بیشتر از همه از رامین سیار دشتی و مارین میلر و بعد داریوش موفق و فرزین محدث.

در پایان تماشای این نمایش را به همه ی کسانی که کارتون پلنگ صورتی را دوست دارند و به خصوص با آن خاطره دارند توصیه میکنم و امیدوارم مثل من از تماشای این نمایش لذت ببرند.