تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنرS2 > com/org | (HTTPS) 78.157.41.91 : 08:03:02
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
سلام
من نقطه قوت نمایش را در کارگردانی و فضاسازی میبینم و ازین پس علی سرابی را علاوه بر یک بازیگر قوی به عنوان کارگردانی خوش فکر و کاربلد میشناسم.
متن و خود قصه آنچنان درگیرم نکرد و ضعف نمایش را بیشتر ازینجهت میدانم اما از حال و هوا و فضای نمایش و بازی خانم بنی آدم و آقای اسماعیل کاشی لذت بردم. البته بازی ها عالی نبود ولی خوب بود و کفایت میکرد برای خلق فضا و ارتباط با تماشاگر. فقط از جایی که بازی خانم بنی آدم پایان میابد به نظرم قدری کار از ریتم میافتد و کشش قبلی را ندارد. یعنی اینکه مثل سریال پوآرو نمایش پایان یابد خیلی با روند نمایش از ابتدا تا پایان همخوانی ندارد.
به هر حال خوشحالم که نمایش را تماشا کردم و فضای کار خیلی به دلم نشست و باعث شد در زمره ی دوستانی باشم که دوستش داشتند اما دوستانی که دوستش نداشتند را هم درک میکنم. فکر میکنم دوست داشتن این نمایش بسیار شخصی و سلیقه ای باشد و به حال و هوای دل افراد بستگی دارد و آنچنان منطقی نیست!
من نقطه قوت نمایش را در کارگردانی و فضاسازی میبینم و ازین پس علی سرابی را علاوه بر یک بازیگر قوی به عنوان کارگردانی خوش فکر و کاربلد میشناسم.
متن و خود قصه آنچنان درگیرم نکرد و ضعف نمایش را بیشتر ازینجهت میدانم اما از حال و هوا و فضای نمایش و بازی خانم بنی آدم و آقای اسماعیل کاشی لذت بردم. البته بازی ها عالی نبود ولی خوب بود و کفایت میکرد برای خلق فضا و ارتباط با تماشاگر. فقط از جایی که بازی خانم بنی آدم پایان میابد به نظرم قدری کار از ریتم میافتد و کشش قبلی را ندارد. یعنی اینکه مثل سریال پوآرو نمایش پایان یابد خیلی با روند نمایش از ابتدا تا پایان همخوانی ندارد.
به هر حال خوشحالم که نمایش را تماشا کردم و فضای کار خیلی به دلم نشست و باعث شد در زمره ی دوستانی باشم که دوستش داشتند اما دوستانی که دوستش نداشتند را هم درک میکنم. فکر میکنم دوست داشتن این نمایش بسیار شخصی و سلیقه ای باشد و به حال و هوای دل افراد بستگی دارد و آنچنان منطقی نیست!
۱۱ نفر
این را
خواندند
محمد رحمانی، مینا سمیع زادگان، رومینا خلج هدایتی، مارینا، علیرضا حسینی و حنانه اسدزاده این را دوست دارند
محمد رحمانی، مینا سمیع زادگان، رومینا خلج هدایتی، مارینا، علیرضا حسینی و حنانه اسدزاده این را دوست دارند
خریدار ذوق زده (moragheb)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۰۹ مهر ۱۳۹۲
ابرشیر عزیز متن چند تا تِم داره که هر کدام تا اندازه ای میتونند کلیشه ای باشند و هنر نویسنده و کارگردان در همین نهفته است که بتوانند ازین کلیشه ها فاصله بگیرند. ریتم کند نمایش اصلن من رو اذیت نکرد و به نظرم اتفاقن در راستای همین دور شدن از کلیشه بود و با تند شدن ریتم به نظرم نمایش خیلی کلیشه ای تر میشد.
نمایش ابتدا با این تصور که ژاک آگاه تر از بقیه ست تعلیق ایجاد میکنه اما کم کم میبینیم که اتفاقن ژاک از همه ناآگاه تر هست و در نهایت غافلگیری نمایش جاییست که پی میبریم هلن که نا آگاه تر از همه به نظر میرسید، در حقیقت از همه آگاه ... دیدن ادامه ›› تر بوده.
پس یک تعلیق ابتدایی داریم و یک غافلگیری انتهایی. به نظرم این غافلگیری انتهایی کلیشه ای اجرا شد بنابراین یا باید طور دیگری رخ میداد مثلن ژاک خودش به نیرنگ هلن پی میبرد، و یا اصلن حذف میشد؛ مثلن میشد این غافلگیری انتهایی را باز به صورت یک تعلیق ابتدایی در نمایش طرح کرد یعنی همانطور که از ابتدا میدانیم ژاک خود را جای برنارد جا زده، همچنین بدانیم هلن نیز به خاطر ارث ژاک او را دعوت کرده. یا مثلن غافلگیری از نیرنگ هلن به بعد از مرگ آینیس منتقل میشد البته بدون اینکه ژاک به آن پی برده باشد و این خود تعلیقی ایجاد میکرد تا صحنه ی پایانی که ژاک به نیرنگ هلن پی ببرد.
غافلگیری پوآرویی وقتی جواب میدهد که در طول نمایش شما کاملن ذهنت منحرف شده باشد؛ شاید اینجا هم همینطور به نظر برسد ولی باید توجه داشت که تعداد شخصیت ها برای انحراف ذهن درینجا خیلی کم است و در ضمن در طول نمایش هم تقابل هلن با آینیس که به وضوح شخصیت مثبت نمایش است و اسارت ژاک در دست هلن به واسطه ی نیازی که به او دارد شما را نسبت به هلن بدبین میکند گرچه در انتها پی میبرید که پلیدی او فراتر از حد انتظارتان بوده؛ به علاوه حال و هوای نمایش آنچنان معمایی نیست و برای خود من تراژدی مرگ آینیس پایان نمایش بود و ژاک به هر حال از دست رفته بود. چیزی که قسمت پایانی باید به بعد از مرگ آینیس اضافه کند همین است که هلن به ژاک میگه تو هم مثل من هرزه ای و من و تو لایق هم هستیم. این باید مفهوم اصلی انتهای نمایش باشه در حالی که با پایان بندی حال حاضر بیشتر زبلی هلن و رکب خوردن ژاک به چشم میاد. البته صحنه ی پایانی ویژگی های خوبی مثل اون سطل آبی که روی صورت ژاک ریخته میشه داره که تأکیدی هست بر زندانی که هلن براش ساخته و حرف من این نیست که این ویژگی های خوب بخواد حذف شه. اما خیلی میتونست ازین خلاقانه تر اجرا شه. بیاین فرض کنیم پایان رو ندیدیم و هنوز نمیدونیم هلن خیلی حیله گر بوده. خب چه پایانی میشه برای نمایش متصور بود؟ فکر میکنم دو تا حالت بیشتر نداره: یا هلن ژاک رو ترک میکنه و یا باهاش میمونه که درین صورت زن هرزه ای هست. پس برای نشان دادن هرزگی هلن همین زیستش با ژاک کافیست. و اون توضیحاتی که برای حل معماهای داستان میده رو مثلن میشد سر قبر ژاک بعد ازینکه با ارثیه اش وضعش توپ شده بگه. حالا یه هنرمندی مثل علی سرابی با توجه به همین نکته فکر میکنم پایان بندی های بسیار خلاقانه ای میتونست ارائه کنه تا از داستانی به قول شما کلیشه ای، در اجرا نمایشی به دور از هر کلیشه ای ارائه بده.
نمایش ابتدا با این تصور که ژاک آگاه تر از بقیه ست تعلیق ایجاد میکنه اما کم کم میبینیم که اتفاقن ژاک از همه ناآگاه تر هست و در نهایت غافلگیری نمایش جاییست که پی میبریم هلن که نا آگاه تر از همه به نظر میرسید، در حقیقت از همه آگاه ... دیدن ادامه ›› تر بوده.
پس یک تعلیق ابتدایی داریم و یک غافلگیری انتهایی. به نظرم این غافلگیری انتهایی کلیشه ای اجرا شد بنابراین یا باید طور دیگری رخ میداد مثلن ژاک خودش به نیرنگ هلن پی میبرد، و یا اصلن حذف میشد؛ مثلن میشد این غافلگیری انتهایی را باز به صورت یک تعلیق ابتدایی در نمایش طرح کرد یعنی همانطور که از ابتدا میدانیم ژاک خود را جای برنارد جا زده، همچنین بدانیم هلن نیز به خاطر ارث ژاک او را دعوت کرده. یا مثلن غافلگیری از نیرنگ هلن به بعد از مرگ آینیس منتقل میشد البته بدون اینکه ژاک به آن پی برده باشد و این خود تعلیقی ایجاد میکرد تا صحنه ی پایانی که ژاک به نیرنگ هلن پی ببرد.
غافلگیری پوآرویی وقتی جواب میدهد که در طول نمایش شما کاملن ذهنت منحرف شده باشد؛ شاید اینجا هم همینطور به نظر برسد ولی باید توجه داشت که تعداد شخصیت ها برای انحراف ذهن درینجا خیلی کم است و در ضمن در طول نمایش هم تقابل هلن با آینیس که به وضوح شخصیت مثبت نمایش است و اسارت ژاک در دست هلن به واسطه ی نیازی که به او دارد شما را نسبت به هلن بدبین میکند گرچه در انتها پی میبرید که پلیدی او فراتر از حد انتظارتان بوده؛ به علاوه حال و هوای نمایش آنچنان معمایی نیست و برای خود من تراژدی مرگ آینیس پایان نمایش بود و ژاک به هر حال از دست رفته بود. چیزی که قسمت پایانی باید به بعد از مرگ آینیس اضافه کند همین است که هلن به ژاک میگه تو هم مثل من هرزه ای و من و تو لایق هم هستیم. این باید مفهوم اصلی انتهای نمایش باشه در حالی که با پایان بندی حال حاضر بیشتر زبلی هلن و رکب خوردن ژاک به چشم میاد. البته صحنه ی پایانی ویژگی های خوبی مثل اون سطل آبی که روی صورت ژاک ریخته میشه داره که تأکیدی هست بر زندانی که هلن براش ساخته و حرف من این نیست که این ویژگی های خوب بخواد حذف شه. اما خیلی میتونست ازین خلاقانه تر اجرا شه. بیاین فرض کنیم پایان رو ندیدیم و هنوز نمیدونیم هلن خیلی حیله گر بوده. خب چه پایانی میشه برای نمایش متصور بود؟ فکر میکنم دو تا حالت بیشتر نداره: یا هلن ژاک رو ترک میکنه و یا باهاش میمونه که درین صورت زن هرزه ای هست. پس برای نشان دادن هرزگی هلن همین زیستش با ژاک کافیست. و اون توضیحاتی که برای حل معماهای داستان میده رو مثلن میشد سر قبر ژاک بعد ازینکه با ارثیه اش وضعش توپ شده بگه. حالا یه هنرمندی مثل علی سرابی با توجه به همین نکته فکر میکنم پایان بندی های بسیار خلاقانه ای میتونست ارائه کنه تا از داستانی به قول شما کلیشه ای، در اجرا نمایشی به دور از هر کلیشه ای ارائه بده.
۰۵ آذر ۱۳۹۴
دوست‌دارم
پاسخ
مینا خانم این لینک پست من هست که پاسخ شما را در بخش نظرات آن آورده ام:
http://www.tiwall.com/theater/mananjanistam/users/moragheb/tags/all
http://www.tiwall.com/theater/mananjanistam/users/moragheb/tags/all
هیچگونه تحصیلات یا تجربه ی هنری ندارم و نظراتم کاملن غیر علمیست؛ با این حال مسؤولیت حرفهایم از جمله مطالبی که با قاطعیت عنوان کرده ام را کاملن به عهده میگیرم و اتفاقن با کنایه صحبت نمیکنم و تا حدود زیادی رک هستم.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۳۸۸,۰۰۰ نفر
+۲۶,۹۲۰ برنامه
+۷,۹۰۱,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۵,۳۰۹ برگه
۹,۷۵۱ آلبوم
۵,۶۱۴ پادکست
