*زیبای ناآرام*

خیلی ها معتقدند که نمایشنامه "نوعی داستان عاشقانه" را آرتور میلر بعد از 23 سال (1983) بر گرفته از رابطه خود با مرلین مونرو (1955-1960)به رشته نگارش در آورده است.

آرتور میلر با آن شخصیت اخلاق گرا و خشک در کنار روح بی قرار و نا آرام مرلین مونرو که پر از انرژی و احساس است و عمر کوتاه این ازدواج و نهایتا مرگ مشکوک مرلین یک سال بعد از جداییشان.

نکته جالب توجه اما، در کنار هم قرار گرفتن مونرو و میلر است – درباره ی پیوند عجیب این دو موجود ناهمگون میتوانم بگویم که شاید هر کدامشان ... دیدن ادامه ›› در طرف مقابل دنبال نداشته هایش بوده .. شاید شخصیت مونرو از آنچه که به وی لقب داده بودند (موبور خنگ) فراتر بوده .. یا شاید دغدغه های ذهنی آرتور میلر درباره ی نهاد خانواده و مشکلات اجتماع آنقدر زیاد بود که توانایی همراهی زنی افسرده با مشکلات عمیق روحی که دچار دوگانگی و خلاء شده بود را نداشت ..
شاید اگر آرتور میلر وجود بخشنده ای داشت ، مرلین –زنی که تمام ملاکهای یک زن کامل را داشت – می توانست زوایای تاریک روحش را پالایش کند و خاطرات تلخ کودکیش از مادر بیمار شیزوفرنی و عدم حضور پدر گرفته تا زندگی در پرورشگاه وسرپرستی 11 خانواده مختلف و ازدواجش در شانزده سالگی و .. را به فراموشی بسپارد.
.
.
.
با توجه به اینکه این دومین کار بود که از این گروه می دیدم انرژی و شور و شوق هر دو بازیگر رو بینهایت دوست داشتم وبا توجه به نوع نمایشنامه و موقعیت مکانی آن(اتاق خواب زن) و معذوریتها ،به نظرم بازیگرها به خوبی توانسته بودن نقش و روابط بین دو شخصیت رو در بیارن .طراحی صحنه (به غیر از تلفن) وهمینطور طراحی لباس و طراحی چهره پردازی نیزخیلی خوب بود. حتی زخمهای سمت چپ صورت نقش زن هم به نظرم هوشمندانه بود-چراکه مرلین اعتقاد داشت که نیمرخ راست صورتش قشنگ‌تر است -

خسته نباشید به گروه