امیررضا صفایی کارگردان نویسنده بازیگر

نمایش ناگهان سامورایی روایتی از سختی های نسل دهه شصت به نمایش قرار میدهد . متن نمایش نامه به صورت مونولوگ اجرا میشود .
متن نمایش نامه زیر لایه های تلخ همراه با طنزی تلخ را شاهد هستیم ‌.
اثر کارگردان یک اثر لیکچر پرفورمنس هست . تئاتر شورایی که به مخاطب اجازه داده در ان حرف بزند و در اثر همراه شود . استفاده کارگردان از پروژکتور و روایت مستندگونه از زندگی ۷ همکلاسی که سرنوشت تلخ را داشتتد باعث شده ما با یک اثر مستتدگونه تئاتر همراه شویم ‌.
طراحی لباس و گریم به چشم نیامد ولی طراحی صحنه و روبه رو شدن با سالن کشتی و محیط زورخونه و تعویض صحنه ها باعث شده با وجود مینیمال بودن اثر ، طراحی صحنه و ا‌کسسوارهای صحنه باعث شده
ما با محیط صحنه اخت شویم.
طراحی صداها مخصوصا در هنگام نوع مونولوگ که هنگامی که مونولوگ طنز امیز هست صداها و افکت های شاد و هنگامی که مونولوگ به سمت
تراژیک حرکت میکند ضرب آهنگ موسیقی سنگین تر و دلهره آور میشود .
ایراد که میتونم بگیرم نور در کل نمایش ثابت هست میشد موقع صحنه های دلهره ... دیدن ادامه ›› آور نور موضعی تیره و به اصطلاح خشن باشد .
بازی ، بازیگر که در واقع خود کارگردان هست کاملا باور پذیر هست .
آمادگی جسمانی بازیگر که تقریبا از شیوه مایرهولد نیز از تکنیک های بدنی استفاده نموده و ضمنا تسلط کامل بر بیان مونولوگ و تماشاگر را نیز وارد بازی خود کردن به نوعی هوش او را میرساند .
کارگردان میتوان گفت به نوعی متن و فرم و کانسپت اثر وفادار بود.
به نظرم امکان این بود که این نمایش در سالن با گنجایش بیشتر اجرا شود.
پیشنهاد من اول اینکه ریتم نمایش گاهی کند بود و باید سریع تر شود و دوم زمان پخش فیلم ها گاهی طولانی بود و تماشاگر میخواهد با نمایش همذات پنداری کند .
نورها باید بازنگری شود . و تمجید پایانی نسان دادن محیط زورخونه عالی بود . در کل تماشای این اثر به تمام دهه شصتی ها و تئاتربین ها پیشنهاد میکنم .