آرمان امامی پور تئاتر ، فیلم ، موسیقی

در نمایش « دروغ »ِ فلوریان زلر، روبه‌روی یک آینه‌ی تلنگرآمیز و تکان‌دهنده می‌ایستیم؛

آیینه‌ای که تصویر ناخوشایندِ «حقیقت» رو نشون میده.

تصویری که خیلی‌ها اصلاً طاقت دیدنشو ندارن!

به نظر من «حقیقت» فقط یه واقعیت بیرونی نیست؛ بلکه یه آزمونه برای سنجیدن ظرفیت درونی آدمها.

فقط کسایی میتونن حقیقت رو بشنون و با اون مواجه‌بشن که روی خودشون کار کردن.

چه این حقیقت مربوط به خودشون‌باشه، چه مربوط به بقیه، آدمها ... دیدن ادامه ›› باید ظرف درون‌شون رو گسترش داده‌باشن تا بتونن پذیرای حقیقت باشن.

دروغ، خیلی اوقات پناهگاهی آسوده‌تر، تحمل‌پذیرتر، و محبوب‌تره.

خیلی هامون شیرینی مصنوعی دروغ رو ترجیح‌میدیم تا طعم گس حقیقت رو. چه این مزه رو موقع شنیدن حس‌کنیم، چه موقع گفتن.

زلر با این نمایشنامه قصد داره بگه گفتن حقیقت، مسئولیتی اخلاقی و خطرناکه. نه همه پذیرای‌شنیدنش هستن، نه همه لایق‌گفتنش.

تئاتر واقعی، در بهترین حالتش قرار نیست همیشه آسایش بیاره.

گاهی دعوت به مواجهه، و پرسش از خود، و تحولات‌مثبت میکنه.

آیا همگی ما حاضریم ظرف درون‌مون رو بزرگتر کنیم و حقیقت ناب رو تاب‌بیاریم و ازش پذیرایی‌کنیم؟

یا انتخاب‌مون ، راحتی ِ دروغه؟

اگه فرزند به والدینش مثلاً بگه که به‌فلان‌دلیل سیگار میکشم،
اگه همسر به همسرش مثلاً بگه که فلان‌آدم، به فلان‌دلیل، برام جذابیت داره،
آیا این اتمسفر رفاقتی، جذاب‌تر و بهتر نیست؟

آیا درک‌کردن و آغوش ، بهتر از ترک‌کردن و طرد نیست؟

آیا نمیشه به جای اعصاب‌خوردی و تمرکز روی مسأله، به‌دنبال سرچشمه‌ی مسأله، و به‌دنبال راه‌حل و چاره‌بود؟

درود به یکایک‌تون بابت اجرای این متن فوق‌العاده.

به نظرم این نمایش ، لایق دریافت پنج ستاره هست. این تئاتر، خیلی مشابه داخلی نداره و امثالش در خارج از کشور اجرا میره. نویسندگی، تیم کارگردانی، مهارت های بدنی، بیانی، حسی، و تمرکزی بازیگران، هماهنگی بالاشون باهم که قطعا حاصل تمرین های بسیار زیاده، کورئوگرافی فکر شده و مناسب، اضافه کردن قسمتهای رئال به سوررئال برای فاصله گرفتن از یکنواختی، استفاده درست از نور نقطه ای و موسیقی و آمبیانس زنده، توجه کامل به جایگاه تماشاگران و تنظیم بسیار خوب میزانسن ها متناسب با دوسویه بودن تماشاخانه، همگی و همگی قابل تحسین هستند.
این نمایش ، اکثریت مخاطبان رو تا آخرین ثانیه با خودش همراه میکنه ولی اقلیتی هم وجود دارند که به لایه های عمیق متن نفوذ نمیکنند و بعضی قسمتها براشون جذابیت کافی نداره. من هم پونزده سال پیش (سال ۱۳۸۸) تجربه ی بازی در یک نمایش دوگانه رو داشتم، که بخشی از مخاطبان بسیار ارتباط گرفته بودند و بخشی هم لذت کافی نبرده بودند.
اعضای تیم نمایش چهارصد و هفده، مخاطب رو به تفکر دعوت کردند. یکی از نشونه هاش هم این بود که بعد از رورانس، فوری صحنه رو ترک کردن و هیچ کس معرفی نشد. این به نظرم یعنی مخاطب رو با دیده ها و شنیده هاش تنها گذاشتن، تا به فکرکردن درباره ی مفهوم ارزشمند تولدی دوباره ادامه بده.
برای تک تک قطعات پازل جذاب تون، آرزوی موفقیت، درخشش و در اوج بودن دارم. منتظر اجراهای بعدیتون هستم.

درود. برای بار دوم به تماشای این اثر فوق العاده نشستم. در کامنت های قبلی، تعاریفم رو بیان کردم. دم یکایک تون گرم.

بمون، بخون، بخندون، به ما یادآوری کرد "ایرانی" هستیم!

این نمایش، هم برای مخاطب عام، و هم برای مخاطب خاص، جذابیت هایی داره.

مخاطب حرفه ای تئاتر، علاوه بر زیبایی های فراوون سمعی و بصری، قطعا در این نمایش نکاتی رو ملاحظه میکنه که شجاعت و جسارت نویسنده، کارگردان (و البته بازیگران) رو نشون میده.

بانو سمیه مهری با هوشمندی و دغدغه مندی ای مثال زدنی، اثری زیبا و فاخر رو خلق ... دیدن ادامه ›› و هدایت کرده.

در این نمایش، بعد از مدتها، بانوان هنرمند سرزمینم رو نه کامل، بلکه اندکی دارای حق طبیعی شون دیدم.

نوازندگی و خوانندگی زنده، به زیبایی کار افزوده بود.

بسیار لذت بردم و به نظرم این نمایش رو بیش از یک بار باید دید. برای ثانیه به ثانیه ش ساعتها و ساعتها زحمت کشیده شده، زمان و انرژی و فکر صرف شده.

همه چیز زیبا آغاز شد (همزمان با ورود تماشاگران نوازندگی و خوانندگی جریان داشت) و زیبا هم به پایان رسید.

کارگردان کاربلد و بازیگران توانمند این اثر، بعد از پایان نمایش در بین مردم حضور پیدا کردن، عکس گرفتن، و در اونها غرور نابجا و تکبر مشاهده نکردم.

در کل بسیار سپاسگزارم از کاپیتان و مهمانداران این پرواز.

به نظرم شاید کل این نمایش در این ضرب المثل و قولِ معروف خلاصه میشد:
سواره از پیاده خبر ندارد؛ سیر از گرسنه !

امشب جمعه 12 خرداد 1402، با 13 نفر از دوستانم به تماشای این تئاتر فوق العاده نشستیم.

نویسندگی، کارگردانی و بازیگری، بسیار خوب عملی شده بود توسط دوست بسیار هنرمندمون، مهناز غمخوار عزیز.

متن، پر مغز و قوی،
کارگردانی، میزانسن ها خوب و به جا (با توجه به تک پرسوناژ بودنِ نمایش، از یکنواختی فاصله داشت)،
بازیگری، هنرمندانه ... دیدن ادامه ›› و قوی

تنها نقدی که دارم، مقداری صدای افکت ها و آمبیانس ها، در بعضی قسمتها بلند و تقریباً غالب بود و برخی قسمتها تکراری و مونوتون میشد.

تماشای این تئاتر رو به هر انسان دغدغه مندی توصیه میکنم. ما لذت بردیم واقعا.