همه ما سنگهایی در جیب هامون داریم که سنگینی میکنند و مانع راه رفتمون میشن. برخی از اونها رو خودمون در جیب هامون گذاشتیم و این امکان وجود داره که پرتشون کنیم بیرون و از شرّشون راحت شیم (بماند که گاهی روحیاتمون مازوخیستیک میشه و حاضر نیستیم ازشون دل بکنیم). برخی دیگه به لباسهامون دوخته شدند، برای خلاصی از اونها ناچاریم لباسمون رو در بیاریم، در این مواقع سوال اینجاست که کدوم بهتره: برهنه راه رفتن یا تحمل سنگ ها برای حفظ آبرو. و برخی دیگه هم هستند که هیچ جوره نمیشه دورشون ریخت، انگار با وجودمون تنیده شدند، سنگهایی درونی، گاه از بدو تولد باهامون بودند و گاه در گذر زمان جزئی از ما شدند. بهای خلاصی از اونها نابودی خودمونه، در جامعه ای مثل ایرلندِ این نمایش نیز مثل جامعه خود ما، این گونه سنگها بسیارند (برای اینکه بحث های جامعه شناختی ای که عقیده داره سرنوشت افراد یک جامعه محتوم نیست و ما باید دست در دست هم بدیم به مهر تا شرایط رو عوض کنیم و غیره پیش نیاد، فقط این نکته رو عرض کنم که این دیدگاه من از مقیاس لوکال گفته شد و نه گلوبال، بنابراین با اون مباحث تضادی نداره). بنابراین ارتباط بر قرار کردن با نمایشنامه برای تماشاگر ایرانی کاملا امکان پذیره (با میزان تطابقی قابل قبول). تماشاگر درک میکنه که چرا سیاهی لشگرهای اون فیلم صحنه های غم و ناراحتی و بدبختی رو به اون زیبایی بازی می کنند، و جایی که قراره از اعماق وجودشون شاد باشند و خوشحالی کنند، ناتوانند و به خوبی از عهده‌ش بر نمیان. تماشاگر درک میکنه که چرا یک مرد مجرد چهل ساله که سرمایه‌ش رو از دست داده تمام فکر و ذکرش یک چیزه. تماشاگر درک میکنه که چطور میشه سیاهی لشگر بود و عشق کرد. تماشاگر درک می کنه که چطور میشه کسی که میخواد سیاهی لشگر نباشه در قعر رودخونه جای می گیره. تماشاگر درک میکنه که سوء استفاده از شهرت و محبوبیت، و ازین راه حتی مشهورتر و محبوبتر شدن یعنی چی. تماشاگر درک میکنه که چطور میشه یک فرد از یک قماش (در اینجا ایرلندی) باشه و وقتی موقعیتی فراتر از اون قماش پیدا میکنه، نزد سایرین اونهارو تحقیر کنه، انگار نه انگار که خودش هم جزئی از اونهاست. و خیلی موارد دیگه ای که نمایشنامه رو در عین سادگی و اینکه شاید روند داستانی آنچنان تاثیر گذاری هم نداره، جذاب میکنه.
اما این تئاتر نقطه قوتش که همون نقطه تمایزش نسبت به سایر تئاترهاست، در نوع اجراست. استفاده در دو بازیگر در 19 نقش که این دو بازیگر با توانایی ... دیدن ادامه ›› کاملی از عهده بازی تمامی نقش ها بر میان. شاید اگه این نمایشنامه با 19 بازیگر اجرا میشد به هیچ عنوان نمیتونست انقد دیدنی و دوست داشتنی باشه. واقعا درسته که بزرگترین و خلاقانه ترین ایده ها در نگاه اول مسخره ترین اون ها به نظر میان.
در مورد سایر پارامترها و ویژگی های این کار هم دوستان تیوالی تاحالا زیاد گفتند و بحث کردند، پس سخن رو کوتاه می کنم. حالا که این نمایش تا دو هفته دیگه تمدید شده، بهتون پیشنهاد میدم از دستش ندید. از دیدنش مطمئنا پشیمون نخواهید شد.