«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
کار خوبی بود، سه شنبه دیدم ولی همش تو فکر بودم چی بگم!
ریتم کار خوب، متن واقعا قوی، نور خوب، موضوع چند لایه.
توی اون صحنه که فرشته 517 مشغول توصیف ویژگیهای سفینه بود، لحظه اول دقیقا منظور کارگردان عزیز برام تداعی شد، «تبلیغ جنگ و کشته شدن در راه آرمان»، ولی انقدر لحن رو خوب و تمیز درآورد خانم ضیایی، که دقیقا منو پرت کرد توی هواپیماها که مهماندار با سرعت یه سری حرفای تکراری رو میگه و هیچکس هم معمولا گوش نمیده، احساس میکنم آقای عبدی به هدفش رسید توی این زمینه، که کلی حرف بزنه و الزاماً داد نزده باشه، با صدای آروم، با طعنه و کنایه و ایهام، کلی حرف زده باشه.
البته توی یه زمینه با آقای عبدی عزیز اختلاف نظر دارم، و اون هم اینکه به نظرم فقط در کشورهای ایدئولوژیک نیست که برای مرگ در راه آرمانها یا همون درجه والای شهادت ارج و قرب بسیاری قائلن و ارزش زیادی داره، هر گوشه از دنیا که بریم، هرکسی عقیدهای داره، و برای عقیدهش میجنگه، و اگر کشته بشه یقیناً در لحظهای که داره جون میده، لبخند رضایت روی لبهاش هست از اینکه از اعتقادش قدمی عقبنشینی نکرده. البته خب منکر رنگ و لعابهای که این اعتقاد در مکاتب ایدئولوژیک داره نیستم، و از این اشاره تحسین برانگیز آقای عبدی ممنونم.
و جنگ، خون، کشته، اسیر...
«هیچکدام از موجودات اعدام نمیشوند، انسانها تنها موجوداتی هستند که اعدام میشوند، بدست بقیه انسانها» نادر ابراهیمی - یک عاشقانه آرام
آقای عبدی، احسنت
:)