ناصرالدین شاه تکیه دولت را ساخت، همان که کمال الملک نقاشی اش کرد، نه برای تعزیه و نمایش ایرانی که تقلید تماشاخانه اپرهال بود برای تئاتر... ولی تعزیه خوان ها و سیاه بازها که نمایش سوز و گداز و طنازی را در حیاط خانه ها و کاروانسراها بین مردم کوچه و بازار خوب بلد بودند جای گرم و نرمی پیدا کردند با معین البکا و تاج الشعرا دست یکی کردند و چکاچک شمشیر تعزیه را به جای خش خش دامن های اطلسی تیاتربازی ها بر چشمان پادشاه و بچه های رویاپرداز نشاندند. تا اینگه قاجار تمام شد و رضاخان دستور به تخریبش داد و روح تعزیه خوان ها و سیاه بازها را به کنجی راند: مغموم و بی صدا... حالا هفتاد سال گذشت و " شیر های خان بایا سلطنه " مجلسی شده تا مبارک سیاه را از اربابش قرض بگیرد که از قضای شیرین و بجای روزگار بر قامت بانوی تئاتر ایران نشست: گلاب آدینه! ... از طرفی هم زنان شبیه خان پا منبری را از منازل اعیان قاجاری به نقد معرفت همان حاکمان نشاند... به درستی ساز به دست "نوازندگان ول شده" ی محدود شده داد که برای روشنفکر تیغ خورده بنوازند و هم شادنوازی کنند و دل موزون و خوش کنند، خلاصه موافق خوان و رجز خوان، مخالف خوان و روضه خوان و نقال و همه در بزم این نمایش دوست داشتنی و دلنشین هستند و قصه ای آشنا از زخم تاریخ می گویند. که در ذهن ماندگار می ماند...