هگل فیلسوف شهیر آلمانی می‌گوید:
"بازیگر با تمام وجود، با چهره، قیافه و با صدای خود، هنرآفرینی می‌کند. وظیفه او این است که خویشتن را با نقشی که بر عهده دارد، یکی سازد. صدا، طرز سخن گفتن، حالتها، قیافه و به‌طور کلی همه اعمال و اندیشه‌های او با نقشی که دارد، منطبق باشد. بازیگر، مجبور است همه چیز خود را از یاد ببرد تا بتواند احساس دیگری را نشان دهد؛ یعنی نقش انسان دیگری را بازی کند. بازیگر، مثل هر انسان زنده، صاحب صدا و چهره و قیافه و حالتی خاص است که با سرشت او آمیخته و مختص به خود اوست. بازیگر باید این‌ همه را تغییر دهد تا بتواند خودش را با نقشی که بر عهده‌اش می‌گذارند، تطبیق دهد."

مستقل از سبک اکسپرسیونیستی اثر که بر گرفته از زادگاه ایده و موضوع مورد پرداخت و خلق اقتباسی اثر است و البته جدا شدن از فرم اجرایی در این مجال آنچه که توجه مرا بیشتر به خود معطوف کرد دوال(دو وجهی) بودن نقشهای تمامی شخصیتهای نمایش است؛ مشخصاً فرو رفتن در قالب ارواح مردگانی بازگشته به محل جنایت از سویی و نقش های نمایشی نمادین و انتزاعی در دل نمایشی دیگر در عالمی فرا واقعی از سویی دیگر می تواند برای هر بازیگر چالشی بزرگ در خلق این اجرا باشد که بطور نسبی تمامی بازیگران نازنین این اثر توانسته اند در بطن اجرا فرو رفته و هویتی جدید را برای خود و مخاطب بیافرینند لذا از این منظر کار این هنرمندان بازیگر جای تقدیر و تشکر فراوان ... دیدن ادامه ›› دارد.

من معتقدم در عالم فیزیک آنچه که روح و عصاره حرکت را از بدن جدا می کند و در عالم ناسوت به پرواز در می آورد موزیک است که در مقاطعی از اثر خصوصاً پایان نمایش با خوانش ترانه هایی حزن انگیز از طرف بازیگران ، این اتفاق برای مخاطب نوعی چون من رقم خورد و برای لحظاتی از کالبد جسمانی خود بیرون زدم لیکن در رویه پیش رو این نقاط اوج نمایشی، از بخش های شاخص اثر واقعاً لذت بخش و مسخ کننده بود.

فاشیسم و شکل ماهوی حکومتهای توتالیتر اگرچه در حوزه اخلاق، معیاری وقیح، پست و نکوهیده دارند ولی در خلق هنر ناب و ایجاد کنتراستی سنگین در آثاری این چنین وابسته به آن شرایط و القای تنش های درون متنی برگرفته از محیط موجود نقشی اساسی دارند و شرط لازمه ساختار اکسپرسیونیستی را در بنیان خود متحول می سازند از اینرو انتخاب ایده و خلق اقتباسی متنی که در ذات انتزاعی و حتیٰ مستند خود بتواند بر جسم و روح مخاطب چنگ بیندازد از این کانون جمعی، خود دلیلی بر این سبک و ژانر مورد ارائه است.

میزانسنهای گاهاً منظم که از دل آبستن آشوب و بی نظمی زاییده می شود در اثر بخشی و القای کابوسی در مرز بین واقعیت و فرا واقعیت مانند تازیانه ایست که بر روح و روان ببینده فرود می آید و در ساختار فکری او (مخاطب) این چینش فرایندیست تا در جهان واقعی و عالم غیب در هروله باشد.

افکتهای مؤثر صوتی و هماهنگی در پخش نسبت به میزانسنها و اکتهای بازیگران بر شدت تأثرات جمعی صحنه غالب است.

استفاده از مکعبهای شیشه ای دوار بر صحنه ایده جذابی است تا موجی باشد بر میزانسنهای موجود و تنیدگی صوتی آواها و فریاد ها و البته مؤثر در خلق نورپردازی و ایجاد سایه هایی موزون در خدمت ژانر اثر.

انتخاب متن و نگاه فاشیستی موجود در آن ، ترومایی سنگین را برای شخصیتهای اصلی قصه منبعث می کند و استفاده از سبک Play to play نیز بر جذابیتهای ساختمان تئاتر موجود می افزاید لذا تعلیق های موجود و ساختار روایی آن نیز محتوایی سنگین را ایجاد می کند (و البته در چند نقطه از نمایش در میان و پایان از ریتم افتادگی را بهمراه داشت) تا مخاطب برای درک فراگیر متن به موازات بازیها در صحنه پردازی ها، این اثر را بیش از یک بار به تماشا و پردازش ذهنی بنشیند.

صحنه پردازی ثابت و متحرک و استفاده از تراس های جنبی و بهره مندی از فضای شیشه ای، بر شکننده بودن موقعیت و استرس جمعی در سالن می افزاید و بسیار جذاب و محرک است.

گریم های اکستریم و طراحی لباس منطبق با تاریخ و جغرافیای اجرا در امتداد فضای سوررئالیسمی و اکسپرسیونیستی از عمده عوامل جنبی است که در اولین دقایق اجرا بر چشم مخاطب می نشیند و در نوع خود کامل و عاری از هر ایراد است.

نمایش بدون رورانس تکمیل کننده اوج این لذت بود برای من اگر چه که دوست داشتم تا برای این رنج و مرارت بدنی و روحی متکثر شده در بازیگران برایشان تعظیمی کنم و تشکری قلبی و زبانی.

کارگردان و استاد گران سنگ جناب اسماعیل کاشی و تیم محترم اجرایی نمایش سپاس بی شایبه برای این ٧٥ دقیقه طوفانی.