اخیرا از یک روانشناس خوب که به صورت تخصصی روی فرزندپروری مطالعه و فعالیت میکنن شنیدم که هیچوقت بچه ای رو بدون اجازه ش حتی درآغوش نگیرید. یعنی مثلا ازش بپرسید میای بغلم؟ میای بوست کنم؟ و اگر گفت نه، بغلش نکنید. حتی اگر مادرش هستید و یک هفته اجازه نمیده بغلش کنید. نکنید... و با روش های دیگه تلاش کنید اعتماد و علاقه ش رو به دست بیارید دوباره... تا بگه آره...
یا مثلا هیچوقت مجبورش نکنید بره فلان عمو رو ببوسه چون زشته اگر بچه ی شما رئیستون رو تحویل نگیره...

مسئله ی بعدی...
وقتی یک کودک ۵ ساله رو تهدید میکنید... مثلا: "اگه بابات بفهمه میکشدت." هورمون حاصل از این استرس تا ۱۳ روز در بدن بچه باقی میمونه... ینی تا ۱۳ روز هنوز حالش بده و منتظره اون تهدید عملی بشه...
و البته با بالا رفتن سن تا نوجوانی تعداد روزهایی که این هورمون ماندگاری داره کم میشه.


+ امیدوارم ... دیدن ادامه » که مطالب و مخصوصا اعداد در ذهنم درست مونده باشن. اگر که دوستان اطلاعات دقیق تری دارن خوشحال میشم اصلاح کنن این نوشته رو.

یک عدد بلیت این کار برای جمعه ۲۴ م به هرکس که مایل هست کار رو ببینه هدیه داده خواهد شد.
همینجا خبر بدید تا تقدیم کنم بلیت رو:)

باهام بیا اونور گیت...

وقتی اول کار آقای سلگی پرسیدن کسی خاطره ای داره؟ من چیزی نگفتم، نداشتم...
آخرشم که سوال کردن، هنوزم چیزی نداشتم...
ولی دیروز بعد از چند هفته یک تابلویی تو خیابون دیدم که یاد بچگیم افتادم و بعد چندتا خاطره ی مربوط به اون تابلو یادم افتاد... و یهو مغزم رسید به خاطره ای که نباید...
خاطره ای که احتمالا مغزم طی این سالها در یک واکنش دفاعی نادیده گرفته بودش و فراموشش کرده بود...
الان هم سعی میکنم دوباره انقدر نادیده بگیرمش تا پاک بشه، یا حداقل بره زیر فرش... چون اتفاقیه که افتاده و تاثیری هست که گذاشته شده و تموم شده رفته دیگه... کاریش نمیشه کرد.

سلام
چگونه میشود با وسایل نقلیه ی عمومی به این تماشاخانه رسید؟

آقا بیاید بهم بگید که شماها هم نمیدونستید کارتاژ واقعا اسم یه جاییه و فکر میکردید اسم ساختگی نویسنده س... احساس خسران دارم...


ویکیپدیا:
این شهر در اصل به دست کوچندگان فنیقی ساخته شده بود. این تمدن با چیرگی بر دریای مدیترانه و از راه بازرگانی نیرو و دارایی بسیاری را به دست آورده‌بود. تمدن کارتاژ در سده‌های سوم و دوم پیش از میلاد مسیح همدوره و هماورد جمهوری روم و در کشاکش با این دولت بر سر چیرگی بر مدیترانه باختری بود. این هماوردی به سه دوره جنگ میان کارتاژ و روم انجامید که به جنگ‌های کارتاژی یا پونیک نامیده‌می‌شود. در همه این جنگ‌ها کارتاژ شکست خورد و از نیرویش کاسته شد و باج‌های هنگفتی که برای کنارگذاشتن جنگ به روم پرداخت اقتصاد آنان را به سراشیب کشاند. سومین جنگ کارتاژی به ویرانی شهر کارتاژ انجامید و رومیان بازمانده سرزمین‌های ... دیدن ادامه » کارتاژ را به خاک خود چسباندند.

آدم بزرگ ها عاشق عدد و رقمند...وقتی با اونا از دوست تازه تون حرف میزنید هیچ وقت ازتون درباره ی چیزهای اساسی ش سوال نمیکنند...هیچ وقت نمیپرسند: 
آهنگ صداش چطوره :)
چه بازی هایی رو بیشتر دوست داره :)
پروانه جمع میکنه یا نه :)
میپرسند: 
چـــند سالشه:/
چـــندتا برادر داره:/
وزنش چــقدره:/
پدرش چقدر حقوق میگیره :||||

و تازه بعد از این سوالاست که خیال میکنند طرف رو شناختند:/

سلام
چرا هیشکی هیچی نمیگه در موردش؟

اسپویل اسپویل اسپویل اسپویل

و تاکید میکنم که اسپویل




مهم ترین مسئله ای که در همه ی زندگی بهش فکر میکنم بچه ها هستند. و همیشه میگم علاقه ی من به بچه ها به خاطر قشنگی و بند انگشتی بودنشون نیست. بچه ها برام مهم اند چون قراره یه روزی بزرگ بشن. و تبدیل بشن به آدم های توی خیابون.
من البته تمرکزم همیشه روی مسائل و اتفاقات عادی تر زندگی بوده. و هیچوقت اینجوری به مسائلِ شدید فکر نکرده بودم. در واقع دلم نمیخواسته فکر کنم. احتمالا باید از آقای سلگی ممنون باشم... نمیدونم.
خوشحال شدم که مسائل کمی عادی تر مثل کتک زدن و مواخذه های بی مورد هم در گزینه ها بود. چون همیشه قرار نیست یک اتفاق وحشتناک از طرف یک غریبه رخ بده تا یک بچه آسیب ببینه. خیلی اوقات همین پدر و مادر های مهربون بچه هاشون رو نابود میکنند. و چند سال بعد اونا رو به خاطر چیزی که هستند (حاصل تربیت خودشون) ... دیدن ادامه » سرزنش میکنند.


امیدوارم که حالاحالاها تمدید ادامه داشته باشه.
و با سپاس فراوان از مجموعه ی نوفل لوشاتو که با این گروه همکاری کردند.

کاملا ارزش دیدن رو داشت و خیلی دلچسب و دوست داشتی و عزیز بود.
خیلی حیف بود که انقدر خالی اجرا میرفت... بازی خوب کارگردانی خوب متن نسبتا خوب دکور و لباس خوب... همه چیز خوب...

+واقعا و عمیقا ممنونم از دوستانی که توجه ما رو جلب کردند به این کار.

بسیار بسیار دوستش داشتم و لذت بردم از همه چیز... از ایده تا متن تا دکور و لباس و اینکه...
شک کردم که این نور که من میبینم همونیه که انقدر بهش اعتراض شد؟ یا تغییر کرده؟ اصلا برام اذیت کننده نبود...دوست داشتنی بود :))))
همه ی چیزهایی که لازم بود گفته بشه قبلا گفته شده من فقط اعلام موافقت میکنم اینجا :)))))))))

تنها چیزی که اذیت کرد من رو اون موارد تغییر در تاریخ بود که هم زیاد بودن و به نظرم دو سه تا مثال کفایت میکرد و هم دوز شوخیش بالا بود ترجیح میدادم جدی تر بمونه فضا (واضح است که این کاملا سلیقه ی شخصی و غیرتخصصیه من هست)

+خیلی خوشحالم که از دستش ندادم و خیلی خوشحالم که با علی شمس آشنا شدم، کاش زودتر آشنا شده بودم و کاش این کار رو زودتر میدیدم که فرصتی برای دوباره دیدنش داشتم.

امید...
این کلمه رو این روزا استفاده نمیکنم، استعمال میکنم...
بعضیا تزریق میکنن، بعضیا اسنیف میکنن، منم با اجازه ت سر میکشم...

کاش کار به این خوبی سالنش انقدر خالی نبود...
اما همینشم خوبه...

ای بابا
شیب ملایم افزایش قیمت...

دوستش داشتم :)
حتی شاید اگر فرصت کنم دوباره هم به دیدنش برم:))

گرچه کار کاری نشده بود که منو جدا کنه از زمین...اما ایده های اجرایی رو جدا جدا دوست داشتم. بیشتر از همه تقلید تماشاچی رو... از نظر بصری هم دیدن رقص لیزرهای آخر تجربه ی خیلی دلچسبی بود برام...زیبا بود... راستی کاش میشد تاریکی مطلق داشته باشیم تو لحظاتی که تاریکه...
و اینکه...کاش مسائل مالی مسئله نبود. و جهان به گونه ای بود که میشد به قول آقای جعفریان گرامی واقعا یکی دم در بایسته و شماره کارت آدما رو بگیره و نفری ۵ تومن بریزه به کارت تماشاچی ها...

+دلم میخواست این کار رو در سالن پُری میدیدم.
++جسارت گروه رو در اجرا بردن همچین کاری تحسین میکنم و به نظرم بودن همچین کارایی لازمه و امیدوارم تجربه های این چنینی ادامه داشته باشند. البته با اعلام قبلی... چون برای کسی که اطلاع نداشته باشه داره به دیدن چجور ... دیدن ادامه » کاری میره میتونه خیلی ناخوشایند باشه.

+++راستی این فضا مناسب داستان کوکوسبزی و اینا نبود متاسفانه. ولی آرزو دارم یه روز یه گروهی کاری اجرا برن که بشه توش اون کارا رو کرد... علی الحساب اگه یه بار دیگه برم، با خودم لیزر قرمز میبرم حتما :)

* فوتبال دیدن تو حیاط نوفل لوشاتو همراه جماعت تئاتری های عزیز تجربه ی شیرینی بود که البته ترجیح میدادم کنارشون سه تا گلِ زده رو تجربه میکردم...

این صحنه، یک دنیا نیست.
همونطور که دنیای شما صحنه ی نمایش نیست.

نمیدونم جای این کامنت روی دیوار این نمایشه یا نه...
همین الان از سالن اومدم بیرون گیجم هنوز که چطوری این اشتباهو کردم...

امشب برنامه ای برای دیدن نمایشی نداشتم.اما حوالی ۶ اطراف ایرانشهر بودم و گفتم فرصت خوبیه که برم ببینم این کاری که دوستان پیشنهاد داده بودند رو...
۶ و ۲۵ رسیدم و رفتم جلوی گیشه و خواستم بلیت بخرم یک آقایی پشت سرم گفتن که بلیت اضافه دارن و لازم نیست از گیشه بخرم... پولش رو هم هرچه اصرار کردم نگرفتند...ردیف یک صندلی ۹...چی بهتر از این ؟ احساس میکنم باید خیلی شدید تر تشکر میکردم ازشون ولی نکردم متاسفانه...
طبق عادت کنار میز سمت سالن ناظر زاده ایستاده بودم که راس ۶و نیم ورود دادن خوشحال و خندان وارد شدم.
خلاصه بگم که در انتهای کار که بازیگر محترم درخواست کردند کمدی الهی رو به دوستانمون پیشنهاد بدیم... از عجیب ترین شرایطی بود که توش قرار ... دیدن ادامه » گرفته بودم... شوک خنده دار لعنت فرستنده...


+الان کم کم داره نشونه ها یادم میاد و هی میگم چرا و چطوری متوجه نشدم... واقعا چطوری؟ حواسم بود که پس خود اون آقاهه کجا نشسته که من نمیبینمش...باید همین کنار من باشه که جاش... این سالن که باکس AوBنداره پس چرا روی بلیت اینجوری نوشته...چرا سوال نکردم از مسئول سالن (ضمن اینکه این چه وضع بلیت چک کردنه؟)... و هی داشتم فکر میکردم که احتمالا به دلیل اعتراض تماشاچی ها اون نورهای کور کننده رو حذف کردن از کار... وای خدای من...
امیدوارم اون آقای عزیز و مهربان بخونن اینجا رو...