شوخی شوخی دیگه ایرانشهر قیمتا رو رسوند به پله ی بعدی...خدا قوت.



+ یکی از کلمات رابرت زندگی درتئاتر توی کله ام میپیچد. (اون خیلی بده نه ها... یکی دیگه ش)

لازم می‌دونم تشکر کنم از مسئول گیشه ی مستقل برای مقاومتشون در برابر شخصی که دیر به اجرا رسیده بود، و ساختمون مستقل رو روی سرش گذاشت به خاطر اجازه ی ورود نداشتن...

+اجرا با ۱۵ دقیقه تاخیر شروع شد.



++عمیقا متاسف و ناراحتم به خاطر اون دوست عزیز، حتما به زحمت خودشونو برای این اجرا رسونده بودن و شرایط خاصی داشتن که انقدر از جا موندن از یک اجرا ناراحت و عصبانی شدن.
ولی از طرفی هم قطعا و حتما اجازه نداشتن بعد از شروع نمایش وارد سالن بشن.

همیاری جان، میگم که، ماهایی که با تخفیف ده درصدی خریدیم (و الان برای اون روزا تخفیف سی درصدی اعمال شده) رو دریاب... ⁦❤️⁩

سید تو دیوونه ای، یه دیوونه ی اورجینال...
و این برای شخص من به همه چی میارزه، هرکی هم هرچی میخواد بگه...

من این نمایش رو دوست نداشتم.

اما
از آقای میری خیلی ممنونم برای معرفی سعید حنایی، و معرفی اون مستند عجیب.
امروز مستند کامل رو دیدم. و چقدر عجیب بود.

همه چیز به کنار، روحم خراشیده ست از دیدن سه بچه ای که در مستند بودند.
پسر حنایی، که در نمایش هم میبینیمش.
دخترهای دو مقتول، که زن های خیابانی بودند.
هرسه تاشون برای من مثل هم هستند، بی گناه های آسیب دیده...

https://www.namasha.com/v/Md1ojY8n/%D9%85%D8%B3%D8%AA%D9%86%D8%AF_%D8%B3%D8%B9%DB%8C%D8%AF_%D8%AD%D9%86%D8%A7%DB%8C%DB%8C_%D9%82%D8%A7%D8%AA%D9%84_%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%84%DB%8C_%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86_%D9%85%D8%B4%D9%87%D8%AF




پ ... دیدن ادامه » ن: دیشب نمایش زیراکس رو دیدم.

براونی: تو از کجا می‌دونی چی برای زندگی من خوبه چی خوب نیست؟





+این دقیقا مسئله ی ذهنی من در یکی دوماه اخیر بوده... واقعا ما از کجا میدونیم؟

چقدر پایانشو دوست داشتم :)

ما
کاشفان
قلمرو
روح انسانیم...




پ.ن
در اجرا، این عبارت کمی در بین اکت زیاد و خنده گم میشه...
راست میگن، هنرمندان دقیقا کاشفان قلمرو روح ما هستند...

درنهایت هیچکس و هیچ چیز بالا نمیمونه، همه میرن بالا که بیان پایین... پادشاه، شمشیر، ماه...
همه می‌خوان از اون زیر خودشونو ببرن بالا، ولی «دار» هممممه رو «می‌کشه» پایین... آخرش جای همه شون اون پایینه، زیر خاک...

____________________________

آنچه که از نظر بصری دیدم جذاب و گیرا و دوست داشتنی بود، خیلی،
اما مدام داستان را گم میکردم، برداشتم این بود که با تعدادی داستان کوچک در مورد شاه های مختلف رو به رو هستیم که سرنوشت همه شان یکی است، مردن/کشته شدن.
یکی دوتا از داستان ها را بلد بودم (هملت و مکبث)، و بقیه را نه، و این ایراد را به خودم می‌دیدم که کم کاری و کم خوانی از خودم است، و این اشکال اجرا نیست، اشکال من است.
اما الان در کامنت ها دیدم که دوستان گفته بودند همه ی کار داستان مکبث و هملت بوده، معادلات به هم خورد.
لطفا راهنمایی کنید :دی

_ تا کی میخوای منتظر بمونی؟
+ تا هروقت بیاد، کاری ندارم جز منتظر بودن...

________________________

_ اگه نیاد چی؟
+ میرم دنبالش...

قطعا دیدنش جذابه،
اگر این روزا از طرفای چهارراه ولیعصر رد شدین یک ربع وقت بذارید و راهتونو کج کنید به سمت کوچه ی بالاور، ضرر نمیکنید :)

وقتی جاتو خیس میکنی اولش گرمه بعد سرد میشه.

احساس میکنم با یک جور اسلحه که قطر لوله اش حداقل اندازه ی یک طالبی هست شلیک کرده اند توی سرم و مغزم پاشیده بیرون.
برخی قسمت های قابل پخش آن پاشیده بر دیوار به شرح زیر است:

_ اولین احساسم بعد از آغاز نمایش، وقتی که فهمیدم کار صامته این بود :
باباااا... من، دلم، برای صدای ایمان صیاد برهانی تنگ شده بود، این چه کاری بود کردید آخه :((((((( :)))))))

_ موسیقی، عالی، خیلی عالی، عالی نه... خفن.
البته اگر با گروه موسیقی او و دوستانش آشنا باشید، این میزان از هماهنگی براتون عجیب نیست، اما همچنان خفن هست :))

_ متن نقطه ضعف کار بود. توضیحی ندارم، بلد نیستم، ولی مطمئنم که ضعف کار در متن بود. و ضعف کوچکی هم نبود، انقدری بود که من را بی لبخند از سالن بیرون بفرستد.

_به نظرم نوشته ها باید هوشمندانه تر انتخاب میشدند، قابلیت این را داشتند که یک جاهایی مستقلاً خنده بگیرند(که میگرفتند، اما کم، مثل اول گرم است بعد سرد میشود) یا تامل بربیانگیزند یا هرچیز دیگر... اما این پتانسیل وجود داشت که برای خودشان «یک چیزی» باشند، مثل موسیقی که برای خودش یک چیزی بود. تعداد نوشته ها هم به نظرم زیاد بود، خیلی جاها لازم نبود که باشند.

_ بازی ها مطابق آنچه انتظار میرفت عالی بودند، گرچه میدانم که بی شک توانایی بیییش از اینهاست.

_ ... دیدن ادامه » خلاقیت برای من مهم ترین عامل لذت از یک کار است. این اجرا به قدر کفایت خلاق بود، اگر نوشته ها هم کمی خلاقانه میشدند، پکیج خلاقیت نمره ی خوبی می‌گرفت.

_ ماجرای تغییر نقش استیون باعث شد من فکر کنم اینجا یک چیزی هست که من متوجهش نمی‌شوم، یا مثلا اینجای نمایش که استیون عوض شد یک جای خاصی بود که من نفهمیدمش. به نظرم همین که بازیگر یک جا گاو است یک جا کشیش است یک جا پدر... این نکته را میرساند که صرفا گردن آویز نقش را مشخص میکند. لازم نبود استیون ها جا به جا شوند. شاید هم ضروری بوده. نمیدانم.

_ پیشنهاد تکمیلی برای جمله ی اول کار، اگر قرار شد جمله ی اول چیزی با مضمون «لطفا گوشی های خود را خاموش کنید» باشد، به نظرم جا دارد که پشتش چیزی با مضمون «صبر میکنیم تا این کار را انجام دهید» باشد.

_ حتما متن اصلی را خواهم خواند، و دوباره به دیدنتان می آیم :) امیدوارم این بار لذت بیشتری ببرم.



پ ن. اگه بدونید ماهایی که این طرف صحنه ایم، چقدر شمایی که اون طرف هستید رو دوست داریم... اگه بدونید...

ایرانِ عزیزِ بیچاره ی من...

منت خدای را عز و جل
که تموم شد دوران مدرسه



بسیار دوست داشتم.
همه چیز رو، از بازی و کارگردانی و متن تا لباس و صحنه و بقیه...
همه چیز به طرز غم‌انگیزی نزدیک به واقعیت و به طرز دردناکی ملموس...
یک لحظه از داستان و از نمایش جدا نشدم،
در دو صحنه ی کار انقدر به من استرس شدیدی وارد شد که اشکم درومد :)
شاید هم وصل شدم به استرس‌های غیرضروری اون زمان و خودم با خودم اتصالی کردم :))))
البته صدای اشک های دیگه ای رو هم می‌شنیدم تو سالن. احتمالا خیلی از خانوما اتصالی میکنن سر این اجرا، با شدت‌های مختلف :)))))


تنها نکاتی که دارم اینه که
۱_ ... دیدن ادامه » نام کد ۱۳ برای من اصلا یادآور اسم کلاس نبود، حتی وقتی توی خود اجرا پشت بلندگوی مدرسه اعلام میشد، باز هم من متوجه نشدم منظور اسم کلاسشونه، فکر میکردم اشاره به یک مفهوم قراردادی داره مثلا، ولی ذهنم درگیرش نشد به خاطر جذابیت های دیگه ی کار.

۲_ به نظرم حجم اتفاقات برای یک روز یک مدرسه کمی زیاد بود (اندازه ی سه سال دبیرستان بود) گرچه اگر بگید خب کجاش رو حذف میکردیم که خلوت بشه، میگم هیچ جاش :)))))


از اعضای عزیز و درجه یک گروه اجرا ممنونم برای جلسه ی خوبی که داشتیم،
نحوه ی پاسخگویی به نقدها و سوالات رو در بیشتر مواقع خیلی دوست داشتم،
دلم خواست که توی گروهتون می‌بودم، حسودیم شد :)))))
ازجمله جلساتی بود که توش چیزی یاد گرفتم و همون‌طور که قبلاً هم گفتم، چیزهایی که تو این جلسات یاد میگیرم رو از همه‌ی چیزهایی که در تمام دوران تحصیلم یاد گرفتم بیشتر دوست دارم.
ممنونم از خوبیتون :)



پ.ن حالا که این کار چندجا با لانچر مقایسه شده، بگم که من از لانچر بیشتر دوستش داشتم، خیلی.

نه !
کاری به کار عشق ندارم !
من هیچ چیز و هیچ کسی را
دیگر
در این زمانه دوست ندارم

انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را
یک روز
خوشحال و بی ملال ببیند

زیرا
هر چیز و هر کسی را
که دوست تر بداری
حتی اگر که یک نخ سیگار
یا ... دیدن ادامه » زهرمار باشد
از تو دریغ می کنند ...

پس
من با همه وجودم
خود را زدم به مردن
تا روزگار، دیگر
کاری به من نداشته باشد

این شعر تازه را هم
ناگفته می گذارم ...
تا روزگار بو نبرد ...

گفتم که
کاری به کار عشق ندارم...



زنده یاد، قیصر امین پور ⁦❤️⁩

خیلی خوب
خیلی
اصلا روحم تازه شد.
متن، کارگردانی، بازیا بازیا بازیا
موسیقی، لباس، نور، صحنه صحنه صحنه
انقدر همه چیز لطیف، انقدر آرام، انقدر سفید، انقدر زیبا...

من وقتی دارم یه فیلمی میبینم که خیلی دوستش دارم. یک لحظه فیلم رو نگه میدارم. بلند میشم چند دور دور خونه میچرخم، انرژیم تخلیه بشه بتونم نفس بکشم. و امشب هم دقیقا همین حال رو داشتم. دلم میخواست میشد کار رو نگه داشت من بلند شم یه ذره راه برم نفس بکشم و بعد کار ادامه پیدا کنه. حتما دوباره برای دیدنش میام.
[برای دوستانی که کار رو ندیدن باید بگم که این احساسم به خاطر ذوق زدگی خودم از این همه زیبایی بود وگرنه کار بسیار آرامه ]

خوبی های خود جناب سلیمانی بر همگان واضح و مبرهن است. و بسیار خوشحال و خوشوقت شدم از آشنایی نزدیک با آقای دارابی گرامی و خانم ها شه‌پرست و زحمتی عزیز.

باید تاکید کنم که جای همه ی دوستان در جلسه ی امشب #من_یک_تماشاگرم بسیار خالی بود.
من از تک تک جلسات و از تک تک عزیزان بسیار بسیار یاد میگیرم. و این یاد گرفته هام منو خیلی بیشتر از همه ی چیزایی که در طول همه ی سالهای تحصیلم یاد گرفتم خوشحال می‌کنه.


+ ... دیدن ادامه » لازم می‌دونم که از طراح گرافیک کار، آقای کاشانی برای لوگوتایپ متناسب و مناسب و زیبایی که طراحی کردن تشکر کنم، و ممنونم از آقای سلیمانی که در همه ی جزئیات و کلیات کار بهترین انتخاب ها رو داشتن.



× از اینجا به بعد کمی احتمال لو دادن یا کاهش جذابیت خواهیم داشت :)))))

علت این میزان لذت من به جز همه ی خوبی های کار، یک همذات‌پنداری شدید هست.
من تا همین چندسال پیش، یکی از آرزو های جدّیم این بود که برم یک ماه توی یک بیمارستان استراحت کنم و هیچکس هیچ کاری به کارم نداشته باشه. وارد یک خلا بشم و استراحت کنم، بدون اینکه کسی ازم انتظار کوچکترین کاری داشته باشه.
براونیِ لعنتیِ نازنین، چقدر میفهممت، و هیچکس در جهان به اندازه ی تو منو نمی‌فهمه...
همین یکی دو روز قبل بود که اینجا درمورد «تجربه ی زیسته» و لذت مضاعف از نمایش ها بحث شد. فکر نمی‌کردم انقدر زود و انقدر روشن تر از همیشه برام اتفاق بیفته :)



این منبر را با یک لبخند رضایت بزرگ به پایان میبرم و شما را به خدای بزرگ میسپارم :)




پ ن : آقای سلیمانی عزیز موقع رفتن زودهنگام من،شما گرم صحبت بودین و نشد خداحافظی کنم،
خداحافظ :)))

به نظرم به اندازه ای که حقش بود دیده نشد.
و متاسفم که دیر دیدمش و دیگه فرصتی نیست برای تبلیغ کردنش...

هیچ ایراد خاصی به چشم من نیومد.
بازی ها، کارگردانی، متن، دکور...

جلسه ی بعد از اجرا هم مثل همیشه برای من بسیار دلچسب بود، از دیدن آقای صفری عزیز و رها خانم حاجی زینل کیف کردم. و عمیقا آرزومندم که همیشه خوب و خوش و موفق و رو به جلو باشند.

+ کلا به نظرم اگر با کمپین #من_یک_تماشاگرم همراه نیستید و در نشست ها شرکت نمیکنید، دارید خودتونو از یکی از لذت های جهان محروم میکنید.