موقع دیدن کار علیرغم تلاش هام متاسفانه موفق نشدم دو اجرای قبلی که از این متن دیده بودم رو کنار بذارم. و فکر میکنم درصدی از ناراضی بودنم از کار به همین دلیل هست.

به هرحال کارگردانی رو اصلا دوست نداشتم. (شاید چون فکر میکنم مدل درست کارگردانی این نمایش رو توسط استاد سمندریان تو همین سالن دیدم)
بیشتر بازی ها رو دوست نداشتم. (مخصوصا دختر و پسر ایل)
طراحی لباس به نظرم بی نقص بود.

من به این راحتیا چیزی روم اثر نمیکنه.
یا حداقل به این راحتیا اعتراف نمیکنم که چیزی روم اثر کرده.

من باورش کردم.
و لازم شد چند دقیقه بیرون توی پارک بشینم تا حالم جا بیاد و بتونم برم.


+ نقد نوشتن بلد نیستم. فقط پس از فروکش اون احساس اولیه ی بعد از بیرون اومدن از سالن چندتا نکته به ذهنم رسید.
ضرورت نقش آقای صالحی چی بود؟
اون پرده ومحتویات پشت پرده میتونست بهتر اجرا بشه.
به نظرم میزان ضجه ها میتونست کمتر باشه. لازم نبود به نظرم.

برای فردا ساعت پنج و نیم یک بلیت موجود هست.
اگر کسی تمایل داشت کار رو ببینه خبر بده :)

اخیرا از یک روانشناس خوب که به صورت تخصصی روی فرزندپروری مطالعه و فعالیت میکنن شنیدم که هیچوقت بچه ای رو بدون اجازه ش حتی درآغوش نگیرید. یعنی مثلا ازش بپرسید میای بغلم؟ میای بوست کنم؟ و اگر گفت نه، بغلش نکنید. حتی اگر مادرش هستید و یک هفته اجازه نمیده بغلش کنید. نکنید... و با روش های دیگه تلاش کنید اعتماد و علاقه ش رو به دست بیارید دوباره... تا بگه آره...
یا مثلا هیچوقت مجبورش نکنید بره فلان عمو رو ببوسه چون زشته اگر بچه ی شما رئیستون رو تحویل نگیره...

مسئله ی بعدی...
وقتی یک کودک ۵ ساله رو تهدید میکنید... مثلا: "اگه بابات بفهمه میکشدت." هورمون حاصل از این استرس تا ۱۳ روز در بدن بچه باقی میمونه... ینی تا ۱۳ روز هنوز حالش بده و منتظره اون تهدید عملی بشه...
و البته با بالا رفتن سن تا نوجوانی تعداد روزهایی که این هورمون ماندگاری داره کم میشه.


+ امیدوارم ... دیدن ادامه » که مطالب و مخصوصا اعداد در ذهنم درست مونده باشن. اگر که دوستان اطلاعات دقیق تری دارن خوشحال میشم اصلاح کنن این نوشته رو.

یک عدد بلیت این کار برای جمعه ۲۴ م به هرکس که مایل هست کار رو ببینه هدیه داده خواهد شد.
همینجا خبر بدید تا تقدیم کنم بلیت رو:)

باهام بیا اونور گیت...

وقتی اول کار آقای سلگی پرسیدن کسی خاطره ای داره؟ من چیزی نگفتم، نداشتم...
آخرشم که سوال کردن، هنوزم چیزی نداشتم...
ولی دیروز بعد از چند هفته یک تابلویی تو خیابون دیدم که یاد بچگیم افتادم و بعد چندتا خاطره ی مربوط به اون تابلو یادم افتاد... و یهو مغزم رسید به خاطره ای که نباید...
خاطره ای که احتمالا مغزم طی این سالها در یک واکنش دفاعی نادیده گرفته بودش و فراموشش کرده بود...
الان هم سعی میکنم دوباره انقدر نادیده بگیرمش تا پاک بشه، یا حداقل بره زیر فرش... چون اتفاقیه که افتاده و تاثیری هست که گذاشته شده و تموم شده رفته دیگه... کاریش نمیشه کرد.

سلام
چگونه میشود با وسایل نقلیه ی عمومی به این تماشاخانه رسید؟

آقا بیاید بهم بگید که شماها هم نمیدونستید کارتاژ واقعا اسم یه جاییه و فکر میکردید اسم ساختگی نویسنده س... احساس خسران دارم...


ویکیپدیا:
این شهر در اصل به دست کوچندگان فنیقی ساخته شده بود. این تمدن با چیرگی بر دریای مدیترانه و از راه بازرگانی نیرو و دارایی بسیاری را به دست آورده‌بود. تمدن کارتاژ در سده‌های سوم و دوم پیش از میلاد مسیح همدوره و هماورد جمهوری روم و در کشاکش با این دولت بر سر چیرگی بر مدیترانه باختری بود. این هماوردی به سه دوره جنگ میان کارتاژ و روم انجامید که به جنگ‌های کارتاژی یا پونیک نامیده‌می‌شود. در همه این جنگ‌ها کارتاژ شکست خورد و از نیرویش کاسته شد و باج‌های هنگفتی که برای کنارگذاشتن جنگ به روم پرداخت اقتصاد آنان را به سراشیب کشاند. سومین جنگ کارتاژی به ویرانی شهر کارتاژ انجامید و رومیان بازمانده سرزمین‌های ... دیدن ادامه » کارتاژ را به خاک خود چسباندند.

آدم بزرگ ها عاشق عدد و رقمند...وقتی با اونا از دوست تازه تون حرف میزنید هیچ وقت ازتون درباره ی چیزهای اساسی ش سوال نمیکنند...هیچ وقت نمیپرسند: 
آهنگ صداش چطوره :)
چه بازی هایی رو بیشتر دوست داره :)
پروانه جمع میکنه یا نه :)
میپرسند: 
چـــند سالشه:/
چـــندتا برادر داره:/
وزنش چــقدره:/
پدرش چقدر حقوق میگیره :||||

و تازه بعد از این سوالاست که خیال میکنند طرف رو شناختند:/

سلام
چرا هیشکی هیچی نمیگه در موردش؟

اسپویل اسپویل اسپویل اسپویل

و تاکید میکنم که اسپویل




مهم ترین مسئله ای که در همه ی زندگی بهش فکر میکنم بچه ها هستند. و همیشه میگم علاقه ی من به بچه ها به خاطر قشنگی و بند انگشتی بودنشون نیست. بچه ها برام مهم اند چون قراره یه روزی بزرگ بشن. و تبدیل بشن به آدم های توی خیابون.
من البته تمرکزم همیشه روی مسائل و اتفاقات عادی تر زندگی بوده. و هیچوقت اینجوری به مسائلِ شدید فکر نکرده بودم. در واقع دلم نمیخواسته فکر کنم. احتمالا باید از آقای سلگی ممنون باشم... نمیدونم.
خوشحال شدم که مسائل کمی عادی تر مثل کتک زدن و مواخذه های بی مورد هم در گزینه ها بود. چون همیشه قرار نیست یک اتفاق وحشتناک از طرف یک غریبه رخ بده تا یک بچه آسیب ببینه. خیلی اوقات همین پدر و مادر های مهربون بچه هاشون رو نابود میکنند. و چند سال بعد اونا رو به خاطر چیزی که هستند (حاصل تربیت خودشون) ... دیدن ادامه » سرزنش میکنند.


امیدوارم که حالاحالاها تمدید ادامه داشته باشه.
و با سپاس فراوان از مجموعه ی نوفل لوشاتو که با این گروه همکاری کردند.

کاملا ارزش دیدن رو داشت و خیلی دلچسب و دوست داشتی و عزیز بود.
خیلی حیف بود که انقدر خالی اجرا میرفت... بازی خوب کارگردانی خوب متن نسبتا خوب دکور و لباس خوب... همه چیز خوب...

+واقعا و عمیقا ممنونم از دوستانی که توجه ما رو جلب کردند به این کار.

بسیار بسیار دوستش داشتم و لذت بردم از همه چیز... از ایده تا متن تا دکور و لباس و اینکه...
شک کردم که این نور که من میبینم همونیه که انقدر بهش اعتراض شد؟ یا تغییر کرده؟ اصلا برام اذیت کننده نبود...دوست داشتنی بود :))))
همه ی چیزهایی که لازم بود گفته بشه قبلا گفته شده من فقط اعلام موافقت میکنم اینجا :)))))))))

تنها چیزی که اذیت کرد من رو اون موارد تغییر در تاریخ بود که هم زیاد بودن و به نظرم دو سه تا مثال کفایت میکرد و هم دوز شوخیش بالا بود ترجیح میدادم جدی تر بمونه فضا (واضح است که این کاملا سلیقه ی شخصی و غیرتخصصیه من هست)

+خیلی خوشحالم که از دستش ندادم و خیلی خوشحالم که با علی شمس آشنا شدم، کاش زودتر آشنا شده بودم و کاش این کار رو زودتر میدیدم که فرصتی برای دوباره دیدنش داشتم.

امید...
این کلمه رو این روزا استفاده نمیکنم، استعمال میکنم...
بعضیا تزریق میکنن، بعضیا اسنیف میکنن، منم با اجازه ت سر میکشم...

کاش کار به این خوبی سالنش انقدر خالی نبود...
اما همینشم خوبه...

ای بابا
شیب ملایم افزایش قیمت...