خیلی خوب بود آقا .. خیلی خوب بود :)) 7 از 10

چی بود این آقا :))) آگاتا کریستی طوری شروع کرد ولی تا آخرش 1 ستاره ش 2 نشد ! :((

سلام
ببخشید بخش ضد کرونا طوری دارید؟
از اون پیس پیس آبی رنگ ها هم دارین؟
ممنون، ممنون
شما پرستار مگی هستید؟
خوبید؟ عصرتون بخیر
با یکسری از بچه ها میام پس
بله بله
فعلن..

درود
من فکر کنم حتی اون عزیزان بازیگری که چند تجربه بازیگری در پرونده شون دارن باید حتمن الویرا 2020 رو ببینن، شاید خیلی به دردشون بخوره
تجربه جالب و دلنشینی بود، به نظرم دیدنش خالی از لطف نیست :)

مریم مقدم و علیرضا ثابتی فر ⭐⭐⭐⭐⭐
چه کردن این دو، الان خیلی علاقه دارم بازی سیمرغ گرفته ها رو ببینم، باید فتح خیبری کرده باشن که این دو رو زدن کنار یا... ؟!

اجرایی مطلوب با استانداردهای بالا در اغلب موارد
به نظرم گروه موفق شدن پیچیدگی های متن رو بخوبی به فعلیت برسونن.

به نظرم نمایش ایده های قابل توجهی داشت بهمراه بازی خوب که آمادگی بدنی بالایی رو هم طلب میکرد ولی مشکل احتمالی روشن نبودن المان های عنوان شده برای رسیدن به مقصود نهایی بود، چالش اصلی نمایش هم به قدری توجه ها رو جلب میکرد که باقی مسائل عنوان شده در سایه ش قرار می‌گرفت و عنوانِ چرائی اون هم، بر ابهامات مخاطب اضافه میکرد.
فکر کنم با کمی تغییر در روایت با مونولوگ مفهومی و پر کششی مواجه خواهیم بود.

نمایش داستان خوب و قابل توجهی داره که از ابعاد گوناگون میشه بهش پرداخت ولی نوع اجرا ریسکی یه (بخاطر بازی با نور و تاریکی و خستگی تماشاگر ) و به نظرم شاید با تعدیل زمان و تمثیل های پرتعداد ، نمایش دیدنی تری ازش شکل بگیره.

کلیت ایده برام یادآور فیلم هیدن میشائیل هانکه بود ، بهمراه آمیزه ای از خلاقیت و تعلیق های داستانی که بمانند کروکودیلی یکساعت من رو میخکوب خودش کرد ، بازی هایی درخور ، ریتم مناسب و چالش هایی جذاب (مثل بازی با قواعد زمانی) از نکات قابل ذکر نمایش بود.

به نظرم نمایش استارت خوبی نداشت و بازی های نه چندان مطلوب هم این حس رو در من تشدید می‌کرد ، ولی چالش داستان و جذابیت موضوع بحدی بالا بود که کلن محو نمایش بودم ، مهمترین ویژگی کار جا افتادن موارد اعتراضی طور در قالب داستان بدون احساس تحمیل یا گل درشت شدن پیام کلی بود که امتیاز خیلی بزرگی یه، فکر می‌کنم با پررنگ و لعاب تر کردن بار سورئال و بسط بهتر داستان با نمایش قابل توجهی روبرو خواهیم شد.

روایتی خاص از شاه لیر با ایده های خلاقانه ای عجیب که از دید من در اجرا موفق نبودند، شاید اگه بازی های درخور و تعدیل در نمادها صورت می‌گرفت اون جذابیت و انرژی شروع تا پایان بخوبی حفظ میشد.

نمایش برام دوست داشتنی بود، مهیا کردن اکسسوار صحنه های مختلف ،طراحی لباس و موزیک سر صحنه با شعرهای اختصاصی برای نمایش ، و مهمتر از همه بازی های خوب از نکات قوت نمایش بودن ، فقط از دید من موضوع اصلی خیلی تکراری بود و شاید بد نبود زمان کلی نمایش و دقایق استقاده از موزیک و خواندن ها کمتر شه تا جذابیت کار تا انتها حفظ بشه.

یه سوژه بکر برات عنوان میشه، با آرامش اولیه روایت میشه، یهو بهت زده ت میکنه، یه جاهایی پس ت میزنه، جاهایی پیام میگیری، جاهایی هم دنیا پنداری میکنی، جاهایی نفست بند میاد و زل میزنی به صحنه و با خودت میگی اینجا چه خبره، یهو فکر میکنی قضیه شیرین شده و شروع به خنده میکنی ولی یهو انگار چک خورده باشی زبونت بند میاد، توطئه چینی میبینی، میگی یعنی منم اونجا بودم همین کارو میکردم، به کدوم این خانواده ها شبیه ترم یا ممکنه شبیه تر بشم؟
هنوز آدرنالین ت بالاس بازیگرا از صحنه رفتن بیرون ولی تو هنوز به خودت نیومدی، انگار به آرامشی برای برگشت به تنظیمات کارخانه نیاز داری!
عاقبت بلند میشی و از این سرزمین عجایب خارج میشی و با خودت میگی نکنه دنیا اینجوری بشه یا نکنه دنیا اینجوری شده..؟

در کل نتونستم با نمایش ارتباط بگیرم و در همون نیم‌ساعت اول از کار جدا شدم، فکر کنم مهمترین دلایلش میتونست عدم زمان بندی مناسب در عنوان مطالب، حجم زیاد خطابه طوری ها و دیالوگ، و بیان نامطلوب بازیگران باشه
به نظرم وقتی شما 70 دقیقه زمان برای نمایش دارید نباید کل اون رو پر کنید از خطابه های احساسی و مونولوگ های طولانی و پشت سر هم، در ضمن بازیگری هم فقط شور و احساس و فریاد نیست فن بیان گیرا و گویش مطلوب هم نیاز داره تا در تمام حالات تماشاگر رو با خودش همراه کنه و از دستش نده
این معایب احتمالی کار بود از دید من، وگرنه زحمت زیاد و دشواری فراوان هماهنگی این حجم از بازیگر و ایده های جذاب و پر هیجانی که خلق شد بی شک قابل تقدیره

متاسفانه تو زندگی لحظات تلخی وجود دارن که مرورش برای هیچکس خوشایند نیست مثل عشق یکطرفه ، وقتی یک نفر سرشار از عشق و علاقه به فردی یه که اون ازش گریزانه و حتی رابطه ی دیگه ای رو هم شکل داده ،ما اینجا شاهد عجز و لابه و استیصال خواهیم بود، شاید با منطق مون جور در نیاد، شاید براش احساس افسوس بکنیم، شاید اصلن درکش نکنیم و احساس حماقت طرف بهمون دست بده ولی خواه نا خواه نمیتونیم منکر این قضیه بشیم که همچین جریاناتی اتقاق میفتن حتی منجر به مرگ و زوال میشن و ما هیچ وقت نمیتونیم با دید منطقی بهشون فکر و نگاه بکنیم
صدای انسانی هم مرور یکی از همین لحظاته برای زنی که آخرین تماس رو با معشوق سابقش داره و از دید من همه چیز به شکل مطلوبی به اجرا درمیاد
موسیقی دوست داشتنی، بازی با نور فوق العاده و ویدئو آرتی که بعضی جاها بسیار ملموس و در خدمت داستانه‌‌‌‌؛ مثل تصاویر ... دیدن ادامه » تلفن و دریا، یا اون سوسک بخت برگشته و از همه مهمتر بازی پرشور و چند مرحله ای یه خانم امیری که انکار و تظاهر به منطقی بودن و تلاش به حفظ احتمالی اون تار موی باقیمانده از اتصال و سرانجام عجز رو با شور قابل ذکری اجرا میکنن

از دید من کار اغلب ویژگی های یک نمایش خوب رو داره بجز یک پرداخت داستانی حساب شده و درست در لحظاتی که تماشاگر مشغول کد گشایی احتمالی حوادث رخ داده و نشانه ها هستش ناگهان نمایش تموم میشه و اون رو با کوله باری از ابهام رها میکنه
به نظرم با کمی افزایش زمان و پر رنگ تر کردن خطوط ارتباطی داستان با کار قابل ذکری روبرو خواهیم شد

به نظرم این نمایش دو خالق داشت که تکلیف شون باهم روشن نشده بود یا دست‌کم برای من اینطوری بود، یک خالق ژان ژنه بود با کلفت ها و خالق دیگه آقای آگاه با مضرات کلفت بودن و ما در قسمت قسمت کار این دو سکانداری متفاوت رو میدیدم و تا آخر نمایش من قادر به کنار هم چینی این دو پرداخت نشدم، موسیقی برای من خیلی جذاب بود ولی به فرض خوندن ترانه ای فارسی (هرچند در راستای اندیشه های خالق دوم نمایش بود) از دید من سکته بود نه پل، به نظرم (نظر شخصی نه لزومن صحیح) بهتر بود، خدای اول بمانند همونطور ریز که نامش در بروشور نوشته شده بود حضور داستانی ریز تری هم در نمایش داشت تا ایده های اصلی کارگردان محترم در کل اجرا نمود منطقی و متعادل تری پیدا می‌کرد تا حالت شعاری بودن پیدا نکنه
بازی های نفر به نفر به نظرم عالی و بعضن تحسین برانگیز بود ولی در تقابل ها بجز یکی دو مورد که بهمون ... دیدن ادامه » قدرت بود هماهنگی بیشتری رو می‌طلبید
در نهایت به نظرم با توجه به جوانی و انرژی بالای گروه بزودی کارهای بهتری رو ازشون شاهد خواهیم بود.