کمی! نزدیک شدن به حال و هوای تئاتر بعد از گذشت بیش از پنج ماه :(
یادش بخیر آخرین نمایشی که رفتیم مرد بالشی در 3 اسفند بود که از فرداش رسمن تعطیلی ها شروع شد
گویا همیشه وقتی فکر میکنی بدتر از این وجود نداره، بدتر از این آنی ظاهر میشه و بیشتر از پیش گرفتارت میکنه! تنها چیزی که هیچ وقت فکرشم نمیکردم دور شدن از دنیای تئاتر اون هم به این بی رحمی شدید بود :((
عب نداره آقا! عب نداره :( میگن فقط صد سال اولش سخته :(
بلا چاو و این صوبتا... :(

در ایران رسم است که در آخرین شب چهارشنبه ی سال ، پیش از پریدن آفتاب، هر خانواده بوته‌های خار و گزنی را که از پیش فراهم کرده اند روی بام یا زمین حیاط خانه و یا در گذرگاه در سه یا پنج یا هفت «گله» کپه می‌کنند. با غروب آفتاب و نیم تاریک شدن آسمان، زن و مرد و پیر و جوان گرد هم جمع می‌شوند و بوته‌ها را آتش می‌زنند.
در این هنگام از بزرگ تا کوچک هر کدام سه بار از روی بوته‌های افروخته می‌پرند، تا مگر ضعف و زردی ناشی از بیماری و غم و محنت را از خود بزدایند و سلامت و سرخی و شادی به هستی خود بخشند.
مردم در حال پریدن از روی آتش ترانه‌هایی می‌خوانند: “زردی من از تو ، سرخی تو از من“، “غم برو شادی بیا ، محنت برو روزی بیا”، “ای شب چهارشنبه ، ای کلیه جاردنده ، بده مراد بنده”

در آستانه رسیدن به چهارشنبه سوری و سال جدید به شدت آرزومندم که این زردی لعنتی از سر در تیوال و حال و احوال مون هرچه زودتر در آتش امید و گرمای دل ها مون بسوزه و دود شه بره هوا و اس سون اس پاسیبل :) باز سالن های تئاتر و سینما رونق بگیرن ، دور هم جمع شیم ، بی اسپری و الکل دست بدیم و هم و بغل کنیم و به روزهای خوب مون برگردیم
آتش جان همینک به یاری سرخ ت نیاز داریم ، البته امسال تو خیابون نمیایم :)) و آتش آنلاین مجازی برپا میکنیم :))

زردی بالا سر تیوال ، زردی حال و روزمون از تو ... سرخی تو از ما ❤❤

همیاری جان چطوره ؟
دو دقیقه اومده بودیم خودتون رو ببینیم شمام مشغول مرجوع پول بلیطا بودی ، نبودی :))

در کل ملالی نیست جز دوری ی شما ❤️