تا احمق در جهان هست مفلس در نمی ماند!
اینطور بنظر میرسه در اطرافمون علاقمند هنر بیشتر و بیشتر شده ، اینطور بنظر میرسه اثار مهم هنری بیشتر دیده میشن مثلا آخرین داستانهای روز دنیا بسرعت ترجمه و چاپ میشن، فیلم ها که همزمان با اکران توی لپ تاپهامون دانلود میشن و سالنهای تاتر هم خدارو شکرپر هستند ، اما پس چرا سلیقه ها انقدر افت کرده ؟ چرا اینقدر جسارت انتقاد کم شده؟چرا فقط میبینیم چرا عکسالعمل نداریم؟

جناب نراقی در کتاب جامعه شناسی خودمانی نقل میکنند که بزرگترین مشکل ما ایرانی ها عافیت طلبی و انطباق پذیری شدیدمونه که ترجیح میدیم بجای اعتراض و مقاومت در برابر پدیده ای برای فرار از مشکلات و عوارض ثانویه اش خودمون رو باهاش هماهنگ کنیم و از ترس قضاوت دیگران بجای اظهار نظر و نقد و درخواست اصلاحش، براش هورا بکشیم و هر جوری هست بپذیریمش و خودمونو اینجوری قانع کنیم که لابد این پدیده در خودش چیزی داشته که من نفهمیدم یا ارجاعی به مفهومی داره که در تخصص من نیست!
نه عزیز من نه جان من اگر میخونی اگر میبینی و اگر میشنوی و متوجه میشی یکجای کار میلنگه پس حتما میلنگه! اخه تعارف تا کجا؟ تعارف با کی؟ تعارف برای چی؟ اگر هنرمندت اینروزها مثل سابق نیست و مزخرف میسازه وظیفه داری بهش بگی ، اگر از سالن ناراضی میایی بیرون چرا فکر میکنی مشکل از توست؟ انقدر ماها مماشات و همراهی دروغین و تعارف کردیم که سینمامون به فنا رفت و تیاترها هم هر روز بدتر از دیروز! چرا اجازه میدید بنام هنر گوشتون رو ببرن و به شعورتون توهین کنن؟ مگه غرور و شخصیت آدم چیز کمیه که بشه مضحکه دست یک خودخواه خودشیفته متوهم، که هر مزخرفی رو بخوردمون بده تازه دوقورتو نیمشم باقی باشه؟! اینروزها دیگه نمیتونم مردم رو درک کنم، امشب تو اجرای اخر این نمایش تقریبا هر چند دقیقه یکنفر از سالن خارج میشد و دیگه برنمیگشت، اکثرا موبایلها روشن بود و مسیج ها چک میشد، صدای حرف زدن و پچ پچ و خمیازه زیاد بگوش میرسید و کسالت از درو دیوار میبارید اما در آخر اجرا صدای دست زدن یک لحظه قطع نمیشد؟ آخه واصه چی آخه واصه کی؟ صدای زوزه مدام و لهجه افتضاح آلمانی دست و تشویق داشت؟! یا اون داستان بی کشش و خسته کننده و کسالت آور؟ یا افراط در ترکیب سینما و تیاتر که نه راه رفتن کبک بود نه چیزی از حرکات کلاغ باقی گذاشته بود؟ از پارسال تا امسال حداقل بیستا نمایش با موضوع روابط زوجین اجرا شده که هر کدوم گوشه ای از این بیگانگی رو به نمایش گذاشتن بدون ادا اطوار و بدون پیچاندن لقمه! دوست خوبمون مالهالند رود و جاده گمشده لینچ رو دیده و گفته چه ایده نابی! به به حضور دوربین ناشناس رو از اون میگیرم و عوض شدن جای شخصیتها رو از این و به اسم خلاقیت از برند مساوات استفاده میکنم و یا علی که رفتیم اما یهو یادش میره که دیوید لینچ چنان تعلیقی تو کارهاش داره که بیننده تا یکساعت بعد از فیلمهاش هنوز هاج و واجه که چی شد! کی به کی بود، و این هیجان و راز و رمز کلید کشش فیلمهاشه نه کار شما که از ثانیه اول آخرش مشخصه و جز کسالت و خستگی چیزی نداره، ارجاع به هیچکاک اونم با این جمله که سینمای کلاسیک پر از اشکاله اما همه چیزش بر مبنای داستان و فیلمنامه قوی بنا شده و اون سینما میخواست جا پای ادبیات بذاره خیلیم عالیه پس چرا شما سعی نمیکنی تو نمایش مدرنتون اون اشکالات رو برطرف کنید و از یک نمایشنامه قوی و محکم و خلاق استفاده کنید؟! ایده استفاده از زبان المانی با هنرپیشه فوق ستاره ای که صدای مرغ کرچ میده و از تکرار حرکات تکراری آزاردهنده اش خسته نمیشه عجب شاهکاریه!؟ برای آزار دیگران نمیتونم بهتون خرده بگیرم چون روانپزشک نیستم اما مطمنم کسی که از اذیت دیگران لذت میبره لایق دلسوزیه و امیدوارم مشکلتون حل بشه اما نه با پول تماشاگر نجیب تیاتر.

برام یک سوال پیش آمده و اونم اینکه حماقت پادشاهی که به خیاط شیاد اعتماد میکنه و لخت میره جلوی رعایاش بیشتره یا حماقت مردمی که این لختی رو میبینند و از سر ترس یا نداشتن حرمت نفس سکوت میکنند؟! و آیا اون شیاد واقعا برنده است؟البته که سود خوبی برده و البته منفعت زیادی نصیبش شده اما آیا این روش شیادی تا ابد میتونه ادامه داشته باشه؟! آیا بالاخره کودک صادقی پیدا نمیشه که بانگ برداره که پادشاه لخته؟! و آیا اونروز جایی برای فرار از این بی آبرویی هست؟
روی در یخچال چندتا عکس بود که فکر کنم مربوط به فیلم (دیگران) بود ، باشگاه مشت زنی هم در لفافه حس میشد و هیچکاک و روانی هم مورد اشاره مستقیم بودند و لینچ هم که استوار وسط میدان بود و فیلم ماهی گربه هم شاید تاثیراتی بر کارگردان داشته و من رد پای فیلم دختر گمشده فینچر رو هم در چند دیالوگ دیدم به همه اینها کپی جز به جز یک نمایش آلمانی رو هم اضافه میکنیم ، حاصل اگر کلاژی مفهوم ، پیشرو ، خلاقانه میشد چه باک؟ ماهم لذتشو میبردیم اما درحال حاضر متریالی چنین غنی چیزی پدید آورده که جز بدترین تجربیات تیاتری من و عده زیادی از دوستانم شده و در بهترین حالت فقط میتونم بپرسم خب که چی؟ این همه ادعا و بگیر و ببند و پیچاندن لقمه برای گفتن داستانی کم فروغ و نخ نما ! چشمه خلاقیت با مطالعه و تلاش دوباره میجوشد نه با ادعا و مخالفت و باد غرور و تکیه بر نامهای بزرگ ستاره ها و دوستان قدرتمند.
نوید خان محمد زاده اگر در این نمایش نبودند و بجای ایشان فقط یک صدا شنیده میشد آیا فرقی در ماجرا میکرد؟ آیا حضور طولانی و بی منطق و پرسروصدای ایشان بجز پر کردن گیشه که با مسخره بازی ترکیب حروف نام نوید به دینو همراه بود که همه هم از آن اطلاع داشتند چیزی جز احمق انگاری مخاطب البته از نوع خیاط باشی پادشاه لخت بوده؟ چه بازی از محمد زاده در نمایش سر زد که بازیگری کم توان و تازه کار نمیتوانست آنرا اجرا کند؟
ژانر تعلیق و دلهره و فلسفی و روانشناختی و روایت تلخ بیگانگی این زوج چطور و جرا باید به جمله فاک یو! یا پاره کردن زنجیر در، آنهم توسط پیرزنی ناتوان برسد؟!
صحنه بالا زدن دامن پیرزن خیلی طنازانه بود و در کلیت نمایش گره گشا که دوبارهم تکرار شد؟یا جای فرو رفتگی عصای پیرزن و ضربه های ممتد و اعصاب خرد کنش به در بنظرتان در حد تیاترهای آزاد نبود؟
راستی ۴ دقیقه و ‌۳۰ ثانیه سکوت و تاریکی و پوزخند به مخاطب ناآگاه، کوچک کردن و تحقیر خودشماست جناب کارگردان که تلاش میکنید کارنابلدیتان را در پوششی آوانگارد بخورد خلق بدهید اما مطمنا هستند کسانی که میفهمند و شجاعت ابراز آنرا هم دارند. هر ایده ای ارزش امتحان کردن ندارد گاهی بعضی تستها تف سربالا میشوند.

در کل نمایش بیگانه در خانه نه از نظر فرم (که میتوانست نقطه قوت کار باشد اما بخاطر افراط در استفاده از ایده حضور دوربین در همه لحظه ها و سهم بیشتر سینما تا تیاتر) و نه از نظر نمایشنامه که (کل مفهوم اصلی ده خط هم نبود) و استفاده نکردن از داستانهای فرعی برای پیشبرد داستان و چه از نظر بازیها که بخاطر حضور دوربین به نوعی اگزجوره و مصنوعی بودند و البته بازی فاجعه بار و افتضاح و بی منطق و مسخره و آزار دهنده نوید محمد زاده در نقشی کاملا اضافی و نچسب و غیرضروری، از نظر بنده لایق کمترین امتیاز ممکن است و بجای لحظاتی لذت بخش باعث دوساعت عذاب کابوسوار برای من شد.

برای من این نمایش از دو منظر قابل بررسی است
نگاه اول:
اگر این نمایش را در مورد یک کیس خاص و از لایه اول داستان بدون توجه به سایر پیرنگها و داستانکها مورد توجه قرار دهیم به جرات میتوانم بگم با یکی از قوی ترین و تئاتری ترین اجراهای ماههای اخیر مواجه می شویم با داستانی چفت و بست دار همراه کارگردانی دقیق با میزانسنهای ظریف و حساب شده و نورپردازی بدون نقص (نور ساده و بجا استفاده شده بود و برای این نمایش کافی بود) سرعت حرکت بازیگران و جابجایی ها متناسب با ریتم نمایش و ریتم و تمپوی کار که تا حد زیادی قابل قبول و خوب طراحی شده بود و بجز ده دقیقه ای که کار به تکرار افتاد سرعت نمایش ایده ال بود و تماشاگر را با خود همراه می کرد، بازی همه بازیگران بجز یک نفر عالی و نشان از درک نقش و تمرین زیاد داشت و بازی خانم مولایی در نقش پرستو بسیار باور پذیر بود و یکی از بهترین ... دیدن ادامه » استفاده های ویدئو پروجکشن با نریشنهای مرتبط با کار که فضا سازی اجرا را به همراه اکسسوار ساده اما کافی خود بسیار جذاب میکرد ، البته اگر منظور ما نمایشنامه ای بر مبنای داستان زندگی پرستو به عنوان یک کیس خاص و بررسی روند زندگی و تجربیات شخصی او باشد! دختری حاصل گسست عاطفی با خانواده اش در نتیجه جدایی پدر و مادر و مهاجرت مادرو خواهر به خارج و از طرف دیگر عدم درک و همراهی پدر به واسطه شغل ایشان (پزشک بین المللی) که دائما از خانه و دخترش دور بوده است ، دختری که عقده حقارت در همه رفتارش هویداست و از طرفی هم عقده الکترا در رقابت با مادر در مهاجرت و عشق و ترد شدگی بروزی کامل دارد، کارگردان و نویسنده داستان بسیار زیبا تیپ خاصی از جامعه را مورد نقد و بررسی قرار داده اند و چنان شخصیت ملموسی آفریده اند که به راحتی تماشاگر مخصوصا طبقه متوسط به بالا با خودش و دغدغه هایش و تصمیماتش همراه میشود و سوالی در مورد چرایی رفتارش در رفتن و جدایی از عشقش و عدم آسایش و آرامشش در مهاجرت و مرگش یا برگشت مجدد و خودکشی اش ایجاد نمیکند چون با المانهای کوچک داستانی و محیط بالیدگی دختر سیر داستان به صورت منطقی به کبوتر دودی مهاجر ختم میشود که نه پای رفتن دارد و نه نای ماندن این نقطه قوت ماجرا اما در نگاه دوم به نقطه ضعف و پاشنه آشیل نمایش تبدیل شده است .
نگاه دوم:
نمایشی با همه خوبیهای بالا بنابر دلایلی (از منظری بدبینانه سفارشی ساز بودن) یا (خوشبینانه تجربه گرایی تیم سازنده در عین خلوص نیت!) به مانیفستی در نفی مهاجرت بدل شده است البته با تیزبینی و تلنگر زدن به بعضی معضلات داخلی بصورت محدود ! نمایش از جایی دچار مشکل میشود که از تجربه ای بشدت شخصی برای نقد مسئله ای عمومی استفاده میکند و با وارد کردن دیگران به عنوان تعامل با بازیگران اصلی سعی در عمومیت بخشی به مسئله مطرحه داستان دارد و در نتیجه هم ریتم را کند میکند و هم برای تماشاگر آگاه دافعه ایجاد مینماید. تمام فشار منطق داستان از این به بعد بر برانگیختگی احساسات تماشاگر استوار میشود که با دیدن غم غربت و قلیان احساسات عاطفی قهرمان داستان بخاطر دوری و تنهایی و سردرگمی ، چشم بر همه مشکلات وطن بسته و جانبدارنه همه امکانات و خوبی ها و امتیازات کشور مورد نظر را نادیده بگیرد و با چند دیالوگ در مورد رای دادن یا ندادن او را دچار رودربایستی با خودش در پذیرش جهان شمولی مشکلات بشر در همه جا و بی حاصلی کوچ و مهاجرت و ماندن و ساختن ویرانه های ناامیدی اش نماید . شاید بستر روایی این داستان ده سال پیش چنین کاربردی داشت اما امروز با آگاهی مخاطبین و در دسترسی اطلاعات سایر نقاط و تجربه کردن موفقیتهای دوستان و خانواده و برادران و خواهران همه ماها در مهاجرت هایشان، کمی شعار دادن زیر پوستی یواشکی این نمایش و استفاده نابجا از نابازیگران برای پیشبرد کار و بهتر کردن آن باعث خسته کنندگی در مواقعی و جبهه گیری عده ای شده است . حیف حیف از اجرایی که کاش در نگاه اول می ماند
اما بهترین و هوشمندانه ترین بخش این نمایش در همان نام طولانی اثر و طرح پوستر و اشاره به پرواز عمودی یا همان سقوط باشد راهی برای دور زدن سانسورها و اجباراتی که رنگ سبز را به زرد تبدیل کرده بود؟!! مهاجرت و مشکلاتش یا ماندن و ناامیدی هایش؟ سقوط یا پرواز عمودی


با همه توصیفات بالا حتما دیدن این نمایش رو توصیه میکنم چون از لحاظ فرم اجرا تقریبا نمایش بی نقصی بود
ممنون از همه دست اندرکاران

قصد قضاوت ندارم و از طرفدارهای خیلی زیاد ایشون عذر میخوام اما شنیدم که ایشون دیشب با افتخار گفتن تحریم کنسرت کار درستی نیست و باید همه هنرمندان فعال باشند و درسته که مردم عزادارن اما حرکت فرهنگی باید ادامه دار باشه . اما اگر درست یادم باشه دوماه پیش ایشون کنسرت ترکیه رو بخاطر کشتار کردها تحریم کردند!! آیا این یک بوم و دو هوایی توهین به شعور مخاطبان و هموطنان نیست؟

در اتاق بی‌روزن انعکاسی سرگردان بود

و من در تاریکی خوابم برده بود.

در ته خوابم خودم را پیدا کردم

و این هشیاری خلوت خوابم را آلود.

آیا این هشیاری خطای تازه من بود؟


در تاریکی بی آغاز و پایان

فکری در پس در تنها مانده بودم.

پس ... دیدن ادامه » من کجا بودم؟

حس کردم جایی به بیداری می‌رسم.

همه وجودم را در روشنی این بیداری تماشا کردم:

آیا من سایه گمشده خطایی نبودم؟

سهراب "جان" سپهری
--------------------------------------------------------------
هر نمایشی که پشتش فکر باشه ارزش دیدن داره
هر وقت یک گروه دغدغه ای داشته باشن حاصلش ارزش دیدن داره
هر وقت سوالی ازلی و ابدی مطرح میشه جوابش حتما شنیدینی میشه

سیکل تولد و رشد و بلوغ و ازدواج و تولید مثل و مرگ نفرینی ابدی است که باید برایش گریست؟ یا میشه سبک و سبک با بودنش کنار آمد و به سیکی بهش خندید؟
واقعا شما میدونید ما بدنیا اومدیم که از بعدش و بعدش سر در بیاریم یا هدف همون مسیر بین تولد و ازدواج و .... غیره است؟
-----------------------------------------------
انگشت گذاشتن روی موضوع "آمدنم بهر چه بود" اونم بصورت هجو شجاعت میخواد که این گروه داشتند
بازیها خوب و صداها عالی بود و تغییر شخصیت به تیپ که در چند صحنه اتفاق افتاد نشان از تمرین زیاد و تسلط بر متن و میزانسن دقیق داشت
انتخاب موسیقی مناسب و طراحی لباس هم از جذابیتهای اجرا بود

گاهی یک لباس بسیار مرغوب و خوش دوخت و خوشرنگ می بینید اما متاسفانه سایز شما نیست , مثل این اجرا که فقط و فقط در سلیقه شخصی من جا نمی گرفت (بخاطر نوع شوخی های استفاده شده که از نوع بزن و بکوب سینمای کلاسیک بود) وگرنه کلیت کار و سبک اجرایی مناسب و دوستداشتنی بود.


درود و خسته نباشید به عوامل کار

امشب در اجرای پایانی مهمان تیوال و گروه اجرایی بودم و به لطفشان موفق به دیدن این نمایش شدم( با تشکر فراوان)،
امشب نادان ترین و بی ادبترین و بی فرهنگ ترین عکاس تاتر دنیا هم در سالن هنرنمایی فرمودند که به جرات میتونم بگم به تنهایی همه زحمات گروه نمایشی رو با تمرکز زدایی از صحنه با صدای بوق بوق و شاتر دوربینشان که بلد نبودند به درستی ازش استفاده کنند و صداهای دیجیتالش را خاموش کنند و هر دقیقه چهل عکس با صدا میگرفتند ، به هدر دادند(با تاسف فراوان)،

نمایش غارنشینان کلاژی بود زیبا اما ناهماهنگ ، نمایشی با کمی کارگردانی خوب و کمی بد، بازیهایی خوب و بازیهایی بد و نمایشنامه ای نیمه درخشان و نیمه تاریک و نامفهوم! مشکل اصلی این نمایش عدم انسجام متن و لنگ در هوایی نیمی از کاراکترها بود که در صورت پرداخت بیشتر و نگاه وسیعتر از زاویه ای متفاوت از شرایط موجود ... دیدن ادامه » بخاطر داشتن متریال مناسب و گروه با استعداد میتوانست به کاری ماندگار و جذابتر بدل شود، البته نمایش حاضر هم ارزش دیدن و صرف وقت را حتما داشت و تجربه ای دلپذیر برای بنده بود. موسیقی نمایش بدون شک نقطه قوت این اجرا بود.

کتمان نیازهای جامعه و کنترل و دیکتاتوری صد درصدی و عدم حمایت از یکدیگر نتیجه ای جز انفجار کثافت و باران نجاست در خود ندارد.

داستان بسیار ساده اغاز میشود خانواده ای سر میز شام شب عید آماده عزیمت به مسافرت در تعطیلات هستند. چیز عجیبی در صحنه نیست و مادر شروع به خواندن دعای پیش از غذا میکند و سایرین با تکرار آن در انتظار اتمام و خوردن غذا هستند که اتفاقی معمولی نظم همیشگی را بر هم میزند و در سیستم خلل ایجاد میکند. پسر کوچک خانواده نیاز به قضای حاجت دارد و قانون محکم پدر اجازه ترک میز شام تا اتمام غذا را نمیدهد و این عدم انعطاف ساده به فاجعه ای تمام منجر میشود چون نقص سیستم بصورت زنجیروار از سایر اعضا آغاز شده و در حلقه اخر به پسرک شاشو رسیده است. چراغ توالت سوخته است پدر پول به دختر بزرگش داده تا لامپ را عوض نماید دختر بنابر دلیلی پول را به خواهر کوچکترش داده و حال بخاطر تاریکی توالت پسر که نتوانسته بر ترسش غلبه کند(ترسی که پسر بزرگ و کوتوله خانواده در دلش کاشته است) تحت فشار بر سر میز نشسته اما دیگر طاقت ندارد و بعد از عجز و التماس حال با اجازه پدر نیاز به همراهی برای رفتن به توالت دارد که آنرا نمی یابد یعنی همکاری متقابل و محبت و تعامل در این خانواده یا جامعه وجود ندارد و پیرنگ اصلی اثر چرایی این رخوت و بی تفاوتی و اضمحلال حاصل از آن است.

--پدر دیکتاتوری تمام عیار است که در نقشی حامیانه حتی نفس کشیدن اعضای خانواده را کنترل میکند و تخم ترس و نفرت را دل جامعه اش میکارد و آبیاری میکند(قدرت حاکمه)

--مادر همراهی سنتی - مذهبی که جز اطاعت و نادیده گرفته شدن نقشی برای خوش متصور نیست و با حقارت و ناچیزیش هیبت پوشالی دیکتاتور را پر ابهتر میکند(توده سنتی حامی قدرت)

--دختر بزرگ خانواده فقط دغدغه های فیزیولوژیکی دارد و جز به رفع نیازهای حیوانیش به چیزی نمی اندیشد و بود و نبودش فرقی برای هیچکس ندارد(منفعلین بی تفاوت غیر سیاسی جامعه)

--پسر کوچک خانواده به معنی واقعی کودکیست نابالغ و ترسو که از هر تغییری می هراسد و دگرگونی را بر نمی تابد همو که ترسش او را به وفاداری و کمک به پدر دیکتاتور و ماندن در وضعیت پیشین مجبور میکند (نیروهای ارزشی کم اطلاع و فدایی نظام)

--کوچکترین فرزند خانواده تنها کسیست که ریشه درد را میشناسد و هموست که نطفه انقلاب را آبیاری میکند و با استفاده از امتیازات ویژه کسب شده از شرایطی خاص(شاید ارتباطی نامتعارف با دیکتاتور) و خشم انباشته حاصل از این نزدیکی غریب در اولین فرصت درفش اعتراضش را می افراشدو ...(اپوزسیون) اما در خلا آموزش و محبت نمیداند که چه کند و در لحظه موعود عینا همان است که از آن میگریزد حتی در تک تک واژه ها!!

جدا ... دیدن ادامه » از همه اینها بزرگترین فرزند خانواده مخلوقیست ناهمگون و متفاوت, تو گویی برآمده از هر انچه نباید می بود ولی هست! کسی که چون از قوانین به شیوه خودش سرباز زده میتواند از جای برخیزد و جای قربانی شدن قربانی نماید.



*ما زنده به آنیم که آرام نگیریم؛ موجیم که آسودگی ما عدم ماست...

یکی از اعضا برای رفع نیازی , محتاج یاری سایر اعضا است ولی کسی قدمی در جهت کمک به او بر نمیدارد و این بی تفاوتی چنان در این جامعه ریشه دوانده که از این پس قدرت حرکت از انها صلب میشود و حال هر یک نیازمندتر از دیگریست! چه از دیدگاه روانشناسی و چه از دیدگاه سیاسی وقتی قدرت تصمیم گیری از افراد صلب میشود این ملت استبداد زده به قول هگل از همه ارزشهای انسانی مثل اعتماد، عشق، خلاقیت، دوستی و همیاری تهی شده و در نهایت نابود خواهند شد. و جامعه فاقد هویت، و بی شکل خواهد شد. و منافع فردی و گروهی بر منافع ملی سلطه خواهد یافت.

صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبت ها صبور

صحبت از مرگ محبت مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است”

--------------------------------------------------------------------------------------
مشق شب نمایشی است بسیار فکر شده و موجز با کششی خیره کننده و جذابیتی کم نظیر به همراه بازیهای عالی و نور پردازی خوب و موسیقی توانمند و صحنه پردازی کاربردی و کافی و کارگردانی کم نقص .
________
نکته ای که اصلا برام جذاب نیست نام نمایشه چون بنظرم مشق شب برای کلیت این نمایش خیلی سطحیه و اصلا در مفهوم کلی کار کارکرد نداره
ــــــــ
کاراکتر کودک بصورت کلی برام گنگه و با صحبتهای دوستان به نتایجی رسیدیم اما اصلا قانع نشدم

پ ن: صحنه پایانی نمایش بقدری جذاب کارگردانی واجرا میشود که بارها و بارها ارزش دیده شدن دارد و برای من جزء بیاد ماندنی ترین صحنه های نمایشی در خاطرم ثبت شد