اجرای این نمایش در سالن محترم قشقایی همون قدر بی ربط و عجیبه که اجرای فرشته تاریخ رو ببریم سنگلج یا سالن گلریز یوسف آباد!!!
بعد از نمایش «خدایگان» وودی آلن، اینبار اجرایی متفاوت از نسل اول نمایشنامه‌های ایرانی که میتونه تا ابد شما رو از تئاتر دیدن متنفر کنه و همه اعتمادتون رو از یک کارگردان و گروه نمایشی در کل نیست و نابود کنه.
در ابتدای این مطلب میخوام به عنوان یک مرد از همسرم و همه زنانی که در این نمایش اینطور بهشون توهین شده عذرخواهی کنم و بگم از اول نمایش تا آخر من از شرم و خجالت نمیدونستم کدوم طرف رو نگاه کنم و دائما بخاطر شنیدن اراجیفی مثل سلیطه, پتیاره, پیر ,فرتوت, چاق , عشوه , رشوه , ضعیفه, صیغه و عجوزه و ستمدیده داشتم آب میشدم و خودمو لعن و نفرین میکردم که چرا باید اینجا باشم و اینارو بشنوم؟ مگه قشقایی نیست؟ مگه تئاتر شهر نیست؟
در ادامه میخوام به اون عزیزان ضد دلواپسمون سلام عرض کنم و یک مثال براشون بزنم:
سر کوچه ما یک آبمیوه گیری باز شده که دست بر قضا قیمتش خیلی ارزون و اقتصادی و به همین دلیل مشتریهای زیادی هم داره اما من میدونم که از میوه های فاسد و بدون رعایت بهداشت آبمیوه هاشو دست این ملت میده و مشتریانش رو مسموم میکنه . حالا دوست عزیز من آیا من وظیفه دارم جلوی این جنایت رو بگیرم و مجوزش رو باطل کنم؟ یا اجازه بدم به قیمت مسمومیت و بیماری عده ای آدم معمولی و کم درآمد که دلشون به همین پاتوق آبمیوه ای خوش است و نمیتونن پول بیشتری بپردازند به کارش ادامه بده؟
بله دوست عزیزم من با نظارت و سانسور و لغو مجوز چنین مفسده ای کاملا موافقم و ترجیح میدم ذهن مردم که مهمتر از جسم شونه از سر سودجویی و هوا و هوس یک
تفکر بی اخلاق و ضد اجتماع و بدون مرز مسموم نشه و سطح سلیقه اشون پایین و پایین تر نیاد.
ابتذال شر چیست؟: ادوارد هرمن در توضیح این عبارت بر روی «طبیعی جلوه دادن غیرقابل اندیشیدنی‌ها» تأکید دارد. او می‌گوید «انجام کارهای هولناک به روشی منظم و سازمان یافته مبتنی بر عادی‌سازی است. این همان روندی است که طی آن اعمال زشت، تحقیر آمیز، جنایت‌بار و غیرقابل بیان به یک کار عادی تبدیل می‌شوند و تحت عنوان جوری که چیزها هستند تعبیر می‌شوند». ابتذال شر با حمایتهای من و شمای تماشاگر سازنده اجتماع از هر تفکر سطحی و فاسد ,اونو تبدیل به ارزش و عادت میکنه.
جناب کارگردانی که از اثر خوبی مثل خدایگان با استقبال زیاد تماشاگر به هجوی بی ارزش مثل پینه دوز رسیدی مشکلت چیه واقعا؟ اگر دنبال پول و گیشه ای خب دوباره خدایگان رو ببر اجرا ! کاری فاخر که هم برات اعتبار میاره و هم گیشه بدون سوزاندن فسفر اضافه برای طراحی و اجرای کاز جدید!!!
خانم های هنرپیشه محترمی که نام مقدس بانو بر شماست چطور ممکنه حاضر باشید در این نقشهای سخیف بی ارزش و ضد زن خودتون و همجنسانتون رو اینطور تحقیر و کوچک کنید و مورد مضحکه قرار دهید؟ گاهی انسان از خودش و مال و شخصیت و حتی جانش برای رساندن پیامی ارزشمند میگذره اما برای هیچ و پوچ! چرا؟

زمانی فیلمها و تئاترها پر بود از زنان ستم دیده هرجایی که همگی تلاش می کردند از اون شرایط رها شوند و لوتی و پهلوان و جوانمردی بود که این شرایط رو درک میکرد و با حفظ حرمت اون زن بهش پناه و جایگاه میداد و در باطن به جامعه یاد می داد که انسانها رو با انگ و ننگ و نام بد قضاوت نکنند و بدونن میشه ارزشهای انسانی هر کسی رو با عشق و رحم و فهم شکوفا کرد. حالا اقای کارگردان شما کجای داستانی ؟ سنت رو به سخره گرفتی یا از مدرنیته انتقاد داری؟ چرا هیچ پیام یا هدفی جز هرزگی یک بیمار جنسی هوس باز شهوتران توی کارتون دیده نمیشه؟ که اگر چیزی هم بوده اجرای بد و ضعیف شما مانع دیدنش شد! و آنچه ماند کاریکاتوری حقیر از جناب ظهوری فیلم فارسی بود که ایشان صد هزار بار بهتر و جذابتر هر نوع انتقادی در مورد این تیپ را بارها و بارها در گوش و حلق و چشم ما فرو کرده بودند و چه نیاز بود به تکرار آنچه نمی شناسیم و نمیدانیم؟
خنده گرفتن با لهجه ترکی یکم قدیمی شده برادر! حرکات موزون زن سالمند با واکر خیلی دمده شده ! صیغه کردن و هوو و زنبارگی دیگه حتی آنقدر جذابیت نداره که مهمانان ردیف اول نمایش هم که احتمالا از دوستان و آشنایان و همفکرانتون هستند بخندند و خوششون بیاد چه برسه به تماشاچی تئاتر شهر که در نگاه اکثرشون ناراحتی و معذب بودن دیده میشد. ورزش زنان و یوگا و ایروبیک چیزی نیست که خنده دار باشه و نشانه اندازه سطح فکر شماست و بس!

من بعنوان یک مرد از این قالب کثیف و زشت هیزی و شهوت رانی و بی بندو باری جنسی چندشم میشه و این نگاه رو توهین به خودم میدونم و فکر میکنم با تکرار نکردنش میتونیم این کراهت و زشتی رو از عادی بودن خارج کنیم و به مرد و زن بعنوان دو انسان کاملا برابر با خوبی ها وبدی های یکسان نگاه کنیم و بفهمیم همه مردان بی بندوبار و همه زنان هم پول پرست و حقیر نیستند.
در ... دیدن ادامه » جواب دوستانی هم که میگن خب شما نباید اینطور نمایشها رو بری هم عرض میکنم منم این مطلب رو نوشتم تا دیگرانی مثل من هم آگاه بشن که با چه چیزی قراره روبرو بشن تا مثل بنده اشتباهی نمایششون رو انتخاب نکن.

دیشب من برای تئاتر مملکتم متاسف شدم
امتیاز من منفی ده از ده امتیاز

اینبار دلم میخواد سر و ته مطلب بنویسم و از آخر شروع کنم , چون هم از آخر به اول این کار رو بیشتر دوست داشتم و هم تبلیغ برای دیده شدن بیشتر این نمایش برام مهمتر از خونده شدن همه متنی است که دارم مینویسم:
پیش نوشت 1: بعد از مدتها در رورانس یک نمایش از ته ته دلم برای کل تئاتری که دیدم دست زدم و نزدیک بود بپرم اقای فلاح رو بغل کنم که البته روم نشد.

پیش نوشت 2: دوستان تیوالی, توی این اوضاع بد نمایشی و اجراهای ضعیف از تون خواهش میکنم یکم پرمایه تر و گلدرشت تر از کاری که ارزششو داره و دوستش داشتید حمایت کنید و تماشاگر معمولی مثل من رو هم به سمت دیدن نمایش خوب راهنمایی کنید, چون نظرات شماها برای من نوعی, مهمتر از کست و پوستر و سالن و غیره است.

ضلع پنجم:
زوجی سالخورده در منطقه‌ای دورافتاده زندگی می‌کنند. پیرمرد که سوزنبان است حکم بازنشستگی اش را دریافت می‌کند و باید جایش را به یک جوان بدهد.
داستانی خطی و ساده و ملموس با تکرار جمله "از کار بیکارشدم" , بستری اماده برای اشاره به آخر ریل زندگی هایی که تاریخ حقیقی را میسازند و سوزنبانی که بارها و بارها با عوض کردن سوزن یک ریل و تغییر مسیر قطارهای نمادین سرنوشت, انچه ما می بینیم و می شناسیم را ساخته و نه انچه برایمان در کتب تاریخی نوشته اند, اما افسوس که سرنوشت مهتوم سوزنبانان ریل تاریخ از کار بیکار شدن و فراموشیست.
ضلع چهارم:
ممد چرمشیر سودایی و سوفوکل آبجویی:
روزگاری نویسندگان آتنی بیخ گوش المپ نشینان , با تراژدی, خود خود خدایان را نقد میکردند و چنان پنبه ای از این مقدسان زده اند که سالهاست خداوند آبروداری دیگر رخ ننموده است و افسوس که از صدو بیست و سه نمایشنامه سوفوکل انچه ماندست هفت است و انچه رفته است بیشمار, راستی ممد چرا انگشتانت شکسته است؟
ضلع سوم:
اه از مادر تقدیر و بازیهایش, اه که اگر هیملری نبود که با پنبه اغراق سر پادشاهی چون رایش را از بدن جداکند آیا امروز دنیا جای بهتری بود یا بدتر؟ حداقل آلمان و فرنگ امروز مدیون بلند پروازیهای دانشجوی مردود کنکور هنر هستند یا سوزنبان آنروز , خط اشتباهی به قطار ایشان داده است؟ در نتیجه اجالتا مردم به پایکوبی ادامه دهند "تا پرده درافتد" که در اونصورت هم نه تو مانی و نه من ! دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ پس در کل ولش کن همون پایکوبی رو عشق است.
ضلع دوم:
من دن کیشتم و با سانچوی درونم درگیر یا چون تلفظ اولی برام سخته احمق دلاوریم که قصد دارم با شجاعتم حماقتم رو فراموش کنم ؟ اسب لنگ جذابتره یا خر چلاق ؟ شاید بهتره این مطلب رو جدی تر برسی کنم:
(دن‌کیشوت ... دیدن ادامه » در حسرت رسیدن به دنیایی مانند سرزمین آرمانی آرکیدیا است که در آن زندگی ساده و بی‌پیرایهٔ روستایی در فضایی عاری از تبعیض و ستم و خشونت جریان دارد. او در پی احیای ارزش‌های سنتی عصر طلایی و نوعی ساده‌زیستی رمانتیک است. اما آرمان‌شهر سانچو به منزلهٔ نمایندهٔ طبقهٔ فرودست، عشرت‌کده‌ای است که در آن هیچ‌کس مجبور نیست برای گذراندن زندگی تلاش کند و نیازها و آرزوهای افراد بدون هیچ زحمتی برآورده می‌شود. رویارویی روایت رسمی و مردمی از جهان و هم‌جواری آرمان‌شهرهای برخاسته از آن‌ها، دو نکته را برای مخاطب روشن می‌کند. اول این‌که فانتزی‌های طبقات فرودست جامعه چه تفاوت‌هایی با فانتزی‌های فرهنگ حاکم دارد و دنیای آرمانی نمایندگان هر فرهنگ چه ویژگی‌هایی دارد. نکتهٔ دوم توضیحی است دربارهٔ ارتباط جایگاه اجتماعی افراد با ماهیت ماجراهایی که از سر می‌گذرانند). سخت شد نه؟ منم مثل شمام شایدم خیر , سالهاست درگیر این گفتگوهای ذهنیم و دنبال من من میگردم ,گاهی سانچو میشم و دنبال بیخیالی و تنبلی و عشق و حال و گاهی هم دن کیشوتم و در به در دنبال شرافت و اصول و آرمان شهر و ... اما لعنت به ارزشهای شوالیه ها و هرچی آسیاب بادی تو دنیاست. راستی چند روزه چهل ساله شدم! شایدم هذیون و تب چهل ساگی داره جای من چیز مینویسه! این خودش یک داستان دیگه است ...
ضلع اول:
مگه داریم شیرین تر از مرد ایمان و دین در جایگاه نقد هنر و هنرمند؟
تفسیر هنر با مخاطبه نه هنرمند ، هنرمند بعد از خلق اثرش میمیرد, اما حالا اینکه همکار خداوند اون گوشه پشت خاندان سلطنتی چه گلی آب میده یا چرا مرد شورشی دستهاشو مسیح وار برای گلوله ها باز کرده و همه نور ها رو برای خودش برداشته و سربازهای مظلوم و سروپامسلح رو تو تاریکی رها کرده ! به منو شما ربطی نداره چون یارو خودش همه عمر نون دربار میخورده و فرش و تابلو براشون طراحی میکرده بعد یهو یادش افتاده چقدر اینا خنگ و بی لیاقتن و چقدر مردم نورانین! حالا چرا دیگه اسمی از اون مردم نیست و نقاش این صحنه وسط تاریخ میدرخشه! این اگر جذاب نیست پس چیه؟
راستی شما هم عاشق تفاسیر جانشینان خدا از اتم تا سیاه چاله هستید یا من فقط بهشون ارادت دارم؟

می ترسم بیشتر بنویسم و اسپویل کنم و جذابیت کار رو کم کنم پس فعلا نقطه و پایان اما فقط یک چیز دیگه بگم و مرخص شم و اونم اینکه جذابیت این نمایش نه بازیهاش و نه دکور و کارگردانی بلکه نانوشته ها ست اون حلقه های ارتباطی که این مختلف الاضلاع رو به یک شکل منسجم هندسی تبدیل میکند.

با ارزوی موفقیت و دیده شدن بیشتر این شاهکار دوست داشتنی
محمد کارآمد

چقدر اطلاع رسانی و در کل طراحی پیج دیگر سایتهای محترم بد و گیج کننده است و در این زمینه واقعا تیوال بهترینه
من الان متوجه نمیشم ایا اخرین اجرای این نمایش روز چهارشنبه پنجم خرداده یا روزهای بعد هم اجرا داره؟

پنجشنبه به دیدن این نمایش رفتم و تا الان چندبار خواستم مطلب کوتاهی در مورد این خانواده کوچک بنویسم اما عقل و احساسم دائما دست و پامو می بستن و از هر طرف که به قضیه نگاه میکردم میدیدم نمیتونم چیزی بنویسم که اون یکی ناراحت نشه! اما بالاخره تصمیم گرفتم دو سه خط کوتاه بنویسم و نظر شخصی غیر کارشناسانمو ابراز کنم:

این نمایش بدجوری لب مرز کمدی و لودگی حرکت میکنه و با کوچکترین لغزشی می تونست به دره ابتذال و تئاتر ازاد سقوط کنه اما کاملا مشخصه نویسنده و کارگردان بسیار به این موضوع متعهد بوده و تلاش کرده به هر قیمتی از مخاطب خنده نگیره و با صداقتی عجیب تلاش داشته تا خط داستانش واقعا برشی از یک خانواده کوچک واقعی ایرانی باشه من مطمئنم بیشتر از نود درصد ماها تجربه هایی مثل اتفاقات این نمایش رو توی خانه هامون تجربه کردیم و اینجاست که مخاطب مشکل پسندتر و جدی ... دیدن ادامه » تر نمایش هم میتونه با کار همراه بشه و بدون توجه به مفاهیم عمیق ذهنی و بصری ساعتی رو بین این خانواده اشنا و صمیمی به شادی بگذرونه البته بشرطی که بدونه چرا به دیدن این کار آمده و قراره با چی مواجه بشه. برای من احترام به مخاطب که بشدت در تک تک دیالوگها مشخص بود ارزشمند و دوست داشتنی بود و بازی بازیگرها شاید بتونم بگم چیزی به اندازه فایت روی رینگ یا جنگ تن به تن انرژی صرف میکرد و واقعا این حد تلاش و زحمت در جای خود کم نظیر ولی کمی دردناک بود.
بازهم تکرار میکنم حقیقی بودن و صمیمیت و قابل باور بودن و دوری از هرگونه ادعا و گنده گویی و شعار دادن اضافی واستفاده از لهجه ترکی به اندازه و زیبا و شیرینی بازی جناب رفیعی در نقش پدر از نقاط قوت این نمایش دوستداشتنی بود اما چند نکته کوچک هم بنظرم رسید که دوست دارم با این گروه خوب و توانا برای کارهای بعدیشون در میون بزارم:

جناب رفیعی نمایش شما در شهرستان کوچکی مثل سرعین اتفاق می افته و من با محیط امروز اونجا اشنا نیستم اما قطعا میدونم دیگه اینگونه روابط در خانواده های تهرانی امروز مطرح نیست و این صمیمیت و شرم و حیا و مهربانی مربوط به دهه پنجاه و شصت بوده و از اونجا که شما از نریشن و فلاش بک برای شرح خاطرات پسر خانواده استفاده میکنید پس بهتر بود برای همزاد پنداری بیشتر , تاریخ وقوع ماجرا رو کمی به عقبتر میبردیدچون وقتی پسر داستان تازه پذیرش دانشگاه گرفته , هنوز ظریف وزیر خارجه است و روحانی ریس جمهور پس چطور (پسر) در نریشن میگه من همه شهرهای بزرگ دنیا رو دیدم و سالهاست خارج از کشورم؟!

جناب رفیعی کمدی بزن و بکوب به جای خودش خوبه و بامزه است اما این سبک هم مثل همه چیز نیاز به روزرسانی و نوسازی داره و اگر دقت کرده باشید صحنه هایی مثل توهم ورود دزد به خانه و ضرب و شتم اشتباهی عمو در تاریکی یا برخورد چوب به سرو شکم و کمر بازیگر مقابل مثلا در اثر مکالمه تلفنی پدر و یا زمین خوردن عمو و رد شدن چندباره اعضای خانواده از روی ایشون در کارهای کلاسیک سینما مثل لورل هاردی بارها تکرار شده و امروز دیگه اون تازگی و جذابیت قدیم رو برای مخاطب بزرگسال نداره و این صحنه ها کمترین خنده رو از تماشاچی میگرفت اما برعکس شوخی های موقعیت و مخصوصا شوخی های زبانی کاملا سالن رو منفجر میکرد و بنظرم کلاس کار رو هم بالاتر میبرد.
بنظر من صداقت و صمیمت و شرافت کارگردان این نمایش به اندازه ای زیبا و دوست داشتنی و جذاب بود که میشه کاستیهای کوچک نمایش رو ندیده گرفت و ساعتی فارغ از غوغای جهان بر لب سن نمایش سالن محراب نشست و شاد و خرسند شد.

پ ن1: من به هیچ وجه تماشاچی این سبک نمایش نیستم اما خوشحالم که بدون قضاوت قبلی این تجربه رو به خودم هدیه دادم و تونستم ازش لذت ببرم.(یکربع اول نمایش گارد داشتم و نمیتونستم با کار ارتباط برقرار کنم اما یواش یواش یخم اب شد و در اخر نمایش که با جناب رفیعی دست دادم و بهشون خسته نباشید گفتم از ته دل خوشحال بودم که با چنین انسان مهربان و شریف و صادقی اشنا شدم. )
پ ن2: دوستانی که مثل من با سالن محراب اشنا نیستن سعی کنن بلیت ردیف وسط رو تهیه کنن چون ردیفهای گوشه چپ و راست اصلا دید خوبی به سن ندارند

با ارزوی موفقیت روزافزون برای این گروه دوست داشتنی

نمایش سقراط جدا از متن زیبا و مفهومی و در عین حال ساده و روانی که داشت برای من از جنبه بصری هم بسیار چشم نواز و جذاب بود, اگر من عکاس بودم و بصورت رندوم هر پنج دقیقه یک عکس از صحنه میگرفتم مطمنم که تقریبا همه تصاویر گرفته شده زیبا و در عین حال متفاوت با هم میشدند. طراحی لباس بی نقص و دکور عالی و کاربردی که با صرف کمترین انرژِی و زمان جا به جا میشد و صد البته استفاده بسیار به جا و عالی از امکانات صحنه تالار وحدت در صحنه دادگاه و ریتم خوب و کارگردانی دقیق که در تمام لحظات نمایش حس میشد و نورپردازی فنی و حرفه ای و همیچنین بازی های خوب و یکدست که نشان از تمرین زیاد و شناخت کافی بازیگران از نقش ها داشت به اضافه بازیگران بدن توانا مخصوصا خانمهای بخش مده آ و اوازهای اپرایی مناسب حال و هوای نمایش برای من تجربه ای بینظیر و دوست داشتنی رقم زدند که باعث شد در اولین ... دیدن ادامه » فرصت حتما برای دیدن دوباره نمایش اقدام کنم.
پ ن: خواندن مختصری در مورد زندگی سقراط مثلا در حدی که در کتاب دنیای سوفی به سقراط اشاره شده میتونه نمایش رو برای عزیزان دلچسب تر هم بکنه

درود و سپاس به همه دست اندرکاران این نمایش

بی پولی همگی تونو بی غیرت کرده!

مراسم ختمی برپاست که گویی تو خود میزبانی بر فقدان انچه دیگر نیست.
مادر چهل روز (شما بخوان چهل سال) است که مرده است پدر یا نخواسته یا نتوانسته یا نگذاشته اند که باشد و از او کتاب مانده است و فقر.

یونس زندانی بوده اما نه در شکم ماهی بلکه در زندان رجایی شهر!
ابراهیم قربانی میکند اما اینبار برادران را...
حلیمه تا -ماری- شود درد میکشد و تحمل میکند و مورد اجحاف نزدیکان قرار میگیرد تا -زهر- ظلم در کالبدش اشباع شود. او باردار است
میلاد میلاد میلاد, نه , تولدی در کار نیست . می بیند و می داند و می فهمد اما خود خواسته مخمور و ناهشیار است . میلاد بر می خیزد اما...

ان که بر در میکوبد شباهنگام به کشتن چراغ امده است (دروغ میگه تنها هم نیامده!) نور را در پستوی خانه نهان باید کرد.
تباهی چیست؟ سیاهی کجاست؟ این زیر زمین آشنا نیست؟


((بی پولی همگی مونو بی غیرت کرده!))



از ... دیدن ادامه » نظر من ایرادات کار ارزش ذکر ندارند و نقاط قوت انقدر زیادبود که این تئاتر و گروه نمایشی لایق نمره عالی باشند. یکدنیا تشکر و سپاس

بعداز اینکه اقای کوشکی خانم ترلان رو برای اخرین نمایششون انتخاب کردند و چون من هیچ بازی خوبی از ایشون در خاطرم نبود فیلم فراری رو انتخاب کردم تا ببینم دلیل استفاده ایشون در نمایش هفتمین جان سگ چی بوده و همین کنجکاوی باعث شد تا یک تجربه عالی از دیدن یک فیلم روان و خوش ساخت و کم ادعا داشته باشم .
بنظرم انتخاب خانم ترلان برای این نقش بسیار هوشمندانه بود چون فیزیک و سیمای ایشون بخودی خود نقش رو باور پذیر میکرد و استفاده بجا از لهجه به اندازه و همچنین طراحی لباس مناسب و بازی شیرین ایشون واقعا منو تحت تاثیر قرار داد.
کشش داستان برای من عالی بود و بررسی هوشمندانه مشکلات اجتماعی بدون گلدرشتی و غلو و فقط و فقط از دید ناظر بدور از شعار دادن برام جذاب و دلنشین بود
المانهایی که منو درگیر کرد :
1.از اسم فیلم شروع میشه که فراری رو هم میشه به نشانه ثروت و رفاه ... دیدن ادامه » و موفقیت دید و هم فراری به معنی کسی که نیاز به گریز از بدبختی دارد و کاربرد دوگانه نام فیلم رو دوست داشتم.
2.استفاده از پیکان مدل پایین نخودی رنگ که یاداور دوران تعلق خاطر و تفکرات کاراکتر محسن تنابنده در تقابل با تجمل امروز جامعه است رو هم از نکات خوب فیلم دیدم.
3.بنظرم برای دوری از خطر ممیزی انتخاب این سبک خونه ویلایی شیک و خاص و تاکید بر قیمت نجومی ماشین و لهجه خانم صاحبخانه و سایرماشینهای مدل بالا و موتورهای بادیگارد مانند و اسم (سجاد) و تیپهای تشکیل دهنده تیم بازجویی کننده از مرتبطین با ترلان و نوع رفتارشون بخوبی خواستگاه ثروت صاحب فراری رو با هوشمندی به بیننده القاء میکرد.
4. بازی کوتاه خانم تیرانداز و گریم ایشون و نکات ظریفی که نشون میداد در عین نگرانی برای فرزندش مجبور به انجام این کار وهمچنین اعتماد به راننده اژانسی شده که ایشون رو قضاوت نمیکنه و با درک کردنش نمک به زخمش نمی پاشه و مثلا تغییر پوشش در ماشین و رفتن به شمال شهر به در خونه ناشناس در ساعت بین روز و ... همه و همه دلسوزی و همراهی بیننده و نه حس انزجار از یک رفتار ضد اجتماعی که از استیصال ناشی شده رو موجب میشد.
5. صحنه بنگاه ماشین و دیالوگهای کوتاه و عکس العمل شاگرد نمایشگاه که شاهد حقارت و هر روزه بخشی از اجتماع و سو استفاده صاحب پول و ثروت از اونهاست جالب بود و دردناک و تاثربرانگیز.
6. حسرتها و رویاها و خیالبافی های ترلان و تغییر نقش در مواقعی که به خیال خودش زرنگ میشد و میخواست مثلا عکسی با ماشین در بنگاه بگیره یا بدست اوردن یک گوشی ایفون در الاچیق باغ به قیمت از دست رفتن همه چیزش و تباهی کامل بخاطر اجتماع و خانواده بیمار و ندارش (که منو بشدت یاد کاراکتر عطی دیونه در فیلم بوتیک انداخت ) گویایه همه چیز بود.

میخوام از دوستان علاقمند و شیفته این فیلم خواهش کنم که چند نمونه از دیالوگهای فیلم که بغض هاشونو فریاد زده رو ذکر کنن؟ شاید من متوجه نشدم یا توقعم در حد دیالوگهای فیلمهای سیاسی تندتری مثل نسل سوخته یا دیوانه ای از قفس پرید بوده و سطح انتقادات این فیلم برام سطحی و ابکی و خسته کننده بنظر رسیده؟ لطفا همراهی کنید تا شاید منم متوجه بشم.
با تشکر

بسیاری از عزیزان این نمایش از ستاره های رادیو نمایش هستند که من کلی خاطره خوب دارم از زحماتشون, اما وجوه مشترک این کار و شیروانی داغ ادمو دودل میکنه برای دیدین