▲
کتمان نیازهای جامعه و کنترل و دیکتاتوری صد درصدی و عدم حمایت از یکدیگر نتیجه ای جز انفجار کثافت و باران نجاست در خود ندارد.
داستان بسیار ساده اغاز میشود خانواده ای سر میز شام شب عید آماده عزیمت به مسافرت در تعطیلات هستند. چیز عجیبی در صحنه نیست و مادر شروع به خواندن دعای پیش از غذا میکند و سایرین با تکرار آن در انتظار اتمام و خوردن غذا هستند که اتفاقی معمولی نظم همیشگی را بر هم میزند و در سیستم خلل ایجاد میکند. پسر کوچک خانواده نیاز به قضای حاجت دارد و قانون محکم پدر اجازه ترک میز شام تا اتمام غذا را نمیدهد و این عدم انعطاف ساده به فاجعه ای تمام منجر میشود چون نقص سیستم بصورت زنجیروار از سایر اعضا آغاز شده و در حلقه اخر به پسرک شاشو رسیده است. چراغ توالت سوخته است پدر پول به دختر بزرگش داده تا لامپ را عوض نماید دختر بنابر دلیلی پول را به خواهر کوچکترش داده و حال بخاطر تاریکی توالت پسر که نتوانسته بر ترسش غلبه کند(ترسی که پسر بزرگ و کوتوله خانواده در دلش کاشته است) تحت فشار بر سر میز نشسته اما دیگر طاقت ندارد و بعد از عجز و التماس حال با اجازه پدر نیاز به همراهی برای رفتن به توالت دارد که آنرا نمی یابد یعنی همکاری متقابل و محبت و تعامل در این خانواده یا جامعه وجود ندارد و پیرنگ اصلی اثر چرایی این رخوت و بی تفاوتی و اضمحلال حاصل از آن است.
--پدر دیکتاتوری تمام عیار است که در نقشی حامیانه حتی نفس کشیدن اعضای خانواده را کنترل میکند و تخم ترس و نفرت را دل جامعه اش میکارد و آبیاری میکند(قدرت حاکمه)
--مادر همراهی سنتی - مذهبی که جز اطاعت و نادیده گرفته شدن نقشی برای خوش متصور نیست و با حقارت و ناچیزیش هیبت پوشالی دیکتاتور را پر ابهتر میکند(توده سنتی حامی قدرت)
--دختر بزرگ خانواده فقط دغدغه های فیزیولوژیکی دارد و جز به رفع نیازهای حیوانیش به چیزی نمی اندیشد و بود و نبودش فرقی برای هیچکس ندارد(منفعلین بی تفاوت غیر سیاسی جامعه)
--پسر کوچک خانواده به معنی واقعی کودکیست نابالغ و ترسو که از هر تغییری می هراسد و دگرگونی را بر نمی تابد همو که ترسش او را به وفاداری و کمک به پدر دیکتاتور و ماندن در وضعیت پیشین مجبور میکند (نیروهای ارزشی کم اطلاع و فدایی نظام)
--کوچکترین فرزند خانواده تنها کسیست که ریشه درد را میشناسد و هموست که نطفه انقلاب را آبیاری میکند و با استفاده از امتیازات ویژه کسب شده از شرایطی خاص(شاید ارتباطی نامتعارف با دیکتاتور) و خشم انباشته حاصل از این نزدیکی غریب در اولین فرصت درفش اعتراضش را می افراشدو ...(اپوزسیون) اما در خلا آموزش و محبت نمیداند که چه کند و در لحظه موعود عینا همان است که از آن میگریزد حتی در تک تک واژه ها!!
جدا ... دیدن ادامه » از همه اینها بزرگترین فرزند خانواده مخلوقیست ناهمگون و متفاوت, تو گویی برآمده از هر انچه نباید می بود ولی هست! کسی که چون از قوانین به شیوه خودش سرباز زده میتواند از جای برخیزد و جای قربانی شدن قربانی نماید.
*ما زنده به آنیم که آرام نگیریم؛ موجیم که آسودگی ما عدم ماست...
یکی از اعضا برای رفع نیازی , محتاج یاری سایر اعضا است ولی کسی قدمی در جهت کمک به او بر نمیدارد و این بی تفاوتی چنان در این جامعه ریشه دوانده که از این پس قدرت حرکت از انها صلب میشود و حال هر یک نیازمندتر از دیگریست! چه از دیدگاه روانشناسی و چه از دیدگاه سیاسی وقتی قدرت تصمیم گیری از افراد صلب میشود این ملت استبداد زده به قول هگل از همه ارزشهای انسانی مثل اعتماد، عشق، خلاقیت، دوستی و همیاری تهی شده و در نهایت نابود خواهند شد. و جامعه فاقد هویت، و بی شکل خواهد شد. و منافع فردی و گروهی بر منافع ملی سلطه خواهد یافت.
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است”
--------------------------------------------------------------------------------------
مشق شب نمایشی است بسیار فکر شده و موجز با کششی خیره کننده و جذابیتی کم نظیر به همراه بازیهای عالی و نور پردازی خوب و موسیقی توانمند و صحنه پردازی کاربردی و کافی و کارگردانی کم نقص .
________
نکته ای که اصلا برام جذاب نیست نام نمایشه چون بنظرم مشق شب برای کلیت این نمایش خیلی سطحیه و اصلا در مفهوم کلی کار کارکرد نداره
ــــــــ
کاراکتر کودک بصورت کلی برام گنگه و با صحبتهای دوستان به نتایجی رسیدیم اما اصلا قانع نشدم
پ ن: صحنه پایانی نمایش بقدری جذاب کارگردانی واجرا میشود که بارها و بارها ارزش دیده شدن دارد و برای من جزء بیاد ماندنی ترین صحنه های نمایشی در خاطرم ثبت شد
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
بنظرم انسان در رابطه با انسانهای دیگر معنی پیدا میکند و هر چقدر این روابط بیشتر باشد خودشناسی و دگر شناسی هم افزایش پیدا میکند.
نمایشهای خوب یا بد بی حاشیه ای که ازشون مینویسیم به کنار چون دارن کار خودشون رو میکنن و ما هم ازشون استفاده میکنیم و دوستشون داریم یا نقدشون میکنیم اما این نمونه نمایشهای (اسمشو نبر ) با ندیدنشون هم کلاس درس هستن لعنتی ها ! چون مثل سنگ محک عمل میکنن و حداقل یک آیینه میگیرن جلوی چشممون که ببینیم چقدر به حرفهامون و باورهامون و اعتقاداتمون پایبندیم چقدر حاضریم برای ساعتی لذت بها بدیم و پا روی چه چیزهایی بذاریم؟!
من با کارگردان یک نمایش پر تماشاگر سر یک کامنت توهین آمیز بحث کردم و از همون روز به احترام خودم از لذت یکساعته کار ایشون گذشتم , من کارهای ثروتی رو دوست دارم اما احترام به خودم رو بیشتر , پس بخاطر قیمت گذاری نامتعارفش ... دیدن ادامه » از کار آخرشون گذشتم و اینبار هم کیه که نخواد کاری از این کست قوی و دلربا و کارگردان موفق رو نبینه؟ اونم ماهایی که دلبسته تئاتریم!! اما بازم دست روی دلم میذارم . منم میتونم مغلطه کنم و آسمون ریسمون ببافم و خودم رو توجیه کنم و باور کنید مبلغ این نمایش تو خرجهای روزمره زندگیم گمه و هیچی نیست اما دلم میخواد به خودم ثابت کنم پای حرفم میایستم و وسوسه نمیشم.
میدونم عمل من به تنهایی ارزشی نداره و میدونم اتفاقی رو رقم نمیزنه اما ای کاش نه فقط برای این نمایش بلکه تو همه جنبه های زندگیمون کمی ثابت قدم میبودیم و افق دیدمون رو بازتر میکردیم. ای کاش همیشه صف گوشت و بنزین و پراید و شیر و ماست رو به صرف استفاده یکی دو روزه پر نمیکردیم و ای کاش زبان اعتراضمون برای مسببین اتفاقات دراز میشد نه برسر همدیگه برای هل دادن صفهای سوءاستفاده از شرافتهامان.
نمایشهای خوب یا بد بی حاشیه ای که ازشون مینویسیم به کنار چون دارن کار خودشون رو میکنن و ما هم ازشون استفاده میکنیم و دوستشون داریم یا نقدشون میکنیم اما این نمونه نمایشهای (اسمشو نبر ) با ندیدنشون هم کلاس درس هستن لعنتی ها ! چون مثل سنگ محک عمل میکنن و حداقل یک آیینه میگیرن جلوی چشممون که ببینیم چقدر به حرفهامون و باورهامون و اعتقاداتمون پایبندیم چقدر حاضریم برای ساعتی لذت بها بدیم و پا روی چه چیزهایی بذاریم؟!
من با کارگردان یک نمایش پر تماشاگر سر یک کامنت توهین آمیز بحث کردم و از همون روز به احترام خودم از لذت یکساعته کار ایشون گذشتم , من کارهای ثروتی رو دوست دارم اما احترام به خودم رو بیشتر , پس بخاطر قیمت گذاری نامتعارفش ... دیدن ادامه » از کار آخرشون گذشتم و اینبار هم کیه که نخواد کاری از این کست قوی و دلربا و کارگردان موفق رو نبینه؟ اونم ماهایی که دلبسته تئاتریم!! اما بازم دست روی دلم میذارم . منم میتونم مغلطه کنم و آسمون ریسمون ببافم و خودم رو توجیه کنم و باور کنید مبلغ این نمایش تو خرجهای روزمره زندگیم گمه و هیچی نیست اما دلم میخواد به خودم ثابت کنم پای حرفم میایستم و وسوسه نمیشم.
میدونم عمل من به تنهایی ارزشی نداره و میدونم اتفاقی رو رقم نمیزنه اما ای کاش نه فقط برای این نمایش بلکه تو همه جنبه های زندگیمون کمی ثابت قدم میبودیم و افق دیدمون رو بازتر میکردیم. ای کاش همیشه صف گوشت و بنزین و پراید و شیر و ماست رو به صرف استفاده یکی دو روزه پر نمیکردیم و ای کاش زبان اعتراضمون برای مسببین اتفاقات دراز میشد نه برسر همدیگه برای هل دادن صفهای سوءاستفاده از شرافتهامان.
اشکان حامد غلامشاهی
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۹ آذر ۱۳۹۳
کاملا با شما موافقم. شخصا عاشق نمایش ها و فرم اجرایی کارهای رضا ثروتی هستم. همه ی نمایش هایی که اجرا کرده رو هم دیدم. اما جنایت و مکافات جایی بود که دیگه بلیط و نگرفتم. کاملا درست میفرمایید که هزینه ی بلیط همین نمایش ها هم تو خرج های روزمره ما گم میشه اما ... دیدن ادامه »
گاهی هم بحث دارا و ندار بودن نیست. بحث دفاع از حقمون هست. یک سال گذشته رو بدون دیدن خیلی از نمایش هایی که دوست داشتم گذروندم به خاطر همین مبلغ بلیط ها.
من همیشه در مورد بعضی از دوستان تیوالی یک چیزی رو درک نکردم. مثلا میگن خارج ظرفیت بده اما خیلی وقت ها خودشونم از این بلیط ها میگیرن. پس اگه حرفمون همراه با عمل نباشه چه فایده ای داره. دوستی داشتم که تو ماشینم همزمان با اینکه به ریختن آشغال دیگران انتقاد میکرد پوست تخمه خودش رو بیرون میریخت و وقتی بهش گفتم به خودش اومد.
متاسفانه دوستان زیادی از قیمت بلیط و خارج ظرفیت انتقاد میکنن اما همه ی اون نمایش ها رو میرن و به خارج ظرفیت هم نه نمیگن. و بعضا توجیه های مختلفی دیدم. یکبار یکی از این دوستان که خیلی برام محترم هستند به شخص دیگری پیشنهاد خارج ظرفیت دادند با این توجیه که ما بگیریم و نگیریم فروخته میشه.
خلاصه مشکلات تا دلمون بخواد زیاد هست و خیلی از جاها خودمون مقصریم. ممنون ازتون که به نکات خوبی اشاره کردید
من همیشه در مورد بعضی از دوستان تیوالی یک چیزی رو درک نکردم. مثلا میگن خارج ظرفیت بده اما خیلی وقت ها خودشونم از این بلیط ها میگیرن. پس اگه حرفمون همراه با عمل نباشه چه فایده ای داره. دوستی داشتم که تو ماشینم همزمان با اینکه به ریختن آشغال دیگران انتقاد میکرد پوست تخمه خودش رو بیرون میریخت و وقتی بهش گفتم به خودش اومد.
متاسفانه دوستان زیادی از قیمت بلیط و خارج ظرفیت انتقاد میکنن اما همه ی اون نمایش ها رو میرن و به خارج ظرفیت هم نه نمیگن. و بعضا توجیه های مختلفی دیدم. یکبار یکی از این دوستان که خیلی برام محترم هستند به شخص دیگری پیشنهاد خارج ظرفیت دادند با این توجیه که ما بگیریم و نگیریم فروخته میشه.
خلاصه مشکلات تا دلمون بخواد زیاد هست و خیلی از جاها خودمون مقصریم. ممنون ازتون که به نکات خوبی اشاره کردید
۱۶ مهر
از زبان ما می‌گویی جناب کارآمد...
من که با دیدن "سگ سکوت" عاشق تئاتر دیدن شدم.
من که همیشه می‌گفتم، دیدن نمایشهای این کارگردان، دریچه‌های جدیدی به ذهنم باز میکنه.
حالا میگم یه کشور برای اعتلای فرهنگش، به آدمایی نیاز داره که ثابت قدم باشن..
من که با دیدن "سگ سکوت" عاشق تئاتر دیدن شدم.
من که همیشه می‌گفتم، دیدن نمایشهای این کارگردان، دریچه‌های جدیدی به ذهنم باز میکنه.
حالا میگم یه کشور برای اعتلای فرهنگش، به آدمایی نیاز داره که ثابت قدم باشن..
۲۲ مهر
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
در مورد تئاتری که نباید بدلایلی اسمشو گفت چون ستاره هاش ناراحت میشن :(
با شناختی که من از مدیر تبلیغات این نمایش پیدا کردم الان فکر کنم داره موهاشو چنگ میزنه و با فریاد به کارگردان و دستیارش میگه:
مگه من نگفتم تا صدو پنجاه جا داره؟ چرا خودتونو باور ندارید؟ مگه پنجاه پنجاهه که ملت بخوان تئاتر ببینن ؟ اخه نود تومن رو از کجاتون دراوردید؟ بخدا من آبرو دارم هشتاد تومن نه جان من هشتاد تومن با تخفیف !!!! یکم برید رو عزت نفستون کار کنید . همش ضررید شماها :((
یکساعته بلیتها تموم شد اخه من به شماها چی بگم :((( دفعه بعد یا من قیمت میذارم یا برید دنبال یکی دیگه... فکر کردید اینجا کجاست؟ فکر کردید کیا قراره این نمایش رو ببینن؟ واقعا که واقعا که .....
با شناختی که من از مدیر تبلیغات این نمایش پیدا کردم الان فکر کنم داره موهاشو چنگ میزنه و با فریاد به کارگردان و دستیارش میگه:
مگه من نگفتم تا صدو پنجاه جا داره؟ چرا خودتونو باور ندارید؟ مگه پنجاه پنجاهه که ملت بخوان تئاتر ببینن ؟ اخه نود تومن رو از کجاتون دراوردید؟ بخدا من آبرو دارم هشتاد تومن نه جان من هشتاد تومن با تخفیف !!!! یکم برید رو عزت نفستون کار کنید . همش ضررید شماها :((
یکساعته بلیتها تموم شد اخه من به شماها چی بگم :((( دفعه بعد یا من قیمت میذارم یا برید دنبال یکی دیگه... فکر کردید اینجا کجاست؟ فکر کردید کیا قراره این نمایش رو ببینن؟ واقعا که واقعا که .....
خانم عبدالصمد همین کار با همین کست قرار بود تو شهرزاد که سالن خصوصی هست با قبمت ۷۰ تومن اجرا بره
و اومدنش به سالن ناظرزاده که دولتیه این توقع رو ایجاد می کرد که قیمت پایین تر بیاد
و اومدنش به سالن ناظرزاده که دولتیه این توقع رو ایجاد می کرد که قیمت پایین تر بیاد
۱۵ مهر
ممنون آقای سپهر،
بله من اون بلیتو گرفته بودم که اجرا نرفت و در حال حاضر با توجه به توضیح شما منم دلیلشو متوجه نمیشم که این بازیا چیه در میارن!
بله من اون بلیتو گرفته بودم که اجرا نرفت و در حال حاضر با توجه به توضیح شما منم دلیلشو متوجه نمیشم که این بازیا چیه در میارن!
۱۵ مهر
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
"در مورد تئاتر گرونی که قراره تو سالن دولتی ناظرزاده بره اجرا اما از نوشتن اسمش بخاطر خطر هاید شدن معذورم"
فکر میکنم دروغگویی و ریاکاری تو وجودمون نهادینه شده و در کنار کمی گوشت و خون و مو شاکله هستیمونو تشکیل داده!!!
ماها دیگه بخودمون بیشتر دروغ میگیم تا دیگران باور کنید شوخی نمیکنم, دارم میبینم که میگم!!!
مثلا بجز تئاترهای آزاد باقی نمایشها حرفشون چیه؟نمایشهایی که اقبال عمومی دارندو در رده خوبها طبقه بندی میشن چی میخوان بگن؟ غیر از این است که یا فلسفی و روانشناختی هستند و یا اجتماعی و جامعه شناسی؟ مگر نه اینکه در همه این نمایشها بحث اصلی افول یا صعود اخلاقیاته ؟ مگر نه اینکه نمایش قراره نقدی باشه بر معضلاتی که مخاطبین باهاش در ارتباطند و با نشان دادن یا برجسته کردن اشتباهات, اتفاقات یا ارتباطات تلنگری بر وجدان و روان یا شعور اونا بزنه؟
خب ... دیدن ادامه » حالا داستانتون چیه؟باخودتون چند چندین؟ اگر قصدتون دیده شدنه که الی ماشالله تلوزیون و سینمای مملکت دستتون بوده و هست و همگی ستاره اید و دائم از مشکلات معروفیت مینالید و از نداشتن حریم شخصی و زندگی خصوصی شکایت میکنید! اگرم موضوع پول درآوردنه که عزیزانم مسیر و اشتباه آمدید و همون سینما و تلوزیون با کمترین زحمت و در کوتاهترین زمان براتون کارسازتره و خیلی از من بهتر راهشو بلدید!! پس واقعا چتونه؟ میخواهید پز انتلکچوال مآبانتون رو حفظ کنید و سالی یکبار هم شده خاک صحنه بخورید و از وجهه هنریش استفاده کنید و خودتون رو باد کنید و از نفس تماشاگر جون بگیرید اما از این پول لامصب هم نمیتونید بگذرید؟! میشینید تو خلوت خودتون و دو دو تا چهار تا میکنید چون من خیلی میفهمم و خیلی محبوبم و خیلی دغدغه فرهنگسازی دارم پس ارزشم بیش از اینهاست و کور شود هر انکس نتواند دید؟ گرونی شده؟ مردم گرفتارن؟ تئاتر تنها سرگرمی عده ای از اینهاست که در کنار ساعتی فراغت میخوان لذت مفهومی و ادراکی هم ببرن , خب به من چه پس باید هزینه شو بدن!! وقتی دارید نمایشنامه مینویسید و از برج عاجتون به عوام ریز و داغون اون پایین نگاه میکنید و اشک تمساح میریزید آیا به این موضوع فکر میکنید که اون یارو که اون گوشه داره تو سکوت سیگار میکشه اصلا توان خریدن بلیتتون رو داره و میتونه بیاد تو سالن که حالا بفهمه از زیر قلم شما چه شاهکاری متولد شده؟
مگر هتل اسپیناس پالاس براتون کم بود که از ناظرزاده هم نگذشتید؟ شما خوب شما عالی شما فهیم نمایش پر ستاره اتونم پر فروش و شما خوشحال و جیبتونم پر پول اما ما چه کنیم با این بدعت شما؟ دنیا برای شماها قشنگه برای شما جذابه و شما همیشه اون بالاهایید ,اکی, حالا ما چه کنیم با این میراث پر هزینه شما؟ از این به بعد که دوستانتون میخوان جا پای شما بگذارن ما کجا نمایش ببینیم؟
دوستان ما دروغگو شدیم و دیگه صادق نیستیم ما دیگه نمایش نمی سازیم که کار فرهنگی کنیم بلکه با فرهنگ داریم کار میکنیم ! از فقر مینویسم و بازی میکنیم و اشک در میاریم تا سکه های اخر جیب سوژه بدبخت نمایشمونم ازش بگیریم اقا ما بخودمونم دروغ میگیم ....
نمیدونم چرا یاد داروغه کارتون رابین هود افتادم که میگفت پرنس جان بیشتر از شماها به این سکه ها احتیاج داره !!!!
همیاری جان فکر نکنم توهینی کرده باشم یا جسارتی یا نقض قانونی فقط واصه دل خودم نوشتم امیدوارم خارج از ظرفیت شما نبوده باشم.
فکر میکنم دروغگویی و ریاکاری تو وجودمون نهادینه شده و در کنار کمی گوشت و خون و مو شاکله هستیمونو تشکیل داده!!!
ماها دیگه بخودمون بیشتر دروغ میگیم تا دیگران باور کنید شوخی نمیکنم, دارم میبینم که میگم!!!
مثلا بجز تئاترهای آزاد باقی نمایشها حرفشون چیه؟نمایشهایی که اقبال عمومی دارندو در رده خوبها طبقه بندی میشن چی میخوان بگن؟ غیر از این است که یا فلسفی و روانشناختی هستند و یا اجتماعی و جامعه شناسی؟ مگر نه اینکه در همه این نمایشها بحث اصلی افول یا صعود اخلاقیاته ؟ مگر نه اینکه نمایش قراره نقدی باشه بر معضلاتی که مخاطبین باهاش در ارتباطند و با نشان دادن یا برجسته کردن اشتباهات, اتفاقات یا ارتباطات تلنگری بر وجدان و روان یا شعور اونا بزنه؟
خب ... دیدن ادامه » حالا داستانتون چیه؟باخودتون چند چندین؟ اگر قصدتون دیده شدنه که الی ماشالله تلوزیون و سینمای مملکت دستتون بوده و هست و همگی ستاره اید و دائم از مشکلات معروفیت مینالید و از نداشتن حریم شخصی و زندگی خصوصی شکایت میکنید! اگرم موضوع پول درآوردنه که عزیزانم مسیر و اشتباه آمدید و همون سینما و تلوزیون با کمترین زحمت و در کوتاهترین زمان براتون کارسازتره و خیلی از من بهتر راهشو بلدید!! پس واقعا چتونه؟ میخواهید پز انتلکچوال مآبانتون رو حفظ کنید و سالی یکبار هم شده خاک صحنه بخورید و از وجهه هنریش استفاده کنید و خودتون رو باد کنید و از نفس تماشاگر جون بگیرید اما از این پول لامصب هم نمیتونید بگذرید؟! میشینید تو خلوت خودتون و دو دو تا چهار تا میکنید چون من خیلی میفهمم و خیلی محبوبم و خیلی دغدغه فرهنگسازی دارم پس ارزشم بیش از اینهاست و کور شود هر انکس نتواند دید؟ گرونی شده؟ مردم گرفتارن؟ تئاتر تنها سرگرمی عده ای از اینهاست که در کنار ساعتی فراغت میخوان لذت مفهومی و ادراکی هم ببرن , خب به من چه پس باید هزینه شو بدن!! وقتی دارید نمایشنامه مینویسید و از برج عاجتون به عوام ریز و داغون اون پایین نگاه میکنید و اشک تمساح میریزید آیا به این موضوع فکر میکنید که اون یارو که اون گوشه داره تو سکوت سیگار میکشه اصلا توان خریدن بلیتتون رو داره و میتونه بیاد تو سالن که حالا بفهمه از زیر قلم شما چه شاهکاری متولد شده؟
مگر هتل اسپیناس پالاس براتون کم بود که از ناظرزاده هم نگذشتید؟ شما خوب شما عالی شما فهیم نمایش پر ستاره اتونم پر فروش و شما خوشحال و جیبتونم پر پول اما ما چه کنیم با این بدعت شما؟ دنیا برای شماها قشنگه برای شما جذابه و شما همیشه اون بالاهایید ,اکی, حالا ما چه کنیم با این میراث پر هزینه شما؟ از این به بعد که دوستانتون میخوان جا پای شما بگذارن ما کجا نمایش ببینیم؟
دوستان ما دروغگو شدیم و دیگه صادق نیستیم ما دیگه نمایش نمی سازیم که کار فرهنگی کنیم بلکه با فرهنگ داریم کار میکنیم ! از فقر مینویسم و بازی میکنیم و اشک در میاریم تا سکه های اخر جیب سوژه بدبخت نمایشمونم ازش بگیریم اقا ما بخودمونم دروغ میگیم ....
نمیدونم چرا یاد داروغه کارتون رابین هود افتادم که میگفت پرنس جان بیشتر از شماها به این سکه ها احتیاج داره !!!!
همیاری جان فکر نکنم توهینی کرده باشم یا جسارتی یا نقض قانونی فقط واصه دل خودم نوشتم امیدوارم خارج از ظرفیت شما نبوده باشم.
✏
Samira، پیمان لسان، فصیح، Ali، محسن جوانی، امیر و میثم هنزکی این را
خواندند
۳۵ نفر این را دوست دارند
۳۵ نفر این را دوست دارند
(دوستان ما دروغگو شدیم و دیگه صادق نیستیم)
این جمله تو دوس داشتم، اینا همون سلبریتی هایی هستن که توی اینستاگرام و فضای مجازی با پست ها و استوری هاشون به ظاهر از مردم حمایت میکنن و غم نان مردم رو دارن. ولی در عمل که میشه فراموش میکنن.به جرات میتونم بگم همه ... دیدن ادامه » توی فکر جیبشون هستن. همه، هیشکی توی فکر این مردم نیس
این جمله تو دوس داشتم، اینا همون سلبریتی هایی هستن که توی اینستاگرام و فضای مجازی با پست ها و استوری هاشون به ظاهر از مردم حمایت میکنن و غم نان مردم رو دارن. ولی در عمل که میشه فراموش میکنن.به جرات میتونم بگم همه ... دیدن ادامه » توی فکر جیبشون هستن. همه، هیشکی توی فکر این مردم نیس
۱۵ مهر
و من همچنان معتقدم سزای گران فروش نخریدنه ....
حتی اگر این معتقدان اندک باشند و راه به جایی نبرند دست کم در خلوت آرامترند....
حتی اگر این معتقدان اندک باشند و راه به جایی نبرند دست کم در خلوت آرامترند....
۲۴ مهر
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
کتمان نیازهای جامعه و کنترل و دیکتاتوری صد درصدی و عدم حمایت از یکدیگر نتیجه ای جز انفجار کثافت و باران نجاست در خود ندارد.
داستان بسیار ساده اغاز میشود خانواده ای سر میز شام شب عید آماده عزیمت به مسافرت در تعطیلات هستند. چیز عجیبی در صحنه نیست و مادر شروع به خواندن دعای پیش از غذا میکند و سایرین با تکرار آن در انتظار اتمام و خوردن غذا هستند که اتفاقی معمولی نظم همیشگی را بر هم میزند و در سیستم خلل ایجاد میکند. پسر کوچک خانواده نیاز به قضای حاجت دارد و قانون محکم پدر اجازه ترک میز شام تا اتمام غذا را نمیدهد و این عدم انعطاف ساده به فاجعه ای تمام منجر میشود چون نقص سیستم بصورت زنجیروار از سایر اعضا آغاز شده و در حلقه اخر به پسرک شاشو رسیده است. چراغ توالت سوخته است پدر پول به دختر بزرگش داده تا لامپ را عوض نماید دختر بنابر دلیلی پول را به خواهر کوچکترش داده و حال بخاطر تاریکی توالت پسر که نتوانسته بر ترسش غلبه کند(ترسی که پسر بزرگ و کوتوله خانواده در دلش کاشته است) تحت فشار بر سر میز نشسته اما دیگر طاقت ندارد و بعد از عجز و التماس حال با اجازه پدر نیاز به همراهی برای رفتن به توالت دارد که آنرا نمی یابد یعنی همکاری متقابل و محبت و تعامل در این خانواده یا جامعه وجود ندارد و پیرنگ اصلی اثر چرایی این رخوت و بی تفاوتی و اضمحلال حاصل از آن است.
--پدر دیکتاتوری تمام عیار است که در نقشی حامیانه حتی نفس کشیدن اعضای خانواده را کنترل میکند و تخم ترس و نفرت را دل جامعه اش میکارد و آبیاری میکند(قدرت حاکمه)
--مادر همراهی سنتی - مذهبی که جز اطاعت و نادیده گرفته شدن نقشی برای خوش متصور نیست و با حقارت و ناچیزیش هیبت پوشالی دیکتاتور را پر ابهتر میکند(توده سنتی حامی قدرت)
--دختر بزرگ خانواده فقط دغدغه های فیزیولوژیکی دارد و جز به رفع نیازهای حیوانیش به چیزی نمی اندیشد و بود و نبودش فرقی برای هیچکس ندارد(منفعلین بی تفاوت غیر سیاسی جامعه)
--پسر کوچک خانواده به معنی واقعی کودکیست نابالغ و ترسو که از هر تغییری می هراسد و دگرگونی را بر نمی تابد همو که ترسش او را به وفاداری و کمک به پدر دیکتاتور و ماندن در وضعیت پیشین مجبور میکند (نیروهای ارزشی کم اطلاع و فدایی نظام)
--کوچکترین فرزند خانواده تنها کسیست که ریشه درد را میشناسد و هموست که نطفه انقلاب را آبیاری میکند و با استفاده از امتیازات ویژه کسب شده از شرایطی خاص(شاید ارتباطی نامتعارف با دیکتاتور) و خشم انباشته حاصل از این نزدیکی غریب در اولین فرصت درفش اعتراضش را می افراشدو ...(اپوزسیون) اما در خلا آموزش و محبت نمیداند که چه کند و در لحظه موعود عینا همان است که از آن میگریزد حتی در تک تک واژه ها!!
جدا ... دیدن ادامه » از همه اینها بزرگترین فرزند خانواده مخلوقیست ناهمگون و متفاوت, تو گویی برآمده از هر انچه نباید می بود ولی هست! کسی که چون از قوانین به شیوه خودش سرباز زده میتواند از جای برخیزد و جای قربانی شدن قربانی نماید.
*ما زنده به آنیم که آرام نگیریم؛ موجیم که آسودگی ما عدم ماست...
یکی از اعضا برای رفع نیازی , محتاج یاری سایر اعضا است ولی کسی قدمی در جهت کمک به او بر نمیدارد و این بی تفاوتی چنان در این جامعه ریشه دوانده که از این پس قدرت حرکت از انها صلب میشود و حال هر یک نیازمندتر از دیگریست! چه از دیدگاه روانشناسی و چه از دیدگاه سیاسی وقتی قدرت تصمیم گیری از افراد صلب میشود این ملت استبداد زده به قول هگل از همه ارزشهای انسانی مثل اعتماد، عشق، خلاقیت، دوستی و همیاری تهی شده و در نهایت نابود خواهند شد. و جامعه فاقد هویت، و بی شکل خواهد شد. و منافع فردی و گروهی بر منافع ملی سلطه خواهد یافت.
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است”
--------------------------------------------------------------------------------------
مشق شب نمایشی است بسیار فکر شده و موجز با کششی خیره کننده و جذابیتی کم نظیر به همراه بازیهای عالی و نور پردازی خوب و موسیقی توانمند و صحنه پردازی کاربردی و کافی و کارگردانی کم نقص .
________
نکته ای که اصلا برام جذاب نیست نام نمایشه چون بنظرم مشق شب برای کلیت این نمایش خیلی سطحیه و اصلا در مفهوم کلی کار کارکرد نداره
ــــــــ
کاراکتر کودک بصورت کلی برام گنگه و با صحبتهای دوستان به نتایجی رسیدیم اما اصلا قانع نشدم
پ ن: صحنه پایانی نمایش بقدری جذاب کارگردانی واجرا میشود که بارها و بارها ارزش دیده شدن دارد و برای من جزء بیاد ماندنی ترین صحنه های نمایشی در خاطرم ثبت شد
✏
حیف که گزینه خیلی دوست دارم نداریم.ولی همینجا اعلام میکنم که خیلی دوست داشتم.
و این که ممنونم از این که وقت میگذارید و مینویسید و میخوونیم و لذت میبریم :)
و این که ممنونم از این که وقت میگذارید و مینویسید و میخوونیم و لذت میبریم :)
۰۶ مهر
جناب عسگرزاده خیلی خوشحالم که از نمایش خوشتون آمده و ممنونم که یادداشتهای بنده رو میخونید . سپاس از بزرگواری لطف شما
۱۳ مهر
مرسی جناب کارآمد چقد خوب نوشتید لذت بردم
به نظر من وجه تسمیه این کار اینه که همه باید پیام و درس این نمایش رو مثل "مشق"(شب) بارها و بارها بنویسیم تا بالاخره یاد بگیریم و ...
به نظر من وجه تسمیه این کار اینه که همه باید پیام و درس این نمایش رو مثل "مشق"(شب) بارها و بارها بنویسیم تا بالاخره یاد بگیریم و ...
۱۹ مهر
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
دنیای پنجاه پنجاه حقیقتا جهانی اشناست جهانی که در آن هر اتفاق قرینه ای پنجاه درصدی در مقابلش دارد . جهانی که از دل خلاقیت و تلاش کارگردانی کاربلد و آگاه و نترس و تجربه گرا از هیچ بوجود آمده , ایده ای نه چندان روشن و نه چندان داستان پذیر که تنها از تمایزات دنیای ما نشات گرفته و در بستر نمایشی تو در تو ذره ذره تماشاگر صبور و تیز بینش را با خود همراه میکند و از پس روایتی پیچیده و طوفانی او را به کشف شهودی ناب دعوت میکند.
آیا تابحال تجربه مصیبتی ویرانگر و تلخ و درناک را داشته اید ؟ آیا در مورد این فاجعه کابوس دیده اید؟ آیا وقتی آنرا مرور می کنید داستان این درد و رنج , منظم و منطقی در ذهن شما حک شده است؟ یا هر بار گوشه ای از آن اتفاق برایتان پررنگ میشود؟ پنجاه پنجاه جهانی اینچنین است , کابوسی دیوانه وار که با سرعتی غریب روایت میشود و با شرری کم سو , لحظاتی تاریکی اطراف را میشکافد و از پس سایه ها قدمهای بعدی را مینماید.
آیا ورود دخترکی معصوم به دیر و مواجهه با خواهران طماع مذهبی دردناکتر است یا سواستفاده جنسی از دخترکی دیگر که از فقر راهی خانه فساد خواهران دلال محبت شده است؟ از این شانسهای پنجاه درصدی کدام بر دیگری ارجحیت دارد؟
ارزشمندترین بخش این نمایش درک در هم تنیدگی داستان با فرم اجراست که گارگردان آنرا بدرستی از ایده به عمل اورده و با گروه پر تلاشش به هماهنگی رسانده است, قطعا فرم این اجرا منحصر به فرد و شاخص است و با تمرکز زدایی اتفاقات از مرکز صحنه تماشاگر را مجبور میکند تا از طول عرض سن به عمق و ارتفاع سالن نمایش برسد و حتی دقیقه ای در قالب بیننده کلاسیک نمایش نگنجد و از پی اتفاقات دیوانه وار وگاها پر خطر صحنه به نوعی مدرنیسم روایی آگاه شود , حقیقتا این اجرا هم برای تماشاگران و هم نمایشگرانش تجربه ای خاص و غریب است که سکوت کامل سالن و تمرکز بالای همه حاضران شاهد این مدعاست.
به نظر من طراحی صحنه پنجاه پنجاه چیزی فراتر از عالی است که به همراه نور پردازی و موسیقی مناسب لحظاتی تکرارنشدنی در تئاتر ایران از لحاظ فرم اجرا رقم میزند.
(حداقل من چنین اجرای پر بازیگر و هماهنگ به همراه اکسسوار خاص و مناسب و معنی گرا در تئاتر ایران به یاد ندارم) , بازیها اکثرا خوب و در خدمت اجرا به همراه همنوایی جذاب که نشان از تمرین کافی و نظارت بر جزییات عوامل کار دارد و بطور کلی پنجاه پنجاه نمایشی است که باید با دقت دیده شود تا جزییات فراوان آن ازقلم نیافتد.
تنها مشکل این نمایش شاید عدم ارتباط با تماشاگران کلاسیک و قصه دوست باشد چون نبودن خط داستانی مشخص و روایت چند پاره از منظر گوناگون و سرعت بالای اتفاقات و کمبود زمان تحلیل برای تماشاگر شاید برای عده ای اجازه نزدیکی به نمایش یا همراهی با آن را ندهد که خب این نه نقطه ضعف بلکه به نظر من نقطه قوت این نمایش است و به گفته خود کارگردان هدف تجربه کردن فرم جدیدی از نمایش با احترام به مخاطب بوده و در دنیا هیچ نوآوری بدون مخالفت نمی ماند.
این نمایش کاملا بر مبنای القائات تصویری استوار است و به هیچ عنوان خبری از نمایشنامه خوانی یا مونولوگ یا دیالوگهای رایج اثار کلاسیک در آن نیست و بیننده هر لحظه با نمایش تصویری و غیر قابل توصیف در کلام مواجه است و از انچه در سن نمایش و اطراف و بالا و پایین آن میبیند به دور از سایر عوامل نمایشی به حظ بصری میرسد. پنجاه پنجاه در یک کلام تجربه ای برای دیدن است.
پ ... دیدن ادامه » ن1 : دیشب بنده و اعضای محترم گروه "من یک تماشاگرم" با لطف و مهماننوازی عوامل این کار مواجه شدیم و از آگاهی و فهم جناب کارگردان و سایر عوامل بهره بردیم
پ ن 2 : این نکته برای من بسیار جذاب بود که فرق گروهی مثل ما که با صداقت تمام و بی هیچ چشم داشتی فقط بدنبال اصلاح فرهنگ تئاتری تماشاگران و گروههای اجرایی هستیم با سایر افرادی که بدنبال باج گیری و منفعت مالی هستند برای عوامل اینکار کاملا مشخص و محترم بود.
پ ن 3: تا جای ممکن از صندلیهای جلو و گوشه دوری کنید فقط وسط
آیا تابحال تجربه مصیبتی ویرانگر و تلخ و درناک را داشته اید ؟ آیا در مورد این فاجعه کابوس دیده اید؟ آیا وقتی آنرا مرور می کنید داستان این درد و رنج , منظم و منطقی در ذهن شما حک شده است؟ یا هر بار گوشه ای از آن اتفاق برایتان پررنگ میشود؟ پنجاه پنجاه جهانی اینچنین است , کابوسی دیوانه وار که با سرعتی غریب روایت میشود و با شرری کم سو , لحظاتی تاریکی اطراف را میشکافد و از پس سایه ها قدمهای بعدی را مینماید.
آیا ورود دخترکی معصوم به دیر و مواجهه با خواهران طماع مذهبی دردناکتر است یا سواستفاده جنسی از دخترکی دیگر که از فقر راهی خانه فساد خواهران دلال محبت شده است؟ از این شانسهای پنجاه درصدی کدام بر دیگری ارجحیت دارد؟
ارزشمندترین بخش این نمایش درک در هم تنیدگی داستان با فرم اجراست که گارگردان آنرا بدرستی از ایده به عمل اورده و با گروه پر تلاشش به هماهنگی رسانده است, قطعا فرم این اجرا منحصر به فرد و شاخص است و با تمرکز زدایی اتفاقات از مرکز صحنه تماشاگر را مجبور میکند تا از طول عرض سن به عمق و ارتفاع سالن نمایش برسد و حتی دقیقه ای در قالب بیننده کلاسیک نمایش نگنجد و از پی اتفاقات دیوانه وار وگاها پر خطر صحنه به نوعی مدرنیسم روایی آگاه شود , حقیقتا این اجرا هم برای تماشاگران و هم نمایشگرانش تجربه ای خاص و غریب است که سکوت کامل سالن و تمرکز بالای همه حاضران شاهد این مدعاست.
به نظر من طراحی صحنه پنجاه پنجاه چیزی فراتر از عالی است که به همراه نور پردازی و موسیقی مناسب لحظاتی تکرارنشدنی در تئاتر ایران از لحاظ فرم اجرا رقم میزند.
(حداقل من چنین اجرای پر بازیگر و هماهنگ به همراه اکسسوار خاص و مناسب و معنی گرا در تئاتر ایران به یاد ندارم) , بازیها اکثرا خوب و در خدمت اجرا به همراه همنوایی جذاب که نشان از تمرین کافی و نظارت بر جزییات عوامل کار دارد و بطور کلی پنجاه پنجاه نمایشی است که باید با دقت دیده شود تا جزییات فراوان آن ازقلم نیافتد.
تنها مشکل این نمایش شاید عدم ارتباط با تماشاگران کلاسیک و قصه دوست باشد چون نبودن خط داستانی مشخص و روایت چند پاره از منظر گوناگون و سرعت بالای اتفاقات و کمبود زمان تحلیل برای تماشاگر شاید برای عده ای اجازه نزدیکی به نمایش یا همراهی با آن را ندهد که خب این نه نقطه ضعف بلکه به نظر من نقطه قوت این نمایش است و به گفته خود کارگردان هدف تجربه کردن فرم جدیدی از نمایش با احترام به مخاطب بوده و در دنیا هیچ نوآوری بدون مخالفت نمی ماند.
این نمایش کاملا بر مبنای القائات تصویری استوار است و به هیچ عنوان خبری از نمایشنامه خوانی یا مونولوگ یا دیالوگهای رایج اثار کلاسیک در آن نیست و بیننده هر لحظه با نمایش تصویری و غیر قابل توصیف در کلام مواجه است و از انچه در سن نمایش و اطراف و بالا و پایین آن میبیند به دور از سایر عوامل نمایشی به حظ بصری میرسد. پنجاه پنجاه در یک کلام تجربه ای برای دیدن است.
پ ... دیدن ادامه » ن1 : دیشب بنده و اعضای محترم گروه "من یک تماشاگرم" با لطف و مهماننوازی عوامل این کار مواجه شدیم و از آگاهی و فهم جناب کارگردان و سایر عوامل بهره بردیم
پ ن 2 : این نکته برای من بسیار جذاب بود که فرق گروهی مثل ما که با صداقت تمام و بی هیچ چشم داشتی فقط بدنبال اصلاح فرهنگ تئاتری تماشاگران و گروههای اجرایی هستیم با سایر افرادی که بدنبال باج گیری و منفعت مالی هستند برای عوامل اینکار کاملا مشخص و محترم بود.
پ ن 3: تا جای ممکن از صندلیهای جلو و گوشه دوری کنید فقط وسط
✏
احسان جلیلی صفار، مهرداد کیا، میترا، نیلوفر ثانی، شهاب و حسین پوریعقوب این را
خواندند
۱۴ نفر این را دوست دارند
۱۴ نفر این را دوست دارند
پیشنهاد بسیار خوبی بود تلاش کنید فعالیت ان گسترش یابد
ازت بعید بود..
حمد و ثنا گفتنت را دوست دارم
ولی ایرادات نمایشنامه دارم
بزودی متنم را منتشر می کنم
ازت بعید بود..
حمد و ثنا گفتنت را دوست دارم
ولی ایرادات نمایشنامه دارم
بزودی متنم را منتشر می کنم
۰۵ مهر
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
نمیدونم چرا تا به امروز سراغ این شاهکار سینما نرفته بودم شاید مقدر بوده که در اغاز میانسالی با بحرانهای فلینی کبیر همراه شوم و ذره ذره این شاهکار رو نوش جان کنم.
بعضی واژه ها برامون در حد کلمه و لغت باقی میمانند تا قدرت فهممون و تجربیاتمون, جان واژه رو درک کنه , من دیشب معنی واژه سینماگر مولف رو فهمیدم و چنان در همه چیز این اثر غرق شدم که حقیقتا احساس میکنم هنوز نشئه هنر هفتم هستم و به یاد ندارم دفعه قبل کی و کجا تجربه چنین احساسی رو داشتم!!!!
اول از همه اینو بگم که که در کمال شرمندگی من تازه متوجه شدم که موج روشنفکری سینمای ایران در دهه پنجاه با این فیلم وتاثیراتش بر کارگردانهای اونروزها و اساتید امروزمون اغاز شده و مهرجویی و فرمان آرا بهترین اثارشون رو وامدار این فیلم و ساختار استثنایی آن هستند و استاد بیضایی مثلا چند صحنه هشت ونیم را در سگ کشی اش کپی کرده است (مثلا صحنه رستوران هتل و پاسخگویی تلفن به اون شکل نمایشی) و برام عجیبه که تا به امروز در نقدهای هامون به تاثیرات فلینی بر مهرجویی برنخوردم و کسی مرجع الهامات مهرجویی رو ذکر نکرده!! ( البته شاید هم نقدهایی با این مضمون بوده و من نخواندم).
نوشتن در مورد این اثر مالیخولیایی ساده نیست با وجود اینکه داستان (اگر داستانی وجود داشته باشد)در سادگی محض و شیرینی خاص و تعمدی روایت میشود. اغاز فیلم به گونه ای استعاری نشانگر فشار ویرانگر اجتماع ناظر بی رحم بر فرد است جایی که در برابر چشمان خیره مردم (چه غریبه وچه آشنا ) خفگی و تلاش فرد برای نجات به هیچ انگاشته میشود و حتی پرواز نمادین شخص هم باعث بروز هیچ عکس العملی در این مردگان متحرک نمیشود! و در صحنه فوق العاده بعدی جناب کارگردان به ما نشان میدهد طنابی که اجازه فرار و پرواز بیشتر را از شخص گرفته بدست خبرنگاری است که نماینده افکار عمومی جامعه ای است که در نهایت باعث سعود و نزول شخص میشوند.
بن مایه و پی رنگ ماجرا چیزی نیست جز همین تقابل ذهنی و درونی شخص با جامعه و جستجوی منه من در بین ویرانه های عقده های روحی و روانی سازنده نهاد و خود و فراخود شخص در برابر توقعات ویرانگر دیگران.
حال چگونگی بیان این آلام و نشان دادن درونی ترین احساسات بشری است که فرق بین یک مولف دانا و پیشقراول ساختار شکن جسور را با مقلدان پر ادعا مشخص میکند.
من کمتر فیلمی را میشناسم که صحنه صحنه آن و هر دکوپاژ و حرکتی معنی گرا و پیش برنده و داستانگو باشد , از پزشکی که بعنوان نماینده علم اولین تجویزش یرای حال نزار بیمار چند قطره آب مقدس باشد! یا منتقد خشکی که با بی رحمی تمام بدون توجه به حال بیمار دائما در حال شماتت و ملامت اوست یا حرکت دائمی دوربین که با هر چرخش از دنیایی به دنیایه دیگر رفته و واقعیت را به زیباترین شکل سورئالیستی به تصویر میکشد و ترکیبی به بیننده ارائه میدهد که مثل ذهن خودش پر است از جزییاتی حقیقی وخیالی در پوسته ای تفکیک ناشدنی.
دو عنصر برجسته و تکرار شونده فیلم مذهب و زنان می باشند که در اکثر دقایق فیلم به نحوی به تصویر کشیده میشوند وبا شناخت جامعه انروز ایتالیا و امروز ایران میتوان به علت وجودی این دو دغدغه در کلیت فیلم پی برد.
کشیشی که خوشبختی را فقط در چهارچوب کلیسا میشناسد و تفکر غالب کاتولیک را تبیین میکند ویا نگاه جامعه به زنان که انها را یا در شخصیت مادر و وظایف ان و عقده های ادیپ پیرامونش می پذیرد ویا به چشم معشوقه و بدکاره و لذت جویان دنیوی می شناسد.
و روشنفکری که آرزویش ایجاد تعادل بین همه زنان زندگیش و کامجویی روحی و جسمی از همه آنها در حرمسرایی خیالی برای پرستشش توسط ایشان!! و تقابل غیر منطقی اش با انتخاب همسری با شمایل زن مدرن و پیشرو در مقایسه با معشوقه اش بعنوان سبک مغزی نادان و سنتی و پارادوکسهایی تمام نشدنی حاصل از این مواجهات در بحران چهل سالگی!
و و و
هشت ... دیدن ادامه » و نیم فیلمی است که باید دیده شود و بحث و نقد درمورد این فیلم میتواند ساعتها به درازا بکشد , روایت مدرن و جریان ساز این فیلم برای من نگاه تازه ای به ارمغان اورد و صد اه و افسوس که تا امروز از این نگاه محروم بودم .
بعضی واژه ها برامون در حد کلمه و لغت باقی میمانند تا قدرت فهممون و تجربیاتمون, جان واژه رو درک کنه , من دیشب معنی واژه سینماگر مولف رو فهمیدم و چنان در همه چیز این اثر غرق شدم که حقیقتا احساس میکنم هنوز نشئه هنر هفتم هستم و به یاد ندارم دفعه قبل کی و کجا تجربه چنین احساسی رو داشتم!!!!
اول از همه اینو بگم که که در کمال شرمندگی من تازه متوجه شدم که موج روشنفکری سینمای ایران در دهه پنجاه با این فیلم وتاثیراتش بر کارگردانهای اونروزها و اساتید امروزمون اغاز شده و مهرجویی و فرمان آرا بهترین اثارشون رو وامدار این فیلم و ساختار استثنایی آن هستند و استاد بیضایی مثلا چند صحنه هشت ونیم را در سگ کشی اش کپی کرده است (مثلا صحنه رستوران هتل و پاسخگویی تلفن به اون شکل نمایشی) و برام عجیبه که تا به امروز در نقدهای هامون به تاثیرات فلینی بر مهرجویی برنخوردم و کسی مرجع الهامات مهرجویی رو ذکر نکرده!! ( البته شاید هم نقدهایی با این مضمون بوده و من نخواندم).
نوشتن در مورد این اثر مالیخولیایی ساده نیست با وجود اینکه داستان (اگر داستانی وجود داشته باشد)در سادگی محض و شیرینی خاص و تعمدی روایت میشود. اغاز فیلم به گونه ای استعاری نشانگر فشار ویرانگر اجتماع ناظر بی رحم بر فرد است جایی که در برابر چشمان خیره مردم (چه غریبه وچه آشنا ) خفگی و تلاش فرد برای نجات به هیچ انگاشته میشود و حتی پرواز نمادین شخص هم باعث بروز هیچ عکس العملی در این مردگان متحرک نمیشود! و در صحنه فوق العاده بعدی جناب کارگردان به ما نشان میدهد طنابی که اجازه فرار و پرواز بیشتر را از شخص گرفته بدست خبرنگاری است که نماینده افکار عمومی جامعه ای است که در نهایت باعث سعود و نزول شخص میشوند.
بن مایه و پی رنگ ماجرا چیزی نیست جز همین تقابل ذهنی و درونی شخص با جامعه و جستجوی منه من در بین ویرانه های عقده های روحی و روانی سازنده نهاد و خود و فراخود شخص در برابر توقعات ویرانگر دیگران.
حال چگونگی بیان این آلام و نشان دادن درونی ترین احساسات بشری است که فرق بین یک مولف دانا و پیشقراول ساختار شکن جسور را با مقلدان پر ادعا مشخص میکند.
من کمتر فیلمی را میشناسم که صحنه صحنه آن و هر دکوپاژ و حرکتی معنی گرا و پیش برنده و داستانگو باشد , از پزشکی که بعنوان نماینده علم اولین تجویزش یرای حال نزار بیمار چند قطره آب مقدس باشد! یا منتقد خشکی که با بی رحمی تمام بدون توجه به حال بیمار دائما در حال شماتت و ملامت اوست یا حرکت دائمی دوربین که با هر چرخش از دنیایی به دنیایه دیگر رفته و واقعیت را به زیباترین شکل سورئالیستی به تصویر میکشد و ترکیبی به بیننده ارائه میدهد که مثل ذهن خودش پر است از جزییاتی حقیقی وخیالی در پوسته ای تفکیک ناشدنی.
دو عنصر برجسته و تکرار شونده فیلم مذهب و زنان می باشند که در اکثر دقایق فیلم به نحوی به تصویر کشیده میشوند وبا شناخت جامعه انروز ایتالیا و امروز ایران میتوان به علت وجودی این دو دغدغه در کلیت فیلم پی برد.
کشیشی که خوشبختی را فقط در چهارچوب کلیسا میشناسد و تفکر غالب کاتولیک را تبیین میکند ویا نگاه جامعه به زنان که انها را یا در شخصیت مادر و وظایف ان و عقده های ادیپ پیرامونش می پذیرد ویا به چشم معشوقه و بدکاره و لذت جویان دنیوی می شناسد.
و روشنفکری که آرزویش ایجاد تعادل بین همه زنان زندگیش و کامجویی روحی و جسمی از همه آنها در حرمسرایی خیالی برای پرستشش توسط ایشان!! و تقابل غیر منطقی اش با انتخاب همسری با شمایل زن مدرن و پیشرو در مقایسه با معشوقه اش بعنوان سبک مغزی نادان و سنتی و پارادوکسهایی تمام نشدنی حاصل از این مواجهات در بحران چهل سالگی!
و و و
هشت ... دیدن ادامه » و نیم فیلمی است که باید دیده شود و بحث و نقد درمورد این فیلم میتواند ساعتها به درازا بکشد , روایت مدرن و جریان ساز این فیلم برای من نگاه تازه ای به ارمغان اورد و صد اه و افسوس که تا امروز از این نگاه محروم بودم .
پنجشنبه موفق به دیدن این نمایش شدم و از بازی جناب پور صمیمی با تکیه کلام همیشگیه( آدم چه میدونه چی پیش میاد؟) خاطره انگیزشون خاطره بازی کردم , و دیگر هیچ .
نمیخوام نقدی بر این نمایش بنویسم چون کابران دیگه از جمله جناب موسوی کیانی زحمت نقد نویسی رو کشیدند و زیبا و کامل توضیحات لازم رو نوشتن اما میخوام به دو نکته اشاره کنم :
1. سالن ناظرزاده کرمانی در شب اجرا محیطی مناسب برای تئاتر دیدن بود. تهویه عالی / صندلیهای بینهایت راحت/شروع نمایش بدون تاخیر/ تماشاگرانی با حدود هشتاد درصد تمرکز و کم آزار (از بیست درصد باقی هم چشم پوشی میکنم چون حتما فکر میکنن صدای ویبره موبایلشون برای دیگران جذابه یا گوش کردن وویس هاشون با صدای ارام خیلی شخصیه و به کسی ربطی نداره!)/ صندلیهای تکی مناسب برای خارج از ظرفیت بدون بستن راه ورود و خروج/ کیفیت بالای سیستم صوتی بدون ایجاد ... دیدن ادامه » نویز یا صدای سوت و غیره و تنظیم صدای مناسب/و حضور یک عکاس بدون صدای شاتر در وسط ردیف یک بدون جلب توجه و ایجاد مزاحمت.
درود وسپاس و تشکر ویژه از دست اندرکاران این سالن دوست داشتنی
2. نمایشهایی مثل سیزیف (تا حدودی) یا زندگی در تئاتر و چندتا نمایش مونولوگ (در هر سال) و همین نمایش آواز قو نمایشهای داستانگو نیستن و بر پایه نمایشه تلاش و زحمات بازیگران و زایش و میرایش نقشها و فشار وتحمل و رنج و مدح و ثنای کوشش فداکارانه و طاقت فرسای ایشان نوشته و اجرا میشوند, با این بخش انتزاعی و مفهمومی کار که زندگی همه ما مثل صحنه نمایش است و در شش پرده از تولد تا مرگ ان را بازی میکنیم و این نقشها هر کدام برگی از زندگی انسانها است کاری ندارم(موافقم), سوال من راجع به سطح و صورت این نوع نمایشنامه ها و تئاترهاست که همه بازیگران حرفه ای گویا دغدغه دیده شدن تلاشهاشون رو از اون حفره سیاه جلوی سن دارن و به نوعی تماشاگر را مدیون و وامدار راهی میدونن که خودشون آگاهانه انتخاب کردن و با تحمل رنج و زحماتش (که بر هیچکس پوشیده نیست ) به جایگاهی درخور رسیده اند یا خیر.
اگر بپذیریم که بازیگری حرفه ای , یک شغل است و هر کدام ازما برای گذران زندگیمان باید شغلی انتخاب کنیم (ساده یا سخت پر استرس یا کم هیجان, پردرامد یا کم درامد و اکثرا بدور از سلیقه و باور و علایقمان) درمقابل بازیگران که من معتقدم اکثرا این شانس را دارند که در رشته ای متناسب با روحیات و شخصیت و توانایشان مشغول باشند, آیا به صرف داشتن مدیوم و تریبونی برای ابراز و نمایش دردهای شغلیشان مجاز به اینکار هستند؟ آیا هرگز نباید به سایر مزایایی که این شغل شریف برایشان به ارمغان میاورد اشاره ای شود!؟ (احترام وعزت اجتماعی , مشهور شدن و استفاده از مناسبات شکل گرفته به واسطه شناخته شدن, تغییر طبقه اجتماعی و پذیرفته شدن در مجامع خاص, رسیدن به ثروتی بی اندازه زیاد و نامتناسب با میزان تحصیلات و تلاشهایشان برای عده ای از ایشان , داشتن اعتبار برای راه اندازی شغلی دیگر مثل کلاسهای مختلف و ارایشگاه و سالن ورزشی و طراحی لباس و استفادهای مادی فراوان دیگر از نام و برندشان و نداشتن الزام حضور در ساعت مشخص کاری و آزادی بیشتر نسبت به شغلهای دیگر در اکثر اوقات سال وووو) آیا بازیگری و پرداختن به آن فارغ از همه جنبه های مادیش, شغلی در جهت ارضای نیازهای روحی بازیگر نیست و آیا دیده شدن و تشویقهای هر روزه امتیازی نیست که کمتر شغلی در جهان انرا داشته باشد؟و ایشان تا آخر عمر تقریبا بدون بازنشستگی با گرفتن لقب جذاب استاد و احترامات فائقه به چیزی دست پیدا میکنند که شاید با پول هم برای دیگران قابل دسترس نیست؟
بدون جبهه گرفتن در باب بازیگران و داشتن علاقعه قلبی به اکثر ایشان سوالات بالا رو مطرح کردم و میخوام نظر دوستان رو بدونم که آیا دردها و دغدغه های مورد وصف این نوع نمایشها برایشان جذاب است یا دیگر تبدیل به کلیشه شده است؟
نمیخوام نقدی بر این نمایش بنویسم چون کابران دیگه از جمله جناب موسوی کیانی زحمت نقد نویسی رو کشیدند و زیبا و کامل توضیحات لازم رو نوشتن اما میخوام به دو نکته اشاره کنم :
1. سالن ناظرزاده کرمانی در شب اجرا محیطی مناسب برای تئاتر دیدن بود. تهویه عالی / صندلیهای بینهایت راحت/شروع نمایش بدون تاخیر/ تماشاگرانی با حدود هشتاد درصد تمرکز و کم آزار (از بیست درصد باقی هم چشم پوشی میکنم چون حتما فکر میکنن صدای ویبره موبایلشون برای دیگران جذابه یا گوش کردن وویس هاشون با صدای ارام خیلی شخصیه و به کسی ربطی نداره!)/ صندلیهای تکی مناسب برای خارج از ظرفیت بدون بستن راه ورود و خروج/ کیفیت بالای سیستم صوتی بدون ایجاد ... دیدن ادامه » نویز یا صدای سوت و غیره و تنظیم صدای مناسب/و حضور یک عکاس بدون صدای شاتر در وسط ردیف یک بدون جلب توجه و ایجاد مزاحمت.
درود وسپاس و تشکر ویژه از دست اندرکاران این سالن دوست داشتنی
2. نمایشهایی مثل سیزیف (تا حدودی) یا زندگی در تئاتر و چندتا نمایش مونولوگ (در هر سال) و همین نمایش آواز قو نمایشهای داستانگو نیستن و بر پایه نمایشه تلاش و زحمات بازیگران و زایش و میرایش نقشها و فشار وتحمل و رنج و مدح و ثنای کوشش فداکارانه و طاقت فرسای ایشان نوشته و اجرا میشوند, با این بخش انتزاعی و مفهمومی کار که زندگی همه ما مثل صحنه نمایش است و در شش پرده از تولد تا مرگ ان را بازی میکنیم و این نقشها هر کدام برگی از زندگی انسانها است کاری ندارم(موافقم), سوال من راجع به سطح و صورت این نوع نمایشنامه ها و تئاترهاست که همه بازیگران حرفه ای گویا دغدغه دیده شدن تلاشهاشون رو از اون حفره سیاه جلوی سن دارن و به نوعی تماشاگر را مدیون و وامدار راهی میدونن که خودشون آگاهانه انتخاب کردن و با تحمل رنج و زحماتش (که بر هیچکس پوشیده نیست ) به جایگاهی درخور رسیده اند یا خیر.
اگر بپذیریم که بازیگری حرفه ای , یک شغل است و هر کدام ازما برای گذران زندگیمان باید شغلی انتخاب کنیم (ساده یا سخت پر استرس یا کم هیجان, پردرامد یا کم درامد و اکثرا بدور از سلیقه و باور و علایقمان) درمقابل بازیگران که من معتقدم اکثرا این شانس را دارند که در رشته ای متناسب با روحیات و شخصیت و توانایشان مشغول باشند, آیا به صرف داشتن مدیوم و تریبونی برای ابراز و نمایش دردهای شغلیشان مجاز به اینکار هستند؟ آیا هرگز نباید به سایر مزایایی که این شغل شریف برایشان به ارمغان میاورد اشاره ای شود!؟ (احترام وعزت اجتماعی , مشهور شدن و استفاده از مناسبات شکل گرفته به واسطه شناخته شدن, تغییر طبقه اجتماعی و پذیرفته شدن در مجامع خاص, رسیدن به ثروتی بی اندازه زیاد و نامتناسب با میزان تحصیلات و تلاشهایشان برای عده ای از ایشان , داشتن اعتبار برای راه اندازی شغلی دیگر مثل کلاسهای مختلف و ارایشگاه و سالن ورزشی و طراحی لباس و استفادهای مادی فراوان دیگر از نام و برندشان و نداشتن الزام حضور در ساعت مشخص کاری و آزادی بیشتر نسبت به شغلهای دیگر در اکثر اوقات سال وووو) آیا بازیگری و پرداختن به آن فارغ از همه جنبه های مادیش, شغلی در جهت ارضای نیازهای روحی بازیگر نیست و آیا دیده شدن و تشویقهای هر روزه امتیازی نیست که کمتر شغلی در جهان انرا داشته باشد؟و ایشان تا آخر عمر تقریبا بدون بازنشستگی با گرفتن لقب جذاب استاد و احترامات فائقه به چیزی دست پیدا میکنند که شاید با پول هم برای دیگران قابل دسترس نیست؟
بدون جبهه گرفتن در باب بازیگران و داشتن علاقعه قلبی به اکثر ایشان سوالات بالا رو مطرح کردم و میخوام نظر دوستان رو بدونم که آیا دردها و دغدغه های مورد وصف این نوع نمایشها برایشان جذاب است یا دیگر تبدیل به کلیشه شده است؟
✏
امیر مسعود، *مریم*، میثم هنزکی، فهیمه، پیمان لسان، دایِه*، رضا بهکام و فصیح این را
خواندند
۱۳ نفر این را دوست دارند
۱۳ نفر این را دوست دارند
بعد از مطرح کردن این همه سوال من یک سوال از شما میپرسم.
این نمایش رو ببینم یا نه ؟
یعنی فقط قرار از بازی استاد لذت ببرم یا متن هم چیزی برای ارائه دادن داره ؟
این نمایش رو ببینم یا نه ؟
یعنی فقط قرار از بازی استاد لذت ببرم یا متن هم چیزی برای ارائه دادن داره ؟
۱۶ شهریور
جناب کارامد عزیز
ممنون از یاداشت تون.با اجازه تون یک بخش از یاداشت و نظرتون رو در یاداشتم با ذکر منبع و لینک یاداشت تون استفاده کردم.
ممنون از یاداشت تون.با اجازه تون یک بخش از یاداشت و نظرتون رو در یاداشتم با ذکر منبع و لینک یاداشت تون استفاده کردم.
۰۶ مهر
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
صداقت شرافت تعهد:
من عاشق تئاترم اما بیشتر خودمو سینمایی میدونم چون فیلم برام در دسترس تره و اکثر اوقات فراغتم رو پر کرده و میکنه پس نسبت بهش آگاهترم, دیشب بعد از سالها دوباره فیلم پرتقال کوکی جناب کوبریک رو دیدم استادی که از همه ظرفیتهای سینما برای فیلمسازی وانتقال عقایدش استفاده میکنه و صرفا یک قصه گو نیست و کاربرد صحنه پردازی و دکور و فیلمبرداری و نور و موسیقی در فیلمهاش به اندازه داستان اصلی دیدنی و مهم و کاربردیه و مثال خوبش همین فیلم پرتقال کوکیه که هفت هشت سال قبل از تولد من ساخته شده یعنی 1971 اما دنیایی در ان متصور شده که از هر نظر سالها از زمان ساختش جلوتره و این مقدور نیست جز به اعجاز نبوغ کارگردان , نقدهای زیادی برای این فیلم نوشته شده و من نمیخوام حرفه ای راجب این فیلم نظر بدم چون در این صورت تک تک سکانسها باید مورد بررسی قرار بگیره ... دیدن ادامه » و به تک تک اشیا و اکسسوار فیلم باید اشاره بشه مثلا دکور خاص و بسیار معنی گرای بار-کافه ای که در اون نوعی شیر مشتریان رو به نشئه ای عجیب میبره یا نوع لهجه و دیالوگ گویی استثنایی کاراکترها که هرکدام زبان خاص خود را دارند یا آلت قتاله نمادینی که صحنه مرگ زن بالرین رو رقم میزنه و دکور وچیدمان فضایی خانه روشنفکر نویسنده و همسرش یا اولین درگیری گروه تبهکار سپید پوش! با گروه رقیب که همگی ملبس به لباس ارتشی ها! هستند وتجاوزی که بدست انها در صحنه ویرانه تئاتری در حال رخ دادن است (ایا جنگ نمایشی ویرانگر برای تجاوز نیست؟!) و...
موضوعی که من رو وادار به نوشتن این یادداشت کرد شباهت عجیب جوانان انارشیست دهه شصت و هفتاد میلادی و شروع و بلوغ دوران هیپی گری و پوچگرایی آن سالها با جوانان و نسل جدید امروز جامعه ماست, پرتقال کوکی تعبیری است از دوران گذار سنت به مدرنیته, در ایتدای فیلم پیرمردی مست و اوازه خوان , نمادی از گذشته و اعتقادات ویران شده آن توسط جوانان مدرن ضد سنت کشته میشود, با نریشنی درباب نفرت از هرچه پیرمرد مفلوک نماینده آن است, خاصیت سینما و هنر گرفتن ذره بین روی نقاط تاریک و روشن جامعه و بولد کردن نادیدنیهاست و فکر میکنم بدون اغراق وضعیت جامعه امروز ما ابستن همین خشونت سرسام اور فیلم پرتقال کوکی است , روابط اجتماعی بی قید و تعهد فقط برای سرخوشیهای گذران و افسردگی مزمن گریبان گیر عموم و نسلی مابین سنتهای دست وپاگیر اجتماعی-مذهبی و توهم آزادی ناشناخته متفاوت با الگوهای ارزشی تبلیغی اجتماع و پارادوکس و دوگانگی ایی مخرب , نسلی که چشمانشان بر صفحه گوشی و رسانه ها قفل شده و اختیاری که ناخودآگاه از ایشان سلب شده و بجایش در اوج جهالت, توهم دانای کل در وجودشان رسوخ کرده , خشونت حاصل از زندگی در جامعه مطلاتم و آزادی بدون شناخت دوبال پروازی هستند که بجای اوج سقوط حتمی شخص را منجر میشوند و نابودی فرد و چنین اجتماعی به راحتی متصور است.
ای کاش هنرمندان جامعه ما هم بیشتر ببینند و بفهمند و بدانند و متعهدانه با ریشه یابی علل و معلولها به وظیفه خود در جهت نمایش و شناساندن دردهای واقعی اجتماع بیمار بدور از جهت گیری و ترس و کلیشه بپردازند, باشد که از پس این درد زایمان و جراحی سخت نوزادی پاک و مطهر زاده شود.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
برچسب این مطلب را نقد و پیشنهاد انتخاب کردم چون در بخش پیشنهاد قصد دارم از سینمای هند بگویم:
سینمای هند برای بسیاری از ایرانی ها یاداور شعله و جبار سینگ و قدرت و ایمان و امر اکبر انتونی و رقص و اواز و عاشقانه های خوش سر انجام است اما با بررسی کوتاهی میتوان دید که جایگاه امروزی سینمای هند در جهان بشدت تغییر کرده است و همانند جامعه هفتاد دو ملتشان امروز هند سینمایی دارد که هفتاد دو نوع فیلم در ان ساخته میشود و نقطه مبارک و مورد نظر من سینمای اجتماعی هند است که برخلاف سینمای ما با جدیت و تعهد و صداقت در حال نشان دادن نقطه ضعفهای جامعه و مردم و دولت میباشد و با صمیمیتی مثال زدنی و شیرینی دوست داشتنی که برخاسته از فرهنگ صلح طلبانه هندی است هر روز بن و ریشه های اشتباهات سنتی و مذهبی را اشکار میکند و جلوی چشم مردم و مسولان میگذارد و همگی خوب میدانیم انتقاد در جامعه ای با تنوع فرهنگ و تعصبهای گوناگون با جمعیتی بینهایت زیاد چقدر میتواند ترسناک و سخت و خطرناک باشد و اینجاست که من هربار یک فیلم خوب هندی را میبینم از ظرفیت جامعه و ریسک پذیری فیلمسازان و تعهد و شرافت ایشان شگفت زده میشوم و در حسرت داشتن چنین روشنفکران مسولیت پذیر و خالص و دلسوزی به سراغ فیلم بعدی میروم.
درد جامعه هند گاهی کمبود امکانات زیرساختی مثل نبود سرویس بهداشتی و حتی عدم نیاز به آن در بین عموم مردم است و فیلمساز با ساختن فیلمی بنام "توالت" بجنگ این معزل اجتماعی رفته و هم مردم و هم مسولین را به چالش میکشد ویا برای اموزش و شناخت و درک لزوم استفاده از نوار بهداشتی برای بانوان رو به ساخت فیلم "پد من" میاورد و با تقدیر از مردی که پیشروی این فرهنگسازی بوده بصورت ضمنی جامعه را برای پذیرش ان اماده میکند یا وقتی فشار مذهبی زیاد جامعه را تحت فشار قرار داده و مردم را در تعصبات فرقه ای غرق کرده فیلمساز متعهد دانا در فیلم (OH MY GOD)مردی را مستقیم به دادگاه میفرستد تا از خود خدا شکایت کند و او و قوانینش را به چالش بکشد یا در فیلم (PK) شخصیتی بی طرف و ناآگاه را از فضا وارد جامعه مذهب زده میکند تا با نقد منصفانه انچه میبیند و برایش غیر منطقی است جامعه را به بازنگری در تعصبات و باورهای منسوخ نخ نمای پدرانشان وادار نماید. در فیلم "سه احمق" کارگردان در قالبی کلاسیک و طنز و عاشقانه نظام خشک دانشگاهی بدون انعطاف هند را به بوته نقد میکشد و در فیلم "نیوتون" به زیباترین شکل ممکن زیرو بم انتخابات سیاسی و بازیهای سیاستمداران دروغگو و جاه طلب در برابر مردم اشکار میشود و صدها مورد مشابه در سینمایی پیشرو و ارزشمند که لایق توجه و دیده شدن است .
نکته جالبی که برای من مهم و اموزنده و حسرت برانگیز است حضور پر قدرت و حمایت شدید ستاره های جهانی سینمای بالیوود در فیلمهای مستقل و کم هزینه و ضد حکومتی و منتقدانه سینمای هند است تا جایی که من فیلمی از سینمای هند ندیدم که یک یا چند ستاره قدیم یا جدید بالیوود در ان نقش نداشته باشد و این نشان از همراهی طبقه روشنفکر و هنرمند با جامعه و مردم هند است چیزی که متاسفانه روابط خاص و انتظارات مالی و محافظه کاری های سیاسی عکس آن را در سینمای ما رقم زده است.
دیالوگی از فیلم نیوتن:
- میدونی چطور نیوتن دنیا رو عوض کرد؟
+ با کشف جاذبه
--خیر , تا قبل از نیوتن مردم فکر میکردند قوانین متفاوتی بین زمین و آسمان برقراره, بین معبد و کلیسا و بین مردم و پادشاهان , ولی با یک جرقه نیوتن به ما یاد داد طبیعت با همه یکسان رفتار میکنه, اگر یک پولدار و یک گدای فلج همزمان از کوه پایین بی افتن با هم به زمین میخورن نیوتن ثابت کرد همه با هم برابرند.
من عاشق تئاترم اما بیشتر خودمو سینمایی میدونم چون فیلم برام در دسترس تره و اکثر اوقات فراغتم رو پر کرده و میکنه پس نسبت بهش آگاهترم, دیشب بعد از سالها دوباره فیلم پرتقال کوکی جناب کوبریک رو دیدم استادی که از همه ظرفیتهای سینما برای فیلمسازی وانتقال عقایدش استفاده میکنه و صرفا یک قصه گو نیست و کاربرد صحنه پردازی و دکور و فیلمبرداری و نور و موسیقی در فیلمهاش به اندازه داستان اصلی دیدنی و مهم و کاربردیه و مثال خوبش همین فیلم پرتقال کوکیه که هفت هشت سال قبل از تولد من ساخته شده یعنی 1971 اما دنیایی در ان متصور شده که از هر نظر سالها از زمان ساختش جلوتره و این مقدور نیست جز به اعجاز نبوغ کارگردان , نقدهای زیادی برای این فیلم نوشته شده و من نمیخوام حرفه ای راجب این فیلم نظر بدم چون در این صورت تک تک سکانسها باید مورد بررسی قرار بگیره ... دیدن ادامه » و به تک تک اشیا و اکسسوار فیلم باید اشاره بشه مثلا دکور خاص و بسیار معنی گرای بار-کافه ای که در اون نوعی شیر مشتریان رو به نشئه ای عجیب میبره یا نوع لهجه و دیالوگ گویی استثنایی کاراکترها که هرکدام زبان خاص خود را دارند یا آلت قتاله نمادینی که صحنه مرگ زن بالرین رو رقم میزنه و دکور وچیدمان فضایی خانه روشنفکر نویسنده و همسرش یا اولین درگیری گروه تبهکار سپید پوش! با گروه رقیب که همگی ملبس به لباس ارتشی ها! هستند وتجاوزی که بدست انها در صحنه ویرانه تئاتری در حال رخ دادن است (ایا جنگ نمایشی ویرانگر برای تجاوز نیست؟!) و...
موضوعی که من رو وادار به نوشتن این یادداشت کرد شباهت عجیب جوانان انارشیست دهه شصت و هفتاد میلادی و شروع و بلوغ دوران هیپی گری و پوچگرایی آن سالها با جوانان و نسل جدید امروز جامعه ماست, پرتقال کوکی تعبیری است از دوران گذار سنت به مدرنیته, در ایتدای فیلم پیرمردی مست و اوازه خوان , نمادی از گذشته و اعتقادات ویران شده آن توسط جوانان مدرن ضد سنت کشته میشود, با نریشنی درباب نفرت از هرچه پیرمرد مفلوک نماینده آن است, خاصیت سینما و هنر گرفتن ذره بین روی نقاط تاریک و روشن جامعه و بولد کردن نادیدنیهاست و فکر میکنم بدون اغراق وضعیت جامعه امروز ما ابستن همین خشونت سرسام اور فیلم پرتقال کوکی است , روابط اجتماعی بی قید و تعهد فقط برای سرخوشیهای گذران و افسردگی مزمن گریبان گیر عموم و نسلی مابین سنتهای دست وپاگیر اجتماعی-مذهبی و توهم آزادی ناشناخته متفاوت با الگوهای ارزشی تبلیغی اجتماع و پارادوکس و دوگانگی ایی مخرب , نسلی که چشمانشان بر صفحه گوشی و رسانه ها قفل شده و اختیاری که ناخودآگاه از ایشان سلب شده و بجایش در اوج جهالت, توهم دانای کل در وجودشان رسوخ کرده , خشونت حاصل از زندگی در جامعه مطلاتم و آزادی بدون شناخت دوبال پروازی هستند که بجای اوج سقوط حتمی شخص را منجر میشوند و نابودی فرد و چنین اجتماعی به راحتی متصور است.
ای کاش هنرمندان جامعه ما هم بیشتر ببینند و بفهمند و بدانند و متعهدانه با ریشه یابی علل و معلولها به وظیفه خود در جهت نمایش و شناساندن دردهای واقعی اجتماع بیمار بدور از جهت گیری و ترس و کلیشه بپردازند, باشد که از پس این درد زایمان و جراحی سخت نوزادی پاک و مطهر زاده شود.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
برچسب این مطلب را نقد و پیشنهاد انتخاب کردم چون در بخش پیشنهاد قصد دارم از سینمای هند بگویم:
سینمای هند برای بسیاری از ایرانی ها یاداور شعله و جبار سینگ و قدرت و ایمان و امر اکبر انتونی و رقص و اواز و عاشقانه های خوش سر انجام است اما با بررسی کوتاهی میتوان دید که جایگاه امروزی سینمای هند در جهان بشدت تغییر کرده است و همانند جامعه هفتاد دو ملتشان امروز هند سینمایی دارد که هفتاد دو نوع فیلم در ان ساخته میشود و نقطه مبارک و مورد نظر من سینمای اجتماعی هند است که برخلاف سینمای ما با جدیت و تعهد و صداقت در حال نشان دادن نقطه ضعفهای جامعه و مردم و دولت میباشد و با صمیمیتی مثال زدنی و شیرینی دوست داشتنی که برخاسته از فرهنگ صلح طلبانه هندی است هر روز بن و ریشه های اشتباهات سنتی و مذهبی را اشکار میکند و جلوی چشم مردم و مسولان میگذارد و همگی خوب میدانیم انتقاد در جامعه ای با تنوع فرهنگ و تعصبهای گوناگون با جمعیتی بینهایت زیاد چقدر میتواند ترسناک و سخت و خطرناک باشد و اینجاست که من هربار یک فیلم خوب هندی را میبینم از ظرفیت جامعه و ریسک پذیری فیلمسازان و تعهد و شرافت ایشان شگفت زده میشوم و در حسرت داشتن چنین روشنفکران مسولیت پذیر و خالص و دلسوزی به سراغ فیلم بعدی میروم.
درد جامعه هند گاهی کمبود امکانات زیرساختی مثل نبود سرویس بهداشتی و حتی عدم نیاز به آن در بین عموم مردم است و فیلمساز با ساختن فیلمی بنام "توالت" بجنگ این معزل اجتماعی رفته و هم مردم و هم مسولین را به چالش میکشد ویا برای اموزش و شناخت و درک لزوم استفاده از نوار بهداشتی برای بانوان رو به ساخت فیلم "پد من" میاورد و با تقدیر از مردی که پیشروی این فرهنگسازی بوده بصورت ضمنی جامعه را برای پذیرش ان اماده میکند یا وقتی فشار مذهبی زیاد جامعه را تحت فشار قرار داده و مردم را در تعصبات فرقه ای غرق کرده فیلمساز متعهد دانا در فیلم (OH MY GOD)مردی را مستقیم به دادگاه میفرستد تا از خود خدا شکایت کند و او و قوانینش را به چالش بکشد یا در فیلم (PK) شخصیتی بی طرف و ناآگاه را از فضا وارد جامعه مذهب زده میکند تا با نقد منصفانه انچه میبیند و برایش غیر منطقی است جامعه را به بازنگری در تعصبات و باورهای منسوخ نخ نمای پدرانشان وادار نماید. در فیلم "سه احمق" کارگردان در قالبی کلاسیک و طنز و عاشقانه نظام خشک دانشگاهی بدون انعطاف هند را به بوته نقد میکشد و در فیلم "نیوتون" به زیباترین شکل ممکن زیرو بم انتخابات سیاسی و بازیهای سیاستمداران دروغگو و جاه طلب در برابر مردم اشکار میشود و صدها مورد مشابه در سینمایی پیشرو و ارزشمند که لایق توجه و دیده شدن است .
نکته جالبی که برای من مهم و اموزنده و حسرت برانگیز است حضور پر قدرت و حمایت شدید ستاره های جهانی سینمای بالیوود در فیلمهای مستقل و کم هزینه و ضد حکومتی و منتقدانه سینمای هند است تا جایی که من فیلمی از سینمای هند ندیدم که یک یا چند ستاره قدیم یا جدید بالیوود در ان نقش نداشته باشد و این نشان از همراهی طبقه روشنفکر و هنرمند با جامعه و مردم هند است چیزی که متاسفانه روابط خاص و انتظارات مالی و محافظه کاری های سیاسی عکس آن را در سینمای ما رقم زده است.
دیالوگی از فیلم نیوتن:
- میدونی چطور نیوتن دنیا رو عوض کرد؟
+ با کشف جاذبه
--خیر , تا قبل از نیوتن مردم فکر میکردند قوانین متفاوتی بین زمین و آسمان برقراره, بین معبد و کلیسا و بین مردم و پادشاهان , ولی با یک جرقه نیوتن به ما یاد داد طبیعت با همه یکسان رفتار میکنه, اگر یک پولدار و یک گدای فلج همزمان از کوه پایین بی افتن با هم به زمین میخورن نیوتن ثابت کرد همه با هم برابرند.
✏
چه توضیحات جالب در مورد پرتقال کوکی دادی...
شاید بدترین قسمت پرتقال کوکی پایان بندی کودکانه اش بود..
من قسمت زندانشم را یک شاهکار می دونم.. جایی که می فهمی
پایس ها و ماموران قانون هم بهتر از مجرمین نیستند..
پرتقال کوکی یادآور کلیپ جدیدی از ساشا سبحانی است .. // جایی که با دختران بیکنی پوش
آب بازی می کنند.. // سالها قبل حمیدرضا جلایی پور نقد و تزی به عنوان (( جامعه مدرن بدقواره))
نوشت و جامعه امروز ایران را به این شکل تفسیر کرد..
جواب من ساده بود: مقایسه // اگر انقلاب کبیر فرانسه اتفاق نمی افتاد تعریفی از انقلاب
در جهان بوجود نمی آمد، اگر شوروی کمونیستی نبود حزب توده ای در ایران وجود نداشت..
اگر ... دیدن ادامه » سینمای هند اجتماعی نبود.. محمد کارآمد سینمای امروز را با آن مقایسه نمی کرد..
ولی همه مان یک مشکل داریم..
مقایسه هایمان بی مطالعه است... و جالبتر تقلید بی مطالعه..
یادم هست در اواسط دهه 80 بعد از جنبش نامجو گوش کردن..
شخصیتی بنام ساسی مانکن چیزهایی و از جمله اسمش را در بین شعرهایش می خواند
و نکته عجیبتر شعرهایش روال منطقی نداشت.. بعداً رپ نام گرفت..
آشنایی من با شعر ((عروسی نازی والا .. )) بود از ایشان، در قسمتی از انتهای شعر می خواند
هدیه مامان جونم یک خونه دوبلکس تو جردن..
یادقبل از انقلاب تعریف می کنند جوانان متوسط ( بدون نیاز مالی) لباس های هیپی را
می پوشیدند!!! هیپی، وود استاک، رپ و...جنبش های اعتراضی به جنتلمن های آمریکایی
و اروپایی بود.. کسانی که کلاه می گذاشتند کت و شلوار و کروات می زدند و خودشون را جنتلمن
معرفی می کردند و دیگرانی اگر مثل انها نبودند انسانهایی بد و طرد شده می پنداشتند..
بعد به صورت مخفیانه به خوشگذارنی می پرداختند.. ولی فردا صبح مجدد ریاکارانه با همان
لباس به زندگی بر می گشتند../// حال جنبش هایی معمولاً جوانان آنها را به زیر بکشد..
وود استاک، هیپی، بعدتر رپ و.. که واکنشی اعتراضی به جامعه ای که بوی گند تعفن تمدن
جوامع غربی را به لجن کشیده بود.. در ایران خودنمایی قشر متوسط شهری ایران و نمادی
از با کلاس بودن شده بود.. پوشیدن لباس های کهنه و پاره موهای بلند و آشفته نمادی از
بی خیالی، جوونی کردن، عشق و حال و بی تفاوتی نسبت به اجتماع بود...
رپ که از جنبش های تبعیض نژادی شروع شد و به اعتراض به ناعدالتی ادامه یافت..
توسط خوانندگان رپ مان تبدیل به بی خیالی، لذت بردن از زندگی، خوشحال بودن،
زندگی در خانه دوبلکس جردن رسید... اگر سوسیالیسم واکنش اعتقادی به سرمایه داری
در بلوک شرق بود.. می توان رپ را به صورت اصیل و ریشه ای اعتراضی به اثرات سرمایه داری
در غرب دانست...
و اهنگ آخر ساسی مانکن آقامون جنتلمن جنتلمنه.. جنتلمنیسم که در رپ هم به چالش
کشیده می شود.. حال برای رپر های وطنی آمال و آرزو هست...
زمان ما خب چون این رپر ها سر از تخم بیرون نیاورده بودند.. گروههایی مثل متالیکا،
پینک فلوید و... مورد توجه جوانهایی در قشر متوسط به بالا بود..
آنها گوش می کردند ولی نمی فهمیدند متن شعرها را، نمادی از جوانان محبوب دختران ...
چون حساسیت مذهبی شاید در تیوال زیاد باشد محرم و عاشورا را تحلیل نکردم ولی مطالبی
شبیه بالا در مورد عاشورا و محرم دارم..
پرتقال کوکی های امروز ما هم مخالفتی با سبک زندگی آقازاده ها دارند.. آقا زاده هایی که
خود رپ گوش کن هستند.. آقا زاده هایی که خود به کنسرت های متال و رپ می روند ..
و قرار است جوانهای ما چگونه جنبش اعتراضی داشته باشند؟
تنها اعتراض و نافرمانی مدنی که تاریخ ساز شد پوشیدن مقنعه های سبز به حمایت
از محمد خاتمی بود.. //
هنرمندان و سلبریتی ها در سینمای کم هزینه و اجتماعی..
بازیگران و هنرمندانی که تا همین چندسال قبل اعتبار حرفه ایشان را نمی فروختند
آشغال ساز شدند وبرای جذب مخاطب دست به هرکاری می زنند.. ((گلزارنما )) واژه ای
اختراعی خودم است.. نمونه: کوروش نریمانی نمایش شپش
نمونه: محمد حسن معجونی نمایش شهرما سیامک صفری و نسیم ادبی: گورخواب ها
تازه سلبریتی تئاتری که خیلی ها نمی شناسند..
جنگ برندینگ سلبریتی و لباس در خانه سینما و جشن حافظ .. نمونه لباس الهام حمیدی
الهام حمیدی که تازه از نظر شخصیتی خیلی با ظرفیت تر است از خیلی هاست..
حمید فرخ نژادی که بعد از گرانی ارز برایش خرج خانواده اش در آمریکا مهم بود و کم مانده
بود مردم ایران به درک..
شاید مانده باشد چون پرویز پرستویی و حتی عادل فردوسی پور فعلاً ساکت ماندند..
گول ژست های آدم هایی چون اشکان خطیبی را هم نخور.. کیانیان هم که بیشتر
ادا در می آورد برای راحتی ذهن خودش.. ژِیژک در جایی در مورد کمک کردن به گداها
بدین مضمون می گوید: واکنشی است درونی تا نکبت و کثافت با دادن پول از ذهن پاک شود
بیتی از شعر معروف پروین اعتصامی است..
گفت: باید حد زند هشیار مردم، مست را /// گفت: هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست
............................................
مخلفات نویس خوبی هستم.. حیف که طرفدار ندارم واسه ام هورا بکشند..
از این بعد شماره حساب بدهید هر لایک 5000 تومان واریز می کنم ..
شاید خوانده شود و من به هدفم برسم... محبوب شوم .. سلبریتی مخلفات نویس
...................................................
مدیون هستید از این متن تعریف نکنید و یا حرف تند و کوبنده بنویسید..
✏ شاید بدترین قسمت پرتقال کوکی پایان بندی کودکانه اش بود..
من قسمت زندانشم را یک شاهکار می دونم.. جایی که می فهمی
پایس ها و ماموران قانون هم بهتر از مجرمین نیستند..
پرتقال کوکی یادآور کلیپ جدیدی از ساشا سبحانی است .. // جایی که با دختران بیکنی پوش
آب بازی می کنند.. // سالها قبل حمیدرضا جلایی پور نقد و تزی به عنوان (( جامعه مدرن بدقواره))
نوشت و جامعه امروز ایران را به این شکل تفسیر کرد..
جواب من ساده بود: مقایسه // اگر انقلاب کبیر فرانسه اتفاق نمی افتاد تعریفی از انقلاب
در جهان بوجود نمی آمد، اگر شوروی کمونیستی نبود حزب توده ای در ایران وجود نداشت..
اگر ... دیدن ادامه » سینمای هند اجتماعی نبود.. محمد کارآمد سینمای امروز را با آن مقایسه نمی کرد..
ولی همه مان یک مشکل داریم..
مقایسه هایمان بی مطالعه است... و جالبتر تقلید بی مطالعه..
یادم هست در اواسط دهه 80 بعد از جنبش نامجو گوش کردن..
شخصیتی بنام ساسی مانکن چیزهایی و از جمله اسمش را در بین شعرهایش می خواند
و نکته عجیبتر شعرهایش روال منطقی نداشت.. بعداً رپ نام گرفت..
آشنایی من با شعر ((عروسی نازی والا .. )) بود از ایشان، در قسمتی از انتهای شعر می خواند
هدیه مامان جونم یک خونه دوبلکس تو جردن..
یادقبل از انقلاب تعریف می کنند جوانان متوسط ( بدون نیاز مالی) لباس های هیپی را
می پوشیدند!!! هیپی، وود استاک، رپ و...جنبش های اعتراضی به جنتلمن های آمریکایی
و اروپایی بود.. کسانی که کلاه می گذاشتند کت و شلوار و کروات می زدند و خودشون را جنتلمن
معرفی می کردند و دیگرانی اگر مثل انها نبودند انسانهایی بد و طرد شده می پنداشتند..
بعد به صورت مخفیانه به خوشگذارنی می پرداختند.. ولی فردا صبح مجدد ریاکارانه با همان
لباس به زندگی بر می گشتند../// حال جنبش هایی معمولاً جوانان آنها را به زیر بکشد..
وود استاک، هیپی، بعدتر رپ و.. که واکنشی اعتراضی به جامعه ای که بوی گند تعفن تمدن
جوامع غربی را به لجن کشیده بود.. در ایران خودنمایی قشر متوسط شهری ایران و نمادی
از با کلاس بودن شده بود.. پوشیدن لباس های کهنه و پاره موهای بلند و آشفته نمادی از
بی خیالی، جوونی کردن، عشق و حال و بی تفاوتی نسبت به اجتماع بود...
رپ که از جنبش های تبعیض نژادی شروع شد و به اعتراض به ناعدالتی ادامه یافت..
توسط خوانندگان رپ مان تبدیل به بی خیالی، لذت بردن از زندگی، خوشحال بودن،
زندگی در خانه دوبلکس جردن رسید... اگر سوسیالیسم واکنش اعتقادی به سرمایه داری
در بلوک شرق بود.. می توان رپ را به صورت اصیل و ریشه ای اعتراضی به اثرات سرمایه داری
در غرب دانست...
و اهنگ آخر ساسی مانکن آقامون جنتلمن جنتلمنه.. جنتلمنیسم که در رپ هم به چالش
کشیده می شود.. حال برای رپر های وطنی آمال و آرزو هست...
زمان ما خب چون این رپر ها سر از تخم بیرون نیاورده بودند.. گروههایی مثل متالیکا،
پینک فلوید و... مورد توجه جوانهایی در قشر متوسط به بالا بود..
آنها گوش می کردند ولی نمی فهمیدند متن شعرها را، نمادی از جوانان محبوب دختران ...
چون حساسیت مذهبی شاید در تیوال زیاد باشد محرم و عاشورا را تحلیل نکردم ولی مطالبی
شبیه بالا در مورد عاشورا و محرم دارم..
پرتقال کوکی های امروز ما هم مخالفتی با سبک زندگی آقازاده ها دارند.. آقا زاده هایی که
خود رپ گوش کن هستند.. آقا زاده هایی که خود به کنسرت های متال و رپ می روند ..
و قرار است جوانهای ما چگونه جنبش اعتراضی داشته باشند؟
تنها اعتراض و نافرمانی مدنی که تاریخ ساز شد پوشیدن مقنعه های سبز به حمایت
از محمد خاتمی بود.. //
هنرمندان و سلبریتی ها در سینمای کم هزینه و اجتماعی..
بازیگران و هنرمندانی که تا همین چندسال قبل اعتبار حرفه ایشان را نمی فروختند
آشغال ساز شدند وبرای جذب مخاطب دست به هرکاری می زنند.. ((گلزارنما )) واژه ای
اختراعی خودم است.. نمونه: کوروش نریمانی نمایش شپش
نمونه: محمد حسن معجونی نمایش شهرما سیامک صفری و نسیم ادبی: گورخواب ها
تازه سلبریتی تئاتری که خیلی ها نمی شناسند..
جنگ برندینگ سلبریتی و لباس در خانه سینما و جشن حافظ .. نمونه لباس الهام حمیدی
الهام حمیدی که تازه از نظر شخصیتی خیلی با ظرفیت تر است از خیلی هاست..
حمید فرخ نژادی که بعد از گرانی ارز برایش خرج خانواده اش در آمریکا مهم بود و کم مانده
بود مردم ایران به درک..
شاید مانده باشد چون پرویز پرستویی و حتی عادل فردوسی پور فعلاً ساکت ماندند..
گول ژست های آدم هایی چون اشکان خطیبی را هم نخور.. کیانیان هم که بیشتر
ادا در می آورد برای راحتی ذهن خودش.. ژِیژک در جایی در مورد کمک کردن به گداها
بدین مضمون می گوید: واکنشی است درونی تا نکبت و کثافت با دادن پول از ذهن پاک شود
بیتی از شعر معروف پروین اعتصامی است..
گفت: باید حد زند هشیار مردم، مست را /// گفت: هشیاری بیار، اینجا کسی هشیار نیست
............................................
مخلفات نویس خوبی هستم.. حیف که طرفدار ندارم واسه ام هورا بکشند..
از این بعد شماره حساب بدهید هر لایک 5000 تومان واریز می کنم ..
شاید خوانده شود و من به هدفم برسم... محبوب شوم .. سلبریتی مخلفات نویس
...................................................
مدیون هستید از این متن تعریف نکنید و یا حرف تند و کوبنده بنویسید..
۱۱ شهریور
آقا مخلصیم فراوان ، سینمای هند رو من از قدیما خیلی دوست داشتم و دارم :) اتفاقن تو این تعطیلی ها دو فیلم Satanan و pihu رو دیدم که اولی به نظرم موسیقی فوق العاده ای داشت و دومی ایده و ساختار جالبی :)
۲۳ شهریور
جناب کارآمد درود
Omg رو ندیدم ولی حتماً خواهم دید.
در مورد سینما هند هم به نظرم باید «سینما» رو دنبال کرد و من تمام تلاشم رو میکنم که جدا از پیشفرض ها با اثر هنری مواجه بشم.
و ممنون که گستره نگاه ها رو گسترده تر میکنید
Omg رو ندیدم ولی حتماً خواهم دید.
در مورد سینما هند هم به نظرم باید «سینما» رو دنبال کرد و من تمام تلاشم رو میکنم که جدا از پیشفرض ها با اثر هنری مواجه بشم.
و ممنون که گستره نگاه ها رو گسترده تر میکنید
۲۳ شهریور
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
*هشدار جدی اسپویل شدید *
تو این یادداشت نمیخوام نقد بنویسم فقط موارد مبهم یا گنگی به خاطرم رسیده که میخوام نظر دوستان رو در موردشون بدونم:
نمایش لانچر در بعد داستانیش و قصه ای که تعریف میکنه (بدون توجه به عمق و مفاهیم مستتر و سمبلیک) راجب به پادگانی است که در آن سه مرگ اتفاق افتاده که بیننده هم با قتل و هم با خودکشی طرف است و باقی داستان حول پیدا شدن دلایل و عوامل این اتفاقات شکل میگیرد , شروع نمایش با اتفاق ساده همیشگی پادگانها برای معرفی شخصیت شایگان همراه است به این صورت که کاسب پادگان لو داده شده و دژبان او را به دفتر بازرسی فرستاده که از قضا جوانکی غد و پرو هم هست و اینجاست که با ورود شایگان به صحنه و دیالوگهای ردوبدل شده بیننده متوجه شخصیت جدی اما منعطف شایگان میشود کسی که هم سرباز کاسب را میترساند و هم برایش از کراهت خالی کرده جیب فقرا موعظه ... دیدن ادامه » میکند و هم سیگارهایش را پس نمیدهد اما توبیخ و بازداشتی هم برایش در نظر نمیگیرد و اینجاست که شایگانی خاکستری معرفی میشود, در صحنه بعد سروان بذرافشان وارد داستان میشود که شایگان در عین رفاقت و هم دوره ای بودنش و لاپوشانی چندین خطا و حذف توبیخهای پرونده اش اما در مورد خانه سازمانی و اتفاقات اخیر حاضر به همکاری با او نمیشود و باز مخاطب با تاکید بر شخصیت خاکستری شایگان مواجه میشود که این روند تا انتهای داستان ادامه پیدا میکند و بنظر من نکات مبهم داستان هم ریشه در همین طراحی شخصیت جذاب دارد چون ما در انتهای داستان با یک عدم قطعیت روبرو میشویم دقیقا مثل داستان جن و برجک و پاس بخش که بقول شایگان خطاب به ستوان صادقی ((اخرشم کسی نفهمید قضیه چی بود و هر کسی برداشت خودشو داشت)) , مقتول اول طبق اطلاعات نمایش پسرکی زیبا و تمیز و متفاوت با بقیه بوده که به همین دلایل مورد طمع دیگران قرار گرفته و خودکشی کرده است ((در کمال تاسف وقتی ارزشها در جامعه ای ویران یا وارونه میشوند زیبایی نقطه ضعف شده و تمیزی و فرهنگ وسواس و سوسول بازی میشود!)) حال با تنها دوست او سرباز کمالی روبرو هستیم که متهم اصلی قتلهای پادگان است هم بخاطر رفاقت با مقتول اول و هم حضور در لانچر5 و هم اسلحه اش که میگوید از او به زور گرفته اند, اینجاست که مشخص نمیشود چرا شایگان تئوری خود در مورد علاقه و وسوسه و ناکامی کمالی در کامجویی از جوانک مقتول را کنار میگذارد و سناریوی او در مورد قصد تجاوز بویر احمدی به خودش و حمایت حداد از او را میپذیرد! در صورتی که در دیالوگی میشنویم که هر دوی ایشان( بویر احمدی و حداد) در پادگان قبلی پرونده و مشکل جنسی داشته اند! پس چطور ممکن است حداد به کمک یک قربانی تجاوز بیاید و این برای باهوشی مثل شایگان باور پذیر باشد؟
در اخر ماجرا با سرباز -پی سوده- طرفیم که بنا به دلیل گنگ دیگری قصد برداشتن و استفاده از اسلحه را داشته است و در بازداشت بوده اما حال با ادعای جدیدی مبنی بر قتل سربازان توسط کمالی برگشته چرا که در لحظه شنیده شدن صدای تیر اول حداد و او مشغول استعمال بنگ بوده اند پس حداد نمیتوانسته بویر احمدی را کشته و بعد خودزنی نماید! و شخصیت خاکستری شایگان که تا اینجای ماجرا با احساس مسولیت و بشدت دنبال رمز گشایی از این ماجرا بوده ناگهان تغییر کرده و با توهین و پرخاش استدلال جدید را رد میکند تا به درجه جدیدش خدشه ای وارد نشود؟ یا اطمینانش به تئوری خودش ضایع نشود و جلوی یک سرباز صفر کم نیاورد؟!
سوالی که برای من پیش امده این است که نویسنده و کارگردان اگاهانه ما را در این ابهام و قصه ای باز و اصغر فرهادی وار قرار داده اند ؟ ویا ابهامات پیش امده حاصل ضعف نویسندگی و باگهای داستانی ماجراست ؟
تو این یادداشت نمیخوام نقد بنویسم فقط موارد مبهم یا گنگی به خاطرم رسیده که میخوام نظر دوستان رو در موردشون بدونم:
نمایش لانچر در بعد داستانیش و قصه ای که تعریف میکنه (بدون توجه به عمق و مفاهیم مستتر و سمبلیک) راجب به پادگانی است که در آن سه مرگ اتفاق افتاده که بیننده هم با قتل و هم با خودکشی طرف است و باقی داستان حول پیدا شدن دلایل و عوامل این اتفاقات شکل میگیرد , شروع نمایش با اتفاق ساده همیشگی پادگانها برای معرفی شخصیت شایگان همراه است به این صورت که کاسب پادگان لو داده شده و دژبان او را به دفتر بازرسی فرستاده که از قضا جوانکی غد و پرو هم هست و اینجاست که با ورود شایگان به صحنه و دیالوگهای ردوبدل شده بیننده متوجه شخصیت جدی اما منعطف شایگان میشود کسی که هم سرباز کاسب را میترساند و هم برایش از کراهت خالی کرده جیب فقرا موعظه ... دیدن ادامه » میکند و هم سیگارهایش را پس نمیدهد اما توبیخ و بازداشتی هم برایش در نظر نمیگیرد و اینجاست که شایگانی خاکستری معرفی میشود, در صحنه بعد سروان بذرافشان وارد داستان میشود که شایگان در عین رفاقت و هم دوره ای بودنش و لاپوشانی چندین خطا و حذف توبیخهای پرونده اش اما در مورد خانه سازمانی و اتفاقات اخیر حاضر به همکاری با او نمیشود و باز مخاطب با تاکید بر شخصیت خاکستری شایگان مواجه میشود که این روند تا انتهای داستان ادامه پیدا میکند و بنظر من نکات مبهم داستان هم ریشه در همین طراحی شخصیت جذاب دارد چون ما در انتهای داستان با یک عدم قطعیت روبرو میشویم دقیقا مثل داستان جن و برجک و پاس بخش که بقول شایگان خطاب به ستوان صادقی ((اخرشم کسی نفهمید قضیه چی بود و هر کسی برداشت خودشو داشت)) , مقتول اول طبق اطلاعات نمایش پسرکی زیبا و تمیز و متفاوت با بقیه بوده که به همین دلایل مورد طمع دیگران قرار گرفته و خودکشی کرده است ((در کمال تاسف وقتی ارزشها در جامعه ای ویران یا وارونه میشوند زیبایی نقطه ضعف شده و تمیزی و فرهنگ وسواس و سوسول بازی میشود!)) حال با تنها دوست او سرباز کمالی روبرو هستیم که متهم اصلی قتلهای پادگان است هم بخاطر رفاقت با مقتول اول و هم حضور در لانچر5 و هم اسلحه اش که میگوید از او به زور گرفته اند, اینجاست که مشخص نمیشود چرا شایگان تئوری خود در مورد علاقه و وسوسه و ناکامی کمالی در کامجویی از جوانک مقتول را کنار میگذارد و سناریوی او در مورد قصد تجاوز بویر احمدی به خودش و حمایت حداد از او را میپذیرد! در صورتی که در دیالوگی میشنویم که هر دوی ایشان( بویر احمدی و حداد) در پادگان قبلی پرونده و مشکل جنسی داشته اند! پس چطور ممکن است حداد به کمک یک قربانی تجاوز بیاید و این برای باهوشی مثل شایگان باور پذیر باشد؟
در اخر ماجرا با سرباز -پی سوده- طرفیم که بنا به دلیل گنگ دیگری قصد برداشتن و استفاده از اسلحه را داشته است و در بازداشت بوده اما حال با ادعای جدیدی مبنی بر قتل سربازان توسط کمالی برگشته چرا که در لحظه شنیده شدن صدای تیر اول حداد و او مشغول استعمال بنگ بوده اند پس حداد نمیتوانسته بویر احمدی را کشته و بعد خودزنی نماید! و شخصیت خاکستری شایگان که تا اینجای ماجرا با احساس مسولیت و بشدت دنبال رمز گشایی از این ماجرا بوده ناگهان تغییر کرده و با توهین و پرخاش استدلال جدید را رد میکند تا به درجه جدیدش خدشه ای وارد نشود؟ یا اطمینانش به تئوری خودش ضایع نشود و جلوی یک سرباز صفر کم نیاورد؟!
سوالی که برای من پیش امده این است که نویسنده و کارگردان اگاهانه ما را در این ابهام و قصه ای باز و اصغر فرهادی وار قرار داده اند ؟ ویا ابهامات پیش امده حاصل ضعف نویسندگی و باگهای داستانی ماجراست ؟
✏
میثم هنزکی، علی جباری، دایِه* و امیر این را
خواندند
رعنا*، مریم خاقانی، سید حامد حسینیان، محمد حسن موسوی کیانی، نورا احمدی، آدنا، مینا و فصیح این را دوست دارند
رعنا*، مریم خاقانی، سید حامد حسینیان، محمد حسن موسوی کیانی، نورا احمدی، آدنا، مینا و فصیح این را دوست دارند
ممنون بابت دقت و تیزبینی شما. جواب سوال شما توی متن موجوده. دو عامل شایگان رو ترغیب به ادامه میکنن. وظیفه شناسی و اخلاق فردی. وقتی که یک تصمیم میتونه هردوی اینها رو دچار تقاطع بکنه پس انتخاب شایگان هم همونه. ولو اگر این نقطه، نقطه‌ی غیرممکنی باشه. ... دیدن ادامه »
ینی آگاهانه سرپوش گذاشتن بر کاری که کمالی کرده، هم از نظر اخلاق فردی شایگان رو آروم میکنه هم اون هدف خودآگاهش که حل پرونده بوده رو انجام داده. درواقع شایگان کل این مسیرو طی میکنه تا تهش متوجه بشه «قانون» که به بذرافشان تاکید میکنه همیشه اجراش میکنه، همیشه هم عدالت رو قرار نیست برقرار کنه.
و البته ابهام ماجرای اصلی. ما اسمش رو می‌ذاریم ایهام. ما سعی کردیم با تکثر روایات، این رو به مخاطب واگذار کنیم که از بین نشانه‌های موجود انتخاب کنه که کدوم روایت درباره‌ی اون شب رو می‌پسنده.
ممنون از نگاهتون
و البته ابهام ماجرای اصلی. ما اسمش رو می‌ذاریم ایهام. ما سعی کردیم با تکثر روایات، این رو به مخاطب واگذار کنیم که از بین نشانه‌های موجود انتخاب کنه که کدوم روایت درباره‌ی اون شب رو می‌پسنده.
ممنون از نگاهتون
۰۶ شهریور
هوم. من هم دقیقاً همین "ابهام" رو داشتم. البته شاید هم "ایهام" بوده و عمداً دو روایت به تماشاگر ارائه شده...
۱۴ شهریور
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
هیس پسرها فریاد نمیزنند!
لانچر نمایشی است که در نظر اول پادگانی و مردانه بنظر میرسه اما در عمق با بسط به کل جامعه حاوی نکات عمیقتر و جزییات مهمتری میباشد.
حرف اصلی داستان محدودیت و خشم وعقده جنسی است مسائلی که هر روز با انواع مختلفش برخورد داریم, محدودیت اطلاع رسانی و شرم و حیا و سنت و قضاوتهای بیجا دلایلی هستند که قربانیان جوامع اینچنینی را , مجبور به سکوت یا حذف از زندگی یا جامعه میکند. معمولا نوک پیکان تجاوزات جنسی به طرف خانمها است اما تیزبینی و احساس مسولیت نویسنده و کارگردان لانچر بدرستی به سمتی نشانه رفته است که کمتر در معرض دید عموم است چون معمولا چنین فجایعی یا به شوخی گرفته میشود یا اصلا بنابر مصالحی سانسور میشود.
گرسنگان جنسی میتوانند در هر لباسی و هر شکل و جنس و سنی در کمین قربانیان باشند و همه ما چنین منحرفانی رو در مدارس ,باشگاههای ورزشی , مساجد, پادگانها,دانشگاهها, پارکها و حتی کلاس قرآن ! دیده ایم و من مطمنم برای اکثر مردان جامعه ناامنمون نمونه کوچک یا بزرگی از مزاحمت جنسی یا حتی تجاوز جنسی پیش آمده که بعضی از ما شاید بخاطر بی اطلاعی از مصادیق ازار جنسی از اونا گذشتیم و به متجاوز اجازه رشد و گرفتن قربانی بیشتر دادیم. اینجاست که لانچر سازهای متعهد و هوشمند چشم جامعه میشوند این نقطه حساس و پنهان و این تاول چرکین را با طنزی تلخ و دردناک و برنده میشکافند و کثافتش را بیرون می ریزند.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پست کنار لانچر , اخر دنیاست چون به جرم زیباییت قربانی میشوی پس نیستی را انتخاب میکنی و...
ما پسرک مازنی بی دستو پا هستیم که هر چه میتوانند بارمان میکنند و ما میشوریم و میروبیم ,حتی سر و شش و کلیه ها را, اما نطفه دردمان چنان بزرگ است که راهی برای خروج از گلوهامان نمی یابد.
شایدهم پسری بلندبالاییم از جنوب, کرخت از سرمایی که برای بقیه گرماست! و گویا , صدایمان که مرهم فریاد بود زخمهامانرا به پیش زخم عظیم دلهامان خجل مانده! و نیست که یاریمان کند
میتوانیم پسرکی عینکی غرق در داستانهای پلیسی باشیم با توهماتی بسیار! مزحکه ای برای همه با غلو و گنده گویی بی پایان اما متمرکز و نکته سنج
جوانک لمپن لات پرگوی شاخ حسینی هم جزیی از داستان ماست اما خداروشکر به همه ارادت دارد و اشناست اصلا جزیی از ماست
در ... دیدن ادامه » بین ما کم نیستند ناقصهای زشت و چلاق و رذل بزدل ادم فروش حقیر, شایدم اینروزها بیشتر شده باشند؟ این سیمای اوست که رقت انگیز است یا طینتش؟
راستی چرا ستوانک تازه ارتشی عصا قورت داده نمیخندد؟ چرا شوخی و جدی برایش تمایزی ندارد؟
ماییم و مشتی نشانه خروار ماییم و بدو خوب , زشت و زیبا, کوتاه و بلند ماییم و بازرسی و پاسدارخانه و شایگان و بذرافشان, واقعا با همدیگه چیکار داریم اخه؟ چرا مثل آدم نمیاییم دو روز کنار هم زندگی کنیم و عین آدم بریم پی کارمون؟
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
چندتا نکته که بنظرم رسید مطرح کنم:
1. طراحی صحنه کاربردی گویا وساده و جذاب بود اما بنظرم فضای نمایشی تلخ مثل لانچر با اون زونکنهای رنگی اصلا همخونی نداره و ای کاش بجای اونها از زونکن سیاه یکدست استفاده میشد و حتی این زونکنهای رنگی با زمان وقوع داستان در زمان اعلیحضرت همخونی نداره چون قطعا اونموقع زونکن ها این شکلی نبوده
2. سروان بذرافشان در نمایش ادم فاسد و نالایق و رشوه گیر(بخاطر سیگار گرون) و پراشتباه(بخاطر توبیخ های پرونده اش) معرفی میشود و در لحظه خروج از صحنه به سروان شایگان هشدار میدهد که دخالت در این پرونده برایت خطرناک است, اما تا اخر ماجرا بیننده متوجه نمیشود که ایا سروان بذرافشان دخالتی در قتلها و اتفاقات داشته است یا نه؟ و چرا پیگیری این پرونده برای شایگان خطرناک است؟
3. شخصیت خاکستری شایگان برای من جالب بود که در عین دلسوزی و تلاش برای برقراری نظم و اصلاح امور مثل اکثر ما برای پیشرفت خودش حاضر به پا گذاشتن روی ارزشهاش داشت و فی الواقع اینکارو انجام داد
4.ای کاش میزانسن بازیگرها و چیدمان صحنه کمی تغییر میکرد تا بیشتر مواقع بازیگرها بصورت نیمرخ با تما شاچی نباشند که بعضی از دیالوگها و بازیهای صورت و نگاهها گم نشود و از دید تماشاگر پنهان نماند
5. بازی اکثر بازیگرها خوب و اکتها مناسب بود و شخصیت کاراکترها با رفتار و گفتار هماهنگ بود
6. تهویه سالن دیشب مناسب بود و تعدادافراد خارج از ظرفیت هم بسیار منطقی و کم بود
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
تشکر وخسته نباشید خدمت همه عوامل این نمایش
نمره من 4 از 5
لانچر نمایشی است که در نظر اول پادگانی و مردانه بنظر میرسه اما در عمق با بسط به کل جامعه حاوی نکات عمیقتر و جزییات مهمتری میباشد.
حرف اصلی داستان محدودیت و خشم وعقده جنسی است مسائلی که هر روز با انواع مختلفش برخورد داریم, محدودیت اطلاع رسانی و شرم و حیا و سنت و قضاوتهای بیجا دلایلی هستند که قربانیان جوامع اینچنینی را , مجبور به سکوت یا حذف از زندگی یا جامعه میکند. معمولا نوک پیکان تجاوزات جنسی به طرف خانمها است اما تیزبینی و احساس مسولیت نویسنده و کارگردان لانچر بدرستی به سمتی نشانه رفته است که کمتر در معرض دید عموم است چون معمولا چنین فجایعی یا به شوخی گرفته میشود یا اصلا بنابر مصالحی سانسور میشود.
گرسنگان جنسی میتوانند در هر لباسی و هر شکل و جنس و سنی در کمین قربانیان باشند و همه ما چنین منحرفانی رو در مدارس ,باشگاههای ورزشی , مساجد, پادگانها,دانشگاهها, پارکها و حتی کلاس قرآن ! دیده ایم و من مطمنم برای اکثر مردان جامعه ناامنمون نمونه کوچک یا بزرگی از مزاحمت جنسی یا حتی تجاوز جنسی پیش آمده که بعضی از ما شاید بخاطر بی اطلاعی از مصادیق ازار جنسی از اونا گذشتیم و به متجاوز اجازه رشد و گرفتن قربانی بیشتر دادیم. اینجاست که لانچر سازهای متعهد و هوشمند چشم جامعه میشوند این نقطه حساس و پنهان و این تاول چرکین را با طنزی تلخ و دردناک و برنده میشکافند و کثافتش را بیرون می ریزند.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پست کنار لانچر , اخر دنیاست چون به جرم زیباییت قربانی میشوی پس نیستی را انتخاب میکنی و...
ما پسرک مازنی بی دستو پا هستیم که هر چه میتوانند بارمان میکنند و ما میشوریم و میروبیم ,حتی سر و شش و کلیه ها را, اما نطفه دردمان چنان بزرگ است که راهی برای خروج از گلوهامان نمی یابد.
شایدهم پسری بلندبالاییم از جنوب, کرخت از سرمایی که برای بقیه گرماست! و گویا , صدایمان که مرهم فریاد بود زخمهامانرا به پیش زخم عظیم دلهامان خجل مانده! و نیست که یاریمان کند
میتوانیم پسرکی عینکی غرق در داستانهای پلیسی باشیم با توهماتی بسیار! مزحکه ای برای همه با غلو و گنده گویی بی پایان اما متمرکز و نکته سنج
جوانک لمپن لات پرگوی شاخ حسینی هم جزیی از داستان ماست اما خداروشکر به همه ارادت دارد و اشناست اصلا جزیی از ماست
در ... دیدن ادامه » بین ما کم نیستند ناقصهای زشت و چلاق و رذل بزدل ادم فروش حقیر, شایدم اینروزها بیشتر شده باشند؟ این سیمای اوست که رقت انگیز است یا طینتش؟
راستی چرا ستوانک تازه ارتشی عصا قورت داده نمیخندد؟ چرا شوخی و جدی برایش تمایزی ندارد؟
ماییم و مشتی نشانه خروار ماییم و بدو خوب , زشت و زیبا, کوتاه و بلند ماییم و بازرسی و پاسدارخانه و شایگان و بذرافشان, واقعا با همدیگه چیکار داریم اخه؟ چرا مثل آدم نمیاییم دو روز کنار هم زندگی کنیم و عین آدم بریم پی کارمون؟
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
چندتا نکته که بنظرم رسید مطرح کنم:
1. طراحی صحنه کاربردی گویا وساده و جذاب بود اما بنظرم فضای نمایشی تلخ مثل لانچر با اون زونکنهای رنگی اصلا همخونی نداره و ای کاش بجای اونها از زونکن سیاه یکدست استفاده میشد و حتی این زونکنهای رنگی با زمان وقوع داستان در زمان اعلیحضرت همخونی نداره چون قطعا اونموقع زونکن ها این شکلی نبوده
2. سروان بذرافشان در نمایش ادم فاسد و نالایق و رشوه گیر(بخاطر سیگار گرون) و پراشتباه(بخاطر توبیخ های پرونده اش) معرفی میشود و در لحظه خروج از صحنه به سروان شایگان هشدار میدهد که دخالت در این پرونده برایت خطرناک است, اما تا اخر ماجرا بیننده متوجه نمیشود که ایا سروان بذرافشان دخالتی در قتلها و اتفاقات داشته است یا نه؟ و چرا پیگیری این پرونده برای شایگان خطرناک است؟
3. شخصیت خاکستری شایگان برای من جالب بود که در عین دلسوزی و تلاش برای برقراری نظم و اصلاح امور مثل اکثر ما برای پیشرفت خودش حاضر به پا گذاشتن روی ارزشهاش داشت و فی الواقع اینکارو انجام داد
4.ای کاش میزانسن بازیگرها و چیدمان صحنه کمی تغییر میکرد تا بیشتر مواقع بازیگرها بصورت نیمرخ با تما شاچی نباشند که بعضی از دیالوگها و بازیهای صورت و نگاهها گم نشود و از دید تماشاگر پنهان نماند
5. بازی اکثر بازیگرها خوب و اکتها مناسب بود و شخصیت کاراکترها با رفتار و گفتار هماهنگ بود
6. تهویه سالن دیشب مناسب بود و تعدادافراد خارج از ظرفیت هم بسیار منطقی و کم بود
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
تشکر وخسته نباشید خدمت همه عوامل این نمایش
نمره من 4 از 5
✏
امیر مسعود، پیمان لسان، دایِه*، azi rezaei، فصیح، پوریا و sana این را
خواندند
۳۰ نفر این را دوست دارند
۳۰ نفر این را دوست دارند
کارآمد خان..
اگر با وسیله شخصی می روی ..
عضو کانال تلگرامی ((جمعیت طرفداران ایمنی)) راهها بشو..
یعنی همه دوستان عضو شوند و مطالب را پیگیری کنند..
استان فارس بالاترین میزان تصادف مرگبار را به خودش اختصاص
داده به شدت مراقب باش اگر انطرفها می روی...
متنی روی ... دیدن ادامه » 9 سال و سه ماه و... هم نوشتم بد نیست نگاه بیاندازی
اگر با وسیله شخصی می روی ..
عضو کانال تلگرامی ((جمعیت طرفداران ایمنی)) راهها بشو..
یعنی همه دوستان عضو شوند و مطالب را پیگیری کنند..
استان فارس بالاترین میزان تصادف مرگبار را به خودش اختصاص
داده به شدت مراقب باش اگر انطرفها می روی...
متنی روی ... دیدن ادامه » 9 سال و سه ماه و... هم نوشتم بد نیست نگاه بیاندازی
۱۲ شهریور
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
خدایا خداوندا:
لعنت به تماشاچی تنقلاتی اونم با نایلون خش خشی !
لعنت به تماشاچی بی حوصله وول وولی که نمیتونه سرجاش ثابت بشینه!
لعنت به موبایل و چک کنندگان دائمیش در حساس ترین جای نمایش!
لعنت به لژ نشینان همیشه بلیت دار اشنای این و اون که نمیدونن فرهنگ هر جایی رو باید رعایت کنن و نباید با هم حرف بزنن اونم ردیف اول!
لعنت به خنده های هیستریک در لحظه های تراژیک!
لعنت به بی بهداشتی و بوی ازار دهنده!
لعنت به ناآگاهی و طلبکاری و بی تربیتی!
لعنت به بی تفریحی و انتخاب جای غلط برای گذران وقت!
لعنت به بی فرهنگی!
لعنت به تماشاچی تنقلاتی اونم با نایلون خش خشی !
لعنت به تماشاچی بی حوصله وول وولی که نمیتونه سرجاش ثابت بشینه!
لعنت به موبایل و چک کنندگان دائمیش در حساس ترین جای نمایش!
لعنت به لژ نشینان همیشه بلیت دار اشنای این و اون که نمیدونن فرهنگ هر جایی رو باید رعایت کنن و نباید با هم حرف بزنن اونم ردیف اول!
لعنت به خنده های هیستریک در لحظه های تراژیک!
لعنت به بی بهداشتی و بوی ازار دهنده!
لعنت به ناآگاهی و طلبکاری و بی تربیتی!
لعنت به بی تفریحی و انتخاب جای غلط برای گذران وقت!
لعنت به بی فرهنگی!
✏
صبا جان صالحیان،دایه از دیدار قطعیتون خوشحال بود:))))))
صبای عزیزم برای تنبیه کردن و درس عبرت در هر صورت باید یکی رو، یه جایی، سر یه نمایشی،به یه سالنی راه نداد،قرعه به نام شما افتاده،دایه پیشاپیش فداکاریت رو تحسین میکنه،قلبها نثار مهربونیت.
صبای عزیزم برای تنبیه کردن و درس عبرت در هر صورت باید یکی رو، یه جایی، سر یه نمایشی،به یه سالنی راه نداد،قرعه به نام شما افتاده،دایه پیشاپیش فداکاریت رو تحسین میکنه،قلبها نثار مهربونیت.
۰۹ شهریور
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
این اگر همون داستانیه که ما از جورج اورول خوندیم و اگر بر اساس همون متن نمایشنامه شده این جمله ((اما حیواناتش «زمانی که سر به راه می شوند، آدم می شوند!»)) که در خلاصه نمایشتون نوشتید خیلی بی معنا و نچسبه!! اما اگر این اثر اقای غریب پور برداشت متفاوتی است و تغییراتی داشته که جمله بالا رو متبادر میکنه , پس من در جریانش نیستم و نخوانده و ندیده قضاوت نمیکنم.
✏
امیر مسعود، میثم هنزکی، فرزانه، لیلا مظاهری، دایِه*، ندا، حمیدرضا مرادی و مهسا میرزائی این را
خواندند
محسن جوانی و اشکان حامد غلامشاهی این را دوست دارند
محسن جوانی و اشکان حامد غلامشاهی این را دوست دارند
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
در ابتدا باید تشکر کنم از عوامل سالن مستقل یا تیوال که محبت کردند و عده ای از جمله بنده رو برای دیدن این نمایش دعوت کردند. سپاس فراوان
ما اهل کوفه نیستیم (هستیم) امام تنها بماند(می ماند)، داستان جهالت و نادانی و جوگیری دایمی عوام و همراهی با موجها در جهت کسب منفعتی (عموما شخصی) و بعد تبری و انزجار از هر انچه دیروز برایش یقه جر داده بود، حکایتیست ماندگار و تکراری در تاریخ بشریت از اسکاتلند تا ویتنام و از شکسپیر تا فردوسی و از اسپارتاکوس تا کوریولانوس و ...
عوام دایما میخواهند و غر میزنند و نمیتوانیم را فریاد میزنند و در حقارت خود پست تر میشوند و منجی مطلبند تا بی زحمت و تلاش برایشان آن کند که ایشان میخواهند اما کدامین منجی ؟
بنظر میرسد اکنون همه میدانیم که چه میخواهیم اما پرسش این است که چرا مطلقا کاری نمیکنیم؟ دغدغه کوریولانوس دردیست که میشناسیمش اما در عمل آن میکنیم که با او کردند!!!!! واقعا چرا؟
ـــــــــ
سلام و خسته نباشید به عوامل کار که واقعا همه چیز این نمایش نشان از تلاش و زحمت و تمرین بسیار داشت .
ایده استفاده از ترد میل و داشتن بازیگری با ان توانایی برای دویدن مدام و دیالوگ گویی بدون تپق و نفس نفس زدن جای تحسین و تشویق داره ،چون
حس تلاش و رنج و فشار و توانمندی کوریولانوس و تفاوتش با دیگران در عین حال در جا زدن قهرمان دیروز و دشمن امروز، بخاطر این طراحی صحنه خوب و استفاده از این ابزار مناسب کاملا حس میشد.
نقطه ضعف این نمایش بنظرم منقطع بودن و عدم یکپارچگی و تا حدی شعارزدگی نمایشنامه و استفاده بیش ازحد از وضعیت خوابیده بازیگران و شعاردادن مدام انها که در ابتدا نقطه قوت نمایش و بعدتر باعث یکنواختی و ایجاد خستگی در تماشاچی میشد بود،
شوخی ها اصلا در نیامده بود و به نظر من نبودنشان هم کار را کوتاهتر میکرد و هم یکپارچگی متن را بیشتر حفظ میکرد و در کل باعث جذابتر شدن این نمایش و همراهی بیشتر مخاطب میشد.
نکته ... دیدن ادامه » مهم بعدی نبودن گره یا تعلیق در نمایشنامه برای کشش داستان بود چون از لحظه اول با توجه به مشابهت کامل فضای نمایش با تجربیات هر روزه ما اخر داستان مشخص بود و چیزی جز شعار و درد سیاسی برای همراهی مخاطب وجود نداشت.
پ ن۱ : اون دوست کیسه پوش ترازو بر شانه تابلو بیاورمون هم جالب بود که با همون لباس نمایش رویای نیمه شب تابستان فقط با رنگ سیاهش کپی پیست شده بودند اینجا و همانطور زحمت میکشیدند و دقیقا همون نقش اکسسوار رو داشتند که این هم گویا از ابتکارات جناب کوشکی میباشد
پ ن۲: ای کاش تمهیدی برای تغیرات دکور و اوردن وسایل مورد نیاز به روی صحنه و استفاده از پنکه و برف شادی وغیره ، خارج از دید تماشاچی اندیشیده میشد چون این حالت موجود ،به من حس تمرین میداد تا نمایش اصلی
نمره من ۳/۵ از ۵ و توصیه میکنم دوستان با نگاه مهربان و کمتر منتقدانه بدیدن این نمایش بنشینند و از زحمات و تلاش این گروه جوان لذت ببرند
ما اهل کوفه نیستیم (هستیم) امام تنها بماند(می ماند)، داستان جهالت و نادانی و جوگیری دایمی عوام و همراهی با موجها در جهت کسب منفعتی (عموما شخصی) و بعد تبری و انزجار از هر انچه دیروز برایش یقه جر داده بود، حکایتیست ماندگار و تکراری در تاریخ بشریت از اسکاتلند تا ویتنام و از شکسپیر تا فردوسی و از اسپارتاکوس تا کوریولانوس و ...
عوام دایما میخواهند و غر میزنند و نمیتوانیم را فریاد میزنند و در حقارت خود پست تر میشوند و منجی مطلبند تا بی زحمت و تلاش برایشان آن کند که ایشان میخواهند اما کدامین منجی ؟
بنظر میرسد اکنون همه میدانیم که چه میخواهیم اما پرسش این است که چرا مطلقا کاری نمیکنیم؟ دغدغه کوریولانوس دردیست که میشناسیمش اما در عمل آن میکنیم که با او کردند!!!!! واقعا چرا؟
ـــــــــ
سلام و خسته نباشید به عوامل کار که واقعا همه چیز این نمایش نشان از تلاش و زحمت و تمرین بسیار داشت .
ایده استفاده از ترد میل و داشتن بازیگری با ان توانایی برای دویدن مدام و دیالوگ گویی بدون تپق و نفس نفس زدن جای تحسین و تشویق داره ،چون
حس تلاش و رنج و فشار و توانمندی کوریولانوس و تفاوتش با دیگران در عین حال در جا زدن قهرمان دیروز و دشمن امروز، بخاطر این طراحی صحنه خوب و استفاده از این ابزار مناسب کاملا حس میشد.
نقطه ضعف این نمایش بنظرم منقطع بودن و عدم یکپارچگی و تا حدی شعارزدگی نمایشنامه و استفاده بیش ازحد از وضعیت خوابیده بازیگران و شعاردادن مدام انها که در ابتدا نقطه قوت نمایش و بعدتر باعث یکنواختی و ایجاد خستگی در تماشاچی میشد بود،
شوخی ها اصلا در نیامده بود و به نظر من نبودنشان هم کار را کوتاهتر میکرد و هم یکپارچگی متن را بیشتر حفظ میکرد و در کل باعث جذابتر شدن این نمایش و همراهی بیشتر مخاطب میشد.
نکته ... دیدن ادامه » مهم بعدی نبودن گره یا تعلیق در نمایشنامه برای کشش داستان بود چون از لحظه اول با توجه به مشابهت کامل فضای نمایش با تجربیات هر روزه ما اخر داستان مشخص بود و چیزی جز شعار و درد سیاسی برای همراهی مخاطب وجود نداشت.
پ ن۱ : اون دوست کیسه پوش ترازو بر شانه تابلو بیاورمون هم جالب بود که با همون لباس نمایش رویای نیمه شب تابستان فقط با رنگ سیاهش کپی پیست شده بودند اینجا و همانطور زحمت میکشیدند و دقیقا همون نقش اکسسوار رو داشتند که این هم گویا از ابتکارات جناب کوشکی میباشد
پ ن۲: ای کاش تمهیدی برای تغیرات دکور و اوردن وسایل مورد نیاز به روی صحنه و استفاده از پنکه و برف شادی وغیره ، خارج از دید تماشاچی اندیشیده میشد چون این حالت موجود ،به من حس تمرین میداد تا نمایش اصلی
نمره من ۳/۵ از ۵ و توصیه میکنم دوستان با نگاه مهربان و کمتر منتقدانه بدیدن این نمایش بنشینند و از زحمات و تلاش این گروه جوان لذت ببرند
✏
۱۰ نفر
این را
خواندند
فرزاد جعفریان، زهره مقدم، محسن جوانی، محمد جواد، اشکان حامد غلامشاهی و محمد لهاک ( آقای سوبژه ) این را دوست دارند
فرزاد جعفریان، زهره مقدم، محسن جوانی، محمد جواد، اشکان حامد غلامشاهی و محمد لهاک ( آقای سوبژه ) این را دوست دارند
میثم جان چه حیف دل ما رو هم سوزوندی برادر، تا یکساعت بعدش داشتیم با جناب لهاک گفتمان میکردیم و جات خالی بود، امشب اگر وقت دارید ببینید این نمایش رو فکر نکنم بدتون بیاد
۲۴ مرداد
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
معرفی کتاب "یخ" نوشته سینا حشمدار
به لطف و مرحمت و مهربانی خانم نیلوفر عزیز از دوستان خوب تیوالی ام که با هدیه ارزشمندشون منو شرمنده کردند با این کتاب آشنا شدم.
از متن کتاب:
((خودم صدتا شغال میشناسم که منتظر گربه ای نشسته اند تا تکه تکه اش کنند, ان هم تو این قحطی. نمیدانم حکمتش چیست, ولی من هروقت خدا شغالی دیده ام گرسنه بوده. کم پیش می آید سیر باشند. به همین خاطر اگر یک چیزی مثل گربه وسط بیابان پیدا کنند جوری نیست و نابودش میکنند که انگار هیچ وقت وجود نداشته. در بیابان همه یا تشنه اند یا گرسنه. این ها را باید بدانی. شغالها روزها تشنه اند و پی آب و شبها دنبال گوشت و خون))
روایتی بر اساس تعلیق:
( تعلیق هنگامی به‌وجودمی‌آید که فرد نسبت به پروسه و چگونگی خلق یک رخداد در آینده ناآگاه است اما وقوع آن را پیش‌بینی میکند. از این رو تعلیق آمیزه‌ای از ... دیدن ادامه » پیش‌بینی و عدم قطعیت دربارهٔ وقایع مبهم آینده است . به عبارت دیگر، تعلیق یعنی ابهام (به همراه میل به رفع آن) دربارهٔ اینکه قصه قرار است چه‌طور پیش برود.)
داستانی بسیار گیرا و پرکشش که از لحظه شروع تا پایان خواننده رو درگیر پیچش ها و عدم قطعیت و تنشهای عجیبش میکنه, داستانی در ناکجا ابادی بی زمان و تعلیقی کشنده که رنجی تلخ و سرد اما پر از خود ازاری شیرین رو بر سر و صورت خواننده آوار میکنه و سادیسم و مازوخیسم رو ترکیب کرده اون گوشه های سیاه روح مخاطب رو قلقک(غلغلک) میده.
نمیخوام بیشتر توضیح بدم و اسپویل کنم اما فکر میکنم طرفدارهای فیلمی مثل ماهی و گربه با این کتاب ارتباط خوبی بگیرن اما به همه توصیه نمیکنم چون کتاب مهربونی نیست و ممکنه خشونت زیادش کام بعضی ها رو تلخ کنه اما برای کسایی مثل خودم که دنیا رو واقعی و بدون فیلتر میبینن و سیاهی های دنیا رو انکار نمیکنن میتونه از اون کتابهای جذابی باشه که تا مدتها فکرشون رو درگیر خودش کنه.
به لطف و مرحمت و مهربانی خانم نیلوفر عزیز از دوستان خوب تیوالی ام که با هدیه ارزشمندشون منو شرمنده کردند با این کتاب آشنا شدم.
از متن کتاب:
((خودم صدتا شغال میشناسم که منتظر گربه ای نشسته اند تا تکه تکه اش کنند, ان هم تو این قحطی. نمیدانم حکمتش چیست, ولی من هروقت خدا شغالی دیده ام گرسنه بوده. کم پیش می آید سیر باشند. به همین خاطر اگر یک چیزی مثل گربه وسط بیابان پیدا کنند جوری نیست و نابودش میکنند که انگار هیچ وقت وجود نداشته. در بیابان همه یا تشنه اند یا گرسنه. این ها را باید بدانی. شغالها روزها تشنه اند و پی آب و شبها دنبال گوشت و خون))
روایتی بر اساس تعلیق:
( تعلیق هنگامی به‌وجودمی‌آید که فرد نسبت به پروسه و چگونگی خلق یک رخداد در آینده ناآگاه است اما وقوع آن را پیش‌بینی میکند. از این رو تعلیق آمیزه‌ای از ... دیدن ادامه » پیش‌بینی و عدم قطعیت دربارهٔ وقایع مبهم آینده است . به عبارت دیگر، تعلیق یعنی ابهام (به همراه میل به رفع آن) دربارهٔ اینکه قصه قرار است چه‌طور پیش برود.)
داستانی بسیار گیرا و پرکشش که از لحظه شروع تا پایان خواننده رو درگیر پیچش ها و عدم قطعیت و تنشهای عجیبش میکنه, داستانی در ناکجا ابادی بی زمان و تعلیقی کشنده که رنجی تلخ و سرد اما پر از خود ازاری شیرین رو بر سر و صورت خواننده آوار میکنه و سادیسم و مازوخیسم رو ترکیب کرده اون گوشه های سیاه روح مخاطب رو قلقک(غلغلک) میده.
نمیخوام بیشتر توضیح بدم و اسپویل کنم اما فکر میکنم طرفدارهای فیلمی مثل ماهی و گربه با این کتاب ارتباط خوبی بگیرن اما به همه توصیه نمیکنم چون کتاب مهربونی نیست و ممکنه خشونت زیادش کام بعضی ها رو تلخ کنه اما برای کسایی مثل خودم که دنیا رو واقعی و بدون فیلتر میبینن و سیاهی های دنیا رو انکار نمیکنن میتونه از اون کتابهای جذابی باشه که تا مدتها فکرشون رو درگیر خودش کنه.
ای وای.. اتفاقی خوندم هااا:))))
نمیدونی چقدددد خوشحالم که دوست داشتی..
محمد جان منم خییییلی این کتاب رو دوست داشتم،ولی همه تعجبم از مهجور موندنش بود.. واسه همین به چند تا کتابخون هدیه دادم ببینم من الکی خوشم اومده یا این کتاب الکی مهجور مونده.. خلاصه که خییییلی ... دیدن ادامه » خوشحالم کردی با نظرت :))))❤❤❤❤
نمیدونی چقدددد خوشحالم که دوست داشتی..
محمد جان منم خییییلی این کتاب رو دوست داشتم،ولی همه تعجبم از مهجور موندنش بود.. واسه همین به چند تا کتابخون هدیه دادم ببینم من الکی خوشم اومده یا این کتاب الکی مهجور مونده.. خلاصه که خییییلی ... دیدن ادامه » خوشحالم کردی با نظرت :))))❤❤❤❤
۱۵ مرداد
بازم ممنون از لطفت واقعا کتابی بود که اگر بهم نمیدادی هرگز شانس خوندن و لذت بردنش رو پیدا نمیکردم
۱۵ مرداد
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
به مناسبت تولد کریستوفر نولان کارگردان صاحب سبک هالیوود ویدئویی با حقایق جالب (نیمه زرد) درباره فیلم‌ها و شخصیت وی
--فقط جهت عرض ارادت به یکی از محبوبترین کارگردانهای زنده جهان--
https://cinematicket.org/?p=nnewsdet&nid=59592&t=%D9%88%DB%8C%D8%AF%DB%8C%D9%88%DB%8C%DB%8C-%D8%A7%D8%B2%D8%AD%D9%82%D8%A7%DB%8C%D9%82%DB%8C-%D8%AC%D8%A7%D9%84%D8%A8-%D9%88-%D8%B4%D9%86%DB%8C%D8%AF%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D8%B1%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%88%D9%81%D8%B1-%D9%86%D9%88%D9%84%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%DA%AF%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%B5%D8%A7%D8%AD%D8%A8-%D8%B3%D8%A8%DA%A9-%D9%87%D8%A7%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%88%D8%AF&utm_source=Najva&utm_campaign=[title]&utm_medium=push
--فقط جهت عرض ارادت به یکی از محبوبترین کارگردانهای زنده جهان--
https://cinematicket.org/?p=nnewsdet&nid=59592&t=%D9%88%DB%8C%D8%AF%DB%8C%D9%88%DB%8C%DB%8C-%D8%A7%D8%B2%D8%AD%D9%82%D8%A7%DB%8C%D9%82%DB%8C-%D8%AC%D8%A7%D9%84%D8%A8-%D9%88-%D8%B4%D9%86%DB%8C%D8%AF%D9%86%DB%8C-%D8%A7%D8%B2-%D8%B3%DB%8C%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D8%B1%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%88%D9%81%D8%B1-%D9%86%D9%88%D9%84%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%A7%D8%B1%DA%AF%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86-%D8%B5%D8%A7%D8%AD%D8%A8-%D8%B3%D8%A8%DA%A9-%D9%87%D8%A7%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%88%D8%AF&utm_source=Najva&utm_campaign=[title]&utm_medium=push
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
با زبون خوش یا تمدیدش کنید یا خیلی نامردید! (استیکر گریه های های)
نه ممنونم عزیزم ، جدای از اینکه کار رو دوست داشتم
واقعا دیگه کشش اونهمه خنده الکی حین یه اجرا با موضوع تراژدی رو ندارم واقعا !!!
واقعا دیگه کشش اونهمه خنده الکی حین یه اجرا با موضوع تراژدی رو ندارم واقعا !!!
۱۶ مرداد
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
قبل از دیدن نمایش یادداشت جناب کوشکی در مورد مصدومیتهای اجراهای قبلی نظرمو جلب کرد و به این فکر میکردم که چرا باید امار مصدومیت یک نمایش انقدر بالا یاشه مگه رینگ بوکس؟!!
بعد از دیدن نمایش کاملا متوجه شدم که موضوع چیه و چرا بازیگران این نمایش مثل ورزشکارها دائما تعویض میشن.
میزانسن (به فرانسوی: mise en scène) اصطلاحی فرانسوی است که ریشه در تئاتر دارد و از آنجا به سینما نیز وارد شده و به همان صورت در بسیاری از زبان‌های دیگر از جمله انگلیسی به کار می‌رود. این اصطلاح از سه واژه mise (قرار دادن)، en (روی) و scène (صحنه) تشکیل شده که روی هم، معنیِ به صحنه آوردن [نمایش] را میدهد که گاهی از واژه جمع و جور صحنه‌بندی[۱] برای توصیف آن در زبان فارسی استفاده میشود که به چیدمان صحنه اشاره دارد. در زبان فرانسه به کسی که مسئولیت میزانسن را به عهده دارد متورانسن (metteur en scène) گفته میشود. -ویکی پدیا-
خیلی دوست دارم بدونم جناب کوشکی چطور به این طراحی صحنه رسیدن؟ و چطور همچین دکوری رو اجرا کردند؟ واقعا دست مریزاد به این میزانسن دقیق .
بیشترین لذت بصری این نمایش از دکور کاربردی و استفاده صحیح از جای جای ساختار مبتکرانه اش حاصل شده است و این واقعا منو شگفت زده کرد.
طراحی لباس دوست داشتنی و جذاب بود و بازی ها خوب و کافی و متناسب با نقشها بود (بجز یک نقش) و نشان از تمرین زیاد داشت.
انرژی عجیبی در کل اجرا جاری بود وزمانبندی ورود و خروج بازیگران به روی صحنه با توجه به ورودی ها و خروجی های زیاد و متفاوت در اطراف سن نمایش و سرعت این نقل و انتقالات, که بسیار با دقت انجام میشد, تحسین بر انگیز بود.
داستان نمایش چیزی برای درگیری یا فکر کردن نداشت فقط ساعتی باعث خنده و انبساط خاطر میشد و بخاطر اجرای بشدت پر انرژی و پر تحرک کاملا بیننده رو سرگرم میکرد و تا انتها کشش لازم رو داشت.(من متن اصلی رو نخوندم اما اگر این اجرا به نوشته اصلی وفادار باشه باید بگم جناب شکسپیر هم در دوره ای از زندگیشون سنتی و صنعتی رو با هم استفاده میکردند).
کارگردانی بی نقص و بعد دکور نمایش از نظر من بیشترین امتیاز را کسب میکنند.
اقای کوشکی چند روز پیش فرمودید که مشکل گرمای سالن حل شده اما قربان دیروز جمعه سانس هشت شب هوای سالن بقدری گرم بود که بازیگران محترم زیر اون گریم سنگین و پوشش چندلایه همگی خیس عرق بودند و این موضوع کاملا مشهود بود , خواهش میکنم حداقل به دوستان و همکارانتون رحم کنید.
هشدار ... دیدن ادامه » جدی : عزیزانی که مثل من مشکل کمردرد دارند اصلا از نیمکتهای کناری استفاده نکنند چون این سکوها نه تشک دارند و نه جای تکیه دادن و نه دید مناسب و تا اخر نمایش باعث آزار روح و جسمتون خواهند شد.
شوخی ها برای افراد بالای پانزده سال مناسب بود
بعد از دیدن نمایش کاملا متوجه شدم که موضوع چیه و چرا بازیگران این نمایش مثل ورزشکارها دائما تعویض میشن.
میزانسن (به فرانسوی: mise en scène) اصطلاحی فرانسوی است که ریشه در تئاتر دارد و از آنجا به سینما نیز وارد شده و به همان صورت در بسیاری از زبان‌های دیگر از جمله انگلیسی به کار می‌رود. این اصطلاح از سه واژه mise (قرار دادن)، en (روی) و scène (صحنه) تشکیل شده که روی هم، معنیِ به صحنه آوردن [نمایش] را میدهد که گاهی از واژه جمع و جور صحنه‌بندی[۱] برای توصیف آن در زبان فارسی استفاده میشود که به چیدمان صحنه اشاره دارد. در زبان فرانسه به کسی که مسئولیت میزانسن را به عهده دارد متورانسن (metteur en scène) گفته میشود. -ویکی پدیا-
خیلی دوست دارم بدونم جناب کوشکی چطور به این طراحی صحنه رسیدن؟ و چطور همچین دکوری رو اجرا کردند؟ واقعا دست مریزاد به این میزانسن دقیق .
بیشترین لذت بصری این نمایش از دکور کاربردی و استفاده صحیح از جای جای ساختار مبتکرانه اش حاصل شده است و این واقعا منو شگفت زده کرد.
طراحی لباس دوست داشتنی و جذاب بود و بازی ها خوب و کافی و متناسب با نقشها بود (بجز یک نقش) و نشان از تمرین زیاد داشت.
انرژی عجیبی در کل اجرا جاری بود وزمانبندی ورود و خروج بازیگران به روی صحنه با توجه به ورودی ها و خروجی های زیاد و متفاوت در اطراف سن نمایش و سرعت این نقل و انتقالات, که بسیار با دقت انجام میشد, تحسین بر انگیز بود.
داستان نمایش چیزی برای درگیری یا فکر کردن نداشت فقط ساعتی باعث خنده و انبساط خاطر میشد و بخاطر اجرای بشدت پر انرژی و پر تحرک کاملا بیننده رو سرگرم میکرد و تا انتها کشش لازم رو داشت.(من متن اصلی رو نخوندم اما اگر این اجرا به نوشته اصلی وفادار باشه باید بگم جناب شکسپیر هم در دوره ای از زندگیشون سنتی و صنعتی رو با هم استفاده میکردند).
کارگردانی بی نقص و بعد دکور نمایش از نظر من بیشترین امتیاز را کسب میکنند.
اقای کوشکی چند روز پیش فرمودید که مشکل گرمای سالن حل شده اما قربان دیروز جمعه سانس هشت شب هوای سالن بقدری گرم بود که بازیگران محترم زیر اون گریم سنگین و پوشش چندلایه همگی خیس عرق بودند و این موضوع کاملا مشهود بود , خواهش میکنم حداقل به دوستان و همکارانتون رحم کنید.
هشدار ... دیدن ادامه » جدی : عزیزانی که مثل من مشکل کمردرد دارند اصلا از نیمکتهای کناری استفاده نکنند چون این سکوها نه تشک دارند و نه جای تکیه دادن و نه دید مناسب و تا اخر نمایش باعث آزار روح و جسمتون خواهند شد.
شوخی ها برای افراد بالای پانزده سال مناسب بود
✏
مرسی علی جان الانم کورنولس رو گذاشتم تو بر نامه ام چون نظر شما مثبت بود فکر کنم از اونم راضی باشم. تشکر
۰۸ مرداد
نظر سایر دوستان را هم در مورد کوریولانوس جویا باشید .من ساده گیر و آسان پسند هستم :))
۰۸ مرداد
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
جنابان کوشکی محترم و دست اندر کاران تئاتر مستقل :
امروز هر یادداشتی در مورد این نمایش خواندم جملگی از تهویه نامطبوع و گرمای شکنجه گر سالن مستقل شکایت داشتند, لطفا در جهت بر طرف کردن این مشکل فیزیکی و احقاق حقوق تماشاگران و البته بازیگران اقدام نمایید.
با تشکر
یک انسان علاقه مند به تئاتر
امروز هر یادداشتی در مورد این نمایش خواندم جملگی از تهویه نامطبوع و گرمای شکنجه گر سالن مستقل شکایت داشتند, لطفا در جهت بر طرف کردن این مشکل فیزیکی و احقاق حقوق تماشاگران و البته بازیگران اقدام نمایید.
با تشکر
یک انسان علاقه مند به تئاتر
✏
یاسر متاجی، علی نوروزی، مصطفا کوشکی، زهره مقدم، سپیده و M... این را
خواندند
۱۷ نفر این را دوست دارند
۱۷ نفر این را دوست دارند
و در خصوص فروش خارج از ظرفیت حقوق سایر تماشاگران و ایمنی سالن در زمان حوادث احتمالی را لحاظ فرمایید
حادثه خبر نمی کند.. :)
حادثه خبر نمی کند.. :)
۰۲ مرداد
تصور اینکه اتفاقی بیفته با توجه به تراکم و ازدحامی که پیش میاد ترسناک و وحشت آوره. البته خب این نکته‌ایه که درباره خیلی از سالن‌ها صدق میکنه اما کثرت اماره‌ی صحت نیست
۰۳ مرداد
تا بوده اینه که در صورت وقوع اتفاقی عذرخواهی میشه، پیشگیری خیلی جاها تعریفی نداره. فقط متاسفم برای اون روزی که اتفاق ناگواری بیفته.
۰۳ مرداد
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
ناباکوف در مصاحبه ای گفته «اولین جرقه الهام برای لولیتا از یک داستان در روزنامه بود، دربارهٔ یک میمون باغ گیاهان که بعد از ماه‌ها نوازش از سوی یک دانشمند، اولین تابلوی زغالی توسط حیوانات را تولید کرد: این طرح میله‌های قفس حیوان بیچاره را نشان میداد.»
کابوس یک رویای وحشتناک و ناخوشایند است که ریشه در رویدادهای روز گذشته یا جریانات زندگی شخص دارد.حال چه میشود اگر در کابوسهایمان زندگی (مردگی) کنیم؟!
ساکت
سکوت
خالی
خلاء
عموما اولین واکنش انسان در مواجهه با وحشت پناه گرفتن در تاریکی پشت پلکهایش است اما گاهی هراس دورنی چنان قدرت پیدا میکند که چاره ای جز باز کردن چشمها نمی ماند و شاید ترجیح بدیم پلکی برای بستن نداشته باشیم!!
ساکت
سکوت
خالی
خلاء
پس شما رو بنام مادر , دختر و هوای نفس به شهروندی این شهر در میاورم
دیر ... دیدن ادامه » نیست برید بخوابید, بیدار شین, کابوس ببینین ,کابوس بسازین, قانون جزیره همینه تو این کشور مجری قانون موظفه چون به قانون گذار جواب میده ,قانون گذار موظفه چون به شهروند جواب میده و شهروند موظفه چون خودش مجریه قانونه
**********
اگر با خوندن این مالیخولیا دلتون خواست بیشتر گیج شید و ضمیر ناخوداگاهتون دلش خواست خوداگاهتون رو خفه کنه و اگر با خلاء و سکوت رابطه اتون خوبه و در یک کلام از تجربه کردن نمیترسید و عجیب غریب فکر و زندگی میکنید, خوش امدید این نمایش شماست.
پ ن1 : نوع بازی ها و طراحی صحنه منو به یاد نمایش سیزیف انداخت اما شایدم اینطور نباشه.
پ ن2: کتاب بهشت خاکستری عطاالله مهاجرانی و انیمیشن کارولین چیزهایی در خودشون دارن که به بن مایه این نمایش نزدیکند.
پ ن 3: بنظرم متن قبلی بسیار داستانگو تر و ملموستر و قابل درک تر بود اما نسخه 12 به عمد پیچیده و گنگ و پر اکت تر شده , و تاکید کارگردان بر حرکات نمایشی و نمادین گاهی از داستان پیشی میگیره.
پ ن 4 : طراحی لباس عالی نور عالی و موزیک عالی اما دکور بنظر من خیلی کاربردی نبود و از همه بدتر فضاهای خالی بین دکور بود که عبور مرور مدام عوامل نمایش از پشت صحنه بشدت تمرکز زدا بود و همه دوستان رو ناراحت کرده بود.
پ ن5: یک معذرت خواهی ساده یا یک رفتار مودب بعد از نیم ساعت تاخیر در اولین روز اجرا توقع ساده ایه که تماشاگر اگر بهش برسه خیلی راحت تیم نمایشی رو میبخشه و دیگه لازم نیست سرکار خانم مسول بروشور و هشدار دهنده به تماشاچیان انقدر اخم کنه و بداخلاق باشه که کسی جرات نکنه ابراز ناراحتی کنه. بخدا اگر طلبی هم باشه اونم تماشاگره که طلبکاره نه مسول سالن و گیشه و ....
کابوس یک رویای وحشتناک و ناخوشایند است که ریشه در رویدادهای روز گذشته یا جریانات زندگی شخص دارد.حال چه میشود اگر در کابوسهایمان زندگی (مردگی) کنیم؟!
ساکت
سکوت
خالی
خلاء
عموما اولین واکنش انسان در مواجهه با وحشت پناه گرفتن در تاریکی پشت پلکهایش است اما گاهی هراس دورنی چنان قدرت پیدا میکند که چاره ای جز باز کردن چشمها نمی ماند و شاید ترجیح بدیم پلکی برای بستن نداشته باشیم!!
ساکت
سکوت
خالی
خلاء
پس شما رو بنام مادر , دختر و هوای نفس به شهروندی این شهر در میاورم
دیر ... دیدن ادامه » نیست برید بخوابید, بیدار شین, کابوس ببینین ,کابوس بسازین, قانون جزیره همینه تو این کشور مجری قانون موظفه چون به قانون گذار جواب میده ,قانون گذار موظفه چون به شهروند جواب میده و شهروند موظفه چون خودش مجریه قانونه
**********
اگر با خوندن این مالیخولیا دلتون خواست بیشتر گیج شید و ضمیر ناخوداگاهتون دلش خواست خوداگاهتون رو خفه کنه و اگر با خلاء و سکوت رابطه اتون خوبه و در یک کلام از تجربه کردن نمیترسید و عجیب غریب فکر و زندگی میکنید, خوش امدید این نمایش شماست.
پ ن1 : نوع بازی ها و طراحی صحنه منو به یاد نمایش سیزیف انداخت اما شایدم اینطور نباشه.
پ ن2: کتاب بهشت خاکستری عطاالله مهاجرانی و انیمیشن کارولین چیزهایی در خودشون دارن که به بن مایه این نمایش نزدیکند.
پ ن 3: بنظرم متن قبلی بسیار داستانگو تر و ملموستر و قابل درک تر بود اما نسخه 12 به عمد پیچیده و گنگ و پر اکت تر شده , و تاکید کارگردان بر حرکات نمایشی و نمادین گاهی از داستان پیشی میگیره.
پ ن 4 : طراحی لباس عالی نور عالی و موزیک عالی اما دکور بنظر من خیلی کاربردی نبود و از همه بدتر فضاهای خالی بین دکور بود که عبور مرور مدام عوامل نمایش از پشت صحنه بشدت تمرکز زدا بود و همه دوستان رو ناراحت کرده بود.
پ ن5: یک معذرت خواهی ساده یا یک رفتار مودب بعد از نیم ساعت تاخیر در اولین روز اجرا توقع ساده ایه که تماشاگر اگر بهش برسه خیلی راحت تیم نمایشی رو میبخشه و دیگه لازم نیست سرکار خانم مسول بروشور و هشدار دهنده به تماشاچیان انقدر اخم کنه و بداخلاق باشه که کسی جرات نکنه ابراز ناراحتی کنه. بخدا اگر طلبی هم باشه اونم تماشاگره که طلبکاره نه مسول سالن و گیشه و ....
✏
میثم هنزکی، امیر مسعود، امیر، لیلا مظاهری، فرشته و گروه هنری پژواک این را
خواندند
۱۵ نفر این را دوست دارند
۱۵ نفر این را دوست دارند
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
مراسم تجلیل از یک عمر فعالیت هنری استاد جمشید هاشم پور به همراه افتتاحیه نمایش این یک اعتراف است به نویسندگی و کارگردانی شادی اسدپور وتهیه کنندگی آرش رزمجو و با بازی فرزین محدث روز یکشنبه ۲۳ تیرماه ساعت ۱۸.۳۰ در عمارت نوفل لوشاتو برگزار شد.
https://cinematicket.org/?p=nnewsdet&nid=59504&t=%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%B1-%D9%85%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D9%85-%D8%AA%D8%AC%D9%84%DB%8C%D9%84-%D8%A7%D8%B2-%DB%8C%DA%A9-%D8%B9%D9%85%D8%B1-%D9%81%D8%B9%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%AA-%D9%87%D9%86%D8%B1%DB%8C-%C2%AB%D8%AC%D9%85%D8%B4%DB%8C%D8%AF-%D9%87%D8%A7%D8%B4%D9%85-%D9%BE%D9%88%D8%B1%C2%BB&utm_source=Najva&utm_campaign=[title]&utm_medium=push
https://cinematicket.org/?p=nnewsdet&nid=59504&t=%D8%AA%D8%B5%D8%A7%D9%88%DB%8C%D8%B1-%D9%85%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D9%85-%D8%AA%D8%AC%D9%84%DB%8C%D9%84-%D8%A7%D8%B2-%DB%8C%DA%A9-%D8%B9%D9%85%D8%B1-%D9%81%D8%B9%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%AA-%D9%87%D9%86%D8%B1%DB%8C-%C2%AB%D8%AC%D9%85%D8%B4%DB%8C%D8%AF-%D9%87%D8%A7%D8%B4%D9%85-%D9%BE%D9%88%D8%B1%C2%BB&utm_source=Najva&utm_campaign=[title]&utm_medium=push
برای همراهی در تیوال لطفا درآغاز
وارد شوید
بخشی از آمار تیوال
+۴۰۴,۰۰۰ نفر
+۱۳,۲۷۰ برنامه
+۲,۶۹۳,۰۰۰ بلیت
+۱۰۰,۰۰۰ بازدید
۲۶,۲۹۲ برگه
۸,۸۲۱ آلبوم
۵,۲۸۲ پادکست
