بدترین تئاتری که تاحالا دیدم. در واقع اصلا تئاتر نبود. ملغمه ای از یک مونولوگ دو نفره به شدت کسل کننده با بازی هایی مصنوعی به علاوه سیاه لشگری عظیم و اضافه. نمایشی که شاید خلاقیت های ظریفی هم میخواست که داشته باشه اما به قدری کلیت کار و اجراش ملال آور بود که احساس می کردم داره به شعورم توهین میشه. نمایشی با های و هوی بسیار اما پوچ و بی محتوا، همچون طبلی توخالی.
پی نوشت(1): میدونم که هر نقدی باید با ذکر دلایل بسیار باشه تا منصفانه جلوه کنه، اما انقد حالم از دیدن این کار بده که حتی نمی تونم به نقد کردنش فکر کنم. بقدری کلیت کار بد و اعصاب خرد کن بودکه اصلا نمی دونم باید از کجا شروع کنم. شاید بعدا بتونم نقد کامل تری بنویسم، البته شاید.
پی نوشت (2): سومین کاری از جناب افشاریان که دیدم اما دوستش نداشتم. زین پس هرگز کارهای ایشون رو نخواهم دید تا اعصابم راحت باشه.
پی نوشت (3): حیفِ هوتن شکیبا.
پی نوشت (4): تماشای این نمایش رو نه تنها توصیه نمی کنم بلکه پرهیز از اون رو تجویز می کنم.

داستان ننه دلاور (شعری از برتولت برشت):

یه وقت، یه مادر بود
که بهش می گفتن: ننه دلاور.
اون، توی جنگهای سی ساله تمام کشور رو
با خرده فروشی زیرِ پا گذاشت.
اون از جنگ ترسی نداشت.
فقط می خواس کیسه ی خودشو پُر کنه
هر سه تا بچه شو هم با خودش برد
تا اونام چیزی گیرشون بیاد.
.
.
پسر بزرگه کشته شد، چون نترس بود.
دومی هم که جونشو از دس داد، واسه این که سر به راه بود.
و دخترش، قلب خیلی مهربونی داشت
وقتی که گوله اونو از پا انداخت.