سلام
به بهانه ی اجرای مجدد این اثر دوست داشتنی می نویسم.
واقعا از زبان هنر، گویا تر، اثرگذارتر و به یادماندنی تر سراغ ندارم برای بیان کاستی های جامعه.
این نمایش گویی فقط برای این روزهای ایران ما نوشته شده... و شاید تعدد و تکرار این روزها در حافظه ی تاریخی مان باشد، که هیچگاه آنرا کهنه نخواهد کرد.
چگونه است که تاریخ مدام تکرار می شود و ما هم مدام می شویم رعیت فراموشکار آن؟
به راستی عنوان بانوی تئاتر ایران، برازنده ی بانو گلاب آدینه می باشد. به تنهایی، تمام بازی های فوق العاده ی بازیگران این نمایش را تحت الشعاع قرار می دهد تا در کنار متن قوی و دوست داشتنی افشین هاشمی عزیز، خاطره ای کم نظیر برایمان باقی بگذارد...
به تماشایش بنشینید و به خاطر بسپاریدش برای واگویی به نسلهای آینده...
سپاسگزارم از همه ی عوامل!❤