بــر قــدسیـان آسمان مــن هــر شبـی یـاهـــو زنــم
گر صــوفی از «لا» دم زنـــد مــن دم ز «الا هــو» زنم

بـاز هــوایــی نـیسـتـــم تـــا تــیــهوی* جـانهـا بــرم
عَـنـقـای قـاف قـربـتـم، کـــی بانگ بــر تـیـهو زنـــم؟

مـن کـوکـویــی دیــوانــه‌ام صـــد شهـــر ویـران کرده‌ام
بـر قـصـر قـیـصــر قــی کنـم بــــر تـاج خاقـان قـو زنــم*

قاضی چه‌باشد پیش من؟ مفتی چه‌داند کیش من؟
چــون پـشت پای نیستی بـر حکم ... دیدن ادامه ›› و بـر یــرغـــو* زنم

خـــاقــان اردودار اگـــر از جـــان نــگــردد ایـــــل* مـــــن
صـــاحــب قِــران عــالـمـم بـــر ایــل و بــــر اردو زنـــم

ای کــاروان، ای کــاروان، مــن دزد شـب‌رو نیســـتم
مــن پـهلـــوان عالمم مــــن تــیــغ روبــــارو زنـــــم

ای بـاغـبـان، ای بـاغـبـان، در بسته‌ای بـر من چـرا؟
بـگشا دری این بــــاغ را تا ســیب و شفتـــالو زنــــم

ای نـفـس هـندو وَش برو، ترکی مکن* با من، که من
ســلطان صاحـب قـــــوّتم بــر تـرک و بــر هنـدو زنــم

گــــر آســیـــای مــعــــرفـــت بـی‌بـــار مـانـد ساعتی
من بــــر فــــراز نُـه فــــلک از بهــــــر او تــوتــو زنــــم

نـفـس اســت کـدبـانوی من، من کـدخـدا و شوی او
کـدبـانـــو گــر بــد می‌کنـد بــــر روی کدبـانـــــو زنــم

تـا دوسـت دارنـــدم خــسان، از بــهـــر آرایـش کنون
همچون زنانِ فاحشه کـی شـانه بـــر گیســو زنـــم

خیز، ای «نعـیـمی» پیشِ من بنشین به زانوی ادب
من پـادشاه کشورم کــــی پیـش تـــو زانـو زنـــم؟

فضل الله حروفی استرآبادی (نعیمی)