پرفورمنس›کتو

با درود. با نگاهی به مطلب نگاشته دوست عزیز و برگشتی به مطلب درج شده توسط جناب سیاوش در خصوص گفت های کارگردان نمایش مبنی بر نقش این اسطوره، به نظر می رسد اسطوره مذکور نشان از این می نماید که اگر چه ممکن است هر فرد در راه رسیدن به جاودانگی راه های متفاوتی را بپیماید (حتی استفاده از دوز و کلک)، اما هنگامی که فرد در مسیر جاودانگی قرار گرفت حتی اگر از پیکره جامعه خود جدا گردد (جدا شدن سر از بدن) و با ورود مشکلات در این راه (جدا کردن سر از بدن) و هجمه های ایجاد شده توسط بهترین افراد جامعه (الهه ها) ، با رسیدن به تصمیم و انتخاب فرد، مسیر قابل پیمایش است. با توجه به نفس اسطوره (ادامه حیات سر و بدن جدا از هم) آیا کارگردان توانسته به اهمیت "من" نیز بپردازد یا من سرزنش شده؟ ((بغل کردن تنهایی)) و لذت از این هم آغوشی ورود به دنیای افسردگی و منیت پذیری و جامعه گریزی نیست زیرا هر آنچه که فرد بیشتر می اندیشد و از یافته های فکری و فرهنگی غنی می شود بالطبع دیگر نمیتواند در واژه های پوپولیستی جامعه خود غرق شود لذا رهایی از این خفگی راهی جز ورود به درون را نمی طلبد

بهراد گرانقدر
سپاس از همراهی و بیان نقطه نظرات ارزشمندت
همواره باشی دوست گرامی