درود
من دیشب این نمایش رو دیدم. دو نکته به نظرم رسید که دوست دارم راجع بهشون بنویسم.
اول اینکه تمام طول نمایش من نگران زخمی شدن بازیگران بودم. درب توری باکس ها از محلی که برش خورده بود از شدت تیزی برق می زد. از طراح صحنه تقاضا دارم که فکری به حال این قضیه بکنند. دیدم که یکی از بازیگران دستش یه کم خراش افتاده بود. لازمه این نمایش بسیار پر جنب و جوش ، ایمن بودن فیزیکی بازیگرانه. شاید لبه محل های تیز رو با چیزی شبیه شیرازه ایمن کنید فکر بدی نباشه.
و اما دوم؛ سوای مورد اول باید بگم که این نمایش یک بدی بزرگ داره ! و اونم اینه که اونقدر جمله های قابل تامل داره تا میایی یکی رو هضم کنی ، یکی دیگه بهت ارائه میده و اونقدر با این جملات درگیری که نمی دونی کی نمایش تموم شده. در لابلای همه اون خنده ها ، چنان تلنگری به آدم میزنه که یهو یادت میفته خیلی وقت ها تو به عنوان رابینسن تو جزیره تنهایی درونت گیر میفتی. واقعا باید به آقای نعیمی گرامی دست مریزاد گفت. حقیقتا این ایده و استفاده از این داستان برای به تصویر کشیدن مفاهیم درون گرایانه و درون کاوانه بسیار جالب و قابل تامله. من دانشی در حوزه علوم انسانی و روانشناسی ندارم. اما به نظرم این نمایش برای بزرگوارنی که در حوزه این دو علم فعال هستند، می تونه زیبایی دو چندان داشته باشه.
و اما می خوام سپاس قلبی خودم رو تقدیم همه بازیگران و به خصوص بهرام افشاری عزیز کنم که به نظرم انتخابش برای اجرای این نمایش بهترین انتخاب بوده. بازی بی نظیرش واقعا مجذوب کننده است.
به همه تاتر دوستان توصیه می کنم در اسرع وقت تشریف ببرید و از دیدن این نمایش لذت ببرید.
با سپاس