با سلام و احترام

مارلون براندو نمایش خوبی است، ارزش دیدن دارد اما حس پارادوکسیکال بعد از نمایش گریبان شما را خواهد گرفت که «من نمایش خوبی ... دیدن ادامه ›› دیدم یا نمایش بدی؟»
متن کار به راحتی در ۹۰ درصد سطرهایش زیبا و لذت‌بخش است اما میزان‌سن و کارگردانی و بازیگری و حتی موسیقی شما را به بخش دوم پارادوکس می‌برد.
ضرب‌آهنگ نمایش و ایجاد همذات‌پنداری با کاراکتر مارلون براندو، به عقیده و نظر شخصی من قابل باور نیست و به اصطلاحی «در نیومده». با تمام احترام به مهران امام‌بخش فکر میکنم اگر بهنام شرفی باقی می‌ماند کاملا کاری متفاوت و بهتر می‌دیدیم.
شخصیت پدر براندو به خوبی در آمده اما همانند کل نمایش در فقدان ایجاد همذات پنداری است. یکی از سبک‌های قابل ذکر در این نمایش «گروتسک» بودن آن است (من به خاطر موضوع پایان‌نامه‌ام به کمی به این ژانر گیر میدم شما ببخشید :) ) که به نظر من موفق نیست. کمدی سیاه و تلخ آن فقط از زبان «اشنایدر» به دل می‌نشیند.
سارا رسول‌زاده مثل همیشه قوی و درخشان است و در اجرای هر ۲ نقش (مرلین مونرو و ماریا اشنایدر) موفق است و تفکیک‌پذیری خوبی را به نمایش می‌گذارد. اما ایراد نقش براندو (بازیگری و متن) و متن مونرو به وضوح دست‌و‌پایش را می‌بندد و همان‌طور که مشخص است مرلین مونرویش آزادی عمل ندارد و بر خلاف اشنایدر به دل نمی‌شیند. اما در مقابلش، اشنایدر لرزه به تن می‌اندازد و اشک جاری می‌کند.
به نظرم یلدا عباسی نیز ایفای نقش خود موفق است. اما بازهم متن برایش کم می‌گذارد.
موسیقی کار نیز برای من خوشایند نبود اما ایده جذاب و دوست‌داشتنی بود.
شاید اگر این کار کمی وسیع‌تر و با وسواس بیشتری روی صحنه می‌رفت یکی از بهترین نمایش‌های چند سال اخیر می‌شد.
ممنون از تمام اعضای این تیم به خصوص مهران رنج‌بر
-
پی‌نوشت: حتما تلاش خود را بکنید تا قبل از نمایش درباره مارلون براندو خوانده باشید! درباره اشنایدر و مونرو نیز :)