هم موضوعش اجتماعی و مبتلا به بود برای اجتماعمون هم نحوه اجراش خیلی حساب شده بود و فعل خیانت و پارانویید داشتن رو به اجرا در میاورد و به فضای ذهنی مخاطب چنگ مینداخت و هم بازی های بازیگرانش روان بود و بسیار دوست داشتنی و رئال با مفهموم پایی که از گلیممون دراز تر میکنیم و پایی که در زندگی دیگران میکنیمپایی که در تصادفی شکسته و ویران شده و حسادت و یکبار تمام سناریو رو مثل ایینه از زاویه دیگه ای روایت کرد
از نظر من، به عنوان مخاطب، هدف دیدن یک نمایش اینه که شما از سالن که میای بیرون راضی باشی.
این نتیجه (راضی بودن یا نبودن) به خیلی از عوامل بستگی داره. یکی از اونها اینه که شما (نوعی) با چه پیش زمینه ای از نمایشِ پیش رو وارد سالن تئاتر بشی. خوشبحتانه با طرح سوال داخل یکی از شبکه های اجتماعی در مورد تجربه دیدن این نمایش با دید خوبی به این نمایش رفتم. طبق نظر بزرگواری که قبلاً نمایش رو دیده بودن، نمایش در حد دانشجویی، بی ادعا و ساده در طراحی دکور و گریم معمولی، بسیار مطلوب بود. اما نظرات مبنی بر عالی و بی نظیر و فوق العاده و ... اغراق آمیز هست در مورد این نمایش. با دید درست و واقعی وارد سالن شدن میتونه رضایت موقع ترک سالن رو در پی داشته باشه.
سلام
برای من به عنوان مخاطبی که متن برایش همیشه مهم تر از سایر بخشهای نمایش بوده و هست، این نمایش جذاب نبود و با پرداخت معمولی شخصیتها و تکنیکی مستعمل در روایت و جابجایی موقعیتها اساسا نوآوری خاصی به لحاظ شکلی و ساختاری نداشت و از جهت محتوایی به ویژه ایدهی کار هم گمانم میشد کامل تر باشد.
متاسفم که باید بگم یکی از بدترین تجربیات یکسال اخیر من برای دیدن نمایش بود. چه شرایط و متصدی ناشی سالن و چه خود نمایش.
امیدوارم کارهای بهتری ببینیم در آینده از این عوامل.
دم همه شما گرم و دس مریزاد