زمان لرزه؛ لرزه ای در اثر آزاد شدن انرژی صفحاتی از جنس سنت، در گسلی از جنس زمان.

وارد سالن که میشی طراحی صحنه ساده ای می بینی. یک صندلی از چوب بلوط و یک گل میز . یک لنگه در هم در گوشه صحنه ست و یک پنجره مشبک قدیمی با شیشه های رنگی که نور پروژکتور ازش رد میشه و روی صحنه میفته. تقریبا تا پایان نمایش هم اجزای صحنه همینان. با ترانه قدیمی و حال و هوایی که ابتدای نمایش ایجاد میکنه، احساس میکنی در دهه 1320 هستی، اما در ادامه متوجه میشی که سال های بعد از انقلابه. موضوع نمایشنامه خیلی ساده ست، اما به خوبی نوشته شده. بازی ها رو خیلی دوست داشتم. اول از همه هوتن شکیبا و مهدی صباغی، بعد خسرو شهراز و رویامیرعلمی و بعد هم شیرین اسماعیلی، بازی های دلنشینی رو اجرا کردند. شاید بعضی ها از این نمایش راضی نبوده باشن اما من دوستش داشتم (و با احترام به نظرشون، با جرات هم اینو میگم). درسته که حال و هوایی داشت که شاید برای روزگار ما چندان قابل درک نباشه، اما مفهوم عمیق و زیبایی درش بود. تقابل تحجر و نجابت، تقابل عشق و حیا، تقابل خواستن و منع کردن. بیشترین بار این مفاهیم بر دوش شخصیت ناصر (خسرو شهراز) بود. مردی سنتی که حرفی برای گفتن داشت، احساسی در دل داشت، که هر وقت خواست بیانش کنه، نتونست. اون هم جابر بود و هم عاجز در برابر سهیلایی (رویا میرعلمی) که مثل گل خزان زده ای بود که در انتظار بهاره. بهاری که پشت درهای تعصب ناصر مونده. ناصری که حتی خودش هم میتونست بهار باشه، اما نه تنها نبود که بهاران دیگر رو هم سالها از سهیلا دریغ کرده بود. و در نهایت به ناچار تسلیم شد، بدون اینکه حتی در آخرین لحظات اون حرف های ناگفته رو به زبون ... دیدن ادامه ›› بیاره...
در کل حس دلپذیری بعد از این اجرا داشتم. هرچند که طراحی صحنه به قدری ناشیانه بود که این حس رو تضعیف میکرد. میتونست خیلی خیلی بهتر از این باشه و جا برای مانور زیاد داشت. یک مسئله عذاب آور هم موقع اجرا وجود داشت و اون صدای شاتر دوربین های 10-15 عکاسی بود (با احترام به همشون) که مثل سوهان روح از اول تا آخر بدون وقفه داشت روی روانم رژه میرفت! ظاهرا دیشب اجرای ویژه عکاسان بوده. اگه این رو اعلام کرده بودن صد در صد روز دیگری رو برای تماشاش انتخاب می کردم. شاید یکی از تاثیرگذارترین عوامل در نارضایتی دوستان همراهم نیز همین مسئله بوده باشه. به قدری این مسئله رو اعصاب بود که نمیدونستم کدوم گزینه رو برای این تئاتر انتخاب کنم: دوست داشتم، دیدم، یا دوست نداشتم. اما الان که اون عصبانیت یکَم فروکش کرده فکر میکنم که دوست داشتمش و دیدنش رو هم به کسانی که کار متفاوتی با تم سنتی رو میخوان ببینن، پیشنهاد می کنم (البته در روزی که هیچ صدای مزاحمی وجود نداشته باشه).