من با لاموزیکا سوم طور دیگری مواجه می‌شوم. لاموزیکا سوم را در فجر پلاس دیدم. اینکه همچنان تئاتری روی صحنه هست که در من ذوقی برای تماشا ایجاد می‌کند، سر حال می‌شوم. تماشا واژه‌ی مناسبی نیست. چون صرف تماشای تئاترهای تهرانی تاثیری در من ایجاد نمی‌کند. فقط احتمالا از ویژگی‌های ظاهری آن لذت می‌برم. او برای سرگرم کردن کار نمی‌کند. باید بگذاری همه‌ی اتفاقات تو را درگیر کند. با پوست و گوشت و استخوان پای اجرا ‌بشینی و به جای تماشا، ادراک کنی. باید بگذاری تک تک عناصر و لحظاتی که جلوی چشم توست، با تو کاری کند. آنوقت بعد از اینکه از سالن بیرون می‌روی، چیزی در تو تغییر کرده که فراتر از حس و فکر است. ادراک توست. همین.