خبر زدن:
با حضور معاون هنری:
فاز نخست تلویزیون تئاتر ایران افتتاح شد!

______________
اول فکر کردم قراره یه‌کانال تلویزیونی برای تیاتر افتتاح بشه و چقدر دلگرم شدم. فکر کردم تیاتر جهش ارزشی کرده و در حد مستند، کالا، ورزش، خبر و... ارتقا پیدا کرده. اینیکه گفتین میشه “تلوزیون اینترنتی تیاتر ایران” نه “تلویزیون تیاتر ایران”. تلویزیون اونه که از تلویزیون پخش بشه، از طریق انتن. اینو که همین حالاشم داریم تو همین تیوال و سایر پلترفرم ها.

چه خوب میشد یه کانال تیاتر داشتیم. اونوقت صدا میزدیم: “بزن کانال ۱۶، میخوام تیاتر ببینم.” یا مثلا به دوستت پیغام می دادی: “امشب ساعت ۱۰ زندگی در تیاترِ برهمنی رو داره.” یا اتللو فاطمه طهرانی رو. فکرشم شعف انگیزه...

https://t.me/bedandid/95327

فقط دوسال فاصله، 1356 تا 1358 اما دوقرن تفاوت!!!

بی ربط
اتفاقی این ویدیو رو توی پیج غنی‌زاده دیدم و با خودم گفتم چقد این دختر زیباست...چقد قشنگه...چقد راحته...چه صدای دلنشینی داره...
گفتم بذارم شاید شما هم لذتکی ببرید...

https://s16.picofile.com/file/8421867892/1016980952.mp4.html

پ.ن
گویا قراره کالیگولا رو دوباره اجرا برن...
یه سیصد تومن علی‌الحساب بذارید کنار...
بقیه‌ش هم خدا بزرگه...:)



همیاری جان اگه مایل هستی بدونی ... دیدن ادامه ›› این سرویسِ بارگذاری فیلم به دردمون خورده یا نه؟! باید بگم نه..آرزوم به دلم موند یه بار ویدیو بارگذاری کنم ،نگه آپارات با مشکل روبرو شد...حالا اگه دوست داشتید، مشکل رو جویا بشید.. اگر هم‌نه،که هی‌پاس بدید به آپارات و از سر بازش کنید...

سلام ‌آقای عرفانی...وقت شما بخیر، من کل گوگل رو گشتم که یه تماس یا اینستاگرام از شما پیدا کنم اما ندیدم....عذر خواهی میکنم من میخوام برای جشنواره مونولوگ که توی شهرستانمون هست از نمایش درباره ماندنتون استفاده کنم؟ امکانش هست صحبت کنیم؟ ممنونم

همیاری جان
پاسخ گویی آنلاین مدت‌هاست فعال نیست، دست کم برای من. دلیل خاصی وجود داره؟

ما کجا و ایشان کجا، کاری به سیاست کلان و استعمار و غرب زدگی و فلان ندارم، فقط شخصا ترجیح میدادم دولتمردیا زنم، با چنین دیدگاهی به دنیا مینگریست و اصولا تعریفی از انسان و انسانیت داشت،

به نظرم این زشت‌ترین سوال دنیاست: این‌که «وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه‌کاره شوی؟» انگار بزرگ شدن متناهی است!‌ انگار آدم هر کاره‌ای هم که بشود، همین بس است و دیگر والسلام و نامه تمام! اما حقیقت این است که ممکن است انسان در زندگی چندین و چند کاره شود؛ مثلِ خود من که چندکاره شدم: وکیل، نائب‌رئیس بیمارستان، همسر، مادر و در نهایت بانوی اول آمریکا. انسان پیوسته در مسیر شکل گرفتن است؛ مسیری که هیچ وقت کامل نمی‌شود و انتهایی ندارد، چون اگر انتهایی داشته باشد و آدم از شدن دست بکشد، دیگر چه چیزی باقی می‌مانَد؟

📘 {#}شدن
✍🏻 {#}میشل_اوباما 

{#}کسالت جمعه {#} رفقای تیوالی {#} مرگ بر کرونا {#} پست موقت نیلوفر خانم طوری

همانطور که در پاسخ به پست جناب سید حسن خان موسوی کیانی نوشتم، بعضی فیلمها واقعا خوب و ارزشمند هستند و باید دیده بشن اما شاید همون یکبار برای آدم ممکن باشه و دفعات بعد یک چیزی تو روح و روانمون اجازه نزدیک شدن و تماشای دوباره شونو بهمون نده، منظورم اصلا فیلمهایی که خسته کننده یا کسالت بار یا نامفهوم یا سرد و تلخ هستند نیست، اتفاقا منظورم فیلمهایه که با عشق و هیجان و لذت دیدیم اما یکجورایی دیگه جرات نزدیکی به اون سوژه رو نداریم، مثلا فیلمهای raw و Midsommar برای من از این دست بودند، فیلمهایی که همیشه به یادشونم و خوشحالم که دیدمشون اما شاید تا مدتها فقط بهشون فکر کنم اما تماشای مجدد خیر!! مشکل من اصلا خشونت یا سکس یا سیاه نمایی نیست مثلا سریال مورد علاقه من واکینگ دد هست که دایم دارن ملت رو از وسط جر میدن و میخورن! اما اصلا این تصاویر و صحنه ها نیست که اون بخش روحم رو آزرده میکنه بلکه عمق حقیقی و قابل باور سیاهی روح انسانه که بعضی کارگردانها تو چشممون فرو میکنن و دردش برام قابل تحمل نیست.
اگر شما هم همچین تجربه هایی دارید خوشحال میشم به اشتراک بذارید؛

و اگر سالن ها باز شوند... بازِ باز...
باز هم تیوال را خواهم گشت، صفحه به صفحه، برگ به برگ...
تا بیابم شاید نمایشی باب دل. دلِ سرد و سخت شده از روزهایی که از سرگذرانده ام...
تا مشت و مالی بگیرد این دل و ذهن زیر دست و پای بازیگر... زیر قلم نویسنده... زیر ذهن کارگردان...
سالِ تعطیلی که گذشت و سر پایان هم ندارد، تنها ماندم. جدا ماندم از سالن. از بوی صحنه، عطر بلیط، طعم قهوه ی کافه چی.
باید بیاید دوباره روزهای سرخوشْ قدم زدن به مقصد نوفل، سنگلچ، شهرزاد. و کیفور برگشتن به مقصدِ نارسیده.
می آید دوباره ناگهان دیدن دوستی، آشنایی، چیزی در صف ورود به سالن. و گپ زدن که نورش خوب بود و موسیقی را دوست نداشتم و چه کرد فلان بازیگر و بیسار کارگردان...
شانه به شانه نشستن با غریبه ای که هر دو در دل می دانید که آن یکی هم عاشق تیاتر است و آن یکی آن طرفی و آن آن طرف تری.
بدون ماسک و الکل و پروتکل و ترس ... دیدن ادامه ›› و دلهره.
همه ی دلهره برای بازیگر باشد که تپق نزند یا پرده ی بعدی که خراب نکند لذتی که تا الان برده ای.
و دلهره ای نباشد که نکند ویروس را با خود ببری.
و همه ی دلهره این باشد که چطور بعد از این نمایش، بیست دقیقه ای تا آن یکی سالن برسی و بلیطت نسوزد.
دلشوره های شور و دلشوره های شیرین.
شیرین باید شود این زندگی دوباره.
نونِ خامه ای باید شود دوباره،
با گیلاس یا بی گیلاس...
می شود، می دانم.
باز از سر شوق، سیرْ دیدْ باید زد زندگی را...
هیزی باید کرد زیبایی های ساعت ها را...
حظ میبریم شیرینی های حیات را...
روزهاتان روشن، دلهاتان آتشین، نگاه هاتان پرفروغ...

من تئاتر بازی میکنم چون به چند زندگی علاقه دارم

جستاری در باب سریال دارک، بخش دوم نگاهی سطحی به لایه اول داستان:

امروز از صبح برق قطع است.
هوای تهران بشدت سیاه و تاریک و آلوده است.
هزینه های زندگی سرسام آور و ترسناک شده است.
بیکاری یا درآمد پایین بلای جان بسیارانی شده است.
امید به زندگی در پایین ترین سطح ممکن قرار دارد، امروز بعد از سالها عین دهه شصت از یک آدم معمولی آرزویی شبیه آنچه در کودکی ما معمول بود شنیدم؛ راننده اسنپ آرزو داشت برای پسر هشت ساله اش دوچرخه بخرد اما درآمدش کفاف نمیداد، حداقل چندسالی بود که خریدن ملزومات معمول برای اکثریت رویاگونه نبود، گویا مجددا تاریخ در حال ... دیدن ادامه ›› تکرار است.
سطح آموزش مدارس و دانشگاههای آنلاین قطعا پاینتر از سابق است.
خریدن خانه یا ماشین برای جوانان، حتی طبقه متوسط رو به بالا، تقریبا یا تحقیقا غیر ممکن است.
داروهای ضروری برای بیماران قندی، قلبی، سرطانی... کمیاب و گران است

این فهرست بسیار بلندتر از این است.

سریال دارک در سطح اول خود به اختلال هسته ای در نیروگاه اتمی (که قرار بوده باعث رونق معیشت مردم منطقه خود شود اشاره دارد،) که موجب گشودن مدخلی به زمان و ورود و خروج انسانهای نامربوط به زمانهای نامرتبط و در نتیجه معیوب شدن چرخه روابط زیستی این جامعه و نابودی همه چیز و همه کس در آخرالزمانی محتوم، سیکلی که هر چقدر در آن مداخله میشود بازهم معیوب است و رو به نابودی میرود، چرا که مهره های این بازی اصولا قرار نبوده در این جایگاه قرار بگیرند! پس با جابه جایی مهره های غلط نامربوط ناشایست امکان اصلاح ساختار اصلی هم نیست.



اتفاقات این روزها و مقایسه وضعیت ترسیمی سریال دارک، من را وادار به فکر کردن در مورد تشابهات جامعه خودمان و سیکل معیوب زندگی در این سرزمین و ناگزیری ویرانی و بدتر شدن آنچه داریم و از دست میدهیم و عدم وجود راه فرار یا امید به بهبود انداخت، دقیقا مثل وضعیت دارکیها!!

دارم فکر میکنم نکنه توی زمان و مکان ما هم اختلال افتاده و توازن واقعی زندگی و طبیعتمون بهم خورده؟ این همه اتفاق بد اینهمه نالایقی و از همه بدتر عدم پیشرفت و برگشتن به گذشته سیاه دهه جنگ و انقلاب، آیا از نظر عقلانی ممکنه؟ شاید این سیکل باید از سرآغاز متوقف بشه؟ شاید یهویی از این کابوس بیدار بشیم و بگیم خداروشکر که خواب بود وگرنه توی واقعیت این زندگی خود خود جهنمه!!

لبخند



بسیاری از مردم کتاب «شاهزاده کوچولو» اثر سنت اگزوپری را می‌شناسند.
اما شاید همه ندانند که او خلبان جنگی بود و در جنگ جهانی دوم کشته شد.
قبل از شروع جنگ جهانی دوم اگزوپری در اسپانیا با دیکتاتوری فرانکو می‌جنگید. او تجربه‌های حیرت‌آور خود را در مجموعه‌ای به نام لبخند گردآوری کرده است.
در یکی از خاطراتش می‌نویسد که او را اسیر کردند و به زندان انداختند و….
مینویسد: «مطمئن بودم که مرا اعدام خواهند کرد به همین دلیل بشدت نگران بودم…. جیب‌هایم ... دیدن ادامه ›› را گشتم تا شاید سیگاری پیدا کنم که از زیر دست آن‌ها که حسابی لباس‌هایم را گشته بودند در رفته باشد…؛ یکی پیدا کردم و با دست‌های لرزان آن را به لب‌هایم گذاشتم ولی کبریت نداشتم…. از میان نرده‌ها به زندانبانم نگاه کردم. او حتی نگاهی هم به من نینداخت درست مانند یک مجسمه آنجا ایستاده بود….
فریاد زدم.. «هی رفیق کبریت داری؟»


به من نگاه کرد شانه‌هایش را بالا انداخت و به طرفم آمد. …نزدیک‌تر که آمد و کبریتش را روشن کرد بی‌اختیار نگاهش به نگاه من دوخته شد. لبخند زدم و نمی‌دانم چرا؟ شاید از شدت اضطراب، شاید به خاطر این که خیلی به او نزدیک بودم و نمی‌توانستم لبخند نزنم. …در هر حال لبخند زدم وانگار نوری فاصلۀ بین دلهای ما را پر کرد… میدانستم که او به هیچ وجه چنین چیزی را نمی‌خواهد…. ولی گرمای لبخند من از میله‌ها گذشت و به او رسید و روی لب‌های او هم لبخندی شکفت…


سیگارم را روشن کرد ولی نرفت و همانجا ایستاد مستقیم در چشم‌هایم نگاه کرد و لبخند زد…. من حالا با علم به اینکه او نه یک نگهبان زندان که یک انسان است به او لبخند زدم…. نگاه او حال و هوای دیگری پیدا کرده بود….
پرسید « بچه داری؟» …
با دست‌های لرزان کیف پولم را بیرون آوردم و عکس اعضای خانواده‌ام را به او نشان دادم و گفتم «آره ایناهاش»….
او هم عکس بچه‌هایش را به من نشان داد و دربارۀ نقشه‌ها و آرزوهایی که برای آن‌ها داشت برایم صحبت کرد…..
…اشک به چشم‌هایم هجوم آورد… گفتم که می‌ترسم دیگر هرگز خانواده‌ام را نبینم. دیگر نبینم که بچه‌هایم چطور بزرگ می‌شوند.

چشم‌های او هم پر از اشک شدند… ناگهان بی‌آنکه که حرفی بزند، قفل در سلول مرا باز کرد و مرا بیرون برد. …بعد هم مرا به بیرون زندان و جادۀ پشتی آن که به شهر منتهی می‌شد هدایت کرد….. نزدیک شهر که رسیدیم تنهایم گذاشت و برگشت بی‌آنکه کلمه‌ای حرف بزند…..
یک لبخند زندگی مرا نجات داد… چه بسا یک لبخند نیز زندگی ما را دگرگون کند پس بیایید لبخند را از لبانمان دور نکنیم…

فکر میکنم این جمله یکی از عمیقترین و دقیقترین توصیفاتی باشه که تا امروز در مورد بلوغ شنیدم؛


فکر می‌کنم یکى از بزرگترین نشانه‌هاى بلوغ یک فرد همین است، اینکه بداند چطور چیزهایى را که براى دیگران اهمیت دارد، درک کند، حتى اگر براى خودش اهمیت چندانى نداشته باشد.

📘 ما_تمامش_می‌کنیم⁣⁣
✍🏻 کالین_هوور

https://www.instagram.com/p/CJybPTRlBkp/?igshid=14dm5xlzvrhro

فرمودند : ورود واکسن آمریکایی و انگلیسی به کشور ممنوع است. آمریکا اگر واکسن بلد است درست کند و کارخانه فایزرشان بلد است خوب خودشان مصرف کنند. من به اینها اطمینان ندارم، شاید بخواهند روی ما امتحان کنند. به فرانسه هم بابت خون‌های آلوده اطمینان ندارم.


انقدر به افق خیره شدم و به کارهای بدم فکر کردم که بازم دلم میخواد فقط به افق خیره بشم باز هم به کارهای بدترم فکر کنم، دیگه مغزم نمی کشه دیگه درک نمی کنم، دیگه واقعا کم آوردم!

سلام دوستان لطفا یکی منو از این سردرگمی نجات بده
الان هیچ تئاتری هیچ جا در حال اجرا نیست ؟
به جز صفحه لعنتی مانیتور البته منظورمه

یکی از نکاتی که همیشه بابتش به خودم افتخار می‌کنم اینه که اگه به کسی انتقادی دارم یا از کسی دلخوری‌ای دارم حتما به خودش می‌گم (البته مودبانه).
هیچ‌وقت شیوه‌ی به در بگم که دیوار بشنوه رو درک نکردم. [البته اگه از کسی خوشم بیاد هم حتما به خودش می‌گم]
مثلا اون سری همسایه‌مون اومده بود توو راهرو به یه واحدی بلند بلند اعتراض می‌‌کرد که یه واحدِ دیگه حرفاشو بشنوه! خب خیلی راحت در خونه‌ی طرف رو بزن بگو من فلان دلخوری رو ازت دارم.
.
شما هم از افتخاراتتون برام بنویسید☺️

با تعطیلی تئاتر،
اولش دنبال یک راه های بودم
که شاید جایگزین تئاتر بشن،
هرچی گذشت دیدم راه های خوبی بودن
اما جایگزین، هرگز.


به امید اتفاق های خوب، در 2021
با کمی تاخیر Happy new year

از صب که می‌رفتیم سرکار ذوق اینو داشتیم که امروز بلیت نمایش داریم و روز آسون‌تر می‌گذشت.
غروبی می‌رفتیم مستقل نمایش تماشا می‌کردیم؛
بعدش می‌رفتیم شنفدیدارجای شام می‌خوردیم با چای ِ بعد ِ شام؛
بعدشم پیاده گز می‌کردیم تا میدون ولیعصر.
نمایشو دوس داشتیم یا نداشتیم، حرف می‌زدیم درباره‌ش و حالمون خوب بود.
حالا هیچ‌کدومشو نداریم؛ همشون غیب شدن.
هوا هم انقد سرده که حال قدم زدن نیس.
یه جوری شده زندگی که هی دلمون می‌خواد اوضاع و احوال روو به عقب برگرده. ویروسا برگردن توو خفاشا و غیب شن، هواپیماها برگردن روو باند و عقبکی برن سر جاشون، ... دیدن ادامه ›› همه کارت پروازا رو پس بدن برگردن خونه، خونا از کف خیابون جمع شن، گلوله‌ها برگردن توو خشاب. ما از میدون ولیعصر عقبکی برگردیم خیابون خارک، خیابون رازی، زیر پل کالج و بی ماسک خنده‌ی همو تماشا کنیم از دور که می‌رسیم به هم...
چقد اصلا باید برگرده عقب که ما خوب ِ خوب شیم؟

2020 سال خوبی نبود! آمیزه ای از بیماری و مرگ و فقر و گرونی و تهدید و حادثه های تلخ، یکسالی که به لطف! قرنطینه برامون بسان حصر خانگی گذشت و هنوزم که هنوزه با پابند الکترونی طوری! تردد های ریز میکنیم!
یعنی اون ور در چی انتظار مون رو میکشه؟ این کرونا ی منحوس بال و پرش از سر زندگی هامون کنده میشه؟ واکسن خارجی حق مسلم ماست یا تولید وطنی حماسه ساز میشه؟! یا 2021 هم شاهد ترکتازی عمو کرونا خواهیم بود؟! سال دیگه خریدن ماسک هم طرح لباس برامون نهادینه میشه یا باز هم سعادت تردد بدون ماسک رو پیدا می‌کنیم؟! جواب عطسه عافیت باشه میشه یا فحش گویان فرار میکنیم؟! از همه مهمتر لذت تئاتر و سینما و کافه رو دوباره تجربه میکنیم یا از جلوی ساختمان های تعطیل شون عبور میکنیم و آه حسرت میکشیم؟ :(
خلاصه که 2021 عزیز! ما از قساوت 2020 مجروحیم ! تو مرهم دل رنجورمون باش...

کاریکاتور از : paolo sorrentino