نمایش شب بخیر مادر

یکی از پر حس ترین نمایش هایی بود که دیدم .

بعد از مدت‌ها، یک تئاتر قوی و تاثیرگذار با دو بازی برجسته شاهد بودم.

یادداشت درباره تئاتر " شب بخیر مادر " به کارگردانی فرید سلیمانی
نویسنده یادداشت : مریم تاواتاو - چاپ شده در روزنامه سازندگی در تاریخ 1398.06.14

جِسی زنی جوان و بیوه است که در یک شب معمولی قصد دارد خودکشی کند و موضوع را به مادرش می گوید و البته که این تمام ماجرا نیست. " شب بخیر مادر " به کارگردانی فرید سلیمانی ، نمایشی است که این روزها در تماشاخانه دیوار چهارم به روی صحنه می رود . اجرا بر¬پایۀ نمایش نامه معروف مارشا نورمن ، انتخاب هوشمندانه ¬ای است که باعث میشود کلِ نمایش با تکیه بر یک متن قوی با دیالوگ هایی پخته ، ساخته شود که درعین سادگی ، با داشتن ضربآهنگی دخور ، داستان را پیش ببرد و مخاطب را یکباره به وسط ماجرا پرت می کند تا یک شروع جذاب را تجربه کند.
قصه ، قصۀ تنهایی است؛ تنهایی کسانی که اطراف ما هستند ولی متوجه جهان خلوت شان نمی شویم ... دیدن ادامه » ؛ جسی در ترسیم چهره تنهایی اش تا به آنجا پیش رفته که ابایی ندارد قضاوتش کنند و دلایلش را بشنوند .تصویر رفتن خود را آن قدر واضح ساخته که تمام جزییات را در نظر گرفته ؛گویی از تیری حرف می زند که سالها در قلبش فرورفته و زجرکشش کرده است. البته این درد یک شبه به وجود نیامده بلکه به تدریج و شاید مشهودتر در ده سال اخیری که در نمایش به آن اشاره شده، بزرگتر گردیده است . شاید جسی این ده سال را به خودش وقت داده بود تا به روزنه ای برسد برای ماندن . نگاه بلندمدت جسی به وقایع در طول این مدت او را مصمم تر کرده است که راهی جز پایان دادن به زندگی خود نبیند. اینکه تمام حرف ها و ناکامی ها باری می شود ، روایت از جامعه ای دارد که فردی مانند جسی را به این مرز از تنهایی می کشاند که فکر می کند از پس هیچ کاری درخور و شایسته بر نمی آید، بیمار است و نمی تواند کسی بشود که همیشه انتظارش را داشته .
و البته اگرچه این متن، قدیمی است اما یقینا پرداخت به درگیری های ذهنی، کهنگی ندارد . تا وقتی جامعه به سمتی حرکت می کند که باعث می شود یک زن جوان تصور کند از پس هیچ کاری برنمی آید وسرخورده است و نمی تواند هیچ چیز را تغییر دهد ، دلیل محکمی است که ادبیات و هنر باید کنکاش تازه ای را شروع کنند .نه سکوت در برابر افسردگی می تواند راهگشا و بازدارنده باشد تا دستی را ازکشتن خود یا دیگران دور کند و نه پنهان کردن آشفتگی های روحی .
نمایش، قصه گوست و سعی دارد در زمان محدود ،دست به تمام دریچه ها ببرد و داستان آن قسمت را تمام و کامل تعریف کند . متن لکنت ندارد. مشکل ، ذره ذره اضافه می شود تا جایی که در انتهای نمایش، مخاطب، لحظه ای به مسیری که پشت سر گذاشته می نگرد و می داند چگونه این درد روی هم جمع شده و تراژدی مدرن از زندگی یک زن جوان رقم خورده است .
"معصومه رحمانی" در نقش جسی توانسته همان بی انگیزگی لازم را ایجاد کند و درخشان ظاهر شود . او مصمم به تصمیمی که برای ادامه زندگیش گرفته ، قوطی های شکلات را پر می کند و برنامه بیست سال آینده زندگی مادرش را می چیند . در مقابل هر توجیه و سوال مادرش مقاومت می کند و پاسخی در آستین دارد ؛ چون برای گردآوری تمام این حاضرجوابی ها ده سال وقت داشته است . ده سال از زمانی که برای اولین بار او به این تصمیم، فکر کرده است.
"مریم بوبانی " در نقش مادر ، شخصیت زنی کهنسال را بازی کرده که فکر می کند مسیر طبیعی زندگی فرزندش در حال گذر است اما یکباره با بحران دخترش مواجه می شود .اوتصویری از یک زن بهت زده و در حال تلاش را نمایش می دهد که سعی دارد دخترش را از تصمیمش منصرف کند . مادر در انتقال حس اضطراب و ترس تا جایی پیش می رود که رازهایی از گذشته را برملا می کند . گاه خودش را مقصر می داند و گاه دیگران را سرزنش می کند .
طراحی صحنه تداعی گر یک خانه است . خانه ای که همراستا با فضای کلی نمایش سعی در بازگویی محل زندگی جسی و مادرش را دارد . استفاده از تغییر نور در پررنگ تر صحنه هایی که تاثیر گذاری بیشتر دارد، تمهید مناسبی است که در انتقال حس به تماشاگر مفید بوده است . هر وسیله در این خانه در راستای بیان داستان قرار گرفته است.
یکی از ایراداتی که به نمایش نامه و رفتار جسی گرفته می شود، تصمیمی است که او برای متوقف کردن زندگیش گرفته؛ اما جامعه ای که زنی جوان را به این میزان از تنهایی و سرخوردگی می رساند و در آخر جوابی برای این فرایند ندارد، نمی تواند انتظار داشته باشد که درباره آن حرفی زده نشود . مگر نه آنکه ناکامی ها و ندیدن ها مثل هیولایی خوش اشتها ، افراد زیادی را درخود می بلعد و روانشان را متلاشی می کند ؟! شاید حرف زدن راهی معقولانه تر باشد.
ما در جهانی زندگی می کنیم که ظریف ترین حرکات، بزرگترین تاثیرات را بر روان یک فرد می گذارد و بی اعتنایی ، چاشنی مزاحمی است که در تمام روزگار پاشیده می شود و تنهایی می آفریند . تاثیر هنر در آنجا هویداتر است که بتواند به درون انسانی سرک بکشد و دردهایش را ببیند و برای دیگران بیان کند تا دوایی پیدا شود . اگر قرار باشد تعریف هنر را محدود دربازگویی مسائل زیبا ببینیم، آن وقت به اندازه فرسنگ ها از رسالت هنردورافتاده ایم . سعادت آنجاست که هنر بتواند مرهمی شود برای دردهای جهانی که در همهمه و شلوغی خود، انسان را فراموش می کند و از سایر انسان ها فراموشکار می سازد . اگر تئاتر در جایگاه هنری بزرگ که در درونی ترین حالات روحی یک فرد نفوذ می کند بتواند دردی را بازگو کند و راهی تازه تر از امید را نشان دهد و حتی جهان بینی یک نفر را تغییر دهد یعنی درمسیر حرکت برای بهتر کردن اوضاع قرار گرفته است. تئاتر "شب بخیر مادر"، تلاشی قابل تقدیر برای بیان دردهای روحی در قالب اجرایی قابل قبول است که سعی دارد با نگاه به پروندۀ فروپاشی روانی یک انسان، دریچه تازه تری از نگاه به اهمیت انگیزه و امید در زندگی را نشان دهد .

ما غریبه بودیم
در انزوای خانه ای متروک
در تبدیل ثانیه ها به سالها
در تفسیر خاطراتی دروغ
تنها ، اما با هم
و چقدر حمله ها را دوست داشتیم
که سکون و سکوت پاداش بیهوشیمان بود
ما چقدر غریبه بودیم

نمایش بسیار خوبی بود نورپردازی طراحی صحنه کارگردانی و بازی بازیگران بسیار خوب بود

شب بخیر مادر نمایشی است که سه نسل با سه فلسفه زندگی را کنار هم قرار میدهد تا کنتراست هایشان نمایان شود. خانم مسنی که زندگی به او یاد داده مشکلات را بپذیرد و به عقیده اش صرفا باید زندگی کرد, درست نقطه مقابل نوه اش که تمام ساختارهای اجتماعی را می شکند و بزهکاری را پیشه خود قرار داده است. اما شخصیت مرکزی این نمایش, دخترِ مادری است کاملا مطیع و مادرِ پسری است بزهکار . شخصیتی که تناقض رفتاری مادر و پسر خود را همزمان می بیند. از این رو دیگر هیچ ارزشی برایش وجود ندارد و کم کم زندگی حالت ابژکتیو خود را برایش از دست می دهد و تصمیم می گیرد به اختیار خودش در ایستگاه از اتوبوسِ زندگی پیاده شود. نگاه های سرد بازیگر این نقش کاملا نمایانگر شخصیت به انتها رسیده نقشش را نمایش می دهد.
دیالوگهای مفهومی همراه اجرای فوق العاده بازیگران این نمایش, انسان را به فکر فرو می ... دیدن ادامه » رود تا چیزهای با ارزش زندگی خود را دوباره یاداوری کند

در وهله اول موضوع منو جذب کرد اما هر چه به اواسط داستان نزدیک می شدیم نمایش جذابیت خود را از دست می داد و ریتم کند و خسته کننده ای در فضای نمایش حاکم می شد و دوباره در اواخر نمایش این جذابیت به اوج می رسید. می توان گفت طراحی صحنه در خدمت نمایش بود و به باورپذیری قصه کمک کرده بود همچنین استفاده از جای جای صحنه از نقاط برجسته کار است.

نمایش شب بخیر مادر با بازی روان و باورپذیر معصومه رحمانی و خانم مریم بوبانی را دیدم نمایشنامه هم داستانی جالب و مهیج بود دیالوگهایی که هر کدام شاید با هوشمندی روانشناسانه انتخاب شده بود و تلاش مادر که نظر دختر را به دلخوشیهای کوچک زندگی جلب کند بلکه او را از تصمیمش منصرف کند کاری که همه ما هر روز انجام میدهیم و زندگی همین دلخوشیهای کوچک است و تنها این لحظه .... برای دلخوش کردن اطرافیانمون به زندگی ارتباط واقعی تر با انها برقرار کنیم
دیالوگ جالب من که پیشت بودم چطور ندیدم انقدر تنهایی ؟
حکایت زندگی همه ماست تا وقتی که رابطه ها انقدر سطحی و فقط در حد رفع نیاز نه برای شناخت و فهم دنیای دیگری

نمایش شب بخیر مادر یک نمایش رئال با دیالوگ های خیلی عمیق و زیبا بود
بازی خانم مریم بوبانی عالی بود و همچنین شخصیت مادر شخصیتی بود که بهتر نوشته شده بود.

نمایشی بسیار فاخر و درخشان که واقعا هر لحظش آدم رو به فکر وا میداشت و درگیر میکرد ذهن آدم رو و سوال جدیدی جدیدی مطرح میکرد.
بغیر از بازی های درخشان خانم بوبانی و رحمانی باید گفت کارگردانی هم بسیار درست و حساب شده بود و طراحی و چیدمان دکور هم کمک شایانی به ارائه مفهوم کرده بود.
دست مریزاد میگم به تیم این نمایش و براشون آرزوی موفقیت روزافزون دارم.

نمایش شب بخیر مادر را دیدم.اجرای بازیگرها به دلم ننشست.نوعی تصنعی بودن در رفتارشون بود که نپسندیدم.درکل ارزش دیدن را داشت.بخصوص دیالوگ ها و مونولوگ های خوبی داشت.

شب بخیر مادر با موضوع روانشناختی کار رئال در فضای ساده و در عین حال گرم و مطلوبی بود که مخاطب را درگیر تعلیق نمایشنامه میکرد، بازیگران کار کاملا مسلط و سوار بر کار بودند و هماهنگی بسیار خوبی داشتند. موسیقی، صدای تیک و تاک به خوبی انتخاب و در بخش های مناسب کار پخش شد. دکور در عین سادگی برای من دلنشین بود. شخصیت پردازی مادر بسیار عالی بود ولی به شخصیت دختر شایسته و بایسته پرداخت نشده بود تا مخاطب بتونه با درک بهتر از اختلال شخصیت فرد همزاد پنداری بیشتری با أو داشته باشه، که با توجه به اقتباس کاملا وفادارانه کار به نظر من نمی تونه بعنوان نقص در کار مطرح بشه، در مجموع کار خوب بود و از نظر من نمره بالای متوسط را میشه به این کار داد.

شخصا تم نیهیلیسم رو نمیپسندم، ولی پیشنهاد میکنم کارگردانی خوب، انتخاب موسیقی مناسب و در نهایت بازی فوق العاده مریم بوبانی رو از دست ندین

شب بخیر مادر تنها یک درام خانوادگی نیست، متنی روانشناسانه داره که از کاوش لایه های درونی یک مادر نسبتا جوان از بدو تولد، تا شناخت تضادها و چالش های آشکار مادری پیر از زمان ازدواج و پیش از اون صحبت می کنه. همچنین درامیه که ارتباط عجیب و خاص فرزند و مادر رو، اگرچه کمی متفاوت با روحیات مادر و دختر ایرانی هست، به خوبی پیش می کشه. این روایت، نحوه شکل گیری بسیاری از تعارضات روحی رو نشون میده؛ مثلا اتفاق دراماتیکی که ممکنه در زمان کودکی اتفاق افتاده باشه اما سالها بعد در ایجاد یک تراژدی بزرگ خودشو نشون بده. فکر می کنم دوستانی که با تحلیل رفتار متقابل (TA) آشنا باشند این متن رو می تونن به عنوان تمرینی برای بخشی از آموخته های خودشون در زمینه پیش نویس های زندگی استفاده کنن یا اساتید این حوزه، این متن رو مثال بزنن.
اما فارغ از متن کار که نمیشه با ارائه جملات ... دیدن ادامه » ماندگار ارزشش رو نشون داد، کیفیت بخش ایرانی این کار، یعنی آن چه روی صحنه می دیدیم رو می تونم بالاتر از متوسط ذکر کنم.
تصور می کنم کمی بازی بیشتر با نور، با توجه به داستان پر دیالوگ و صحنه ای که المان هاش هم تغییر چندانی نمی کنه، می تونست کمک کنه تا تماشاگران خستگی رو تجربه نکنن. باری فضای سنگین و افسرده و خسته ی این داستان هم بازی خیلی زیادی با نور رو نمی طلبید.
به وضوح مشخصه که خانم رحمانی، درک خیلی خوبی از متن کار داشتند و این مساله در تمام ژست و میمیک چهره شون هم خودشو نشون می داد و تصور می کنم از نقاط قوت این اجرا بازی باشکوه ایشون بوده. نقش ایشون ساده نماست اما ابدا ساده نیست و لغزش ایشون می تونست تصویر مستاصل بازیگر این متن رو خراب کنه.
اجرای کار کمتر جایی سینه ی منو چنگ زد، اما فکر می کنم این اتفاق تا حدود زیادی آگاهانه و به دلیل احترام کارگردان به یک متن غربی بود که در اون کمتر از ضجه و اشک و آه خبر می گیری. اما شخصا اگر قرار به تصویر کردن این نمایش می داشتم شاید از خانم بوبانی می خواستم ابعاد احساسی کار رو عمیق تر اجرا کنن.
با وجود نقد خفیفم به بازی خانم بوبانی، دلم میخواد فارغ از این نمایش، به شخصیت انسانی و پاک ایشون اشاره کنم و بگم با تمام وجودم ایشون رو و دغدغه های اجتماعیشون رو ستایش می کنم و دستشونو می بوسم.

نمایش بر پایه متن قوی "شب بخیر مادر " نوشته مارشا نورمن ، اجرا شده و نورمن بابت این نمایش نامه جوایز متعددی دریافت کرده که البته مربوط به روایی متن و قصه گو بودن اودر روایت این ماجراست . در اجرای فعلی این تیاتر ، معصومه رحمانی در نقش جسی به گونه ای قابل باور و تاثیرگذار از پس انتقال شخصیت زن جوان برآمده که نمی توان به راحتی منکر درخشش او در این نقش شد . مریم بوبانی در ایفای نقش مادری نگران ، حس اضطراب و ترس را انتقال داده است هرچند توانایی ایشان قطعا بیشتر از میزان تزریق شده در این نمایش است . طراحی لباس و صحنه در راستای کل نمایش و جهت ترسیم خانه ای که مادر و دختر در آن ساکن هستند قرار دارد و البته اگر جزییات بیشتری به طراحی صحنه افزوده می شد نتیجه قابل قبول تری به دست می آمد .
نمایش فعلی با ترکیب عناصری قوی تا حد بسیار زیادی از پس بیان مفاهیم ... دیدن ادامه » عمیق این داستان برآمده است و اجرای قوی دوبازیگر آن ارزش تماشای آن را چندبرابر کرده است .

«شب به‌خیر مادر» یه اجرای رئال، تا حد زیادی وفادار به متن و بدون اضافه‌کاریه از نمایش‌نامه‌ش. متنش که خب به معنای واقعی کلمه بی‌نظیره و پولیتزر برده، اجرا هم قابل قبوله و تماشاش رو پیش‌نهاد می‌کنم. (به‌خصوص اگه متن رو نخوندید.)
بازی معصومه رحمانی خیلی خوبه اما بازی مریم بوبانی (به جز لحظاتی) به دلم ننشست. (که با توجه به توانایی‌های خانم بوبانی به نظرم حتمن به مرور جا می‌افته.)
در کل اگه می‌خواهید یه تئاتر درست و حسابی و بدون ادا و اطوارهای رایج ببینید انتخاب خیلی خوبیه

به نظرم مشکل اصلی از ضعف کارگردانی بود.
چون متن خوب بود، و بازیگران خیلی سعی کرده بودن از عهده کار بر بیان،که معصومه رحمانی تا حدی موفق شده بود و سرکار خانم بوبانی، متأسفانه موفق نبودند!
صدای کشیده شدن صندلیهای کافه بالا بر روی سقف سالن اجرا،آزار دهنده بود!

توضیحات کارگردان در برگه نمایش در مورد نهیلیسم و درویش مسلکی و یکی دانستن این دو مفهوم، توضیح درست و دقیقی نبود!
باور کنید خود آقا نیچه هم اینقدر متقن، به نقد نهیلیسم نپرداخته بود که کارگردان محترم با ارائه تعریفی جدید خواستار روشنگری در این مورد بودند!!

سلام
خیلی چسبید. خیلی تئاتر بود. حیفه ندیدنش.

امشب این کار رو دیدم
هر چقدر سعی کردم نتونستم با اجرا همراه بشم.
احساس میکردم رفتم نمایش نامه خوانی ببینم تا اجرای نمایش.