نیل سایمون نویسنده مورد علاقه من نیست، اما اسم بهاره مشیری کافی بود که منو برای دیدن این نمایش وسوسه کنه. کارگردان و بازیگری که همین یک ماه پیش نمایشنامه "ماه در آب" نوشته محمد یعقوبی رو به زیبایی خوانش کرده بود. بازیگری که از نقش خوانان خوب "شب سال نو"ی رحمانیان هم بود. این وسوسه اونجایی کامل شد و عزمم رو برای تماشای این اجرا راسخ کرد که در بین نقش خوانان این اسم رو دیدم:
«رامین پرچمی»
این نمایشنامه خوانی که قرار بود شنبه 21 دی در سالن حافظ اجرا بره، طی حرکتی خودجوش توسط مسئولین سالن لغو شد تا گروه مجبور بشه زمانش رو یک روز عقب تر بکشه و محلش رو به کافه آوانسن تغییر بده. کافه‌ای که هرچند دنج و دلپذیر بود اما برای چنین جمعیتی که احتمالا به عمرش ندیده بود، کوچک بود. استقبال بسیار زیادی که باعث شد خیلی ها سرپا به تماشا بایستند. حتی بهاره مشیری هم به ناچار ایستاده نقش خوانی کرد!
نمایشنامه طبق انتظار، داستانی کمدی و عامه پسند آمریکایی داشت در مورد معضلی اجتماعی و با یک هپی اِند. داستان مردی که در آستانه سالهای انتهایی
... دیدن ادامه ››
دهه پنجاه زندگیش، دچار نوعی افسردگی میشه و سه بار سه زن رو به خونه خالی مادرش میبره برای درمان این افسردگی! با وجود اینکه همسری داره که از نظر نجابت اون رو با عیسی مسیح مقایسه میکنه. داستانی که شاید شرح حال خیلی از مردان آمریکایی (و البته ایرانی) باشه:
*هیچ میدونستی ما تنها کشوری در دنیا هستیم که آمار زناکارانش از آمار کتاب خون هاش بیشتره؟! * [نقل به مضمون از نمایشنامه].
رامین پرچمی اجراش رو با کمی استرس شروع میکنه، اما خیلی زود به کار مسلط میشه. خصوصا وقتی که دیالوگ هاش با نقش خوانی مسلط شایسته ایرانی گره میخوره: اولین زن داستان. انتخاب رامین برای این نقش البته انتخاب مناسبیه، چون کاراکتر مشابهی به نقشش داره: مودب، با شخصیت و خجالتی. زن دوم بهاره مشیریه، که انگار رسم بر اینه که بهترین بازیگری اجراهایی که کارگردانی میکنه رو از آنِ خودش کنه. و زن سوم هم نقشش رو به رابعه اسکویی داده، احتمالا به خاطر شباهت فیزیکیش با اون نقش. خوانشی که همراه بود با تپق های گاه و ناگاه ایشون. بزرگترین نقطه ضعف اجرا هم همین بود، کاش یک بازیگر تئاتری برای این نقش در نظر گرفته میشد. موسیقی خوب انتخاب شده و با کار هماهنگه. در دو قسمت که ترانه هایی باید توسط بازیگران زمزمه بشه، ترانه‌هایی ایرانی جایگزین شده. خلاقیت خوبی که به فضاسازی در راستای نشون دادن شباهت جامعه ایرانی به نمایشنامه آمریکایی و به عبارتی ایرانیزه کردن اون کمک کرده.
بعد از دیدن این کار لبریز بودم از حسی مطبوع. حسی که صرفا ناشی از تماشای یک اجرای لذت بخش نبود، حسی که وامدار وجود رامین پرچمی نازنین بود. نه فقط به خاطر اجرای خوبش. به خاطر رامین بودنش. به خاطر بودنش. رامینی که یکی از ماست. رامینی که مثل خیلی های دیگه بهش مدیونیم. رامینی که وقتی در پایان اجرا راجع به دستبند خوشرنگش باهاش خوش و بش می کنم، با خجالت نجیبانش سرش رو پایین میندازه و با لبخند همیشگیش میگه: "ممنونم". ما از تو ممنونیم مرد بزرگوار.
تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
احسان نقابت
علیرضا فولادشکن، سحر اسماعیل لو 
