محسن فروزان فعال هنری

«عشق یعنی حالت خوب باشه»؛ سالها قبل، بعد اون سال عجیب که سرنوشت همه‌مون رو متفاوت از چیزی کرد که لایق‌ش بودیم، این جمله وسط یه فیلم مثل یه نقطه‌ی نور سفید در دل سیاهی مطلق ناامیدی دلگرم‌مون کرد به اینکه با عشق میشه از هر بحرانی گذر کرد.
حالا سالها بعد نویسنده‌ی همون جمله‌ و فیلم‌نامه، دوباره در یه نقطه‌ی عطف دیگه - ولو این‌بار بسیار بلندتر از نقطه‌ی قبلی- یه نمایش روی صحنه آورده. نمایشی که رد خیلی از لحظه‌هاش رو میشه به وضوح توی روزهای خودمون ببینیم.
تک‌تک بازی‌ها در بهترین شکل ممکن اجرا میشه. آقا جواد یحیوی طیف وسیعی از احساس رو - از همذات‌پنداری تا نفرت - در مخاطب ایجاد می‌کنه که نشون از درست بودن اجراش هست. صدف خانم طلایی به غایت درست و اندازه از پس نقش بر امدن. سعید خان زارعی انقدر خوب بودند که انگار این نقش رو در حال «بازی» که نه، در حال «زیستن» هستند. و خانم آیه کیان که مثل همیشه در اوج قدرت و توانایی، نقش بهار رو در ذهن مخاطب موندگار کردند.
همه اینها در کنار دراماتورژی دقیق خانم نونا شهریاری، طراحی صحنه و نور درست و به اندازه‌ی جناب نقیبی و موسیقی‌های گاه و بی‌گاه ولی سر ضرب و خوش صدای جناب نوروزی و خانم عباسی؛ نمایشی رو روی صحنه آورده که ارزش چندین و چند بار دیدن و تجربه کردن رو داره.
به قول بهمن : ولی‌عصر منم، ونک منم، تهران منم
…
ما با همین خرده جنایت‌های فرهنگی، کنار همدیگه تاب میاریم و بالاخره یه روزی باهم اون رقص لعنتی رو انجام می‌دیم

با توجه به غیبت بازیگر زن، نمایش سمت و سوی متفاوتی داشت. لااقل من نفهمیدم چقدر از نمایشی که دیدم بداهه بود و چقدر از پیش تعیین شده. اما مگه نه اینکه تیاتر برشی از زندگی‌ست؛ من این برش امشب رو دوست داشتم. تا جایی که از فرط نمایشی بودن رنگ واقعیت گرفته بود.

توی روزهایی که متن اکثر نمایش‌ها اقتباسی و دست‌چندم هست، دیدن یه نمایش دست‌اول لذت خاصی داشت. نمایشی که ریشه‌ش در تعزیه بود و چیزی رو نشون داد که دغدغه‌ی امروز جامعه هم هست. به امید اجراهای بیشتر در سالن‌های بزرگتر لبریز از تماشاگر

اجرای قوی بود؛ شاید تنها نکته‌ی نه چندان پر قدرت‌ش نحوه‌ی اجرای چند دقیقه اول اپیزود اول بود. کارگردانی و متن خوب بود. دقیقه به دقیقه بهتر میشد و تماشاگر رو همراه‌تر می‌کرد.
از اصل غافلگیری درست و به‌جا استفاده کرده بود.
به شخصه منتظر متن‌ها و اجراهای دیگه‌ی این گروه هستم

یه نمایش استاندارد و درست.
بازی‌ها یک‌دست نبود ولی همه سطح قابل قبولی از اجرا رو داشتند.
متن دست‌اول و خوبی داشت. نوع روایت داستان هم خوب بود. از نظر تاریخی روایت‌ش درست نبود ( حضور و مرگ آقا تختی در سال‌ها بعد از شروع زمامداری پهلوی‌دوم بوده)
در مجموع با یه نمایش خوب طرف هستیم که باید بابت این مهم به همه‌ی عوامل خسته نباشید و دست‌مریزاد گفت.
به شخصه منتظر اجراهای دیگه‌ی گروه هستم