سارا [خواهرم] یه روز رفت تو اتاقش با پسرش
در رو قفل کرد و تا شب بیرون نیومد
بعد یه جا، اندازهء 16 سال بهش مهربونی می کرد،بهش مهربونی کرد.
بُردش همه جاهای خوب شهر رو بهش نشون داد

بعد یه چمدون بست ، قرمزِ قشنگ
همه رو ماچ کرد
بابا گفت: عینِ مامانش شده ، "زنا وقتی خیلی قشنگ میشن ،غیب میشن"
.
.
.
.
سارا رفت ..................... دیگه هم برنگشت

"قایق کاغذی"

بیرون درِ یک ساختمانِ قدیمی ایستاده ای ، اینجا نه دری باز است و نه اجازه داری دقُ الباب کنی.اینجا فقط باید صبر کنی ، ریه هایت را پُر از هوایِ روزهای آخر اسفند می کنی و باز منتظر می مانی؛ انتظاری که ارزشش رو داشت....

مادر از راه می رسد،کلید را در قفلِ درِِ خانه می چرخاند ، در را باز می کند و تورا وارد دنیایی می کند که آنرا قبلا شاید دیده ای و شاید ... دیدن ادامه ›› هم نه!!!

با خودت می گویی:"من آمده ام که تئاتر ببینم"، ولی اینجا تنها چیزی که نیست تئاتر است اینجا مفهومِ زندگی جریان دارد .اینجا نه خبری از کارگردانی هست نه دراماتورژی، اینجا خودت باید، میزانسنِ درست را انتخاب کنی،اینجا در اوجِ بی قاعده گی ، پُراست از قاعده های درستِ زندگی.....آنها برایت داستان زندگیشان را روایت می کنند و تو نمی دانی مستمع قصه آنها هستی و یا تو هم ،جزیی از زندگیِ آنها.....

روایتِ زندگیشان که تمام می شود دلم نمی خواد اون خونه قدیمی ، اون اتاقِ نشینمن و اون حیاطِ خاطره انگیز رو ترک کنم، پس دوباره بر می گردم و تنها کاری که می کنم ، قلبم رو کنارِ اَنارهای پشتِ پنجرهء آشپزخانه جا می گذارم.
.
.
.
و من بازهم می گویم "زندگی شاید تئاتر نباشد؛ ولی تئاتر ، قطعا خودِ خودِ زندگیست"

[حسام الدین حیدری دیدن این زندگی را، به همه دوستان توصیه می کند]