اینکه موضوعی تکراری رو با جذابیاتی نو روایت کنی و اهسته اهسته ساغر تلخی به کام بیننده شود؛ هنر این فیلم بود .
بازی بی نظیر خانم حاتمی که به جرات می تونم بگم یکی از بهترین بازی های ایشون بود .

با اینکه موضوع فیلم کمی تکراری بود اما در کل فیلم خوبی بود به نظرم، مریلا زارعی هم که طبق معمول عاااالی از 10 به نطرم 7 مناسبه برای این فیلم.

یکی از بدترین فیلم هایی که در زندگیم دیدم....

آهای غمی که
مثل یه بختک
رو سینه ی من
شده ای آوار

از گلوی من
دستاتو بردار. دستاتو بردار. دستاتو بردار...

بعد از گذشت چند روز از دیدنش هنوز اندازه این قسمت از شعر تلخی و سنگینی رو روی سینم حس میکنم :(((

شاهکار استاد بیضایی....
یک فضای عجیب و غریب, بازیهای ناب, یک پروانه معصومی زیبا, یک تهران قدیم, یک موسیقی خوب, یه داستان و روایت جذاب
اولین فیلمی که در زندگیم در کودکی و ناپختگی دیدم و به جای در رفتن و پاشدن و فرار , تا انتها محو و میخکوب بودم
علاقه دیوانه وار من به بیضایی از این فیلم و از شناختن سینما آغاز شد

فیلم بسیار ضعیف و بی محتوا و حتی خالی از طنز

انگار نسخه ی ایرانی یه فیلم تین ایجری امریکایی بود، با بازیگرای بالای سی سال!

قابل کتمان نیست که فیلمنامه این فیلم نسبت به آرایش غلیظ و بی پولی ضعیف تر بود. داستان قابل حدس بود و کلیشه ای. اما چیزی که ممکنه کمی با وجود داستان تکراری، متفاوت باشه و ایجاد تمایز کنه، بازی و کاراکتر بسیار خوب از کار در آمده خانم حاتمی و آقای تهامی بود و این امر باعث میشد که نقطه اوج و سقوط داستان بسیار خوب و ملموس به تصویر کشیده بشه. موسیقی خوب بود. اما امیدوارم این شیوه استفاده از خواننده در متن فیلم در فیلم های بعدی آقای نعمت اله تداوم نداشته باشه، صرفا از جهت اینکه تنوع در جهت القای حس به تماشاگر بهتره در فیلم های مختلف حفظ بشه. و از نظر من معمولا فیلم هایی با انتقال حس های سنگین ااز موسیقی بی کلام بیشتر بهره میبرن. نمونه ش را در فیلم های بهرام توکلی زیاد دیدیم. احساس میکنم تدوین کمی مشکل داشت. نمیدونم با وجود اینکه به تصویر کشیدن آرایشگاه های ... دیدن ادامه » بانوان در فیلم ها دچار محدودیت هست و داشتن روسری در آرایشگاه بسیار تصنعی هست، در این فیلم چه الزامی به نشان دادن آرایشگاه بدین صورت بود؟ در مجموع کارگردانی و بازی ها خوب بود، به خصوص بازی خانم حاتمی و آقای تهامی و من فیلم رو دوست داشتم اما
واقعا حجم حزن فیلم بیشتر از ظرفیت یک انسان بود. خیلی تلخ بود

چی بود این خدایی

مسخره و افتضاح

فیلم کلا برام عنصر مهم و قابل احترامیه...به نظرم اگر از یک فیلم فقط یه سکانس یا یک دیالوگ یا یه نکته طوری روت تاثیر بذاره که ذهنت رو برای خودش کنه این جادو ارزشمنده.....فیلم زیاد میبینم....خارجی و ایرانی......از کارگردان ها و بازیگرهایی که سبکشون رو میپسندم و یک فیلمشون رو هم جا نمیندازم بگیرید تا ........فیلم ایرونی هم زیاد میبینم البته نه هر فیلمی.... معمولا هم تنها سینما میرم....به یاد ندارم وسط یک فیلم هر چقدر برام کسل کننده باشه بی خیالش شده باشم،ادامه دادم به امید یه فینال خوب یا یه نقطه اوج یا یک جمع بندی نهایی تو ذهنم که بگم ای بدک نبود......ولی برای اولین بار بود که وسط فیلم تو سالن سینما واقعا دلم میخواست برم....فقط برم.......هیچ مطلق........بی محتوا...ناقص....بی هدف....به قول دوستان یه (((خب که چی)))عمیق توش موج میزنه.....

خیلی خنده دار بود! البته اون که فضای دهۀ شصت و هفتاد رو درک کرده و اون موسیقی ها و اجراهای مایکل جکسون و ... رو، طبیعتاً بیشتر ارتباط می گیره با فیلم. اما واقعا من علی رغم اینکه واقعا خندیدم، روم نشد با خواهرم حتی برم دوباره ببینمش. بخصوص سر سکانس معجون! فکر می کنم اگه دو سکانسی که دربارۀ دوست شهیدش بود در فیلم نبود، عمراً مجوز پخش نمی گرفت :) چون خیلی رقص و اینا داشت فضاش و این خیلی بعیده از سینمای ایران!
اواخر فیلم هم خیلی شوکه شدم. واقعا انتظار نداشتم فیلم به این شکل فضاش تغییر کنه. با این حال فکر می کنم جذاب تر از قسمت اول بود.

واقعا ارزش دیدن نداشت! :| نه قصۀ درست و حسابی، نه طنز خاص و متفاوت! فقط تیزر جذابش مخاطب رو جذب می کرد. همین.

واقعا فیلم فوق العاده ای بود
موضوعی که مادران سرزمین ما رو نشونه گرفته و روز به روز زندگی زناشویی پدر و مادرها رو دلمرده تر میکنه.
بازی خانم مریلا زارعی فوق العاده بود و واقعا سیمرغ حقشون بود.
اون نگاه خسته و غمگین مادر داستان بدجور چنگ به دل میزد.
دیدن این فیلم برای تمام زوج های ایرانی از واجباته!!

بیشتر مشکل دوستان در لذت بردن از فیلم به نظرم در این خلاصه میشد که محمدرضا گلزار رو یک شخصیت واقعی می پنداشتنددر فیلم....
اگر هم نظرشون خلاف این بود رفتارها رو با دنیای واقعی می سنجیدن... رفقا چارچوب ذهن رو آزاد کنید, شخصیت غیرواقعی یعنی میتونی بره کنار صدام, میتونه بره به دنیای دیگه...دنیای فیلم رو تو چارچوب دنیای خودتون نیارید...بی خیال بشید و برید رو فاز..برید تو دنیای فیلم غرق شید..
به تفاوت دو نگاه در دو دختر ماجرا دل بدید.به پگاه آهنگرانی ناامید, در حال از دست دادن رفیق, سوال کننده مفهوم C27 , مریض و در حال مرگ و ترانه علیدوستی فراری از کشور و سختیهاش, حساس به مسائل سیاسی و شنونده صدای هیتلر تو گوشش وقتی میگه من اگر بخوام می تونم دوستت رو ببرم...به جزئیات نگاه کنید نه تفسیر بر اساس دنیای واقعی که اصلا فیلم اومده برای شکوندن و نابود کردن این دنیای واقعی.
اما ... دیدن ادامه » خب همه اینها به کنار, هرکس لذت برد از فیلم یا نبرد به کنار...
اون آخر فیلم وقتی گلزار در حین یک انفجار قراره از ذهنیت اینها حذف بشه, وقتی هیجانی رفته و دیگه بازنمی گرده, وقتی بازی سنگ کاغذ قیچی تموم میشه که باید هم همینجور تموم میشده چون تو ذهن این دو تا در جریان بوده, یه حس عجیبی وجودم رو گرفت...حس برگشتن به زندگی عادی...
اینقدر عادی که من رو ترسوند ...ترانه می رفت و پگاه با تمام مریضی و تنهاییش می موند و همه چیز به سبک و سیاق عادی برگشت...
و بدون اغراق دلم سوخت, برای تمام جوونهایی که دیدیم و بودیم تو سخت ترین شرایط...

در یک کلام میتونم بگم فیلمی سورئال با بازی ها و دیالوگهای خوب....گرچه این عناصر مهم هستن اما برای یگ فیلم خوب کافی نیست. اینکه فیلم داستان خاصی رو دنبال نمیکنه و صرفاً برشی از چند ساعت پرسه شبانه چند جوون هست موضوعی هست که باعث میشه خیلی از تماشاگران ناراضی از سالن خارج بشن.
به نظرم یک فیلم میتونه سورئال باشه ولی در عین حال داستان جذابتری هم داشته باش و صرف اینکه بگیم فیلم سورئال و با مخاطب خاص بوده توجیه کننده این نقص بزرگ نیس. (کما اینکه من به شخصه داستان فیلم اژدها وارد میشوم در این ژانر رو جذابتر دیدم)
با تمام این اوصاف بنده از تماشای این فیلم و دیالوگهاش لذت بردم که دلیلش هم این بود که از قبل و با خوندن نظرها، می دونستم با چه فیلمی طرف هستم و توقع بالایی نداشتم.

من این فیلم رو دیدم و همون نیمساعت اول از سالن بیرون اومدم واقعا خسته کننده و بی محتوا بود حتی جاذبه فیلم های تاریخی و قدیمی رو هم نداشت با بازی بد کوروس تهامی

این فیلم درد مشترک بسیاری از زوج های ایرانی ست . موضوع و محتوای این فیلم و نگاه کارگران بسیار دغدغه مند و تاثیرگذار است اما از لحاظ باز کردن موضوع طلاق های عاطفی و بیشتر پرداختن به ریشه ی این بحران و دادن راه حل کمی ضعیف عمل شده بود......بازی مریلا زارعی مثل همیشه حسی و تاثیرگذار بود و فرهاد اصلانی هم متاسفانه مثل همیشه تکراری....در مجموع این فیلم حرف مهمی برای گفتن دارد اما کمی لکنت دارد و جامعه ی ایرانی نیازمند چنین فیلم های دغدغه مندی است نه فیلم هایی که فقط سیاه نمایی می کنند....

من فیلم رو دیشب دیدم،با تمام گیج و گنگ بودنش پسندیدم.
کارگردان خیلی قشنگ یه فضای گیج و هپروت رو به تصویر کشیده بود که منتظر بودی ببینی که تو سکانس بعد چه اتفاقی میوفته.
بعله دقیقا این فیلم مخاطب خاص داره.دیالوگ های فیلم عالی و بی نقص بود. شوکی که تو بعضی صحنه ها وارد میشد رو دوست داشتم و مخصوصا قسمت همخوانی آهنگ مایکل جکسون توی ماشین عالی بود.نور پردازی فیلم رو خیلی دوست داشتم.
و اما سکانس آخر و بازی سنگ کاغذ قیچی باعث شد مشتاقانه بچسبم به صندلی و حتی پلک نزنم.
به نظر خیلیا ناقص و بی محتوا بود ، ولی برای من تجربه جدیدی بود که با تمامه ناقصیش به دلم نشست.

سورئال بودن فیلم ، مخاطب خاص رو می طلبه ...
فیلم رو دوست داشتم و ساخت فیلم هایی چون اژدها وارد می شود و مادر قلب اتمی رو موفقیت های مبارک سینمای ایران می دونم