نمایش›شی آف

انتخاب نام شی آف به نظر برگرفته از نام داروی شیاف می باشد که اثری موضعی برای معالجه درد در بدن دارد هر چند که نوع بیان این نام متفاوت از برداشت اینجانب است.
پدر با آهنگی از معین که آن را "قاری قرآن" می خواند به دنبال لحظه ای شنگول شدن است و یا دختر خانواده که در پی ازدواج با یک وکیل به قصد فرار از مشکلات روحی و معضلات اقتصادی است و حتی حاضر می شود با فرد مورد نظرش پیش از موعد نامزد کند و پسر پسر خانواده نیز در محلول خوش گویی و بی سروپایی گرفتار است و همگان دردخویش را می خواهند به هر روشی فراموش کنند. در اینجا تنها مادر است که ظاهرا به دلیل اعتقادات مذهبی چیزی تسکینش نمی دهد جز یک برداشت از نمایش فیلم شعله تا ثانیه ای همه دردهای پیرامونش را فراموش کند.
گرچه ادبیات مورد استفاده بازیگران در نمایش کاملا با طبقه اجتماعی مورد نظر نمایش هماهنگ است اما تپق های برخی از آنها زیاد بود ولی با توجه به اینکه فاصله ی زمانی اجرای این نمایش با اجرای قبلی کم است و زمانی برای متمرکز شدن برای اجرا وجود ندارد کمی معقول به نظر می رسد.
مادر خانواده یک شوهر معتاد با دو فرزند بزرگ دارد و با توجه به اینکه هر کدام ساز خود را می نوازند و مادر علاوه بر فرزندان درگیر مشکلات خانواده است و زیر این بار سنگین خم و شکسته می شود بهتر بود یک گریم در خور فردی شکسته و افسرده داشته باشد اما از نگاه من گریم استفاده شده بیانگر چنین فردی نبود.
دکور مینیمال مورد استفاده تا حد امکان به سبک نمایش نزدیک و فوق العاده بود. این پایه های چوبی را به هر نحوی که مخاطب بخواهد می تواند برای ... دیدن ادامه ›› خودش تفسیر کند. از آینه درون فردی گرفته تا چارچوب خانه ای بی در و پیکر.آهنگ ها و نوع آن ها در جای خودش خوب بود و ریتم نمایش را از شروع کار و در زمان تغییر دکور تا پایان نمایش حفظ می کرد.
عملکرد طراحان لباس خوب بود ولی با توجه به شناختی که داشتم توقع جسارت بیشتری می رفت. زن همسایه که شخصیتی خاله زنک حراف و خودنما دارد در حد توان بازی خیره کننده ای داشت و انتخاب لباس با نمایش زرق و برق با توجه به شخصیتش بسیار هوشمندانه بود. انتخاب چادر زنان و شلوار مجید خوب و نزدیک به رفتار فردی ایشان بود. البته طراحان لباس می توانستند با انتخاب عناصر بیشتری برروی لباس و یا حتی استفاده از گردنبندی شبه طلا یا زنجیری در دست مجید شخصیت لات غیرتی مآبانه وی را بهتر نشان دهند.
در پایان می توان رساندن پیام این نمایش به گوش های مخاطبانش را موفقیت آمیز دانست.

به صحنه بردن نمایش هایی درباره دشواری های کمتر گفته شده اجتماعی، سخت است، ازین رو گستاخی گروه در برگزیدن چنین داستانی سزاوار ستایش است. با این که همراهی تماشاگر با داستان فراز و نشیب دارد، اما نویسنده/کارگردان از پس کار برآمده است. آفریدن شخصیت "مهری" که بخشی از آگاه کردن تماشاگر از روند داستان (در کنار خنداندن تماشاگر) بر دوش اوست، نشان از هوشمندی نویسنده دارد. بازی ها، طراحی صحنه و لباس کمابیش خوب است، به ویژه کاربرد "چارچوب" ها را پسندیدم. پیروز باشید.