صدف علی نیا فعال هنری

دست آفتاب که نوازش می کند شعله ی درونم را

نشسته ام بر لبه ی تختم. در اتاقی در مکانی که تا چندی پیش عاشقش بودم، چون خانه ی معشوقم رزالی است، جایی که او متولد شده، رشد کرده و من در آن با او ملاقات کرده ام و قلبم را به او داده ام. پرده از پنجره کنار زده شده و آفتاب بر صورتم می تابد. باید خوشحال باشم که پس از این همه سال دارم چنین چیزی را تجربه می کنم، اما در عوض فقط خشم در درونم غلیان می کند و می جوشد و من صدایی حیوان مانند از گلویم خارج می کنم و به سمت پنجره خیز برمی دارم و پرده را طوری می کشم که تکه ای از آن کنده می شود و در دستم می ماند. من لحظاتی به تکه پارچه ی مخملی آبی روشنی که در دستم است، نگاه می کنم و چشمان پطروس ملعون را به خاطر می آورم. صورتم منقبض می شود و رگ پیشانی ام بیرون می زند، طوری که حس می کنم الان است که بترکد. به سمت شمع روی میز می روم و انگشتم را به سمتش تکان می دهم و وقتی می بینم شعله ور نمی شود، با حالتی که انگار سیلی خورده ام، به آن خیره می شوم و این بار همراه با خشم تحقیر و درماندگی را هم می چشم. از کشوی زیر میز بطری حاوی محلول اشتعال زا را درمی آورم و می خواهم کمی از آن را روی شمع بریزم، اما ناگهان مقدار زیادی از محلول روی شمع و میز می ریزد و شعله های آتش مثل دوزخ در برابر دیدگانم ظاهر می شوند. تکه پارچه ی پرده از دستم می افتد و من وحشت زده به سمت تختم شیرجه می روم و به لحاف چنگ می زنم و آن را روی میز می اندازم. حالا دیگر خبری از شعله های آتش نیست و من در حالی که فشار رنج آور را همراه با لذتی تلخ تجربه می کنم، لبخندی کج بر لبانم نقش می بندد ... دیدن ادامه ›› و می گویم:
"می شود که تو هم همین طور نیست بشوی، پطروس؟"

به بطری محلول که در کشوی نیمه باز است و انگار مثل یک شیطان نگاهم می کند، خیره می شوم و صدایی هوف مانند از دهانم خارج می شود.
"آن پطروس ملعون می گوید مخالف موهبت های تاریک است، اما هنوز با آن همروحی جادوگرش در ارتباط است و این محلول دوزخی را هم از او گرفته."

و خم می شوم و آن تکه ی مخملی آبی کنده شده از پرده را برمی دارم و به سمت پنجره می روم و بازش می کنم و تکه پارچه را به بیرون پرت می کنم. نسیم ملایمی می وزد و آفتاب کمرنگ پاییزی بر گونه ام می تابد. انگار چیزی در قلبم نرم می شود، اما آتش خشم در درونم نمی گذارد که از این وضعیت لذت ببرم، از اولین روز انسان بودنم پس از سال ها خون آشامی.

ممکن بود زمانی من تصمیم بگیرم به خاطر آن حس برگشت به گذشته مدتی کوتاه انسان شوم و بعد دوباره به خون آشام بدل شوم. اما حالا وضع فرق می کند. راهب پطروس، برادر دوقلوی معشوقم رزالی، بدون اینکه بفهمم معجون بازگشت به حالت انسانی را به خورد من داده. و البته که می دانم این معجون را هم آن همروحی جادوگر سرخ موی لعنتی اش، لوی درست کرده. احتمالا پطروس با چهره ای آکنده از احساس و اشکی در چشمانش نزد لوی رفته و گفته که نمی تواند تحمل کند من، گادفری، معشوق خواهر نازنینش، در تاریکی اسیر بمانم و اینکه اگر من در رنج باشم، رزالی هم در عذاب است و پس او هم عذاب می کشد و حرف هایی بی معنی از این قبیل و این گونه لوی را با خودش همدست کرده. لعنت به هر دویشان! دوست داشتم بتوانم همین حالا به سراغشان بروم. در یکی از همین سرداب های این معبد که می دانم اکنون مثل دو موش کثیف داخلش خزیده اند و دست های کثیف همدیگر را گرفته اند و نگاه هایشان را به هم دوخته اند. دوست دارم بروم و همین محلول اشتعال زا را بریزم رویشان و آتششان بزنم و صدای قهققه ام سرداب را پر کند.

و خب، چرا این کار را نکنم؟

بطری محلول را از داخل کشو برمی دارم و از اتاق خارج می شوم و در راهروها و پلکان ها به حرکت درمی آیم. می دانید، موضوع فقط آن ها نیستند. از خودم هم خشمگینم. معبد جایی بود که می خواستند در آن مرا به قتل برسانند. اما من در آنجا عاشق رزالی شدم و از طرفی ساکنان معبد هم کم کم رفتاری متفاوت نسبت به من در پیش گرفتند. دیگر خشونت فیزیکی نبود. رفتار ملایم بود، اما با نگاه بالا به پایین و این طور که انگار من یک بیمار و موجودی ناهنجار و رقت انگیز هستم و شایسته ی نگاهی ترحم آمیز و درمان. پزشک به بالینم می آوردند و سخنرانی های طولانی و بی سر و ته برایم ترتیب می دادند. و من؟ به خاطر عشقم به رزالی مدارا می کردم با آن ها و وانمود می کردم با آن ها موافقم. و حالا همین باعث شده بی نهایت از خودم خشمگین باشم.

همان طور که سرداب ها را یکی یکی چک می کنم، صدایشان را از یکی از آن ها می شنوم. پشت در مکث می کنم و گوش می دهم.

پطروس دارد می گوید:
"لوی عزیزم، پشیمانم که این کار را کردم. حالا گادفری دوباره از من متنفر می شود و رابطه اش با رزالی هم دوباره متزلزل می شود و همه چیز به هم می ریزد."

لوی:
"جانم، نمی گویم آنچه کردی، درست بود، اما حالا گادفری دوباره طعم انسان بودن را می چشد و می تواند تصمیم بگیرد که این طور بماند یا اینکه توسط دومینیک مورن یا خون آشامی دیگر دوباره تبدیل شود."

شعله های خشم درونم را حس می کنم که مقداری فروکش می کنند. نفسی را که انگار در سینه ام حبس شده بود، با حالتی آه مانند بیرون می دهم. رویم را برمی گردانم و از سرداب دور می شوم. از معبد خارج می شوم. به دیوار آن تکیه می دهم و می گذارم آفتاب بر من بتابد و لبخند می زنم.

با غروب خورشید نزد دومینیک مورن می روم و از او می خواهم نیش بر من بگذارد و موهبت تاریک را به من تقدیم کند. اما تا آن زمان می خواهم بگذارم آفتاب در من نفوذ کند و به خاطره ای فراموش ناپذیر بدل شود. می دانم که از پطروس و همراهانش نفرت و انزجار دارم و این حس هرگز تغییر نخواهد کرد. می دانم که آن حس محبت و دلسوزی شان حتی بیش از خشونت آشکارشان حالم را به هم می زند. اما این معبد را هنوز هم می توانم در آغوش بگیرم. به خاطر عشقی که در گذشته در آن چشیدم و طعم آن همیشه در قلبم می ماند.

پست ارسال شده توسط من در قالب کاراکتر 'گادفری میدهرست' در جنگی بین محفل ققنوس و مرگخواران در انجمن نقش آفرینی جادوگران:


اشک های تاریکی مجنون می کنند

راهرویی که بی انتها می نماید و دیوارهایی که انگار به سمتش می آیند تا او را در میان خود نیست کنند. گادفری حس می کند دارد به بخشی از خودش قدم می گذارد، همان بخش که تصور می کرد با آن به صلح رسیده و پذیرفته اش، اما حالا می دید که انگار نادیده گرفته ... دیدن ادامه ›› بوده اش.

مرگخوارها از کنار او و آستریکس عبور می کنند و نگاه هایشان را به او می دوزند. گادفری بر خلاف انتظارش نفرت در چشمان آن ها نمی بیند. از چهره های آن ها چیزی بر او منعکس می شود که قلبش را لمس می کند. چشمانش گشاد می شود و یک دفعه مکث می کند. و در همین لحظه کسی از اتاقی در این راهروی خواب مانند بیرون می آید و چشمان تیره و نافذش را از پشت شیشه های عینکش بر او متمرکز می کند.
"آ، بله، این صحنه. دیدن و حس کردنش از نزدیک طور دیگریست. میدهرست، من نمی توانم ذهن تو را بخوانم، اما می توانم حدس بزنم چه چیز تو را متعجب کرده. تو مرگخوارها را شرور خالص نمی دیدی، اما انتظار هم نداشتی همان جنس انسانیتی را در روحشان ببینی که خودت همواره سعی کرده ای در قلبت حفظ کنی."

گادفری به او نگاه می کند. پلک پایین چشم چپش می لرزد.
"تو می دانستی، نه؟ که من آسیبی به کوین نمی زنم؟ به خاطر همین او را با خیال راحت فرستادی."

سیبل:
"البته. غم انگیز است که دشمنانت بیشتر از خودت به تو ایمان داشته باشند."

گادفری حس می کند چیزی در درون قفسه ی سینه اش فرو می ریزد. از گوشه ی چشم توجهش به آستریکس جلب می شود و می بیند که حالت چهره ی او تغییر کرده. دیگر شبیه آن خون آشامی نیست که سعی داشت عذابش دهد. حالا فقط خستگی و اندکی غم در او هست. چشمانش گشاد می شود. و رو به او می گوید:
"تو داشتی نقش بازی می کردی!"

آستریکس آه کوتاهی می کشد و چشمان قهوه ای تیره اش انگار مه آلود می شوند.
"گادفری! من تصور می کردم من و تو به هم نزدیک هستیم. در تقلای درخشش ماهی که زمزمه می کند در گوشمان و تاریکی آسمانی که نوازشش مثل مرگ تدریجیست. اما تو به من، به خودت، به همه شک داری."

گادفری بلافاصله پاسخ می دهد:
"این طور نیست، آستریکس. اگر رفتارم رنجت داده، متاسفم. اما تو هم باید متاسف باشی، چون به خاطر لذت، کنجکاوی یا هر چیز دیگر با مرگخوارها همدست شدی و مرا بازی دادی. تو خیلی خوب می دانی که ما فقط با شک کردن توانسته ایم انسانیتمان را حفظ کنیم. و این مرگخوارها، آن ها دروغ می گویند که از بابت کوین مطمئن بوده اند. و شاید این دروغ را آن قدر پیش خودشان تکرار کرده اند که بتوانند باورش کنند. برای راضی کردن همان انسانیت داخل قلبشان که از آن حرف می زنند."

سیبل:
"اگر این طور باشد، شبیه همان کاری نیست که تو می کنی؟ همیشه به خودت می گویی که به محفل ققنوس تعلق داری، که سپیدی ات توانسته تاریکی ات را آرام نگه دارد، بدون زور و اجبار، بدون بستن زنجیرهایی به دست ها و پاهایش. اما خوب می دانی که این دروغ است. تو خودت را در بند کرده ای، میدهرست. جاودانگی ای که می توانست یک موهبت باشد برایت، تبدیل به خار طویل و بی انتهایی شده که هر شب بیش از پیش در روحت فرو می رود."

گادفری:
"شاید حق با تو باشد، سیبل. اما این راهی است که من انتخاب کرده ام و بابتش پشیمان نیستم. اینکه بگذارم نور بر من غالب شود، لبخند بر لبانم می آورد، حتی شده تلخ و دردآلود. حتی اگر این نور مثل آفتاب مرا خاکستر کند."

سیبل آهی خسته می کشد.
"تو کله شق هستی. اما این خوب است. اگر تاریکی را با سختی و تقلا به دست آوری، قدرش را بیشتر خواهی دانست."

گادفری:
"بیهوده تلاش نکن و همین حالا مرا بکش. امکان ندارد من به تاریکی ام فرصت جولان دهم."

لبان سیبل به لبخندی درمی آید که خوشحالی در آن نیست، فقط مهر تایید.
"تو به این محکوم هستی. در این خانه، در آینه ی روح مرگخواران، تو تصویر تاریکی رنج کشیده ات را طوری خواهی دید که یا به آن تسلیم می شوی یا دیوانه خواهی شد."

در قبر هستم، یا شاید هم دارم عروسی می کنم


یک خیابان پهن و وسیع و میدانی در وسط آن و یک تابوت فلزی بزرگ بر چمن های نیمه زرد و تنک آن. نوارهای سیاهی که از بین شاخ و برگ درختان عبور داده اند و حضاری که همه سیاه پوش هستند. بله، مراسم عزاداری. این اولین چیزیست که وقتی به همراه پروفسور تال و همکلاسی هایم وارد سرزمین عجایب می شویم، می بینیم. همه چیز در موردش عادیست، جز اینکه مردم به جای اینکه با حالتی پر غم نگاه به پایین دوخته باشند یا در حال اشک فشاندن باشند، دارند به کمرهایشان قر می دهند و می رقصند و می خندند. من با چشمان گشاد شده رو به آقای تال:
"پروفسور، آن ها واقعا خوشحال هستند یا کسی مجبورشان کرده این طور پایکوبی کنند؟ ممکن است فرد متوفی شروری بوده باشد که از درگذشتش شاد هستند؟"

لبخندی ... دیدن ادامه ›› حجیم بر لبان پروفسور می نشیند و نگاهی معنادار به من می کند.
"آ، گادفری عزیز. شاید آن ها فقط خوشحالی می کنند، چون این موقعیت را واقعا مایه ی شادی می بینند؟"

من:
"یعنی زندگی را مایه ی غم می دانند و وقتی مرگ برای کسی می رسد، برایش خوشحال می شوند؟"

پروفسور:
"شاید زندگی هم به اندازه ی مرگ خوشحالشان می کند."

من:
"اما این طور نمی شود. زندگی و مرگ متضاد همدیگرند."

پروفسور:
"شاید آن ها مترادف هستند. وقتی دو سلول با هم ترکیب می شوند و جنین را تشکیل می دهند، می میرند، اما به صورتی نو و در هم آمیخته حیات می یابند. شاید وقتی دار فانی را وداع می گوییم، داریم با موجود دیگری ترکیب می شویم و همزمان با مرگ در این دنیا، در دنیایی دیگر متولد می شویم و دوباره زندگی می کنیم، اما در قالبی دیگر."

سرم را به نشانه ی مخالفت تکان می دهم.
"پروفسور، اجازه بدهید با به زبان آوردن این سخنان مخالفت کنم. ما نباید با گفتن چیزهایی که از آن ها مطمئن نیستیم، به خودمان امید بیهوده بدهیم."

لبخند پروفسور اندکی تاریک می شود.
"پس داری می گویی تخیل نورزیم و دنیایی که داخل ذهنمان ساختیم را بکشیم؟"

پاسخی نمی دهم و فقط می گذارم چشمان کهربایی ام لحظاتی در نگاه زرد و درخشان او گره بخورد. لحظاتی از درک و آگاهی بدون اجبار به پذیرفتن. همراه با غمی ظریف، اما روزنه ای برای شادی. همراه با پروفسور تال از میان جمعیت رقصان عبور می کنیم و آن ها را پشت سر می گذاریم و می بینیم که فضای شهری کم کم به دشت و چمن تبدیل می شود و قصری باشکوه در فاصله ای از ما پدیدار می شود که از مرمر سفید با رگه های سرخ ساخته شده و گنبدهای نوک تیز دارد. مثل موجودی زنده است که رگ های پر خونش را به نمایش گذاشته. با دیدنش اشک در چشمانم جمع می شود.
"چه قدر زیباست!"

و به همراهانم نگاه می کنم تا ببینم دیدن این بنای شگفت انگیز چه تاثیری در آن ها گذاشته، اما می بینم که چهره شان حالتی عجیب پیدا کرده، انگار که در حال خواب دیدن در بیداری باشند. نگاهشان به نقطه ای نامعلوم در دوردست خیره شده و لبخندی ظریف بر لبانشان نقش بسته. و پروفسور تال؟ او اینجا نیست! انگار ناگهان ناپدید شده، بدون آنکه متوجه شوم.

همان طور که سرم را به اطراف می چرخانم و به دنبال اثری از پروفسور هستم، او را می بینم که دارد از دور نمایان می شود، در حالی که یک مرد در لباس عروس سفید بازوی او را گرفته. مرد تاجی از فلزی سرخ بر موهای مجعد سیاهش دارد و چشمان آبی اش را با آمیزه ای از شرم و محبت به من دوخته. وقتی پروفسور و عروس به ما نزدیک می شوند، همکلاسی هایم شروع می کنند به هق هق و اشک ریختن. من نگاه مبهوتم را از پروفسور و عروس برمی گیرم و به همکلاسی هایم می دوزم.
"چه اتفاقی دارد می افتد؟ این نمایش بخشی از درسمان است؟"

عروس بازوی پروفسور را رها می کند و با تبسمی بر لب رو به او می گوید:
"پدر، ممنونم که او را با خود آوردید."

پروفسور تال با آن لبخند حجیم همیشگی اش:
"برای خوشحالی تو هر کاری می کنم، دخترم."

من با چشمان گشاد شده خطاب به او:
"این مرد عروس، دختر شماست؟"

شادی بر چهره ی عروس جای خودش را به غم می دهد.
"پدر، این بار می شود کاری کرد که او زنده بماند؟"

پروفسور تال:
"نه جانم و اگر بخواهی، می توانی به خاطرش اشک بریزی."

و عروس هم مثل همکلاسی هایم شروع می کند به هق هق و اشک ریختن، در حالی که جلوتر آمده و دستش را دور بازوی من حلقه کرده. پروفسور تال اما همچنان لبخند حجیمش را بر لب دارد و مشغول پوشیدن کت و شلواری سیاه است که چند لحظه پیش از زیر کلاهش بیرون کشید.
"شما اینجا بمانید و مراسم عروسی را به شایستگی برگزار کنید. من به کلیسا می روم تا ادامه ی مراسم تدفین گادفری را از دست ندهم."

دهانم باز می ماند.
"چه گفتید، پروفسور؟!"

پروفسور:
"گفتم مراسم تدفینت، گادفری."

و شروع می کند به قر دادن کمرش و رقصیدن و قهقهه زدن و دور شدن از ما، در حالی که عروس و همکلاسی هایم هق هق می کنند و اشک می ریزند و من دارم سعی می کنم به خاطر بیاورم پورتال کجاست.

پست ارسال شده توسط من در قالب کاراکتر 'گادفری میدهرست' در جنگی بین محفل ققنوس و مرگخواران در انجمن نقش آفرینی جادوگران:

خلاصه:

مرگخواران تصمیم گرفته اند با نابودی محفل ققنوس جامعه را یکدست و تاریک کنند و وزیر نیز موافقت کرده سد کارشان نشود. محفل از این موضوع خبردار می شود و تصمیم می گیرد با ربودن کوین کارتر اولین حرکت را بزند و بدین منظور آقای تال را به خانه ی ریدل می فرستند تا کوین را با خود بیاورد. اما اوضاع آن طور که باید پیش نمی رود. سیبل تریلانی، پیشگوی مرگخوار قبلا نقشه ی محفلی ها را پیشبینی کرده و راهی برای خنثی کردنش طرح کرده. او فردی با هویت ناشناس را که خودش را به شکل آقای تال درآورده، همراه با کوین به محفل می فرستد. این آقای تال نما با گادفری مواجه می شود و دو راه پیش رویش می گذارد:
یا خون کوین را تا انتها بنوشد، یا اینکه او را رها کند و در عوض شاهد سلاخی شدن همرزمی ... دیدن ادامه ›› هایش باشد.

در همین حین آقای تال دارد به سرعت به سمت خانه ی گریمولد برمی گردد. او فهمیده نقشه ی اصلی مرگخواران سلاخی کردن مبارزان محفل ققنوس نیست، بلکه تاریک کردن روحشان است.

–

شمع ها پر نور می درخشند در جایگاه های نقره ای شان در اتاق گادفری، اما انگار همچنان فضا تاریک است. و سنگین. قطرات عرق بر پیشانی گادفری نشسته اند و او به سختی نفس می کشد و با هر دم و بازدم سینه اش به کندی و با درد بالا و پایین می رود.

گادفری:
"باورش برایم سخت است که مرگخوارها، هر چه قدر هم تاریک و سخت قلب باشند، بخواهند یک کودک معصوم را قربانی اهداف شومشان کنند."

تال نما یک ابرویش را بالا می برد.
"تو خودت تا مدت کوتاهی پیش می خواستی این کوچک معصومی که گفتی را نوش جان کنی."

گادفری ابروهایش را در هم می کشد.
"من فقط از حال خودم خارج شده بودم."

تال نما خنده ای کوچک و آغشته به ذوق می کند.
"پس انگار لازم است دوباره از حال خودت خارج شوی."

و یک بطری نوشیدنی کره ای از زیر کتش درمی آورد و با لبخندی مایل و آزاردهنده به گادفری تعارف می کند.
"می خواهی؟"

گادفری دستش را دراز می کند و با ملایمت پاسخ می دهد:
"بله، آن را به من بده."

تال نما این بار هر دو ابرویش را بالا می برد.
"آ، چه خبر شده؟ می خواهی خودت را درمانده و رقت انگیز نشان بدهی تا من نرم شوم و این گونه بتوانی راه گریزی بیابی؟"

نفس عمیقی می کشد.
"گادفری! تو خون آشام توانمندی هستی. تو می توانی روح مرا لمس کنی. حتما با چشم هایت دیده ای که چه اشتیاقی برای تاریکی و خون در من موج می زند. که چه طور فقط می خواهم ببینم که تو خون کوچک معصوم را ذره ذره تا انتها می نوشی، این پوسته ی لطیف و پر نشاطش را یک تکه چوب توخالی خشک و چروکیده می کنی."

کوین با چشمانی که نگرانی در آن موج می زند از گادفری به تال نما نگاه می کند. او هنوز نمی داند چه اتفاقی دارد می افتد و حرف های دو خون آشام را نیز به درستی درک نمی کند. شاید هم در عمق وجودش می داند، اما نمی خواهد بفهمد. نمی خواهد این حقیقت مانند صاعقه بر جسم کوچکش فرود آید. اینکه مرگخواران، کسانی که آن ها را خانواده ی خود می دانست، دارند او را به راحتی قربانی می کنند. او دست کوچکش را به لبه ی کت تال نما می آویزد.
"عمو، دیگه اژین نمایش خوشم نمیاد. می خوام برم خونه."

تال نما از بالا به او نگاه می کند، با چشمان زرد درخشان و لبخندی حجیم که انگار دارد از قاب صورتش خارج می شود. کوین ناخودآگاه می لرزد.

تال نما:
"آاا، کوین کوچولوی عزیزم. نمایش واقعی هنوز شروع نشده. و تو ستاره ی اصلی آن هستی. اگر الان به خانه بروی، تماشاچی ها ناامید می شوند. تو که نمی خواهی این طور بشود، هان؟"

گادفری که حالا محتویات بطری را تا انتها نوشیده و عضلات منقبض صورتش آرام گرفته اند و پلک هایش نیمه بسته شده، با دست به کوین اشاره می کند.
"عزیزم، بیا اینجا."

صدای گادفری با محبت و آرام و اطمینان بخش است، اما با شنیدن آن موهای پشت گردن کوین سیخ می شود. او چشمان آبی و درشتش را به گادفری می دوزد، در حالی که لب هایش محکم به هم چسبیده اند و دست هایش مشت شده اند و بدنش حالتی سفت و منقبض یافته. گادفری متقابلا به او خیره می شود و حتی با وجود اینکه نوشیدنی جسم و روحش را تا حدی به خواب برده، غم و تاثر قلبش را می گیرد.
"باشد، دوست کوچک من. لازم نیست پیش من بیایی. ببین."

از آن طرف اتاق و از پهلوی دیوار به سمت تال نما می رود و کنار او می ایستد، در سمت مخالفی که کوین ایستاده و خطاب به کودک ادامه می دهد:
"من از در فاصله گرفته ام. پس حالا می توانی با خیال راحت از اتاق بیرون بروی. من و عمو می خواهیم یک سری حرف های خصوصی به هم بزنیم."

کوین همچنان با نگرانی و تردید به او نگاه می کند. گادفری ادامه می دهد:
"تو عمو ریگولوس و خاله لیلی را یادت هست؟"

کوین این عمو و خاله ی مهربان را به خاطر می آورد و خطوط صورتش از هم باز می شود و لبخند می زند و سرش را به نشانه ی تایید تکان می دهد.

گادفری:
"آن ها الان طبقه ی پایین هستند. برو پیششان."

کوین دوان دوان به سمت در می رود و از اتاق خارج می شود. گادفری نفس راحتی می کشد و بعد رویش را به سمت تال نما برمی گرداند.
"تو یک مرگخوار نیستی. آن ها از تو خواستند این کار را بکنی و تو هم قبول کردی. چون این طور چیزها محبوب تو هستند. دو راهی های اخلاقی و تماشای اینکه قربانی ات چه طور تباه می شود، در هر مسیری که انتخاب کند."

تال نما لبخند اریبش را به او تقدیم می کند‌.
"پس بالاخره داری می فهمی."

گادفری هم لبخند می زند، اما به تلخی.
"بله، به لطف نوشیدنی ات آشفتگی و بی قراری از ذهنم زدوده شد. پس حالا، این نقاب آقای تال را کنار بگذار، آستریکس."

پست ارسال شده توسط من در قالب کاراکتر 'گادفری میدهرست' در جنگی بین محفل ققنوس و مرگخواران در انجمن نقش آفرینی جادوگران:

کمی قبل

ابرهای پاره پاره در تاریکی آسمان شب و در نور ماه و ستارگان مثل جاده هایی چند شاخه جلوه می کنند. کوین کوچک در خیابان ها راه می رود، در حالی که بستنی قیفی زغال اخته ای اش را می لیسد و دستش در دست مردی بسیار قدبلند با موهای رنگارنگ، پوست خاکستری و چشمان زرد است. آقای تال؟ آ، نه. شخصی که خودش را به شکل او درآورده. کوین تصور می کند او این کار را برای سرگرم کردنش انجام داده.

کوین:
"داریم کجا میریم؟"

لبخندی حجیم بر لبان آقای تال نما شکل می گیرد و چشمان زردش با ترکیبی از شعف و هیجان می درخشند.
"به ... دیدن ادامه ›› جایی که قرار است در آن نمایش برگزار کنیم."

کوین هم لبخند می زند، اما معصومانه و شیرین، بسیار متفاوت با آن لبخند شومی که بر چهره ی مرد همراهش نشسته.
"خوبه، من نمایش دوش دارم."

همان طور که دارند پیش می روند، مرد ناگهان کوین را با ملایمت متوقف می کند و خودش نیز می ایستد و به فضای خالی بین دو ساختمان خیره می شود. بعد دستش را بالا می آورد و با طمانینه تکان می دهد، طوری که انگار دارد ذراتی ناپیدا را در هوا به حرکت درمی آورد. غباری سیاه ظاهر می شود و از بین آن دری چوبی و تیره و خانه ای با سنگ های مرمر و گرانیت مشکی، خانه ی گریمولد. آقای تال نما خنده ای تحسین آمیز به خودش می کند و در می زند. کسی به سرعت در را برای او باز می کند، طوری که انگار در همان حوالی به انتظار ایستاده بوده. این فرد گادفری است که نگاهی بی قرار و نگران دارد و چشمان کهربایی اش مرتب بین آقای تال نما، کوین و پشت سرش می چرخد. او با صدایی آهسته می گوید.
"سریع بیایید داخل."

و دست آقای تال نما را می گیرد و او را همراه با کوین از پله ها بالا می برد و وارد اتاق خودش می کند و در را پشت سرشان می بندد و نفس راحتی می کشد.
"زودتر از آنی که تصور می کردم، انجامش دادی، آقای تال عزیزم."

و بعد نگاهش را به کوین کوچک می دوزد که دارد بستنی زغال اخته اش را با علاقه می لیسد و انگار در دنیای خودش غرق است و نه به او توجهی دارد و نه به آقای تال نما. هیجان و بی قراری کم کم از چهره ی گادفری محو می شود و جای خودش را به ندامت و درد وجدان می دهد.
"آقای تال عزیزم، انگار من واقعا مجنون شده بودم و همین طور به دام توهمات تاریکم گرفتار شده بودم. چه طور توانستم فکر کنم چیزی شرورانه در وجود این طفل معصوم دوست داشتنی هست؟! و چه طور خواستم که از خونش بنوشم؟!"

سرش را با تاسف و غم به اطراف تکان می دهد.
"کوین را به خانه ی ریدل برگردان. من بهانه ای جور می کنم و به نحوی الستور را راضی می کنم."

آقای تال نما چشمان زردش را به او می دوزد. نگاهش طوریست که انگار دارد چیزی در وجود گادفری را می سنجد، دستانش را در آن فرو می کند، زیر و رو می کند و هم می زند و تک تک ذراتش را بین انگشتانش می فشارد و می آزماید. گادفری این را حس می کند و با حالتی معذب روی پاهایش جا به جا می شود.
"باید عجله کنی، آقای تال عزیز."

آقای تال با صدایی سرد و آرام، طوری که گادفری حس می کند روحش برش می خورد:
"بله، همین طور است گادفری عزیزم."

و قبل از اینکه گادفری بفهمد چه اتفاقی افتاده، به دیوار میخکوب می شود و دندان های نیش تیزی در گردنش فرو می روند و خونش مکیده می شود. چشمانش گشاد می شود و دهانش باز می ماند. دستانش را که تقریبا کرخت و سنگین شده، به سختی بالا می آورد و بر بازوان آقای تال نما می گذارد و از بین دندان هایش با صدایی گرفته و خش دار زمزمه می کند:
"دارید چه کار می کنید، آقای تال؟"

کوین که بستنی اش تمام شده و حالا چشمان آبی بی گناهش را به این منظره دوخته، دستان کوچکش را بر هم می زند.
"چه نمایش هیجان انگیژی، عموها! احشاش می کنم هالووین شده."

گادفری سعی می کند تمام توانش را در دستانش که مثل گوشت مرده سرد شده اند، جمع کند و آقای تال نما را عقب براند، اما هنوز تقلای چندانی نکرده که مهاجمش خود عقب می کشد، صدایی ناشی از سیراب شدن از گلویش خارج می کند و لبخند زنان به گادفری می نگرد.

گادفری با حالتی گیج و مبهوت:
"آقای تال، منظورتان از این کار چه بود؟ این حتما چیزی بیش از یک شوخی تاریک بود، مگر نه؟ شما با این کارتان می خواستید چه به من بگویید؟"

گادفری بیشتر از این کار آقای تال نما شگفت زده شده، نه اینکه اصلا چرا او باید خون آشام باشد و دندان های نیش بلندش را در او فرو کند و خونش را بمکد. هویت آقای تال برای همه مرموز است و گادفری هم این را بعید نمی داند که او یک خون آشام باشد.

نگاه آقای تال نما اندکی تاریک می شود و لبخندش ملایم تر، طوری که انگار در فکر فرو رفته.
"آ، آقای تال. او شخصیت جالبی دارد. همیشه روحم را به چالش می کشاند."

بهت از چهره ی گادفری رنگ می بازد و او حالتی هشیار به خود می گیرد.
"تو که هستی؟"

آقای تال نما لبخندی اریب به لب می آورد.
"کسی که می تواند تو را خیلی خوب درک کند. اما نه این طور که حالا هستی. زمانی که معلوم شود بین دو سیاهی کدام را برمی گزینی. من اینجا آمده ام تا دو گزینه را پیش رویت بگذارم. تو یا می توانی خون این کودک را تا انتها بنوشی و او را بکشی، یا اینکه او را رها کنی و در عوض بگذاری ارتش تاریکی تمام همرزمی هایت را قتل عام کند."

تولد از گور

از زبان مالخازار:

در زمین های اطراف قصر پرسه می زنم. نه مثل یک شاه با سر افراشته و گام های محکم، بیشتر مثل شبحی کمرنگ که بخشی از خودش را گم کرده. فکر می کردم حالا که او را پیش خودم آوردم، دیگر این گمگشتگی محو می شود، اما این طور نشد. او فقط نقطه ای درخشان نیست در تاریکی ملال انگیزم، مایه ی آشفتگی ام نیز هست. گمان می کردم لذت خواهم برد که چه طور مثل گربه ای وحشی پنجه می کوبد بر قفسی که او را در آن انداخته ام، اما دیدن این منظره بیش از قبل خشمگینم کرد. به او صدمه زدم. به جسم و روحش زخم افکندم. و پشیمان نیستم. اما آشفته ام. و درمانده. انگار فهمیده ام این گونه نمی توانم جلوی لغزیدنش از بین دستانم ... دیدن ادامه ›› را بگیرم.

آه، گادفری، گادفری! تو به یک باره از کجا در برابر چشمانم ظاهر شدی؟ نکند یک جادوگر تو را بر سر راهم قرار داد تا بیش از پیش در باتلاق تباهی فرو روم؟ من فقط باید خون شیرینت را تا انتها می نوشیدم و زین پس با خاطره ات می زیستم، اما در عوض خونم را هم به تو تقدیم کردم و ریسمانی از خودم به تو وصل کردم که حالا دیگر به هیچ نحوی نمی توانم پاره اش کنم.

از بین علف های هرز بلند، تلو تلو خوران رد می شوم و خودم را به گورستان می رسانم. در این محل ارواحی گوناگون دفن شده اند، از خون آشام هایی که از زندگی دل بریده و خود را به مرگ سپرده اند، گرفته تا خیانتکارها و انسان هایی که در مراسم های قربانی خونشان تقدیم شده.

از لا به لای قبرها رد می شوم و می رسم به گوری که نام ندارد. این گور همیشه در هاله ای از مه بوده برایم. نمی توانم به خاطر بیاورم چه کسی در آن دفن شده و این همواره عذابم داده و حتی تبدیل به کابوسم شده. حالا که نگاهم باز به سنگ خاکستری و رنگ پریده اش افتاده، چشمانم گشاد شده و قلبم از تپش ایستاده. نکند این گور من باشد، گادفری؟ آیا تو داری مرا در این قبر دفن می کنی؟ بی آنکه بدانم؟ بی آنکه بدانی؟

مثل بنایی که فرو بریزد، بر گور می افتم. چنگال هایم را در خاک آن فرو می کنم. همیشه خواسته ام خاک را کنار بزنم و ببینم چه کسی در زیر آن آرمیده یا آیا اصلا کسی در زیر آن آرمیده، اما ترس داشته ام از آنچه ممکن است ببینم یا نبینم.

و حالا باید چه کنم؟ کاری که پیشتر باید انجام می دادم؟ سپردن او به آغوش این گور، قبل از اینکه خودم به آن سپرده شوم؟

حس می کنم دارم می میرم، گادفری. یا شاید هم مدت ها پیش مرده ام، همان زمان که انسان بودم و مرا به زور به اینجا آوردند و خون آشامم کردند، خدایم کردند و تاج بر سرم گذاشتند. بله، شاید مرده ام و تو داری زنده ام می کنی، از نو متولدم می کنی و به دنیا آمدن درد دارد، به اندازه ی مردن.