در طراحی صحنه و نورپردازی، استفاده از دیوارهای تیره، کف سفید و نظام نوری‌ای که به‌طور آگاهانه رنگ‌های تیره را برجسته می‌کند، در کنار طراحی لباس‌هایی با غلبهٔ رنگ‌های تیره و محدودسازی طیف رنگی صحنه به دو عنصر شاخص ــ قرمزیِ خون و لباس ژنرالیِ قصاب ــ واجد نقشی بنیادین در تولید معناست. این انتخاب‌ها صرفاً تصمیم‌هایی زیبایی‌شناختی یا اجرایی نیستند، بلکه بخشی از راهبرد نشانه‌شناختی اثر به‌شمار می‌آیند که از طریق «اقتصاد رنگ» به سازمان‌دهی ادراک تماشاگر و شکل‌دهی به افق تفسیری او می‌پردازند. در این معنا، رنگ به‌مثابهٔ نشانه‌ای فعال عمل می‌کند که پیش از کنش دراماتیک، زمینهٔ فهم آن را مهیا می‌سازد.
غلبهٔ طیف خاکستری بر فضای صحنه دلالت بر وضعیتی دارد که در آن قطعیت‌های اخلاقی، معرفتی و ارزشی دچار فروپاشی شده‌اند و جهان دیگر قابل درک از خلال دوگانه‌های ساده و تثبیت‌شده‌ای چون خیر/شر یا گناه/بی‌گناهی نیست. خاکستری در این ساختار بصری نه به‌عنوان رنگی خنثی یا مصالحه‌آمیز، بلکه به‌مثابهٔ وضعیت تعلیق معنا عمل می‌کند؛ وضعیتی میانی که در آن نشانه‌ها از وضوح دلالی تهی می‌شوند و زبان، همچون نظامی برای داوری قاطع، ... دیدن ادامه ›› کارایی خود را از دست می‌دهد. این تعلیق، تماشاگر را در موقعیتی قرار می‌دهد که ناچار است معنا را مدام به تعویق اندازد و در وضعیتی از سرگردانی معرفتی باقی بماند.
در تقابل ظاهری با این فضای مبهم، سفیدیِ کف صحنه قرار دارد؛ سفیدی‌ای که در نگاه نخست می‌تواند دلالت بر نظم، پاکی یا شفافیت داشته باشد. بااین‌حال، در منطق نشانه‌ای اثر، این رنگ نه بیانگر پاکی ذاتی، بلکه رمزگان ادعای نظم، قانون و مشروعیتی است که خود را طبیعی، بدیهی و خارج از منازعه بازنمایی می‌کند. این سفیدی، به‌جای آنکه نقطهٔ مقابل خشونت باشد، بستر امکان‌پذیرشدن آن است؛ سطحی که بر آن خشونت می‌تواند رخ دهد، بی‌آنکه بلافاصله نظم ظاهری را مختل کند. از این منظر، سفیدی نه ضامن حقیقت، بلکه سازوکار حفظ ظاهرِ مشروعیت است؛ پوششی که کارکرد آن پنهان‌سازی تناقض‌ها و سرکوب امر نامطلوب است.
ظهور خون بر این سطح سفید، لحظهٔ گسست در نظام دلالی صحنه را رقم می‌زند. خون در اینجا صرفاً عنصری روایی یا نشانه‌ای از مرگ و خشونت فیزیکی نیست، بلکه به‌مثابهٔ رخداد حقیقت عمل می‌کند؛ حقیقتی که دیگر امکان تفسیر نرم، تأخیر یا جذب دوباره در نظم نمادین را ندارد. خون، سکون نظم سفید را می‌شکند و آنچه پیش‌تر سرکوب یا پنهان شده بود، به شکلی عینی و انکارناپذیر بر صحنه ظاهر می‌سازد. در این معنا، خشونت نه پیامد کنشی فردی یا خطای اخلاقیِ منفرد، بلکه ابزاری برای افشای یک دروغ ساختاری است؛ دروغی که بقای خود را مدیون نمایشِ سفیدی و ادعای نظم بوده است.
هم‌نشینی این سه سطح بصری ــ خاکستریِ تعلیق، سفیدیِ نظم ادعایی و قرمزیِ خون ــ منطق تراژدی مدرن را صورت‌بندی می‌کند. جهانی که در آن فروپاشی یقین‌های پیشین، هرگونه ادعای پاکی و قطعیت اخلاقی را بی‌پشتوانه می‌سازد و حقیقت تنها در هیئتی ویرانگر، خشن و خون‌آلود مجال ظهور می‌یابد. در چنین جهانی، تراژدی نه حاصل تقدیر، بلکه نتیجهٔ تعلیق معنا و شکست نظام‌های مشروعیت‌بخش است.
در نهایت، جایگاه تماشاگر در این ساختار بصری نیز قابل تأمل است. تماشاگر بیرون از صحنه قرار نمی‌گیرد، بلکه به‌واسطهٔ سازمان‌دهی رنگ، نور و فضا، درون همان مسیر ادراکی‌ای قرار داده می‌شود که صحنه ترسیم می‌کند: از پذیرش اولیهٔ نظم سفید، به ورود به وضعیت تعلیق و ابهام خاکستری، و سرانجام مواجهه‌ای ناگزیر با خونی که امکان انکار، توجیه یا فاصله‌گذاری اخلاقی را از میان می‌برد. بدین ترتیب، تجربهٔ تماشاگر نه صرفاً مشاهدهٔ تراژدی، بلکه مشارکت در منطق درونی آن است.
نتیجه‌گیری
نمایش «قصاب» در خوانش نیکلاس بیلن و اجرای شاهو رستمی، فراتر از یک روایت نمایشی از جنگ‌های بالکان، به مدلی تحلیلی برای فهم خشونت در جهان معاصر بدل می‌شود؛ مدلی که در آن جنگ نه رویدادی مقطعی، بلکه سازوکاری ساختاری و بازتولیدشونده است که در بدن‌ها، زبان، حافظه و نظام‌های مشروعیت نفوذ می‌کند. این نمایش نشان می‌دهد که خشونت، پیش از آنکه در میدان نبرد متجلی شود، در نظم‌های ادعاییِ اخلاق، قانون و هویت نهادینه شده و دقیقاً در همین لایه‌های به‌ظاهر عقلانی و سفید است که امکان بروز می‌یابد.
انتخاب آگاهانهٔ کارگردان در مهار ضرب‌آهنگ خشن متن و جایگزینی شوک آنی با انباشت تدریجی تنش، مخاطب را از واکنش‌های احساسی سریع بازمی‌دارد و او را ناگزیر به تأمل، تعلیق قضاوت و مشارکت فعال در فرایند معنا‌سازی می‌کند. این رویکرد، اگرچه متن را از رادیکالیسم آرتویی دور می‌سازد، اما در عوض امکان تجربه‌ای عمیق‌تر و ماندگارتر از تروما، انکار و خشونت ساختاری را فراهم می‌آورد؛ تجربه‌ای که نه از مسیر فریاد، بلکه از خلال سکوت، خویشتن‌داری و آرامشِ ظاهری افشا می‌شود.
نظام نشانه‌شناختی رنگ و فضا، به‌ویژه تقابل خاکستری، سفیدی و خون، هستهٔ انتقادی اثر را صورت‌بندی می‌کند: جهانی که در آن قطعیت‌های اخلاقی فروپاشیده‌اند، نظم سفید نه ضامن عدالت بلکه پوششی برای سرکوب است، و حقیقت تنها در لحظهٔ خون‌بارِ افشا امکان ظهور می‌یابد. در این چارچوب، خشونت نه انحرافی استثنایی، بلکه ابزار آشکارسازی دروغی ساختاری است که بقای خود را بر نمایش نظم بنا کرده است.
در نهایت، «قصاب» تماشاگر را در جایگاه ناظر بی‌طرف رها نمی‌کند، بلکه او را در همان مسیر ادراکی‌ای قرار می‌دهد که نمایش ترسیم می‌کند: از پذیرش نظم، به سرگردانی معرفتی، و سرانجام مواجهه‌ای ناگزیر با حقیقت عریان خشونت. بدین‌سان، اثر نه‌فقط جنگ را بازنمایی می‌کند، بلکه منطق درونی آن را بازتولید کرده و به پرسشی اخلاقی و سیاسی بدل می‌سازد: در جهانی که مرز میان قربانی و جلاد فرو ریخته است، مسئولیت ما در برابر خشونتی که امکان انکارش از میان رفته، چیست؟