سهیل ملکی احیانا شاعر

کهته
نمایشی از دل هزار کاکلی و جنوب پر سوال

نور می آید ...
کشیده ی اول را می خوری . پرتاب میشوی به جنوب ، به همانجا که همان دونده ی نادری این بار به دنبال ناخدا خورشید می دود تا به خلیج نزند . لنج و بازیگر نمایش تو را درست همانجا می برند که کارگردان می خواهد . راه فراری نداری . حالا صحنه روشن شده و حرف ها را می شنوی . لهجه ی شیرین جنوبی است . لهجه ی جنوب قند مکرر است . کارگردان دوباره رندی کرده است . به یک درام درست ، چاشنی درست را زده است . او می داند از جان متن و نمایش چه می خواهد که در نهایت باید چه بر سر تماشاچی اش بیاورد . قصه ادامه پیدا میکند و در وسط قصه ای بومی رگه هایی از دغدغه ی من نیز هست . تیاتر ، شکسپیر . چه مزمور مادرانه ای . گویی کارگردان و نویسنده با هم تبانی کرده اند تا یادگاری قرصی بر آن صحنه ی محترم از خود بر جا بگذارند . در هیچ جای قصه ، هیچ چیزی مطلقا بیرون نمیزند . تماشاگر واله ی نمایش می شود . حتی اگر گاهی صحنه بیفتد ، آن وقت موسیقی می آید و تیر آخرش را به تو می زند و تو ادامه ... دیدن ادامه ›› می دهی .
قول می دهم تا آخر نمایش پلک نمیزنید ، خسته نمی شوید و از یک نمایش شریف که از آداب و اقوام جنوب ایران است به شدت لذت خواهید برد.راستی چقدر خوبه که قصه های جنوب و آدمهاش توی نمایش ها میرن و می مونن

این نمایش را باید بوسید

سهیل-ملکی