چهار هفته پیش این اجرا رو دیدم. ولی متاسفانه امکان و زمانش پیش نیومد تا در موردش نظری بنویسم.
هنوز دارم بهش فکر میکنم.
به اینکه دومین نفر اولین نفریه که میبازه... که گاهی فاصله با اول بودن فقط یه لحظهاس... و مادری که در بیست سالگی هنوز دوستم داره... که شاید فقط همونه، حتی در سی سالگی یا چهل سالگی...
ممنون از تیوال و گروه اجرا برای دعوت به دیدن این کار.
شروعش رو خیلی دوست داشتم با اینکه تقریباً هیچ جملهای ازش یادم نمونده. اگه دوباره اجرا بشه، دوباره میبینمش.
مونولوگ متوسطی بود ک از دیدنش پشیمون نمیشین...
خوشبختانه در دوره جدید اجرا بهش رسیدم و تونستم ببینم. متن و خیلی دوست داشتم با اینکه از دنیای پسرانه بود ولی خیلی صمیمی بود و قابل درک.
قصه موضوع جدید و جالبی رو روایت میکرد که پیش از این بهش فکر نکرده بودم و به قول راوی هیچ کس اون رو (اون ها رو) نمیشناسه و جایی در تاریخ بهشون پرداخته نمیشه. شروع، ادامه و نتیجه گیری داستان درست و خوب بود و نوع روایت و اجرای متفاوتش قابل دنبال کردن و سراپا گوش دادن.
ممنونم موفق باشید.