مراسم شب چراغ نمایش قهوه قجری با حضور اصغر همت، افسر اسدی و زهرا سعیدی ۳ بازیگر سینما و تئاتر کشور، مهدی افشین نژاد معاون تماشاخانه سنگلج، علی برجی کارگردان و عمران دهقانی تهیه کننده این نمایش برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی تماشاخانه سنگلج، در ابتدای این مراسم علی برجی کارگردان نمایش قهوه قجری از تلاش چندین ماهه بازیگران جوان این نمایش یاد کرده و با قدردانی از همراهی دکتر عمران دهقانی تهیه کننده این نمایش و مدیر موسسه سینمایی اندیشه نو گفت: خوشحالم که بیش از شش ماه تمرین مستمر با هنرجویان موسسه امشب به نتیجه نهایی خود رسیده و حاصل کار جوانان و نسل تازه بازیگران سینما و تئاتر را روی صحنه می‌بینید.
وی با خیر مقدم به هنرمندان و تماشاگران حاضر در سالن از بازی اصغر همت در نقشه سیاه نمایش ایرانی در سال‌های دور یاد کرده و ابراز امیدواری کرد که از بازی هنرمندان جوان این نمایش لذت ببرند.
عمران دهقانی تهیه کننده قهوه قجری نیز در سخنانی کوتاه تلاش موسسه اندیشه نو را تربیت نسل تازه و کاربلد بازیگران سینما و تئاتر عنوان کرد.
در بخش دیگر این مراسم که اجرای آن را زهرا شایان‌فر روابط عمومی تماشاخانه سنگلج برعهده داشت از مهمانان ویژه دعوت شد تا به یمن این افتتاح دقایقی با مخاطبان صحبت کنند.
زهرا سعیدی بازیگر شناخته شده سینما و تلویزیون کشور که در این مراسم حضور داشت گفت: بسیار مشتاقم که نمایش قهوه قجری را ببینم و بسیار خوشحالم که مدیریت این سالن بر عهده هنرمندی کار بلد است. هنرمندی که می‌داند چطور سالنی با این پیشینه را سرپا نگه دارد.
افسر اسدی بازیگر شناخته شده تئاتر که علی رغم بیماری در آیین افتتاح و شب چراغ این نمایش حضور یافت نیز برای گروه اجرایی آرزوی توفیق کرد.
اصغر همت دیگر مهمان ویژه این مراسم که همواره از منظر صنفی رویدادهای تئاتری را مورد دقت قرار می‌دهد، حمایت مسئولان از تئاتر و به خصوص نسل جوان تئاتر را اندک عنوان کرده و افزود: وقتی این همه اشتیاق برای آموختن و کار در تئاتر را می‌بینم نگران می‌شوم. حمایت اندکی که از این هنر می‌شود سختی‌های بسیاری برای نسل‌های آینده در این هنر به دنبال دارد همانطور که برای ما دشواری‌ها ی بسیاری به همراه داشته است.
وی درباره تماشاخانه سنگلج گفت: پس از ۵ دهه فعالیت تئاتری برایم اجرا روی صحنه تماشاخانه سنگلج آرزو بود و سال ۹۵- ۹۶ بالاخره توفیق بازی در این سالن را به دست آوردم. هر بار که صدای گوینده در سالن می‌پیچید تمام تنم می‌لرزید تا پرده باز شود.
وی ادامه داد: سال‌های بسیاری است که برای گسترش تماشاخانه سنگلج تلاش می‌شود تا شما عزیزان از شرایط بهتر برخوردار شوید. یک پارکینگ مناسب، فضای وسیع‌تر و تجهیزات بهتر برای آن دیده شده بود اما متاسفانه تاکنون به نتیجه نرسیده است.
همت در پایان صحبت‌هایش گفت: این سالن که ۶۰ سال از فعالیت مستمر آن می‌گذرد خاطرات بسیاری از هنرمندان را در خود دارد و خوشحالم که همچنان به فعالیت خود ادامه می‌دهد.
در بخش دوم این مراسم اصغر همت با افروختن شعله و تقدیم آن به زهرا سعیدی از ایشان خواست که شمع شب چراغ نمایش را بیفروزد.
نمایش «قهوه قجری» هر شب غیر از شنبه‌ها در ساعت ۱۸:۳۰ روی صحنه تماشاخانه سنگلج میزبان علاقه‌مندان نمایش‌های ایرانی است.

عکاس: میلاد میرزاعلی

کارگردان نمایش «کابوس‌های بیدار» با اشاره به ویژگی‌های این اثر نمایشی عنوان کرد که امروزه تولید تئاتر تقریبا غیرممکن است و حمایتی در راستای تولید، اتفاق نمی‌افتد.

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «کابوس‌های بیدار» به نویسندگی محمد کار آزاد و کارگردانی بهروز پوربرجی از ۳ شهریور در بوتیک هنر ایران روی صحنه رفته است.

پوربرجی درباره ویژگی‌های محتوایی این اثر گفت: این نمایشنامه ساختاری اکسپرسیونیستی دارد و در مورد تنهایی و انزوای انسان سخن می‌گوید. نمایش از ساختار ارسطویی فاصله گرفته و به شکلی مدرن، بدون وحدت زمان، سیال ذهن را در ساده‌ترین شکل خود به نمایش درمی‌آورد. انزوایی که بشر بر اثر سرکوب احساسات و عواطفش به آن می‌رسد؛ سرکوبی که می‌تواند جبری یا خودخواسته باشد. در این نقطه، انسان درگیر «من» با «خود» می‌شود و همین سرکوب، او را به سوی بی‌تعادلی رفتاری و خیال‌زدگی سوق می‌دهد.

وی افزود: در این روند، انسان در جمع حضور دارد اما همچنان احساس تنهایی می‌کند؛ حسی که بسیاری از ما تجربه کرده‌ایم. در چنین شرایطی ذهن به نشخوار می‌افتد و فرد تا جایی درگیر خیال می‌شود که مرز واقعیت و خیال از میان می‌رود. پس از مطالعه طرح اولیه نمایشنامه از نویسنده خواستم متن کامل شود تا بتوانم آن را برای اجرا آماده کنم. در تحلیل خود، مفهوم «آنیما» یعنی مادینگی درون مرد را پرورش دادم و شخصیت زن نمایشنامه را بازتاب همین «آنیما» دانستم. بر همین اساس، هر ۲ شخصیت را یک نفر در نظر گرفتم تا ارتباطات معنای دیگری پیدا کند و کشمکش درونی روی صحنه شکل بگیرد.

پوربرجی با اشاره به دشواری مسیر خلق اثر عنوان کرد: برای روایت قصه، کم‌کم از بازی‌های صرفاً اکسپرسیونیستی فاصله گرفتیم و به دنبال مابه‌ازای عینی زندگی گشتیم تا روایت بتواند مخاطب را بیشتر درگیر کند. نمادها و نشانه‌ها نیز به واسطه حضور آرکی‌تایپ «آنیما» قوت گرفتند. عدد ۳ به‌عنوان سمبل «آنیما» در سراسر نمایش حضور دارد؛ موسیقی بر همین اساس با ریتم ۳/۴ ساخته و حضور زن در سه مرحله تقویت شد. مجموعه این عناصر در کنار هم قرار گرفتند تا نمایش به اجرا درآید.

این کارگردان درباره نسبت نمایش با مخاطب امروز تئاتر، یادآور شد: این اجرا بیش از هر چیز، تماشاگر را با خودش درگیر می‌کند زیرا او بخشی از زندگی شخصی‌اش را روی صحنه می‌بیند؛ همان وسوسه‌ها، اغواگری‌ها و تسلیم شدن‌هایی که هرکدام از ما در زندگی تجربه کرده‌ایم. هرچند مخاطب امروز بیشتر به دنبال سرگرمی است، اما این نمایش هشدار می‌دهد که سرگرمی صرف می‌تواند به بی‌تفاوتی و ناامنی منجر شود.

وی درباره وجه مشترک اثر با زندگی امروز مخاطب توضیح داد: وجه مشترک، خود مخاطب است؛ درست مانند آینه‌ای که انسان تصویر خودش را در آن می‌بیند. همان فردی که در ظاهر معاشرتی و شوخ است اما در درون منزوی و تنها. در این اثر، تماشاگر نشخوارهای ذهنی خودش را می‌بیند؛ ذهنی که از کنترل خارج شده و در برابرش نگهبانانی سنگدل ایستاده‌اند.

پوربرجی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به چالش‌های تولید اثر بیان کرد: بیش از سه دهه است که در عرصه تئاتر فعالیت دارم و باید بگویم امروزه، تئاتر کار کردن تقریباً امکان‌پذیر نیست. هیچ حمایتی، حتی معنوی برای تولید وجود ندارد و هنرمند ناچار است همه مراحل را به‌تنهایی پیش ببرد. مهم‌ترین ارکان هنرهای نمایشی یا برچیده شده یا به حاشیه رفته‌اند. تئاتر خصوصی شده و نگاه تبلیغاتی، آن را به کالایی مصرفی تقلیل داده است. من با اصل خصوصی شدن مخالف نیستم، اما بی‌توجهی به جایگاه هنر، بی‌مهری بزرگی است.

وی ادامه داد: امروز اقتصاد تئاتر در تبلیغات شکل می‌گیرد و این حوزه انحصاری شده و در اختیار افرادی محدود است؛ افرادی که شاید شناختی از تئاتر نداشته باشند اما نبض دنیای مجازی را در دست گرفته‌اند و قدرت بیزینس بالایی دارند. من معتقدم جایی مثل خانه تئاتر می‌تواند میدان‌داری کند و پلی میان بیزینس و هنر بسازد. در گذشته اداره تئاتر چنین نقشی را ایفا می‌کرد و به‌عنوان نمونه غربالگری میان بازیگر و نابازیگر انجام می‌داد اما امروز با حذف این اداره، فضای بازیگری ناامن شده و درهای ورود بی‌رویه باز است؛ اتفاقی که بی‌تردید تئاتر از آن آسیب خواهد دید.

وی در پایان صحبت‌های خود اظهار کرد: امیدوارم روزهای بهتری در انتظار تئاتر باشد. لازم است کمتر با سلیقه شخصی درباره این حوزه تصمیم‌گیری کنیم، چرا که تئاتر امری تخصصی است. سالن‌های تئاتر مغازه نیستند که هر کس بر اساس سلیقه‌اش آنها را تزئین کند. به نظرم در عصر تکنولوژی باید نظام‌مندتر عمل کنیم. من مخالف هیچ یک از تغییرات رخ داده نیستم و حتی می‌توان آنها را شکلی از تکامل دانست اما ضروری است این روند به‌دور از باندبازی و جناح‌بندی هدایت شود. تئاتر خود زندگی است و در همان ابعاد و اندازه باید درباره‌اش قانونمندتر فکر کرد و تصمیم گرفت.

محمد کار آزاد، آرزو خلیلی و مبینا فرهمندآریا (بازی‌ساز سایه) گروه بازیگران این نمایش را تشکیل می‌دهند.

نمایش «کابوس‌های بیدار» به نویسندگی محمد کار آزاد و کارگردانی بهروز پوربرجی تا ۲۸ شهریور روی صحنه بوتیک هنر ایران می‌رود.

علاقه مندان میتوانند با مراجعه به سایت تیوال اقدام به خرید بلیت نمایند

سفیر فرهنگی سفارت کوبا جناب آقای الخاندرو با ابراز تحسین از نمایش مشارکتی/حرکتی/فبکی چیستی؟،چبود!؟ تجربه گروه «آزمایشگاه تماشاگران تئاتر نارنجی» به کارگردانی سجادآقابابائی (نارنجی)، این فعالیت هنری را اقدامی ارزشمند برای رشد و پرورش کودکان دانست.

او در سخنانی تأکید کرد: «کودکان در این تئاتر می‌آموزند چگونه خود را ابراز کنند، خود را بهتر بشناسند و ارتباط مؤثرتری با دیگران برقرار کنند. در روزگاری که کودکان بیش از هر زمان دیگری درگیر تکنولوژی هستند، این‌گونه فعالیت‌ها برای تقویت مهارت‌های اجتماعی آن‌ها اهمیت دوچندان دارد.»

رایزن فرهنگی سفارت کوبا همچنین با اشاره به ظرفیت‌های جهانی این رویکرد هنری افزود: «این فعالیت‌ها باید در ابعاد گسترده‌تر آموزشی و بین‌المللی دنبال شوند. ما نیز در کوبا آماده میزبانی از این گروه در هاوانا هستیم.»

همچنین با توجه به استقبال از این اجرای مشارکتی/حرکتی/فبکی ،که در فضاهای آزاد تالار هنر اجرا می گردد، تا ۱۶آبان ۱۴۰۴ تمدید شده است. این نمایش روزهای چهارشنبه به زبان فارسی پنجشنبه به زبان انگلیسی وجمعه به زبان فارسی انجام می شود.

بازیگران این نمایش می‌توان به لیلا جنیدی، امین میرزاباقری، نسیم لقمانی و زهره سالم (اجرای فارسی و انگلیسی) و مریم میرزایی، نگین اصغرزاده و منیره ولی‌پور (اجرای فرانسوی) اشاره کرد.

‎عوامل دیگر این نمایش عبارتند از: ساجده آقابابائی و زهرا آقابابائی (مجری طرح)، لیلا جنیدی (طراح حرکت)، نگین اصغرزاده (طراح عروسک)، سجاد آقابابائی (طراح صحنه و لباس)، زهره سالم (دستیار کارگردان)، فرشته شفیعی (طراح پوستر)، فاطمه بیات (مدیر صحنه)، می‌نا پیروزیان (مشاور رسانه)،طاهره براز (دوخت لباس) هانیه حجازی(عکاس)، متین اصغرزاده (ساخت تیزر)، رزا نبوی و رها نبودی (فیلم برداری)، علی اکبر روح‌نواز (آهنگساز)، آزیتا افشار و دانیال افشاری (مدیرتولید) و فاطمه اغزیرث (مجری گریم) هستند.

‎علاقه‌مندان برای خرید بلیت می‌توانند از طریق سایت تیوال اقدام کنند.

اجراهای نمایش «ریش فیدل، غبغب مرکل» به کارگردانی شهاب‌الدین حسین‌پور، از شب گذشته، با استقبال خوب مخاطبان در تالار حافظ آغاز شد.

به گزارش روابط‌عمومی پروژه، نمایش کمدی موزیکال «ریش فیدل، غبغب مرکل» به نویسندگی امیرعلی نبویان و کارگردانی شهاب‌الدین حسین‌پور و دراماتورژی جعفر غلامپور، از شب گذشته، اجراهای خود را در میان استقبال خوب مخاطبان در تالار حافظ آغاز کرد.
نمایش «ریش فیدل، غبغب مرکل» در این نسخه از اجرا،  از حضور بازیگرانی همچون بازیگران(به ترتیب حروف الفبا): اشکان صادقی، مهبد قناعت پیشه، سامان کرمی، علیرضا کیانی، ندا مقصودی، یاشار مومن زاده، محمد معتضدی و رومینا ایران پناه آزاد، علی خاکپور، ملیکا راد، اسرا صالحی، یاسمن ملکیان بهره می‌برد. از نوازندگان گروه موسیقی این نمایش نیز می‌توان به: کامیار اسدی، محمدامین حبیبی، صدرا خلخ، الینا قاسمی، نیکان مجیدی مهر اشاره کرد‌.  
کارگردان این اثر، ضمن تقدیر و اشاره به حضور هنرمندان شناخته شده‌ای همچون؛ تهیه‌کننده اجرایی: ایرج رحمانی، مجری طرح: ایمان یزدی، ترانه سرا: رومینا ایران پناه آزاد،، دراماتورژ: جعفر غلام‌پور، طراح حرکت: حمید رحیمی،  درباره این نمایش اینگونه می‌گوید که؛ بدون دانش، عشق، اعتماد، همدلی، صداقت و صبر نفس کشیدن و داشتن حال خوب در فضای تئاتر امکانپذیر نیست... همچنین به خلاصه نمایش اینگونه اشاره می‌کند؛ شبی از شبها یک لولو به دهی در ناکجا آباد می‌رود و دست به سرقت می‌زند. فردای آن شب اهل ده می‌فهمند هرچه دزدیده شده عاریه‌ای بوده است…
همچنین عوامل اجرایی نمایش عبارتند از: طراح لباس: پانیذ حمیدیان فر، سرپرست گروه موسیقی: یاشار مومن‌زاده، طراح گریم: سارا اسکندری، طراح نور: رضا خضرایی، طراح گرافیک: عباس سعدی، عکاس: رضا جاویدی، رامتین جهانبانی، طراحی و ساخت تیزرهای تبلیغاتی و ویدیوپروجکشن: آلویس استدیو، مشاور طراحی صحنه: فائزه آئین، گروه کارگردانی: رومینا ایران‌پناه آزاد، ملیکا راد، یاسمن ملکیان، مدیر صحنه: امیرحامدطالبیان، محمدرضا صادقی، مدیر روابط عمومی و تبلیغات: امیر پارسائیان‌مهر، مشاور تبلیغات: گروه تبلیغات پارکینگ، طراح گرافیک تبلیغات: غزل امین نیا، عکس و فیلم پشت صحنه: محمدجواد قادری، صادق حیدری، سرپرست گروه گریم: محدثه منصوری، مجریان گریم: نورا مدرس زاده، مهسا فرزاد، ساخت دکور، طراح صدا و مشاور فنی: حسین طاهربخش، دستیاران ساخت دکور: محمد طاهر بخش، ابراهیم محمدی پور، دوخت لباس: مهری کاظمی(مزون ریحانه)، ساخت تن پوش: طیبه آنجدانی، دستیاران صحنه: علی خاکپور، هانا امینی، محمد ایران پناه آزاد، محمدحسین اهوازی، دستیار لباس: اسرا صالحی، دستیاران نور: مریم پرهیزکار، محمد حسین باکوئی، اکبر بهرامی
این خبر در پایان خاطر نشان می‌کند، نمایش کمدی موزیکال «ریش فیدل، غبغب مرکل» هر شب ساعت ۲۰:۴۵ در تالار حافظ پذیرای حضور مخاطبین است و علاقه‌مندان به تهیه بلیت این نمایش می‌توانند به سایت تیوال مراجعه کنند.

عکس‌ها از رضا جاویدی

شبنم مقدمی به‌‌زودی با نمایش «بازی‌های شبانه» به نویسندگی و کارگردانی آریان رضایی به صحنه می‌رود. 

به گزارش روابط عمومی گروه؛ نمایش «بازی‌های شبانه» به نویسندگی و کارگردانی آریان رضایی از نیمه‌ی دوم مهر ماه سال جاری در مجموعه تئاتر لبخند به صحنه می‌رود. 

«بازی‌های شبانه» چهل و دومین تجربه‌ی شبنم مقدمی به عنوان بازی‌گر در تئاتر است. 

نورالدین‌ حیدری ماهر مجری طرح، سینا ییلاق‌بیگی طراح صحنه، بابک کیوانی آهنگ‌ساز و طراح صدا، علی‌ کوزه‌گر طراح نور، سارا مژده طراح لباس، رضا معطریان عکاس، میلاد میرزاعلی عکاس دوم، شروین‌ عقیلی طراح ویدئو مپینگ، لعیا‌ خرامان‌ طراح گریم، مصطفی قاهری طراح تیزر، محمد‌ موحدنیا طراح گرافیک‌، امیر قالیچی مدیر روابط عمومی‌ و تبلیغات، غزال فرخندی‌ دستیار‌ کارگردان و برنامه‌ریز، آریان رضایی را در این پروژه همراهی می‌کنند.

نمایش کابوس‌های بیدار به نویسندگی و بازیگری محمد کار آزاد و کارگردانی بهروز پوربرجی این شب‌ها در سالن ۶ بوتیک هنر ایران اجرا می‌شود؛ روایتی از رنج، فقر، تنهایی و پرسش‌های درونی انسان. اثری در مرز میان اکسپرسیونیسم و رئالیسم جادویی که تماشاگر را به همذات‌پنداری و تأمل دعوت می‌کند.
به گزارش خبرنگار هنر و رسانه باشگاه خبرنگاران توانا؛ کار آزاد با اشاره به ویژگی‌های نقش خود گفت: «شخصیتی که من در این نمایش ایفا می‌کنم، نام و نشان مشخصی ندارد. در واقع اهمیتی ندارد که او از چه طبقه اجتماعی است یا چند سال دارد. حتی از عناصر مرسوم شخصیت‌پردازی در نمایش‌های رئالیستی یا سوررئالیستی هم خبری نیست تا بتوان او را در دسته‌ای خاص قرار داد. این مرد در حقیقت نماینده تمام انسان‌هایی است که درگیر کشمکش میان «من» و «خود» هستند.
او افزود: ما در این نمایش به آشفتگی‌ها و درگیری‌های درونی پرداخته‌ایم؛ بازی کردن چنین موقعیت‌هایی بسیار دشوار بود. این مرد نشانه‌هایی از رنج، فقر، تنهایی و پرسش‌های بی‌پایان زندگی را با خود دارد؛ کابوس‌هایی که هر روز و هر شب تکرار می‌شوند. تنها همدمش نخ سیگاری خشک است که هرگز روشن نمی‌شود؛ با اینکه میل به کشیدن در او بسیار شدید است، کبریت‌های نم‌زده و سوخته هیچ‌گاه قرار نیست آتش بگیرند.
به گفته او، رسیدن به اجرای این نقش نیز مسیر چالش‌ برانگیزی داشت: در نهایت به قول آقای پوربرجی، کارگردان نمایش، به یک بازی مینیمال رسیدیم و امیدوارم توانسته باشم این شخصیت را به درستی روی صحنه زنده کنم.
کارآزاد که نگارش متن این نمایش را هم برعهده داشته، درباره پیوند نگاه نویسنده با کاراکتر توضیح داد: طبیعی است که هنگام نوشتن خودم را جای شخصیت مرد گذاشتم و اندیشه‌های من در متن بازتاب یافته است. البته نمی‌توان گفت ویژگی‌های شخصی من عیناً وارد نمایش شده، اما بخشی از پرسش‌ها و چرایی‌هایی که برای خودم وجود داشته در اثر نمود پیدا کرده‌اند.
او درباره سبک اثر نیز گفت: نمایشنامه در سبک اکسپرسیونیسم نوشته شده که ویژگی‌های خاصی برای بازی دارد؛ بازی‌های اغراق‌ شده و شکسته ما را به این سمت می‌برد. اما به دلیل فضای محدود اجرا و امکانات موجود، ناگزیر بودیم مسیر متفاوتی را تجربه کنیم، به همین دلیل اتودهای متعددی زدیم تا سرانجام به نوعی بازی مینیمال یا به تعبیر دیگر «رئالیسم جادویی» رسیدیم که به نظرم برای این شخصیت نتیجه‌ بخش بود.
این هنرمند تأکید کرد: فکر می‌کنم مخاطب در تمام مراحل با شخصیت همذات‌پنداری می‌کند. در گفت‌وگوهایی که پس از اجرا داشتم، بسیاری از تماشاگران این حس را تأیید کرده‌اند.
کارآزاد در پایان خاطرنشان کرد: کابوس‌های بیدار نمایشی آشنا برای همه مخاطبان است، چرا که همه ما بخش‌هایی از آن را در زندگی تجربه کرده‌ایم. 
این نمایش تلخی و تنهایی آدم‌ها را در مقاطع مختلف زندگی روایت می‌کند و مطمئنم که تماشاگران از دیدن آن لذت خواهند برد.
نمایش کابوس‌های بیدار به نویسندگی و تهیه‌کنندگی محمد کار آزاد و کارگردانی بهروز پوربرجی این شب‌ها در سالن ۶ بوتیک هنر ایران روی صحنه است.
در این اثر محمد کار آزاد و آرزو خلیلی ایفای نقش می‌کنند و مبینا فرهمند آریا نیز به‌عنوان بازی‌ساز سایه حضور دارد.
سایر عوامل نمایش عبارتند از: سید شاهین علایی‌ نژاد (مشاور کارگردان)، علیرضا فره‌پور (طراح صحنه)، فرشاد نصیری (طراح نور)، لیلا پریشان (طراح گریم)، محمود سالاریه (طراح صدا)، فرزانه نعمتی (طراح لباس)، حامد موسوی (عکاس)، مریم شریفی شوریجه (گرافیست)، مبینا فرهمند آریا (دستیار کارگردان و طراح تیزر)، کارگاه طراحی ماد (طراح پوستر و بروشور)، الهام شاه‌محمدی (منشی صحنه و برنامه‌ریز)، سهیل ساتلو (مدیر صحنه و نور)، معراج نورالدینی (مسئول صدا) و زهرا سلطانی‌افخم (مجری گریم).
خلاصه داستان: این نمایش روایتگر مواجهه هر انسان با بخشی پنهان از وجود خویش است؛ رویارویی‌ ای که به آغاز آشفتگی‌ های ذهنی، ترس‌ها و گره‌های درونی منجر می‌شود و مرز میان رویا و واقعیت را از میان برمی‌دارد.
برای دریافت بلیت این نمایش به سایت تیوال مراجعه فرمایید.

به نقل از مدیر رسانه اثر، سهیل ملکی، بازیگر، نویسنده و کارگردان تئاتر به زودی نمایشنامه «ستاره‌ی سُهیل» تازه‌ترین متن نمایشی خود را در تماشاخانه لبخند روی صحنه خواهد برد.

«ستاره‌ی سهیل» بازگو کننده روایتی عاشقانه‌ در یک بیمارستان است. 

نمایش «ابرها» و «اعترافاتی درباره زنان» از تجربه‌های پیشین این هنرمند در عرصه کارگردانی است. 

ملکی، سابقه بازی در آثار نمایشی چون «تئاتر سعدی، تئاتر سی‌ودو»، «سگک»، «تختی در اتاق ۲۳ هتل آتلانتیک»، «چشم به راه میرغضب»، «پروین» و... را نیز در کارنامه هنری خود دارد.

این هنرمند به واسطه نگارش نمایشنامه «هاگیر واگیر» نامزد سومین جشنواره تئاتر حافظ و تندیس علی معلم شد. همچنین نمایشنامه «هیچ‌ و پوچ» به نویسندگی او به عنوان نمایشنامه برگزیده چهلمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر معرفی شد.   

نمایشنامه «ستاره‌ سهیل» دیگر اثر نمایشی به قلم سهیل ملکی است که با گارگردانی او و با حضور جمعی از بازیگران تئاتر روی صحنه خواهد رفت. 

گروه بازیگران این نمایش به زودی معرفی خواهند شد.

نمایش «در انتظار گودو» به کارگردانی امیرحسین جوانی بعد از سپری کردن تور تابستانی اجراهای خود در شهرهای مشهد، اصفهان، رشت، ساری و تبریز دوباره در تهران روی صحنه می‌رود.

به گزارش ایسنا، این نمایش بعد از ۴۰۰ اجرا در تهران و دیگر شهرها، دور ششم اجرای خود را از ۲۴ مهر ماه در تهران و در مجموعه تئاتر «لبخند» آغاز می‌کند.

پیش‌فروش اجراهای تهران این نمایش از ۱ مهر ساعت ۱۲ ظهر در تیوال آغاز خواهد شد.

در خلاصه داستان این نمایش که یکی از مشهورترین متون نمایشی جهان است، آمده: جاده‌ای بیرون شهر، با یک تک درخت، حوالی غروب. استراگون و ولادیمیر به انتظار گودو نشسته‌اند.

گروه اجرایی این نمایش به شرح زیر هستند:نویسنده: ساموئل بکت، مترجم: نجف دریابندری، کارگردان: امیرحسین جوانی، تهیه‌کننده: سجاد افشاریان، بازیگران: حمید رحیمی، امیرمحمد رفیع‌خواه، مجتبی بیات، عارف عباسی و مسیحا ذبیهی، مشاور پروژه: سیامک صفری، طراح نور: نیلوفر نقیب ساداتی، محمدرضا رحمتی، طراح لباس و طراح درخت: کوشنا شاهرخی، دستیار کارگردان: احمدرضا خاکستری، مدیر تولید: محمدحسین سعید، مدیر صحنه: الیاس طاهرقاسمی، مدیر تبلیغات: امیر قالیچی، عکاس: شاهین آزما.

نمایش «در انتظار گودو» از ۲۴ مهر ماه ساعت ۱۹ در سالن شماره ۳ مجموعه تئاتر لبخند روی صحنه خواهد رفت.

علی جعفری فوتمی – عضو کانون ملی منتقدان تئاتر ایران: بعد از تجربه‌ موفق و چندین‌باره‌ی اجرای نمایش «انسان–اسب پنجاه پنجاه»، طبیعی بود که سطح انتظارات از همکاری دوباره‌ی هاله مشتاقی‌نیا و مرتضی اسماعیل‌کاشی به‌شدت بالا برود. آن نمایش با استقبال گسترده‌ی تماشاگران روبه‌رو شد و نشان داد که این گروه توانایی خلق صحنه‌هایی متفاوت و تأثیرگذار را دارد. اما همین موفقیت پیشین بار سنگینی بر دوش پروژه‌ی تازه گذاشته است. باید به این نکته توجه داشت که مسیر فعالیت گروه‌های تئاتری، همچون هر مسیر هنری دیگری، همواره با فراز و نشیب همراه است. بنابراین اگر کسی با همان توقع و پیش‌فرض‌های «انسان–اسب» به تماشای «بررسی آناتومی...» بیاید، شاید دقیقاً همان تجربه را به دست نیاورد. این به معنای ضعف اثر نیست، بلکه نشانه‌ی طبیعی بودن حرکت هنری در بستری متغیر و پرچالش است.

نمایشنامه‌ی «بررسی آناتومی...» اقتباسی آزاد از رمان مشهور «مفیستو» اثر کلاوس مان است، رمانی که خود، یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های ادبیات افشاگرانه‌ی قرن بیستم محسوب می‌شود. «کلاوس مان» در این رمان با الهام از زندگی واقعی گونتر گروندگنس، بازیگر و کارگردان جنجالی آلمانی، برشی تکان‌دهنده از تقاطع میان هنر، قدرت و اخلاق ترسیم می‌کند. گروندگنس در دوره‌ی صعود و تثبیت نازی‌ها، به جای آنکه صدای اعتراض یا مقاومت باشد، انتخاب کرد در مدار قدرت حرکت کند و به‌عنوان هنرمندی رسمی و محبوب حکومت، مسیر ترقی حرفه‌ای خود را هموار سازد. این انتخاب البته به بهایی بسیار سنگین برای وجدان فردی و شأن انسانی او تمام شد. در «مفیستو»، مان تصویری تراژیک از هنرمندی ارائه می‌دهد که در بزنگاه تاریخی، ترجیح می‌دهد هنرش را در خدمت قدرت قرار دهد و چشم بر نابودی انسان‌ها و ارزش‌ها ببندد. در واقع، «مفیستو» داستانی درباره‌ی خیانت است، خیانت به حقیقت، به اخلاق و به مسوولیت اجتماعی هنرمند.پرسشی که اثر طرح می‌کند البته صرفاً مربوط به یک شخصیت خاص در یک دوره‌ی خاص نیست، بلکه به‌طور کلی درباره‌ی جایگاه و وظیفه‌ی هنرمند در برابر قدرت است.

آیا هنرمند می‌تواند بی‌طرف بماند؟ آیا می‌تواند برای کسب شهرت و امنیت، سکوت کند و در برابر بی‌عدالتی چشم ببندد؟ یا حتی فراتر از آن، آیا می‌تواند با قدرت سازش کند و همچنان مدعی بماند که «هنرش مستقل» است؟ این پرسش‌ها امروز نیز به همان اندازه‌ی دوران «مان»، زنده و آزارنده‌اند. در هر جامعه‌ای که هنر با ساختارهای قدرت درگیر می‌شود، هنرمندان در موقعیتی مشابه قرار می‌گیرند: یا راه دشوار مقاومت را انتخاب کنند و هزینه بدهند، یا راه سازش را و آرامش ظاهری به دست آورند. اجرای اسماعیل‌کاشی با برجسته کردن این تضاد، تماشاگر را در موقعیتی می‌گذارد که تنها به قضاوت درباره‌ی یک شخصیت تاریخی یا داستانی بسنده نکند، بلکه ناخواسته به بازاندیشی درباره‌ی وضعیت معاصر نیز واداشته شود.به همین دلیل است که «بررسی آناتومی...» نه صرفاً یک روایت اقتباسی، بلکه آیینه‌ای تمام‌قد برای امروز ماست. آیینه‌ای که به یادمان می‌آورد شهرت، قدرت و اعتبار هنری، اگر بر ویرانه‌های اخلاق و مسوولیت بنا شوند، چیزی جز پوسته‌ای توخالی باقی نمی‌گذارند.

اگر بپذیریم که تئاتر پیش از هرچیز «هنر تماشا»ست، مرتضی اسماعیل‌کاشی در اجرای «بررسی آناتومی...» تمام توان خود را به کار گرفته تا وفاداری‌اش به این اصل را ثابت کند. آنچه بر صحنه می‌بینیم، صرفاً یک روایت نمایشی خطی نیست، بلکه چشم‌اندازی دیدنی و پرجزئیات است که مخاطب را از همان لحظه‌ی نخست با خود درگیر می‌سازد. طراحی صحنه با دقتی مهندسی‌شده، چیده‌مانی مینیاتوری از فضاهای مختلف را ارائه می‌دهد که در پیوندی تنگاتنگ با نورپردازی حساب‌شده و ویدئوپروجکشن‌های خلاقانه، چشم‌اندازی چندلایه پدید می‌آورد.در این میان، استفاده‌ی کاشی از ابزارهای بیان سینمایی اهمیت ویژه‌ای دارد. قاب‌ها و میزانسن‌های او بیش از آنکه به سنت‌های متعارف تئاتری نزدیک باشند، به پلان‌های تصویری سینما شباهت دارند؛ گویی تماشاگر در حال دیدن فیلمی زنده بر روی صحنه است. این هم‌نشینی تئاتر و سینما، تجربه‌ای مدرن و پیچیده را رقم می‌زند که در آن هر لحظه‌ی نمایشی واجد کیفیتی بصری، تماشایی و به‌یادماندنی است.

نتیجه آن است که «بررسی آناتومی...» بیش از هرچیز یک تئاتر دیدنی است، تئاتری که بر چشم تماشاگر کار می‌کند و او را در معرض جادویی قرار می‌دهد که تنها از ترکیب هوشمندانه‌ی طراحی صحنه، نور، تصویر و حرکت می‌توان انتظار داشت. این «تماشایی بودن» البته صرفاً به معنای نمایش جلوه‌های بیرونی نیست، بلکه کارگردان با هوشیاری توانسته است زبان بصری اثر را به ابزار روایت بدل کند؛ به‌گونه‌ای که فرم و محتوا درهم تنیده و مکمل یکدیگر شوند.

یکی دیگر از ابزارهای اثرگذاری «بررسی آناتومی...» حضور پرشمار بازیگران بر صحنه است؛ حضوری که در نگاه نخست، خود به‌تنهایی نوعی قدرت نمایشی و جلوه‌ی بصری دارد. صحنه‌ای طراحی‌شده و پرجزئیات وقتی با حرکت جمعی این تعداد بازیگر همراه می‌شود، به تصویری عظیم و تماشایی بدل می‌گردد؛ تصویری که توانایی آن را دارد تا مخاطب را مغلوب کند و به نوعی هیبت و شکوه تئاتر معاصر اشاره کند. مگر نه اینکه یکی از وظایف بنیادی تئاتر همین است که با بهره‌گیری از هماهنگی جمعی و نمایش شکوه صحنه، تماشاگر را برای لحظاتی جادو و به دنیایی فراتر از زندگی روزمره ببرد؟ با این‌حال، باید توجه داشت که حضور این تعداد بازیگر در صحنه نه تنها یک مزیت، که مسوولیتی سنگین برای گروه اجرایی نیز به همراه دارد. یکدستی و انسجام چنین جمعیتی، تنها با تمرین‌های مستمر و طراحی دقیق قابل دستیابی است. در اجرای «بررسی آناتومی...» گاهی هماهنگ نبودن برخی حرکات یا تأخیرهای جزئی در ریتم جمعی به چشم می‌آید که می‌تواند از شدت تأثیرگذاری کلی صحنه بکاهد. این ناهم‌زمانی‌ها اگرچه کوچک‌اند، اما در نمای کلی که بر اصل هم‌سازی و نظم استوار است، به‌سرعت خود را نشان می‌دهند و تماشاگر دقیق را متوجه می‌سازد. با وجود این، باید اذعان کرد که حتی در همین نقاط لغزش نیز، نمایش قدرت و ظرفیت بالای خود را آشکار می‌کند. چراکه نشان می‌دهد اگر گروه در مسیر تمرین‌های منسجم‌تر پیش رود، می‌تواند با همین ابزار، یعنی حضور پرشمار بازیگران و بهره‌گیری از انرژی جمعی، به نقطه‌ای برسد که اجرا نه تنها چشم‌گیر بلکه به لحاظ اجرایی نیز بی‌نقص جلوه کند. در واقع، این بخش از نمایش، هم نشان‌دهنده‌ی یکی از بزرگ‌ترین توانایی‌های آن است و هم یادآور چالشی که هنوز به‌طور کامل بر آن غلبه نشده است.

در سطح روایت، «بررسی آناتومی...» بیش از آنکه به پیچیدگی‌های روایی یا ساختارهای چندلایه تکیه داشته باشد، به سادگی و خطی بودن داستان متکی است. جز در صحنه‌ی آغازین ــ که به‌نوعی پیش‌روایتی فشرده از کل ماجرا ارایه می‌دهد و مخاطب را با شمایی کلی از آنچه قرار است رخ دهد آشنا می‌سازد ــ باقی اجرا در مسیری روشن، مستقیم و بی‌پیچ‌وخم حرکت می‌کند. این انتخاب شاید در نگاه نخست کمی ساده‌انگارانه یا دور از خلاقیت به نظر برسد، به‌ویژه برای مخاطبی که انتظار دارد اقتباس از رمانی چون مفیستو، واجد پیچیدگی‌های روایی بیشتری باشد.

اما اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، این سادگی در واقع انتخابی استراتژیک از سوی کارگردان و در نهایت به نفع تماشاگر تمام می‌شود. در نمایشی که با صحنه‌آرایی عظیم، حضور پرشمار بازیگران، موسیقی زنده و طراحی بصری پرتکاپو همراه است، یک روایت پیچیده و چندلایه می‌توانست به‌سرعت مخاطب را سردرگم کند و از لذت تماشا بکاهد. خطی بودن روایت باعث می‌شود که ذهن تماشاگر درگیر باز کردن گره‌های پیچیده داستانی نشود و تمرکز اصلی‌اش بر تماشای کیفیت بصری و دریافت پیام‌های اثر باقی بماند.

از این منظر، روایت ساده نه یک نقطه‌ضعف، بلکه مکملی برای ساختار اجرایی نمایش است؛ چراکه اجازه می‌دهد عناصر صحنه ــ نور، تصویر، حرکت جمعی و موسیقی ــ نقش اصلی خود را در جلب توجه و القای معنا ایفا کنند. به بیان دیگر، انتخاب روایت خطی در «بررسی آناتومی...» نوعی توازن میان محتوا و فرم ایجاد کرده است: محتوا ساده‌تر روایت می‌شود تا فرم بصری مجال بیشتری برای تأثیرگذاری داشته باشد.

در پسِ همه‌ی این تلاش‌ها، یادآوری سرنوشت غمگنانه‌ی گونتر گروندگنس در دل روایت، وجه تراژیک اثر را تقویت می‌کند. اشتیاق به قدرت و هم‌نشینی با دیکتاتوری نه تنها سرنوشت یک هنرمند را به تباهی می‌کشاند، بلکه نشان می‌دهد چگونه جامعه‌ای می‌تواند قربانی جاه‌طلبی فردی و سازش‌های اخلاقی شود. «بررسی آناتومی...» در این سطح نه تنها داستانی درباره‌ی یک بازیگر، بلکه تمثیلی درباره‌ی انتخاب‌های ما در برابر قدرت است.

«بررسی آناتومی...» نمایشی است پرزحمت، پرجزئیات و پرشکوه. تمرین طولانی‌مدت گروه، طراحی بصری خیره‌کننده، استفاده از عناصر سینمایی و حضور جمعی بازیگران، همه در خدمت خلق تجربه‌ای دیدنی قرار گرفته‌اند. البته نمایش در برخی لحظات به دلیل ناهماهنگی‌های جزئی یا روایت بیش از حد خطی، از اوج فاصله می‌گیرد. اما در مجموع، این اجرا نشان می‌دهد که اسماعیل‌کاشی همچنان به تئاتر به‌عنوان هنر تماشا وفادار است و مشتاقی‌نیا بار دیگر توانسته است متنی بنویسد که پرسش‌های اخلاقی و اجتماعی عمیقی را به روی صحنه بیاورد.

«بررسی آناتومی...» شاید نتواند تجربه‌ی تکرار «انسان–اسب پنجاه پنجاه» را برای همه مخاطبان زنده کند، اما قطعاً به‌عنوان اثری مستقل، ارزش دیدن و تأمل دارد؛ اثری که تماشاگر را وادار می‌کند درباره‌ی رابطه‌ی هنر، قدرت و اخلاق دوباره بیندیشد.

منبع: ایران تئاتر 

به گزارش مشاور رسانه‌ای پروژه، نمایش «یا عیسی مسیح بیچاره شدیم» به نویسندگی و کارگردانی مسعود موسوی، از ۲۸ شهریور ماه در تالار قشقایی مجموعه تئاترشهر روی صحنه می‌رود.

مسعود موسوی پس از اجرای نمایش «دست‌های آلوده» با نمایش «یا عیسی مسیح بیچاره شدیم» با گروهی از بازیگران جوان، پس از ۵ سال به تالار قشقایی باز می‌گردد و روایتی متفاوت از اعترافات افراد در آخرین ساعت‌های زندگی و پایان دنیا را در قالب یک کمدی گروتسک برای مخاطب خود به تصویر می‌کشد.

در خلاصه داستان این نمایش آمده است: «خدایا نذار بعد مرگم همسرم سر قبرم گریه کنه؛ چون اصلا نقش بازی کردن بلد نیست...»

نگین ‌ابدالی، پویا ‌اسکندرزادگان، امین بشارتی، سید پویا بیکی، وحید ذات ‌عجم، فرزانه رضایی، فریما رئوفی، نگین ‌زینی ‌وند، سهیل ‌ساعی، محمدامین ‌عرب ‌سالاری، یلدا ‌فاطمی و کیمیا ‌هوشمند گروه بازیگران این اثر را تشکیل می‌دهند.

عوامل این نمایش عبارتند از مشاور کارگردان: پویا موسوی، دستیارکارگردان: رسول حسن‌پور، منشی صحنه: مهرانا ‌شاپوری، مدیر صحنه: محمدحسین باقرلو، طراح صحنه: علی ‌ساسانی ‌نژاد، ساخت موسیقی: محمد فرشته‌نژاد، طراح لباس: ثمین تحویلداری، طراح پوستر و بروشور، عکاس: مهلا شعبان‌زاده، مشاور رسانه‌ای: فاطمه ‌شوقی، ساخت موشن گرافیک: سروش شجری، ساخت تیزر: سهیل ‌ساعی، طراح نور: کیوان ضیاپور، گروه صحنه و ساخت دکور: ساغر ‌سلاطین، سرمه سعیدی‌فر، علی جعفری، نسیم مجتهدی، حامد حبیبی، سارا ‌جویا، محمدعلی حاجی‌عباسی، ‌رنگ و بافت دکور: ابراهیم یحیی زاده.

«یا عیسی مسیح بیچاره شدیم» از جمعه ۲۸ شهریور ماه ساعت ۲۰ اجرای خود را در تالار قشقایی مجموعه تئاترشهر آغاز می‌کند و پیش‌فروش بلیت‌های سه روز نخست آن در سایت تیوال در دسترس است.

نمایش «رقص سرخ‌پوستی» به کارگردانی حسام جواهری و تهیه‌کنندگی رامبد جوان، دور دوم اجراهای خود را از هجدهم شهریور در سالن دو مجموعه تئاتر لبخند آغاز می‌کند.

به گزارش میزهنری، نمایش رقص سرخ‌پوستی به نویسندگی جان پاتریک شنلی و کارگردانی حسام جواهری برای دومین دور اجراهای خود آماده می شود.

این نمایش از هجدهم شهریور ماه در سالن دو مجموعه تئاتر لبخند روی صحنه خواهد رفت. مدت زمان این نمایش پنجاه دقیقه و زمان شروع آن سی دقیقه پس از نیمه شب اعلام شده است.

حسام جواهری علاوه بر کارگردانی، مترجم این اثر و یکی از بازیگران آن نیز هست. شریان زارع دیگر بازیگر این نمایش است و تهیه کننده این اثر رامبد جوان است.

در خلاصه داستان این نمایش آمده است «من اگه بهت بگم چیکار کردم، تو دیگه جرات نمیکنی منو هل بدی»

مشاور کارگردان این نمایش یوسف باپیری و این نمایش با همراهی داوود ونداده به عنوان مجری طرح در حال اجرا میباشد.

این نمایش با همراهی نوید محمدزاده، نگار جواهریان، پانته آ پناهی ها، حبیب رضایی، باران کوثری، فرشته حسینی و محمد یمینی روی صحنه می رود.

علاقه مندان می توانند برای تهیه بلیط به سایت تیوال مراجعه کنند.

به گزارش خبرنگار مهر، حسام جواهری کارگردان نمایش «رقص سرخ‌پوستی» درباره‌ روند تولید و اجرای این اثر گفت: «رقص سرخ‌پوستی» پیش‌تر در رپرتوار داخلی نوید محمدزاده اجرا شده بود که سه جایزه در بخش بازیگری و کارگردانی کسب کرد. این نمایش روایتگر سیاهی و تاریکی انسان‌ها است که در روند زندگی خود متوجه می‌شوند که در دل این نا امیدی باز هم شانسی برای ایجاد ارتباط و رهایی از آن وجود دارد.

وی با اشاره به اینکه نمایشنامه «رقص سرخ‌پوستی» دارای سه مرحله است، توضیح داد: مرحله اول این اثر آشنایی روبرتا و دنی با هم در یک کافه است، مرحله دوم روبرتا به دنی کمک می‌کند تا احساسات خود را بیان کند و در مرحله سوم روبرتا در مشکلات خود که در قدیم ریشه دارد غرق شده و باور ندارد که پیوندی ایجاد شود تا بتواند گذشته خود را فراموش کند. دنی می‌خواهد ادامه دهد اما مشکلاتش اجازه این را نمی‌دهد.

جواهری که ایفاگر شخصیت دنی نیز است، یادآور شد: دنی یک کاراکتر زخم خورده و گوشه‌گیر است که نمی‌تواند احساسات خود را بیان کند و رفتار خود را با خشونت پیش می‌برد اما از طرفی احساس نیاز به یک ارتباط دارد تا بتواند از این انزوا خارج شود.

وی درباره شیوه‌ اجرای این نمایش، گفت: دکور در این نمایش وجود ندارد چون می‌خواستیم تماشاگر با ما همراه شود ‌و خود تخیل کند و در ذهنیت ۲ شخصیت، خود را ببیند.

به گفته شریان زارع بازیگر نقش «روبرتا» نیز این کاراکتر یک دختر غمگین با گذشته‌ای ترسناک است که در کافه‌ای با دنی آشنا می‌شود و این سرآغاز یک رابطه است، او این پسر را بر خلاف ظاهر خشنش، مهربان و منعطف می‌بیند و می‌خواهد با وی وارد ارتباطی عمیق‌تری شود اما داستان زندگیش مدام جلوی چشمانش است و او را رها نمی‌کند. 

نمایش ۵۰ دقیقه‌ای «رقص سرخ‌پوستی» به نویسندگی جان ‌پاتریک ‌شنلی و ترجمه و کارگردانی حسام ‌جواهری، تهیه کنندگی رامبد ‌جوان و با بازی شریان ‌زارع و حسام ‌جواهری در سالن شماره ۲ مجموعه تئاتر لبخند، ساعت ۱۸ روی صحنه می‌رود.

عکس از رضا جاویدی است. علاقه‌مندان میتوانند جهت تهیه بلیت به سایت تیوال مراجعه کنند

نمایش «میرزا مخنث» در اثر وقفه‌ی بعد از شروع جنگ و پس از استقبال ۱۴۰۰ مخاطب در ۲۰ اجرا و یک هفته در بین پر امتیازان تیوال این بار در دور دوم خود به تئاتر هامون رسید. 
‌
این اثر نمایشی که روایتگر یک پارودی تاریخی از حمله‌ی آقامحمدخان قاجار به کرمان می‌باشد، پس از استقبال تماشاگران و منتقدان در دور اول خود به صورت محدود در تماشاخانه‌ی هامون دور دوم اجراهای خود را آغاز می‌کند. 
‌
آقامحمدخان قاجار، مشتاق علیشاه، نجفقلیخان خراسانی و یک شخصیت خیالی به نام پدرجد اشخاص این نمایش را تشکیل می‌دهند که با نگاهی پارودی‌وار به تاریخ روایت بخش مهمی از سرگذشت سلسله قاجار را ارائه می‌کند. 
همچنین ترکیب عناصر مدرن و واقعی در کنار عناصر خیالی و کمیک سبب استقبال تماشاگران از این اثر نمایشی شده است. 
‌
این نمایش به نویسندگی و کارگردانی صالح رجایی در بیستمین دوره‌ی جشنواره تهران مبارک شرکت کرده و موفق به کسب جوایز در بخش‌های: برگزیده بهترین متن نمایشی، برگزیده بهترین طراحی و ساخت عروسک، تقدیر بهترین کارگردانی، تقدیر بهترین نور و تقدیر بهترین بازی‌دهندگی و صداپیشگی شده است و یکی از آثار پر جایزه این دوره از جشنواره به شمار می‌رود. 
‌
گروه بازیگران این اجرا را پرنیا ابریشمی، محمدرضا آریان، حمیدرضا شاهپسند، پانیذ نصیری و علی خورشیدی تشکیل می‌دهند. 
‌
همچنین دیگر عوامل این اجرا عبارتند از: 
تهیه کننده: امیرموسی کاظمی، مجری طرح: خانه تمرین شمس، طراح صحنه: امیر پناهی‌فر، طراح لباس: دینا یوسف‌پور، طراح صدا و آهنگساز: متین صادقی، طراح عروسک: کیمیا باقری، دستیارکارگردان: عارفه عابد، ساخت دکور: محمد شیخ، ساخت عروسک: کیمیا باقری، گلنوش فربهی، سبا تیموری ، مدیرصحنه: محمدحسین معتمد، مدیر اجرا: محمد سپهری، نقاشی دکور و آکسسوار: الناز جعفری‌پور
‌
تماشاگران می‌توانند بلیت سه‌روز نخست این اجرا را با ۲۰٪ تخفیف از سایت تیوال تهیه کنند.