حامد هنرپرورتمیز هنرمند

.... شاهکاری‌ست این اثر؛ نه برای یک‌بار دیدن، بل برای هزار بار تأمل. دیدمش باز، و دل از دیدارش ربوده شد. روح خسته‌ام در سایه‌سار هنرش آرام گرفت و ذهنم، این اسب سرکش، بر زمین سکوت نشست.
🚩 در این موسم بی‌مروتی، در این اقلیمِ بی‌جان نا مکان، که هوا بوی تزویر دارد و خاک از صداقت تهی‌ست، شما عزیزان چونان فانوسِ دریایی در شب‌های بی‌جهت درخشیدید؛ نوشتید، خواندید، و آن‌چه را دیگران فراموش کرده‌اند، بر عرشه ی این صحنه زیستید، با وقار و جلال.
🏁 و چه حقیقتی تلخ‌تر از آن‌که گفتار از «خَر» نانی نمی‌آورد! باید با شکوه، آدمی را خَر کرد، آن‌چنان هنرمندانه که نان نه، که نَفَس از آن برآید. انسان بودن، این افسانه‌ی فراموش‌شده، حسرتی‌ست عظیم؛ حسرتی که بر دل حیوانات مانده و بر جبین انسان‌نمایان، که لکه‌ای‌ست پاک‌نشدنی بر پیشانی بشر متعفن.

---
ارادتمند شما
هنرپرور تمیز🖋🌹

نوشتن بر مرز باریک نیاز؛ 《رقصی میان حقیقت و خیال، در آستانه‌ی تولدِ درد》
گاهی تئاتر، فقط نمایشی بر صحنه نیست. گاه بدل می‌شود به ضیافتی از اندیشه و احساس، به آیینه‌ای که بی‌پروا، چهره‌ی انسان را با همه‌ی زشتی‌ها و زیبایی‌هایش به رخ می‌کشد. «نوشتن بر مرز باریک نیاز»، از آن دسته آثار است که مرز تئاتر را می‌شکند و بدل می‌شود به تجربه‌ای وجودی.
مهدی رکنی، کارگردانی که در این نمایش نه‌تنها هدایتگر گروه، که بازیگرِ زخم‌خورده‌ی صحنه نیز هست، با نبوغی کم‌نظیر اثری آفریده که نه‌تنها حرفه‌ای، بلکه شاعرانه و تپنده است. او به‌جای آنکه صحنه را با شعار و کلیشه بیالاید، آن را با مونولوگی جسورانه از زبان یک «خوک کوچولوی دماغ‌گنده» جان می‌دهد؛ موجودی که در آرزوی انسان شدن است، اما در آیینه‌ی جامعه، آنچه می‌بیند، چیزی جز حیوانیتی متظاهرانه در کالبد انسان‌ها نیست.
متن نمایش، همچون شعری بر بوم تاریکی‌ست. روایتی از دو جهان: دنیای درون و بیرون، دنیای یک حیوان و جهانی که انسان‌ها آن را اداره می‌کنند اما در پس نقاب انسانیت، بوی تعفن خوک‌دونی در رفتارشان مشهود است. نویسنده با بهره‌گیری از طنز تلخ و استعاره‌های جسورانه، حکایتی را بازمی‌گوید که در عمق آن، جامعه‌ی مدرن و اخلاق‌های پاره‌پاره‌اش را نقد می‌کند. «ما انسانیم؟ یا فقط ادای انسان بودن را در می‌آوریم؟» این پرسش، چون خنجری در دل تماشاگر فرو می‌رود.
طراحی صحنه، ذهن را تسخیر می‌کند. صحنه‌ای که مدام از شکل عادی می‌گریزد و با ویدئوپروجکشن، نور، و حتی ساختار یک سرویس بهداشتی در میانه‌ی صحنه، تماشاگر را به فضای تلخ و چندش‌آور دنیای نمایش پرتاب می‌کند. ایده‌ای که شاید در ظاهر زننده باشد، اما در حقیقت، سیلی است به صورت مخاطبی که چشمانش را ... دیدن ادامه ›› به واقعیت بسته است.
موسیقی و آواز در این اثر، نه مکمل که عضوی از بدن نمایش‌اند. بی‌فالش، دقیق، گاه آغشته به سوز و گاه شعله‌ور از خشم. بازیگران، نه بازیگر، که زندگی‌کننده‌اند. پنج نفر، پنج تجسم از دردی مشترک، که بر صحنه جان می‌گیرند، می‌میرند، و دوباره در آینه‌ی تماشاگر، زنده می‌شوند.
نقطه‌ی عطف دیگر نمایش، نظم اجرایی و مدیریت عالی آن بود. تماشاگر، از همان ابتدای ورود، با ساختاری مواجه است که به او احترام می‌گذارد: شروع دقیق، ورود ممنوع بعد از آغاز، ممنوعیت ورود کودکان، و فضای سالنی آراسته، که همگی حکایت از فهمِ درست و عمیق مدیران آن دارد. سپاس از جناب سام درخشانی، که در این زمانه‌ی بی‌معیاری، بذر هنر فاخر می‌کارد.

نقاط قوت:
• متن هوشمندانه و عمیق با چندلایه‌گی محتوایی

• کارگردانی پخته و بی‌نقص مهدی رکنی، هم در صحنه‌پردازی و هم در اجرا

• بازی‌های روان و یکدست گروه بازیگران

• طراحی صحنه نوآورانه، همراه با جسارت در تصویرسازی

• موسیقی و آوازهایی که از دل متن برخاسته‌اند

• مدیریت اجرایی حرفه‌ای و احترام به مخاطب

نقاط ضعف:
• شاید تنها نقطه‌ی ضعف، همانی باشد که در ذهن من است: «بدی این کار این بود که خیلی خیلی حرفه ای و خوب بود».
وقتی اثری تا این حد کامل است، توقع تماشاگر و من منتقدهنری برای آثار بعدی بسیار بالا می‌رود و خطر افت کیفیت، همیشه در کمین است. اما شاید این هم، نه ضعف، که یک هشدار باشد به هنرمند، که مسیر را همین‌گونه جسور و بی‌پرده ادامه دهد.

در نهایت، این اثر نه تنها یک تئاتر، بلکه بیانیه‌ای‌ست فلسفی درباره‌ی انسان معاصر. درباره‌ی پوچی، نیاز، هویت، و سوالی بی‌پاسخ:
«آیا انسان بودن، یک انتخاب است؟ یا سرنوشتی گریزناپذیر، که آن‌ را تنها وانمود می‌کنیم؟»
اگر بخواهم خلاصه بگویم، باید گفت:
«نوشتن بر مرز باریک نیاز»، یک زخم بود، یک آینه، یک شعر بی‌رحم…

با ادای احترام به تمامی عوامل این اثر، خداقوت میگم و فقط در وصف شما عزیزان همین چند بیت را میگم:

با دل و جان نوشتیـد، با نور و صدا جان دادید،
و ما، در میان این ضیافت اندیشه، زیستیم.
سپاس از شما، ای خالقان لحظه‌های ناب…
که مرز نیاز را با هنر، به شعر بدل کردید.

ارادتمند شما،
برادر کوچکتان
هنرپرورتمیز🖋🍀

نقد و تحلیل نمایش "لاله‌زاری‌ها" به کارگردانی محمدرضا آزادفر

"لاله‌زاری‌ها" نمایشی است که تلاش می‌کند با تلفیق طنز، نقد اجتماعی و سیاسی، نگاهی تازه به بخشی از تاریخ هنر ایران بیندازد. اثری که در ظاهر ساده و مردمی است، اما در پس آن، دغدغه‌هایی از جنس اصالت و هویت فرهنگی نهفته است.

متن نمایش: ترکیبی از اصالت و تکرار
نویسندگی محمدرضا آزادفر اگرچه توانسته متنی پخته و قابل‌قبول ارائه دهد، اما نمی‌توان آن را بی‌نقص دانست. استفاده از قالب سیاه‌بازی در انتقال مفاهیم اجتماعی و فرهنگی، تصمیمی هوشمندانه است؛ چراکه سیاه‌بازی با طنز تلخش، همیشه بستری مناسب برای نقد بوده است. با این حال، بخش‌هایی از متن به‌ویژه دیالوگ‌های سیا‌بازی، به‌نظر می‌رسد کپی‌شده از آثار پیشین مانند اجراهای استاد انصافی(عبدلی و اوستا) است. این تکرار، حس اصالت اثر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. انتظار می‌رفت آزادفر با افزودن چاشنی نوآوری، دیالوگ‌ها را به‌روز کند تا مخاطب با طراوتی تازه روبه‌رو شود.

بازی‌ها: نمایش زنده‌ای از هنر بدن ... دیدن ادامه ›› و لهجه
بی‌گمان یکی از نقاط قوت این نمایش، بازی‌های جذاب و پرانرژی گروه بازیگری است. محمدرضا آزادفر با مهارت کم‌نظیری، شخصیت ترک‌زبان نمایش را به تصویر کشید و با هنرنمایی خود، یادآور نماینده مردم ارومیه در مجلس، آقای قاضی‌پور شد. این انتخاب لهجه و اجرا، به‌جا و دلنشین بود و نشان از شناخت درست بازیگر از نقشش داشت.
دیگر بازیگران نیز با تسلط بر بیان، لهجه، حرکات بدن و اینکه تمامی هنرمندان از صدای صحنه خوبی برخوردار بودند، توانستند حضوری پررنگ و قابل‌تحسین داشته باشند. اما با این حال، تُن صدای بالای برخی از بازیگران، به‌ویژه در سالن سه و کوچک شهرزاد، گاه به‌جای انتقال حس، به شکلی ناهنجار جلوه می‌کرد. بهتر بود با تنظیم تُن صدا، فضای صمیمانه‌تری خلق می‌شد.

موسیقی: از کارون تا لاله‌زار
موسیقی متن که با صدای مرحوم آغاسی همراه بود، هرچند زیبا و خاطره‌انگیز، اما در تناسب با فضای لاله‌زار نبود. لاله‌زار، خیابانی از جنس تهران قدیم، با موسیقی ویژه خود شناخته می‌شود. استفاده از ترانه‌ها و دکلمه‌های مرحوم احمدی یا شعرهای قدیمی تهران می‌توانست پیوندی عمیق‌تر با موضوع نمایش برقرار کند. آنچه شنیدیم، بیشتر حس جنوب و کارون را تداعی می‌کرد تا حال‌وهوای لاله‌زار.

طراحی صحنه: جعبه‌های بی‌روح در میان هیاهو
صحنه نمایش که تنها شامل دو جعبه مهمات بود، نتوانست حس جبهه و فضای جنگی را به‌درستی منتقل کند. طراحی صحنه، بخشی است که می‌تواند به غنای بصری اثر کمک کند. کاش کارگردان با در نظر گرفتن جزئیات بیشتر، عمق صحنه را افزایش می‌داد و مخاطب را بهتر در فضای نمایش غرق می‌کرد. متاسفانه هیچ طراحی صحنه ای این کار نداشت.

زمان‌بندی و مدیریت اجرا: احترامی که باید نثار مخاطب شود
یکی از نکات منفی، تاخیر ۲۰ دقیقه‌ای اجرا بود که نه تنها به هیجان تماشاگر لطمه زد، بلکه بدون عذرخواهی یا توضیحی از سوی عوامل، حس بی‌احترامی را در مخاطب ایجاد کرد. همچنین، حضور کودکان در سالنی که در آن شوخی‌های بزرگسالانه بیان می‌شود، نکته‌ای است که نیاز به مدیریت بهتر دارد.

کلام پایانی: زنده‌باد هنر مردمی
"لاله‌زاری‌ها" نمایشی است که با همه کاستی‌هایش، تلاش می‌کند خنده بر لبان تماشاگر بنشاند و لحظاتی شاد برای او بیافریند. در روزگاری که خنده نایاب شده، همین تلاش نیز ستودنی است.
اما در پس پرده طنز، هنوز جای نوآوری و اصالت بیشتر احساس می‌شود. اگرچه نمایش توانست جمعی را به وجد بیاورد، ولی این اثر می‌تواند با بازنگری در دیالوگ‌ها، طراحی صحنه و استفاده از موسیقی بومی تهران، به یکی از آثار ماندگار تئاتر بدل شود.
به تمامی عوامل خداقوت می‌گویم و امیدوارم با پرداختن به این جزئیات، شاهد اجرای کامل‌تر و پخته‌تری باشیم.

ارادتمند شما
منتقد: هنرپرورتمیز🖋🍀

تحلیل نمایش « باغ وحش شیشه‌ای » به کارگردانی دریا خانی

« باغ وحش شیشه‌ای »، اثری که روح زخمی انسان مدرن را در قاب شیشه‌ای خاطرات محبوس می‌کند، بار دیگر در پردهٔ تئاتر جان گرفت، اما این بار به تفسیر و اجرای کارگردانی جوان، خانم دریا خانی.
این اثر همچون خاطره‌ای محو در پس شیشه‌های غبارگرفتهٔ گذشته، جهانی از رویاهای بر باد رفته را پیش چشم تماشاگران می‌گشاید. تنسی ویلیامز، با شاعرانگی خفقان‌آور خود، ما را به خانه‌ای می‌برد که در آن امید، همچون نور کم‌جان چراغی در طوفان، لرزان و بی‌ثبات است.
و در نهایت اثری که در خود وهم و واقعیت را درهم تنیده و در اشک‌ها، شکست‌ها و توهمات یک خانواده، تصویری از تنهایی را به نمایش گذاشته است.

نگاهی شاعرانه به این اثر:
در پس شیشه‌های مه‌گرفتهٔ یک خانه، زنی در خاطرات خود گم شده است. صدای گرامافون، نوای گذشته‌ای را زمزمه می‌کند ... دیدن ادامه ›› که همچنان در اتاق‌ها پرسه می‌زند. نوری کم‌جان از شمعدان پنج‌شعله، بر صورت دختری افتاده است که میان مجسمه‌های شیشه‌ای خود پناه گرفته؛ گویی از جهانی که بیرون از این اتاق است، می‌هراسد.
پسر، میان بودن و رفتن، میان وظیفه و رویاهای نانوشته‌اش، دست‌وپا می‌زند. مادر، در میان زرق‌وبرق خاطرات دورش، هنوز شاهزاده‌ای برای دخترش جست‌وجو می‌کند، غافل از اینکه جهان بیرون، جایی برای رویاهای او ندارد.

بازی بازیگران و جان بخشی به شخصیت ها: میان سایه و نورِ باورپذیری
●نقش مادر در این نمایش، همچون ستونی باید باشد که وزن تاریخچهٔ این خانواده را به دوش بکشد، اما در این اجرا، بازیگر تنها دیالوگ‌ها را از بر داشت، بی آنکه حس زندگی را در واژه‌ها جاری کند. حرکات و بیان او، بیشتر شبیه به خواندن از روی کاغذ بود تا خلق لحظاتی زنده و ملموس.
شخصیت مادر در نمایش ویلیامز، سرشار از وسواس و مالیخولیای خاطرات گذشته است، اما در این اجرا، چنین عمقی در بازی دیده نمی‌شد.
اگر بخوام فنی تر بیان کنم باید بگم که ایشان:
تسلط خوبی بر دیالوگ‌ها داشت اما آن شوری که شخصیت «آماندا» را به زنی واقع‌گرا و در عین حال غرق در اوهام تبدیل می‌کرد، در بازی او کم‌رنگ بود. او مادر بودن را بازی می‌کرد، نه زندگی. لحظاتی که باید مخاطب را در دنیای خیالی و امیدهای پوسیدهٔ آماندا غرق میکرد، به اجرای صرف دیالوگ‌ها محدود میشد.

●آقای حسینی در نقش تام، در مقام راوی موفق‌تر از تامِ زخم‌خورده‌ای بود که در تار و پود داستان تنیده شده است. صدای او، همچون نواری ضبط‌شده، گاهی از حس تهی می‌شد و روایتش از زندگی، در جاهایی بی‌جان می‌نمود. اما در بخش‌هایی که راوی می‌شد، قدرت بیشتری در کلام داشت، هرچند که آن جادوی روایی که باید تماشاگر را مسخ کند، هنوز جای کار داشت.
روایت او می‌توانست گیراتر باشد، کلماتی که باید همچون نجواهای ذهنی در فضای سالن جاری شوند، گاه حالتی مکانیکی پیدا می‌کردند. اما وقتی که قصه را روایت می‌کرد، لحظات کوتاه وجود داشت که مخاطب را در دل ماجرا فرو می‌برد، اما قدرت کلام ضعیف بود و نمی توانست مدت زمان زیادی مخاطب را در رویا شناور نگه دارد.

●اما در میان این شخصیت‌ها، خانم سلین اکبری در نقش لورا، ستارهٔ خاموش و درخشان این نمایش بود. بازی او، فراتر از صرف یک اجرا، غرق شدن در دنیای دختری بود که با ظرافتی شکننده، میان واقعیت و خیال سرگردان است. اشک‌های او، لرزش دستانش، نگاه‌هایی که به زمین دوخته می‌شد، همگی گواهی بر درک عمیق او از لورا بود. آنجا که لورا می‌گریست، مخاطب نیز درون خود زخم‌هایش را احساس می‌کرد.
باورپذیری، حساسیت، و کنترل هوشمندانهٔ احساسات، از او چهره‌ای اصیل و تأثیرگذار بر صحنه ساخت. لحظاتی که اشک از چشمانش جاری میشد، نمایشی از اوج درد و معصومیت بود؛ گویی خودِ لورا، از جهان ویلیامز به این صحنه پا گذاشته است.
ولی اگر کمی تمرکز در راه رفتنش میکرد باور پذیر تر میشد، برای اینکه یه بازیگر نقش شخصی که دارای ناتواتی جسمی است را بازی کند، باید مدتی در کنار این عزیزان سپری کند تا الگوگیری بهتری از این افراد داشته باشد، چون لحظاتی در بازی بود که ایشان موقع راه رفتن یادش می رفت کدوم پاش مشکل داره.

●دوست تام، که حضوری کوتاه اما تأثیرگذار در این روایت داشت، با انرژی‌ای متفاوت بر صحنه ظاهر شد. او نقش را نه بازی، که زیست می‌کرد؛ در حرکات، نگاه‌ها، و بیانش، رهایی و در عین حال، درگیری درونی دیده می‌شد که نمایش را غنی‌تر کرد.

دکور و نمادها و میزانسن: زبان خاموش صحنه
دکور نمایش، همچون روحی که در پسِ پرده‌های فرسودهٔ زمان نفس می‌کشد، نقش مهمی در خلق فضای داستان داشت.
● تراس با آن فرم خاصش، تداعی‌گر مرز میان دنیای درونی شخصیت‌ها و دنیای واقعی بود.
اما آنچه این صحنه را از سطح یک چیدمان ساده فراتر برد، حضور نمادهای ظریف و معنادار بود:

• شمعدان پنج‌شعله، که شاید تداعی‌گر امیدهای خاموش شدهٔ این خانواده باشد.

• گرامافون، انعکاس صدایی از گذشته که همچنان در گوش این خانه پژواک دارد.

• ماشین تایپ، نمادی از تلاش‌های ناکام تام برای فرار از سرنوشت محتومش.

• عکس پدر خانواده، حضور غایبی که همچنان بر سرنوشت اعضای خانه سایه افکنده است.

• مجسمه‌های شیشه‌ای حیوانات، نمادی از شکنندگی، ظرافت، و در عین حال انزوای روح لورا.

◇اما نکته‌ای که جای سوال داشت، عدم استفاده از غذا در صحنه بود. در حالی که بازیگران مجبور به اجرای پانتومیم برای خوردن غذا و نوشیدن قهوه بودند، حضور آب و سیگار بر صحنه بدون مشکل اجرا می‌شد. این تضاد، تعادل نمادین نمایش را مختل کرده بود و به نوعی فاصله میان بازی بازیگران و واقع‌گرایی نمایش ایجاد کرد. که در ادامه این ناهماهنگی در اجرا، به نوعی باعث شد بخشی از فضای رئالیستی اثر، لطمه ببیند.

نورپردازی و موسیقی: بازی با سایه‌های روح
نورپردازی هوشمندانه، لحظات را از وهم به واقعیت و بالعکس می‌کشاند. سایه‌هایی که از پنجره بر صحنه می‌افتاد، انگار خاطراتی بودند که هنوز در این خانه زندگی می‌کردند. انتخاب موسیقی نیز متناسب بود، اگرچه در برخی لحظات، جای سکوتِ معنادار بیش از حضور موسیقی احساس می‌شد.

کارگردانی: گامی جسورانه اما نیازمند تکامل
برای نخستین تجربهٔ کارگردانی، خانم دریا خانی موفق شد نمایش را به سرانجام برساند، اما آنچه بیش از همه نمایان بود، ضعف در هدایت بازیگران بود. عدم استفاده از مشاوران حرفه‌ای و بازیگردان، موجب شد تا برخی از نقش‌آفرینی‌ها در سطح بمانند و فاقد عمق لازم باشند. با این حال، جسارت او در کار با نمادها و چیدمان صحنه، نشان از نگاه خلاقانه‌ای دارد که در اجراهای بعدی، با تجربه و شناخت بیشتر، می‌تواند پخته‌تر و تأثیرگذارتر باشد.

پیشنهادات برای بهبود نمایش:

۱. هدایت قوی‌تر بازیگران: استفاده از بازیگردان حرفه‌ای و تمرینات احساسی برای ایجاد باورپذیری بیشتر.
۲. تعادل در نمادها: اگر پانتومیم برای غذا خوردن استفاده شده، این شیوه در کل نمایش باید یکدست باشد.
۳. کنترل بهتر احساسات در روایت‌گری: بازیگر راوی باید احساس را به دیالوگ‌های خود اضافه کند تا داستان از دل کلمات زاده شود.
۴. نور و موسیقی با دقت بیشتر: برخی لحظات سکوت می‌توانند تأثیرگذارتر از موسیقی باشند.

در نهایت، این نمایش، گامی جسورانه در اجرای یکی از عمیق‌ترین آثار نمایشی است. اگرچه هنوز جای رشد دارد، اما در برخی لحظات، نوری بر روحِ این قصه تابانده که می‌تواند در آینده، درخشان‌تر از همیشه بدرخشد.

جمع بندی و سخن آخر
در خانه‌ای ساخته از خاطراتِ ترک خورده، صدای پای گذشته همچنان بر چوب‌های کهنهٔ زمین طنین می‌اندازد. مادری که در آینهٔ روزهای رفته، تصویری از دخترانگی خود را جستجو می‌کند، فرزندی که در میان سطور نانوشتهٔ داستانش گیر افتاده، و دختری که قلبش را در شیشه‌های کوچک و شفاف پنهان کرده است.
و آنجاست، در کنج صحنه، حیواناتِ شیشه‌ای، که در سکوت، از حقیقت تلخ سرنوشتِ این خانه سخن می‌گویند. آن‌ها، شکننده‌اند، همانند لورا، همانند رؤیاهای از دست رفتهٔ مادر، همانند نورِ کم‌جانِ شمعدانی که سایه‌ها را بر دیوار حک می‌کند.
راوی، که میان حقیقت و توهم، گذشته را می‌کاود، کلماتی را ادا می‌کند که همچون گام‌های مردد در خاطره‌ای مه‌آلود گم می‌شوند. اما آیا این قصه، واقعیت است؟ یا تنها پژواکی از ذهنی که نمی‌خواهد رها کند؟

« باغ وحش شیشه‌ای »، حکایتِ روح‌هایی است که در میانِ ترک‌های زندگی، بی‌صدا فرو می‌ریزند. و این صحنه، آینه‌ای است که در آن، مخاطب شاید، تکه‌ای از روح خود را بیابد.

ارادتمند شما
منتقد: هنرپرورتمیز🖋❄️

تحلیل و نقد نمایش «جن‌زدگان» – برداشتی از «اشباح» هنریک ایبسن به کارگردانی سعید کریمی:
در تاریکی سالن شماره یک شهرزاد، جایی میان حقیقت و توهم، نمایش "جن‌زدگان" چون نجوایی از دل تاریخ بر صحنه جان می‌گیرد. برداشتی شاعرانه و فلسفی از «اشباح» هنریک ایبسن، که با جادوی نور و سایه، روایت سرگشتگی انسان را از ازل تا ابد در تار و پود صحنه می‌تند.

۱. بازی نور و سایه – رقص اشباح بر پرده‌ی هستی
نور و سایه، چونان دو چهره‌ی حقیقت، در این نمایش به هنرمندانه‌ترین شکل درهم تنیده شده‌اند. سایه‌بازی، روحی غریب و رازآلود به اثر بخشیده، جایی که اشباح گذشته، از دل تاریکی سربرمی‌آورند، نجواکنان از گناهان پنهان‌شده، از وسوسه‌های خاموش، از نفرین‌هایی که چون سایه‌ای بر دوش انسان سنگینی می‌کنند.
در پس پرده‌ی نور، تصاویری شکل می‌گیرند؛ تصاویری که بیش از آن‌که دیده شوند، حس می‌شوند. «آفرینش آدم» میکل‌آنژ، انگشتی که در تمنای لمس هستی‌ست. و بعد، حوا... وسوسه... سیبی که گاز زده می‌شود و جهانی که فرو می‌ریزد. عشق و فریب، سقوط و سرکشی، همه و همه در شکوهی رازآلود تصویر می‌شوند. در جایی، ضحاک ماردوش سر برمی‌آورد، نمادی از قدرتی که درون انسان زاده می‌شود و او را از درون می‌بلعد.
این تلفیق سحرانگیز نور، موسیقی و سایه‌ها، مرز میان واقعیت ... دیدن ادامه ›› و خیال را محو می‌کند. انسان گویی هم‌زمان در گذشته و حال، در رؤیا و کابوس، در آغاز و پایان ایستاده است.

۲. موسیقی – نجواهای پنهان در تاریکی
موسیقی در این نمایش، نه فقط همراه که جان روایت است. گاه همچون زخمه‌ای آرام بر زخمی کهنه، گاه چون ضربه‌ای ناگهانی که روح را به لرزه می‌اندازد. صدای نجواهای محو، هجوم بی‌قرار صداهای گمشده، ضرب‌آهنگ‌های وهم‌آلود، همه و همه چونان پژواکی از اشباح گذشته در تاریکی طنین می‌اندازد.
سکوت نیز در این نمایش، خود نوعی موسیقی‌ست. سکوتی که در پس آن، صداهایی نامفهوم، نجواهای کهنه و شکسته، زمزمه‌ی اشباحی که هنوز سخن ناگفته دارند، شنیده می‌شود.

۳. پیام نمایش – تقدیر یا نفرین؟
نمایش جن‌زدگان در دست‌های سعید کریمی، چیزی فراتر از یک داستان ساده‌ی خانوادگی‌ست. اینجا، انسان نه‌فقط اسیر گذشته‌ی خود، که میراث‌دار زخم‌های ازلی‌ست. از حوا تا اوسوالد، از وسوسه‌ی نخستین تا جنونی که در خون می‌جوشد، از گناهی که در رگ‌ها می‌دود تا اشباحی که از دل سایه‌ها برمی‌خیزند.
پرسشی که از دل این نمایش سربرمی‌آورد، پرسشی که در نگاه آخرین تماشاگر نیز بی‌پاسخ باقی می‌ماند:

[آیا انسان محکوم به تکرار تاریخ است؟ یا شاید... این اشباح، نه از گذشته، که از درون خود او سر برمی‌آورند؟]

۴. نمادپردازی و پیام نمایش
نمایش «جن‌زدگان» در برداشت سعید کریمی، فراتر از یک داستان خانوادگی، به نقد اجتماعی و روان‌شناختی می‌پردازد:
• خانه‌ی آلوینگ‌ها، نمادی از جامعه‌ای است که در آن، حقیقت پشت دیوارهای دروغ پنهان شده است.
• اوسوالد، قربانی میراث گناه‌آلود گذشته است، همان‌طور که نسل‌های جدید، وارث اشتباهات پیشینیان خود می‌شوند.
• آتش در پایان نمایش (که در نسخه‌های کلاسیک وجود دارد)، نماد فروپاشی، تطهیر یا نابودی کامل است.

۶.طراحی صحنه، نورپردازی و فضاسازی
طراحی صحنه، یکی از مهم‌ترین ابزارهای این نمایش برای انتقال حس «محصور بودن در گذشته» است. سعید کریمی از المان‌های مینیمالیستی بهره گرفته، اما در عین حال، فضا را با جزئیات معنادار غنی کرده است:
• خانه‌ای که در آن وقایع رخ می‌دهد، بیشتر شبیه به یک زندان است. قاب‌های در و پنجره، مانند حصاری نامرئی، شخصیت‌ها را در خود گیر انداخته‌اند.
• نورپردازی سرد و سایه‌دار، حس اضطراب و مالیخولیا را تشدید می‌کند. در لحظات اوج درام، نورها تغییر می‌کنند تا دنیای ذهنی شخصیت‌ها را بازتاب دهند.
• برخی صحنه‌ها در نیمه‌تاریکی اجرا می‌شوند، گویی اشباحی در اطراف شخصیت‌ها سرگردان‌اند.

۷. بازی بازیگران
به جز دو بازیگر که نقش هلن آلوینگ و اوسوالد را نقش آفرینی کردند، ما بقی دوستان در حد انتظار ظاهر نشدند. و ضعیف ظاهر شدند.


۸.کارگردانی و میزانسن
سعید کریمی در کارگردانی این نمایش، زبان رئالیستی ایبسن را با بیان تئاتری مدرن ترکیب کرده است. او از میزانسن‌هایی بهره برده که حس سرگشتگی، اضطراب و ناتوانی در گریز از سرنوشت را در کاراکترها برجسته می‌کند:
• دکوپاژ و حرکت شخصیت‌ها در صحنه، حالتی خفقان‌آور دارد. بازیگران در فضاهای بسته و محدود حرکت می‌کنند، گویی در حصار نامرئی گذشته و سنت‌های پوسیده گرفتار شده‌اند.
• استفاده از فاصله‌گذاری برشتی در برخی لحظات، باعث می‌شود که مخاطب از همذات‌پنداری محض فاصله بگیرد و فرصت تأمل انتقادی پیدا کند.
• نمایش از عنصر «حضور اشباح» به شکل بصری و شنیداری بهره برده است. در برخی صحنه‌ها، شخصیت‌ها گویی با «ارواح گذشته» صحبت می‌کنند یا تحت تأثیر حضور نامرئی آن‌ها قرار می‌گیرند.
• کریمی در این اثر، تاکید زیادی بر جبرگرایی اجتماعی و سرنوشت محتوم شخصیت‌ها دارد. او نشان می‌دهد که چگونه سنت‌های کهنه، مانند «اشباح»، همچنان در زندگی معاصر حضور دارند و افراد را درگیر یک چرخه‌ی تکراری می‌کنند.

ولی بزرگترین ضعف کارگردانی، این بود که کل تمرکز کارگردان و تیم همراه در سایه بازی و فرم ها بود، انقدر که کار ترکیب نور و سایه عالی بود، ولی بازی های روی صحنه خیلی ضعیف بودند واین نشان از عدم تعادل در کار و ناتوانی کارگردان در بازیگیری صحیح از بازیگران را داشت، مخصوصا برادر عزیزم جناب پیمان محسنی بزرگوار، که ایشان خیلی اگزجره بازی میکردند و بیشتر ادا بازی بود کار ایشون تا اینکه باور پذیر بازی کنه، نقش ها رو باید بروی صحنه زندگی کرد، نه ادا بازی ..... نه داد و فریاد ....

نقاط ضعف اثر:
این اثر نقاط قوت زیادی داشت، ولی خوب یکسری ضعفها هم بود که آشکار بود، مختصر اشاراتی به آنها میکنم:

۱. کندی بیش از حد روایت – تأمل یا ایستایی؟
یکی از مهم‌ترین ضعف‌های نمایش، ریتم کند و ایستای روایت است.
این کندی در برخی صحنه‌ها موجب عمق بخشیدن به فضای فلسفی اثر می‌شود، اما در بخش‌هایی از اجرا، ریتم آن‌قدر کشدار می‌شود که تعلیق و درگیری احساسی تماشاگر از بین می‌رود.
لحظاتی که باید شوک، حیرت، یا التهاب ایجاد کنند، گاهی در میان سایه‌ها و مکث‌های طولانی گم می‌شوند. این باعث می‌شود برخی تماشاگران ارتباط خود را با اثر از دست بدهند، چرا که تمرکز بیش از حد بر زیبایی‌شناسی بصری، گاهی روایت را قربانی می‌کند.

۲. استفاده بیش از حد از استعاره‌ها – از ابهام تا سردرگمی
استفاده از تصاویر نمادین، مانند «آفرینش آدم» و سرکشی شیطان و غیره، در شروع کار هوشمندانه و عمیق به نظر می‌رسد، اما در ادامه، تکرار بیش از حد این نمادها بدون ارتباط روشن با درام و داستان اصلی که در حال روایت است، موجب پراکندگی مفهومی می‌شود.
به‌جای آنکه این نمادها به تقویت روایت کمک کنند، گاهی اثر را به مجموعه‌ای از تصاویر زیبا اما گسسته تبدیل می‌کنند. در نتیجه، به‌جای اینکه مخاطب از کشف معنا لذت ببرد، دچار سردرگمی می‌شود و نمی‌تواند به‌راحتی پیام کلی اثر را درک کند.

۳. بازیگران – میان درخشش و یکنواختی
با وجود اینکه برخی بازیگران در اجرای حس و فضای نمایش موفق‌ بودند، اما در برخی لحظات، اجرای آن‌ها دچار سکون و فقدان پویایی می‌شود. به نظر می‌رسد که تمرکز اصلی نمایش روی تصویرسازی‌های بصری و سایه‌ها بوده و کمتر به هدایت بازیگران برای ایجاد تنوع حسی پرداخته شده است.
لحظاتی که باید هیجان، خشم، یا وحشت در اوج باشد، گاه با اجرای یکنواخت و بیش از حد آرام بازیگران کم‌رنگ می‌شود. یا این ضعف در برخی دیالوگ‌ها نیز دیده می‌شود، جایی که جملات به‌جای تأثیرگذاری عاطفی، تنها به‌صورت مونولوگ‌هایی بی‌روح ادا می‌شوند.

۴. هماهنگی میان نور، سایه و متن – زیبایی بصری در خدمت یا در تقابل با نمایش؟
نورپردازی در این اثر چشم‌نواز است، اما در برخی صحنه‌ها، تمرکز بر آن باعث می‌شود که متن و بازی بازیگران تحت‌الشعاع قرار بگیرد. لحظاتی وجود دارد که تماشاگر بیش از آنکه درگیر دیالوگ‌ها و روایت شود، محو بازی نورها می‌شود و در نتیجه، پیوستگی احساسی و روایی اثر کم‌رنگ می‌شود.

۵. اوج و فرودهای نامتعادل – نمایش در مسیر یکنواختی
یکی از ویژگی‌های یک نمایش قوی، ایجاد اوج و فرودهای حسی و داستانی در نقاط درست است. در «جن‌زدگان»، اگرچه فضای کلی اثر پر از حس تعلیق و وهم است، اما در لحظاتی این تعلیق بدون انفجار دراماتیک باقی می‌ماند.
تنش‌ها به‌تدریج ساخته می‌شوند، اما در لحظاتی که انتظار داریم اوج داستانی رخ دهد، نمایش همچنان در همان مسیر آرام خود حرکت می‌کند و به نقطه‌ی عطف تأثیرگذاری نمی‌رسد.


نتیجه‌گیری – تجربه‌ای ازلی، سایه‌ای بر روح
در کل جن‌زدگان، با شاعرانگی تصویر، با صدای اشباح خاموش، با بازی درخشان نور و تاریکی، تماشاگر را به سفری در هزارتوی ذهن و زمان می‌برد. روایتی که گاه کند اما ژرف، گاه سرشار از سکوت اما طنین‌انداز است. و با کارگردانی جسورانه، تصویری زیبا و وهم‌انگیز از متن ایبسن خلق کرده است، اما کندی بیش از حد روایت، تمرکز بیش از حد بر نمادپردازی، یکنواختی برخی اجراها، و کمبود نقاط اوج و فرود، از تأثیرگذاری نهایی اثر کاسته است.
با این حال، این اثر توانسته، همچون سایه‌ای که پس از ترک سالن نیز در ذهن باقی می‌ماند، نه‌فقط تماشایی، که احساسی‌ست که بر جان حک می‌شود.

ارادتمند شما🙏
هنرپرورتمیز🖋❄️
مانا باشید.

نگاهی بر نمایش "برگزیده"

"برگزیده" روایتی از انتخاب است؛ انتخاب زنانی برگزیده....
انتخابی از سرنوشت‌هایی که گاه در دستان ماست و گاه از دستانمان می‌گریزد. نمایشی که در لایه‌های فانتزی و سورئال خود، حقیقتی تلخ از هستی و ماهیت انسان را بازتاب می‌دهد. نویسندگان، محمد اعلایی و بهاره همایونفر، در همراهی با کارگردانان محمد اعلایی و نوشین بدرکوهی، جهانی بدیع خلق کرده‌اند؛ دنیایی که در آن خیال و واقعیت در هم تنیده شده و مخاطب را به قلب رویا و توهم می‌کشاند.

متن و ساختار روایی
نمایش از متنی قوام‌یافته پِی رنگی مفهومی و تعلیق‌های سنجیده ای بهره می‌برد. مسیر روایت هدفمند است و با هوشمندی، لایه‌های پنهان قصه را ... دیدن ادامه ›› به‌تدریج آشکار می‌سازد. داستان در بطن خود، به مسئله‌ی "انتخاب" می‌پردازد؛ انتخابی که گاه با اختیار ما شکل می‌گیرد و گاه تقدیر آن را بر ما تحمیل می‌کند. در این میان، مفاهیم زنانگی و حس مادرانگی نیز در تار و پود روایت تنیده شده‌اند.

شخصیت‌پردازی و نمادگرایی
*در این اثر از نمادگرایی عددی و اعجاز و خواص اعداد استفاده شده بود مثل: ۷ ، ۶، ۵، ۴، ۳، ۲ و ۱
نمایش هفت شخصیت دارد؛ چهار زن، دو مرد و یک راوی زن.
*در این میان، پنج شخصیت دیالوگ دارند و یکی از مردان – که می‌توان او را نماد خدا یا شیطان دانست، در سکوتی معنادار، با حرکات و اکت‌های خود بر صحنه سلطه دارد. این شخصیت که گویی خیمه‌شب‌باز بزرگ این دنیای خیالی است، دو کاراکتر "اَل لَلی" و "یَل لَلی" را چون عروسک‌های خود می‌چرخاند. تنها این دو شخصیت‌اند که نام دارند، اما فاقد هرگونه اراده، مطیع بی‌چون و چرای دستورات هستند؛ انعکاسی از انسان‌هایی که در برابر نیروهای بالادستی، بی‌اختیارند.

*در داستان از رنگ سفید ، مثلث، مثلث امن، خودکار قرمز، نور قرمز، زنانگی استفاده شد که هرکدام از اینها نماد و یا بیانگر یک کد مخفی بودند که نویسنده در متن و دیالوگ ها ‌و نوع حرکات بدن بازیگران، آشکارا استفاده کرد.

*در یکی از صحنه‌های آغازین نمایش، لحظه‌ای سرشار از رمز و راز به تصویر کشیده شد؛ تولدی شگرف یا رهایی از پیله‌ای تاریک. موجودی اسرارآمیز از دل این پیله سربرآورد، گویی که نیرویی کهن، دیرین و خاموش، حیاتی دوباره می‌یافت. این ولادت، نمادی از ظهور تاریکی بود، تولد شیطانی که سایه‌ای سهمگین بر صحنه افکند.

در پرده‌ای دیگر، همین موجود با عینکی آفتابی و سیگاری برگ بر لب ظاهر شد، شکلی که بیش از آنکه صرفاً یک حضور فیزیکی باشد، یادآور دست‌های ناپیدای تقدیر و سرنوشتی از پیش رقم‌خورده بود. این تجسم، بی‌اختیار ذهن را به یاد پدرخوانده‌ای مقتدر و حکمرانی از پس پرده می‌انداخت؛ نیرویی که در پس تمامی اتفاقات ایستاده و سرنوشت دیگران را در دستان نامرئی خود می‌فشرد. تجسمی از اراده‌ای عظیم که بازیگران صحنه‌ی زندگی را همچون مهره‌هایی بی‌اختیار به حرکت درمی‌آورد.


روایت ها:
روایت‌های نمایش در سه قصه‌ی موازی از زندگی سه زن ترسیم می‌شود؛ زنانی که هر یک، نماینده‌ی یکی از اضلاع مثلث زنانگی (زیبای، قدرت، فداکاری) هستند:

• زن اول در حسرت زیبایی و تولدی دوباره برای نسلی نو، انعکاسی از میل به بقا و جاودانگی.

• زن دوم در غم عشقی ناکام و تمنای فرزندی که قدرت را در خون خود داشته باشد، نمادی از جاه‌طلبی و قدرت‌خواهی.

• زن سوم، مادری که فرزند خود را از مهر محروم ساخته اما مادر تمام زمین شده است، تصویری از فداکاری و ایثار مطلق.

در این میان، خدا، به همراه دو عروسک صحنه، مثلثی دیگر می‌سازد که اضلاع آن را منطق، احساس و خشونت شکل می‌دهد؛ اضلاعی که سرنوشت آدمی را در طول تاریخ رقم زده‌اند.

اخبار و پیام‌های پنهان
در طول نمایش، سه بار اخبار از طریق رسانه‌ها پخش می‌شود؛ خبرهایی که هر روز ذهن انسان‌ها را تسخیر می‌کنند و بیشتر این اخبار در مورد نابودی زمین و تاثیرات منفی انسان بر روی کره ی خاکی است که باعث نابودی زمین و طبیعت و محیط زیست شده:

• در روایت اول: "مادری فرزند پنج‌ساله‌اش را کشت"؛ تلنگری بر نابودی مهر مادری در دنیای امروز.

• در روایت دوم: "امیدی به نسل آینده نیست"؛ زنگ خطری برای انسان‌هایی که آینده را در ناامیدی محض ترسیم کرده‌اند.

• در روایت سوم: "نیاز به منجی داریم"؛ نیازی که همواره در طول تاریخ در جوامع انسانی حس شده است.

هر یک از این اخبار، پیامی نمادین در خود نهفته دارند، کُدی که مخاطب را به تفکر وامی‌دارد.

صحنه، نور و موسیقی
نمایش در نهایت سادگی، از طراحی صحنه‌ای مینیمال بهره برده است. سکویی با چهار پله در انتهای صحنه، تجسمی از صعود و تعالی. لباس‌های سفید، نشانه‌ای از پاکی، و رنگ موهای فانتزی بازیگران، تضادی ظریف و هوشمندانه که فضای بصری اثر را از یکنواختی می‌رهاند. نورپردازی اثرگذار و موسیقی متن هماهنگ با فضای اثر است، به‌گونه‌ای که در خدمت روایت و احساسات نهفته در آن قرار می‌گیرد.


جمع‌بندی
"برگزیده" نمایشی است که با زبانی نمادین، پرسش‌هایی عمیق را پیش روی مخاطب می‌گذارد. از ماهیت انتخاب تا سرنوشت زن در جامعه، از قدرت و زیبایی تا فداکاری و عشق. این نکات برداشت های بنده و دریافت های حسی من از این اثر بود... ولی خوب هیچ کاری بدون عیب نیست... بی شک هر کاری عیب هایی هم دارد که من به آنها اشاره ای نمیکنم، چون داستان حرفهای مهم تری داشت که به زیبایی بیان شد.
اما ای کاش بازیگران ارتباط چشمی با مخاطب برقرار می‌کردند تا احساساتشان باورپذیرتر شود.

در پایان، راوی جمله‌ای کلیدی را بر زبان می‌آورد: "شما زن‌ها در دامنتان مردانی را پرورش می دهید که حس مادر بودن را به شما هدیه می‌کنند." جمله‌ای که نه‌تنها پایانی بر نمایش، بلکه نقطه‌ی آغازین تأملی عمیق در ذهن تماشاگر است.

"برگزیده" تجربه‌ای است که باید آن را زیست؛ نمایشی که مخاطب را به سفری در دنیای نویسنده می‌برد، سفری میان رویا و واقعیت، میان وهم و حقیقت...

ارادتمند شما
هنرپرورتمیز❄️🖋
مانا باشید

درودی بی‌کران بر تمامی هنرمندان و عوامل نمایش "طبقه اضافی" که با آفرینش اثری ارزشمند، تئاتر را بار دیگر به عرصه‌ی اندیشه و تأمل کشاندند.

شب گذشته افتخار تماشای این اثر را داشتم و اکنون بر آنم تا تحلیلی بر ساختار، محتوا و اجرای آن ارائه کنم:

ساختار و پیرنگ نمایش:
نمایشنامه با ظرافتی کم‌نظیر نگاشته شده و پیرنگ آن با چنان دقتی طراحی شده است که مخاطب را تا واپسین لحظات درگیر خود نگه می‌دارد. تعلیق‌های به‌جا و چینش دقیق رخدادها سبب می‌شود که هیچ لحظه‌ای از اثر، زائد یا کم‌ارزش به نظر نرسد. مفهوم محوری داستان به‌خوبی پرورده شده و مسیر روایت به گونه‌ای است که بیننده را با خود همراه ساخته، او را وادار به تفکر می‌کند.

بازی بازیگران و شخصیت‌پردازی :
بازی‌ها بی‌نهایت باورپذیر و جان‌دار بودند. هر بازیگر نقشش را نه صرفاً بازی، بلکه زندگی می‌کرد. زبان بدن، ... دیدن ادامه ›› لحن، بیان و حتی لهجه‌ها با دقت و وسواس انتخاب شده بودند تا به شخصیت‌ها عمق ببخشند. شخصیت‌پردازی نیز هوشمندانه طراحی شده بود، چنان‌که هر کاراکتر، نماینده‌ی بخشی از جامعه به نظر می‌رسید.

استعاره‌ها و نمادگرایی :
اثر از نظر نمادپردازی غنی بود. خانواده‌ای که نمایش حول محور آن می‌چرخید، به‌روشنی استعاره‌ای از جامعه‌ای در تزلزل بود؛ جایی که افراد درون آن، گرفتار بازی قدرت هستند. دو برادر بزرگ‌تر (پیروز و پرویز) را می‌توان دو قطب اصلی حکومت دانست که نزاع‌شان چیزی جز نمایش نیست، بلکه ترفندی برای آن است که دیگران گمان برند حق انتخاب دارند. دیالوگ‌های پایانی این دو برادر، کنایه‌ای تلخ از انتخاب‌های تحمیلی در جوامع بسته بود، جایی که مردم میان "بد" و "بدتر" ناگزیرند یکی را برگزینند، حال آنکه نتیجه از پیش تعیین شده است. همچنین جمله‌ای که یکی از بازیگران زن بر زبان آورد: «ما طبقه‌ی جدیدی هستیم، طبقه‌ی اضافی»، استعاره‌ای عمیق از قشری فراموش‌شده بود، کسانی که در هرم قدرت جایی ندارند و بودن یا نبودن‌شان تفاوتی ایجاد نمی‌کند.

طراحی صحنه و میزانسن :
سادگی طراحی صحنه نقطه‌ی قوتی برای نمایش بود، زیرا این سادگی خود نمایانگر لایه‌های اجتماعی اثر بود. فضای محدود، به‌خوبی حس یک جامعه‌ی درهم‌شکسته و بی‌ثبات را منتقل می‌کرد. میزانسن‌ها دقیق و هدفمند بودند و حرکات بازیگران همسو با مفاهیم نمایش، معنایی خاص می‌یافتند.

دیالوگ‌نویسی و زبان اثر :
دیالوگ‌ها محکم، تاثیرگذار و عمیق بودند. گاهی نیشدار، گاهی فلسفی، اما همواره در خدمت روایت. هیچ جمله‌ای اضافی نبود و هر کلمه در جای خود وزنی داشت. کنایه‌ها و طنز تلخ نمایش نیز به‌جا و سنجیده بود، بی‌آنکه در دام اغراق یا شعارزدگی بیفتد. و این نشان از هنر و قدرت نویسنده و کارگردان این اثر بود، مثل همیشه و مثل دیگر آثار جناب سامنی متن در اختیار صحنه و بازیگران در رکاب متن بودند، دقیقا همان چیزی بود که از قبل از ایشون انتظارش را داشتیم، امشب به زیبایی روی صحنه به نمایش در آوردند.

گریم خوب کار:
گریمور این اثر زحمت زیادی کشیدند، چون کار سنگین بود و گریم های باور پذیری روی بازیگران زده بودند. دست مریزاد

نقاط ضعف و چالش‌ها :
اما در کنار تمامی این نقاط قوت ها، مواردی وجود داشت که اگرچه ارتباطی به اثر نداشت، اما تأثیر نامطلوبی بر تجربه‌ی تماشاگران و حتی خود بازیگران گذاشت:
۱. ورود مخاطبان با تأخیر: در حالی که بیش از سی دقیقه از اجرا گذشته بود، عده‌ای به ناگاه وارد سالن شدند. این امر، تمرکز بازیگران را بر هم زد و حتی برای لحظاتی این گمان را در ذهن برخی مخاطبان ایجاد کرد که شاید شخصیت جدیدی وارد نمایش شده است. چون دقیقا درب سالن روی صحنه باز میشد.
۲. حضور کودکان و خردسالان در سالن: نمایش محتوایی جدی و فلسفی داشت که مناسب کودکان نبود، اما متأسفانه چندین خردسال در داخل سالن حضور داشتند و سر و صدای آنان باعث اختلال در تمرکز مخاطبان و هنرمندان شد.
۳. ورود خوراکی به سالن: خوردن خوراکی‌هایی چون چیپس و پفک در ردیف‌های نخست، آن هم با سر و صدای زیاد، فضای نمایش را مخدوش کرد و از شأن تئاتر کاست.
۴. سالن اجرا: سالن شماره ۳ تماشاخانه شهرزاد، فضایی محدود دارد که به نظر نمی‌رسد در شأن اثری با این ارزش باشد. در حالی که نمایش‌های کم‌مایه در سالن‌های بزرگ‌تر اجرا می‌شوند، جای خالی مدیریتی آگاه در این زمینه احساس می‌شود.
۵. تهویه نامطلوب سالن و سرمایش ضعیف.

نتیجه‌گیری :
"طبقه اضافی" نمایشی است که ارزش چندین بار دیدن و بارها و بارها اندیشیدن را دارد. اثری که در عین تلخی، واقعیت‌های جامعه را با زبانی هنرمندانه بازگو می‌کند. اجرایی تراژیک اما در عین حال سرشار از لحظات طنز تلخ که مخاطب را نه‌تنها به تماشا، بلکه به تعمق وادار می‌سازد.

تنها نقطه‌ضعف این اجرا، نه در متن، نه در بازی‌ها و نه در کارگردانی، بلکه در مدیریت ضعیف سالن شهرزاد بود که با بی‌نظمی، فقدان کنترل ورود تماشاگران، و عدم رعایت شأن هنری تئاتر، به تجربه‌ی این اثر فاخر لطمه زد. حیف که چنین نمایش فاخر و ارزشمندی در شرایطی به اجرا می‌رود که سزاوار آن نیست.


جا دارد که بنده شخصا به عنوان نماینده ی فعال هنری، یک منتقد ادبی و نویسنده، از بازیگران و عوامل این اثر بابت نامدیریتی و ضعف های سالن شهرزاد عذرخواهی کنم و دست تک تکتان را به گرمی می فشارم. که تئاتر را از صرفاً یک سرگرمی فراتر برده و آن را به عرصه‌ی تفکر و نقد اجتماعی بدل کرده اید.
باشد که هنر توسط شما هنرمندان واقعی، همواره جاودان و صحنه ی تئاتر با هنرنمایی شما گرم بماند.

مانا باشید
ارادتمند
هنرپرورتمیز🖋❄️