با احترام، محمد جان توصیف شما از «تجربه متفاوت» بیشتر بر سطح حسی و تصویری اثر متمرکز است، اما اگر از منظر نظریه‌های تئاتری به آن نگاه کنیم، مسئله جدی‌تری پیش می‌آید. در تحلیل علمی، صرفِ وجود دکور دوّار، نمادهایی مانند گاو شاخدار یا عقربه‌های ساعت، و تکرار واژگان خاص، به‌تنهایی ارزش دراماتیک یا روایی ایجاد نمی‌کند. این عناصر زمانی کارکرد واقعی پیدا می‌کنند که در یک نظام معنایی منسجم و خط داستانی قابل‌پیگیری ادغام شوند.

بر اساس توضیحات شما، هنوز روشن نیست این نمایش از چه خط پیرنگ یا ساختار علی‌–‌معلولی پیروی می‌کند. اگر به‌قول خودتان «ساعت‌ها فکر» لازم باشد تا از دل نمادها و اشارات پراکنده، مفهومی مثل «بقا» یا «حاملگی مرگ» برداشت شود، این نشان‌دهنده ضعف در انتقال معنای اجرایی است، نه ... دیدن ادامه ›› لزوماً عمق آن. نظریه‌پردازانی چون هانس-تیرش لمان در تئاتر پست‌دراماتیک بر این نکته تأکید می‌کنند که حذف روایت خطی باید با جایگزینی یک منطق اجرایی دیگر همراه باشد، نه با رها کردن مخاطب در آشفتگی نشانه‌ها.

به‌علاوه، استفاده مکرر از یک واژه شوک‌آور، اگر در بستر معنا و بافت روایی مشخصی قرار نگیرد، بیشتر به جلوه‌گری زبانی شبیه است تا ابزار ساخت معنا. بازیگران و فیزیک بدنی قوی، نورپردازی و موسیقی بجا، بدون اتصال به یک بافت روایی و دلالتی روشن، صرفاً کیفیت‌های اجرایی پراکنده باقی می‌مانند.

در یک جمع‌بندی علمی، اگر این اثر واقعاً دارای خط داستانی و انسجام معنایی است، باید بتوان آن را به‌روشنی بر اساس نشانه‌ها و اتفاقات صحنه بازگو کرد. اگر چنین بازگویی ممکن نیست، این نشانه ضعف بنیادی در دراماتورژی و کارگردانی است، حتی اگر عناصر بصری و اجرایی آن چشمگیر باشند